…Αγαπούσε το σούσι

Το tweet της για τον 19χρονο Θανάση που προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιχείρησε να αιτιολογήσει με άρθρο της στο protagon.gr η συγγραφέας Λένα Διβάνη.
«Η είδηση μόλις έχει κυκλοφορήσει. “Ενα παιδί χωρίς εισιτήριο πήδηξε έξω από το τρόλεϊ για να αποφύγει τον ελεγκτή και τραυματίστηκε”. Τίποτα άλλο. […] Και τότε σταματάω στην άκρη του δρόμου και γράφω τη φράση που αν ήξερα ότι το παιδί ήταν ήδη νεκρό, αν μπορούσα να υποψιαστώ τον αρρωστημένο οχετό που θα εξαπέλυε, ποτέ δεν θα έγραφα.[…] Πού την είδαν την ασέβεια στον νεκρό; Ούτε που ξέραμε τότε ότι ήταν νεκρός. Και κανείς δεν ρώτησε τίποτα. Ανοιξαν απλώς τα σαγόνια και κατασπάραζαν» αναφέρει η συγγραφέας.

 

Του Μάκη Μπαλαούρα

Ο Δ. Σαββόπουλος στην παράσταση του «Πλούτου» στην Επίδαυρο, όπως έγραψαν οι εφημερίδες, «τα είπε έξω από τα δόντια». «Παίρναμε διακοποδάνεια για να πάμε στο Μπαλί, αγοράζαμε τζιπάρες, καπνίζαμε πούρα, τρώγαμε σούσι…», μάλωσε τους θεατές και κατ’ επέκταση όλους μας.

Ποιος, ο Νιόνιος, που ήλθε με οτοστόπ από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα, με ένα φορτηγό που το φόρτωσαν εργάτες «χαμάληδες», με αγαθά που μόχθησαν άνθρωποι να τα παράξουν, με έναν οδηγό να λαγοκοιμάται στο τιμόνι από την κούραση…

Από το 1963 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’90, που καταγράφηκε η ιδεολογική μετάλλαξη του Σαββόπουλου, υπήρχαν κοινωνικές τάξεις, πλούσιοι και φτωχοί, χαμάληδες και εισοδηματίες. Προφανώς, από τότε με τον τόσο πλούτο, που άγνωστο πώς συσσωρεύτηκε, δεν υπάρχουν πια κοινωνικές διακρίσεις. Οι χαμάληδες του τότε πηγαίνανε, μέχρι που ξέσπασε η κρίση, με το Καγιέν τους παρκαρισμένο στην τράπεζα, για να πάρουν το διακοποδάνειο και μετά στο γκουρμέ εστιατόριο απολάμβαναν το σούσι τους τη συνοδεία κουβανέζικου πούρου…

Σε αυτή την παραμυθένια ατμόσφαιρα, πώς θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η οικογένεια του πιτσιρικά που έχασε τη ζωή του στο τρόλεϊ. Κατάντησε εθισμένος στο σούσι. Το όποιο χαρτζιλίκι, αν υπήρχε, των άνεργων γονιών του το έσπρωχνε στο σούσι, γενόμενος τζαμπατζής, έτσι ακριβώς όπως τον ξεμπρόστιασε η συγγραφέας και πανεπιστημιακός κ. Λ. Διβάνη.

Τι συμβαίνει άραγε σε πολλούς από τους λεγόμενους πνευματικούς μας ανθρώπους; Ηλίθιους δεν μπορείς να τους πεις. Οτι ζουν σε έναν γυάλινο κόσμο που έφτιαξαν για να κρατιούνται μακριά από τα βιοποριστικά προβλήματα της πλέμπας, ισχύει εν μέρει. Σε κάθε περίπτωση όμως, στην εποχή και της ηλεκτρονικής ενημέρωσης, δεν είναι απομονωμένοι ως άλλες Μαρίες Αντουανέτες.

Γιατί, άραγε, δεν σιωπούν στις κοινωνικές οξύνσεις περιμένοντας τη νηνεμία, ενώ αντίθετα πετάγονται κάθε τόσο επιλεκτικά εναντίον αυτών που βρίσκονται κάτω και όχι για τους πάνω, για να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους;

Μα, σέβονται την ιδεολογία τους και το κοινωνικό στάτους τους. Εχουν συνείδηση της οργανικής σύνδεσής τους με το σύστημα. Και επιπλέον τους εξυπηρέτησε και οφείλουν να το υπηρετούν.

Για παράδειγμα, ο Σαββόπουλος, στον οποίο αναφερόμαστε με περίσσια πίκρα, γιατί ονειρευτήκαμε και μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του, επί Μητσοτάκη περιδιάβαινε επ’ αμοιβή τα ανά την επικράτεια στρατόπεδα, επί Σημίτη – Καραμανλή στους Ολυμπιακούς Αγώνες, εκπομπή στην κρατική τηλεόραση, για να μην πούμε για τις αρπαχτές που κάνουν στους -κατ’ αυτούς υπανάπτυκτους- χαχόλους της επαρχίας.

Τέλος, σε συνδυασμό με τα παραπάνω, πετάγονται ως αρνητική διαφήμιση του εαυτού τους μόνο και μόνο για να μην ξεχαστεί το όνομά τους, ιδιαίτερα σε περιόδους απουσίας έμπνευσης και παραγωγής «πνευματικών» αγαθών.

Η κ. Διβάνη, φίλε Πέτρο, δεν «χρησιμοποίησε μια λάθος λέξη τη λάθος στιγμή». Το αντίθετο. Και τη σωστή λέξη -τζαμπατζής- και τη σωστή στιγμή, όταν το σύστημα την είχε ανάγκη.

Δεν έχουν νόημα άλλα επιχειρήματα. Μόνο η απλούστερη της αριθμητικής. Υπάρχουν 1.382.000 επίσημα καταγεγραμμένοι άνεργοι, εκ των οποίων 800.000 είναι νέοι 15- 24 ετών, στην ηλικία δηλαδή του «τζαμπατζή» νέου, ενώ 600.000 απ’ αυτούς βρίσκονται στην απόλυτη φτώχεια. Τι θα κάνουν λοιπόν για να ικανοποιήσουν τις κοινωνικές σας προδιαγραφές. Να μην τρώνε, να μην ντύνονται, να μην κυκλοφορούν, κυρίως να μη μιλούν…

Τους παραδέχομαι, πάντως, αυτούς τους τύπους. Εχουν βαθιά επίγνωση ότι διεξάγεται ένας αμείλικτος πόλεμος. Υπηρετούν με συνέπεια το στρατόπεδό τους.

Εμείς;

Πηγή: http://archive.efsyn.gr/?p=94358

Δημοσιεύτηκε στην “Ελευθεροτυπία”

ΑΡΧΙΖΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΔΕΘ Στους δρόμους για την αποτροπή της οριστικής κατεδάφισης

Tου Μάκη Μπαλαούρα

Το 2012 κλείνει με ύφεση 7,4%, (έναντι πρόβλεψης του Ά Μνημονίου για ανάπτυξη 1,1% και πρόβλεψης του φετεινού Προϋπολογισμούγια ύφεση μόλις 2,8% ).Το εκφωφαντικό αυτό ποσοστό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό παγκοσμίως. Πρώτο κράτος στη λίστα είναι το Σουδάν, που αντιμετωπίζει προβλήματα μετά την απόσχιση του νότιου τμήματός του. Και η Ελλάδα αντιμετωπίζει προβλήματα απόσχισης. Η οικονομική και πολιτική της ελίτ οδηγούν σε κοινωνική απόσχιση τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, οδηγώντάς την σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης.
Δυστυχώς, η Ελλάδα κατέχει και ένα άλλο ρεκόρ. Για πέμπτη χρονιά ύφεση! Οι προβλέψεις, μάλιστα, των ιθυνόντων(ΔΝΤ) προβλέπουν ύφεση μέχρι και το 2015, δηλαδή, για μια ολόκληρη οκταετία!
Η χώρα καταστρέφεται ολοσχερώς: οι άνθρωποι, οι περιουσίες τους, οι ελάχιστες παραγωγικές της υποδομές. Κυρίως καταστρέφεται το ανθρώπινο «κεφάλαιο», ιδίως οι νέοι άνθρωποι, οι επιστήμονες, που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή να χάσουν κάθε ελπίδα ζωντανής και δημιουργικής παρουσίας τους στην κοινωνία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πενταετούς ύφεσης(2008-2012 αθροιστικά 21,2% τουΑΕΠ), που αποτελεί πρωτοφανές γεγονός ακόμα και για κράτη ολοσχερώς κατεστραμμένα από πολέμους.
Η επίσημη ανεργία καλπάζει κλείνοντας στο 24% (1.200.000 άτομα) το 2012, ενώ οι τάσεις της είναι ανοδικές, τόσο που μάλλον θα ξεπεράσει το υψηλότερο ποσοστό που έχει σημειωθεί στην Ελλάδα, το 1961, με 26%. Η Ελλάδα, επίσης, εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ στους νέους με 53,8%, ξεπερνώντας την μέχρι πρότινος «πρωτοπόρα» Ισπανία!

Το δόγμα της κοινωνικής υποτίμησης

Οι νεοφιλελεύθεροι ιθύνοντες της ΕΕ απαιτούν το δόγμα της εσωτερικής υποτίμησης και οι ντόπιοι εκφραστές τους το εφαρμόζουν με συνέπεια. Το μέσο επίπεδο ζωής των Ελλήνων έχει μειωθεί κατά 50% σε σχέση με το 2008, ενώ η αγοραστική δύναμη των κατώτατων μισθών κατέρρευσε στα επίπεδα του 1978!
Η συνταγή είναι γνωστή. Τα μονεταριστικά νεοφιλελεύθερα δόγματα εφαρμόστηκαν αρχικά στη Χιλή και στη συνέχεια με παραλλαγές σε αρκετά κράτη. Όχι όμως στην Ευρώπη με το ζηλευτό, από τους πέραν του Ατλαντικού, κοινωνικό κράτος, τους αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, το αξιόλογο αν και συμπορευόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα προβλήματα της οικονομίας που δημιούργησαν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που κυβέρνησαν, ήταν η καλύτερη ευκαιρία(λειτούργησε και ως παράδειγμα) που τους δόθηκε για την εφαρμογή του οικονομικού, κοινωνικού τους δόγματος: η χώρα θα ερημωθεί και πάνω στα συντρίμμια θα αρχίσει σιγά σιγά να αναπτύσσεται η οικονομία (!).
Με το βιοτικό επίπεδο να επιστρέφει στη δεκαετία του ’60, με ασήμαντη κοινωνική προστασία, με γλίσχρες συντάξεις, χωρίς δημόσια περιουσία και παραγωγικό ιστό.
Τα νέα μέτρα των 11,88 δισ. που επεξεργάζονται οι τρεις αρχηγοί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο είναι συνεπή με το παραπάνω δόγμα. Ήδη οι μέσες αποδοχές από 25.470 ευρώ που ήταν το 2011 (στα επίπεδα Πορτογαλίας-Μάλτας), το 2013, σύμφωνα με το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, θα φτάσουν τα 15.000-17.000 ευρώ (στα επίπεδα της Εσθονίας, Κροατίας).

Τα νέα μέτρα αποτελειώνουν

Με τα τελευταία μέτρα λιτότητας οι νέες περικοπές των συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων αντιστοιχούν στο μισό περίπου του πακέτου (43%), δηλαδή 5,5 δισ. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν και οι μέχρι τώρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις την περίοδο 2010-2011 ύψους 16,2% (8% του ΑΕΠ). Η Υγεία επίσης έχει την τιμητική της. Οι μειώσεις γι’ αυτήν φτάνουν τα 1,39 δισ. με τη φαρμακευτική να έχει την πρωτοκαθεδρία με 800 εκατ. Οι δαπάνες προς ΟΤΑ μειώνονται κατά 750 εκατ. Οι δαπάνες για την Παιδεία περικόπτονται κατά 400 εκατ. Τα προνοιακά επιδόματα κόβονται κατά 1 δισ., ενώ οι μισθοί κατά 1,33 δισ. Το πακέτο επίσης προβλέπει νέα φορολογική αφαίμαξη (κυρίως σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες και αγρότες) ύψους 500 εκατ.
Με το νέο ισχυρό φάρμακο δεν επιθυμούν το θάνατο του ασθενή. Επιδιώκουν να τον καταστήσουν παραδομένο εργάτη, μοιρολατρικό συνταξιούχο με σκυμμένο κεφάλι. Χωρίς δικαιώματα, όπως οι είλωτες. Παράδειγμα προς εφαρμογή για όλους τους Ευρωπαίους. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν έδωσαν ούτε μια στιγμή ανάσας στον Σαμαρά.

Ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ

Η κοινωνία όμως έχει ήδη δημιουργήσει αγωνιστικό κεφάλαιο. Οι πρωτοφανείς διαδηλώσεις, οι συγκλονιστικές μέρες στις πλατείες, οι μαζικές και δυναμικές απεργίες αποτελούν παρακαταθήκη νέων αγώνων. Γι’ αυτό το λόγο οι πιο πολλοί προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν απαιτήσεις απ’ αυτόν. Για να συμβάλει στη σύνθεση της πολιτικής και κινηματικής δράσης, να συμβάλει στην οργάνωση των αγώνων. Να ηγηθεί. Μετά την ανάπαυλα του Αυγούστου, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται σε ολική επαναφορά των ριζοσπαστικών του θέσεων για την οικονομία και την κοινωνία. Άλλωστε, όχι μόνο διανοητές και οικονομολόγοι, αλλά και πολιτικοί απ’ όλο τον κόσμο δηλώνουν με έμφαση ότι το χρέος δεν βγαίνει, χρειάζεται μια βαθιά αναδιάρθρωσή του. Διαφορετικά έρχεται πολύ σύντομα η χρεοκοπία. Με τους όρους και τις προϋποθέσεις των ιθυνόντων κύκλων, που θα οδηγήσουν σε κοινωνική καταστροφή. Με την πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, του «υποδειγματικού κρατούμενου», ούτε καν επανεξέταση ποινής δεν δέχονται.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης από την επαναδιαπραγμάτευση πήγαν στην επιμήκυνση. Ούτε καν αυτή όμως τόλμησαν να προβάλουν στους ευρωπαίους συνομιλητές τους. Άλλωστε, μόλις πέντε μήνες πριν οι Βενιζέλος-Σαμαράς στην κυβέρνηση Παπαδήμου είχαν απορρίψει πρόταση της τρόικας (βλέπε δημοσιεύματα της «Εποχής» 24 Μαρτίου και 15 Ιουλίου 2012, καθώς και την ετήσια εαρινή Έκθεση του ΔΝΤ), με το επιχείρημα ότι θα αντιδράσουν αρνητικά οι αγορές, όταν είναι γνωστό ότι είμαστε έξω απ’ αυτές!

Μια άλλη ΔΕΘ

Τα διαπραγματευτικά όπλα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ακόμα πολύ ισχυρά. Η απειλή κατάργησης των Μνημονίων είναι όχι απλώς ένα μπαζούκας, αλλά ένα πυρηνικό όπλο. Η άρνηση ικανοποίησης των ελληνικών ριζοσπαστικών αιτημάτων θα οδηγήσει σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι. Υπερβολές; Αν αναγνώσουμε τις θέσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ ή της Κίνας, αναδεικνύεται ανάγλυφα ο κίνδυνος αυτός. Μόλις προχθές η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), ένας οργανισμός όπως ο ΟΗΕ για τα εργασιακά, προειδοποίησε για τις δραματικές συνέπειες της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Η ανεργία θα ανέβαινε 3 μονάδες στις 17 χώρες, ενώ στη Γερμανία από το σημερινό 6,4% θα εκτιναζόταν στο 11,3%. Ταυτόχρονα η ILO υπογραμμίζει τις συνέπειες στις υπερχρεωμένες όπως η Ισπανία, που η ανεργία θα φτάσει στο 37% !
Προφανώς η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η δραχμή. Έχει όμως ταυτόχρονα προειδοποιήσει ότι δεν θα ανεχθεί καταστροφή της κοινωνίας για το ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά ξαναζεστάνει την ελπίδα του λαού. Η πολιτική και ιδίως η κινηματική σύγκρουση ξεκινά σε αναβαθμισμένο επίπεδο. Η διαδήλωση του ερχόμενου Σαββάτου αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία των τομεαρχών και πλήθους βουλευτών και η συνάντησή τους με κοινωνικούς φορείς και εργασιακούς χώρους και η διαφορετική-ριζοσπαστική επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Αλ. Τσίπρα και στη διαδήλωση και στην ομιλία του το Σάββατο 15 Σεπτέμβρη, σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο από τα μέχρι πρότινος καθιερωμένα, θα ανοίξουν δυναμικά το νέο αγωνιστικό κεφάλαιο.

«Οι ιδέες και οι αγώνες για να ζήσουν θέλουν οργάνωση»*

Χρειάζεται κυβερνητικό πρόγραμμα που θα είναι η συμπύκνωση των ιδεών μας για την άμεση δράση, αλλά και των στρατηγιών μας στοχεύσεων, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Ο πολιτικός χρόνος, σχεδόν πάντα, φαίνεται και είναι ατελείωτος, ιδίως για τους αριστερούς/ές. Τούτη τη φορά όμως χρειάστηκε, μόνο, κάτι παραπάνω από μια δεκαετία. Υπάρχει ακόμα η ταμπέλα «Χώρος Διαλόγου για την Ενότητα και Κοινή Δράση της Αριστεράς», κρεμασμένη έξω από την πόρτα της «Εποχής». Είχε προηγηθεί, ήδη από το 1999, η «Πρωτοβουλία για την Επανίδρυση της Αριστεράς».

Ένα σημαντικό βήμα έγινε, από διάφορες μικρές οργανώσεις, όπως η ΑΚΟΑ, με τη ολόθερμη υποστήριξη και συνεργασία στα ψηφοδέλτια του Συνασπισμού στις εκλογές του 2000, με το σκεπτικό ότι «παρά τις διαφορές με τον Συνασπισμό, χρειάζεται η παρουσία του στη Βουλή, προκειμένου να υπάρξει ένας βατήρας της Ανανεωτικής Αριστεράς, για να προχωρήσουμε την υπόθεση της ανασύνθεσης και επανίδρυσης της Αριστεράς». Και έτσι έγινε. Για μερικές χιλιάδες ψήφους ο Συνασπισμός εισήλθε στη Βουλή και έτσι μπήκε το νερό στο αυλάκι για την ανασύνθεση της Αριστεράς.

Τελικά φτάσαμε ως εδώ. Ως πολιτικό υποκείμενο, συλλογικό βαφτιστήρι των κινημάτων από τις Ευρωπορείες, το Κοινωνικό Φόρουμ, έως τις πλατείες και τα αλληλέγγυα μορφώματα. Το πρωτοφανές εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ, ενός συμμαχικού σχήματος, από διαφορετικές μήτρες, με αντιπαλότητες πολλές φορές εχθρικές, φαίνεται ότι θα γίνει σύντομα κυβέρνηση. Έγινε, πια, με τη γκραμσιανή έννοια, ηγεμονική πολιτική δύναμη. Για να νικήσουμε πλήρως όμως, χρειάζεται καθημερινός αγώνας στο πεδίο των ιδεών, των αξιών, των ιδανικών που συμπυκνώνουν το ήθος και την αξιοπρέπεια.

Χρειάζεται κυβερνητικό πρόγραμμα που θα είναι η συμπύκνωση των ιδεών μας για την άμεση δράση, αλλά και των στρατηγιών μας στοχεύσεων, για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ελλάδας και της Ευρώπης.

Δύσκολα πράγματα. Δεν υπάρχουν ιστορικά παραδείγματα για να μας διδάξουν. Εμείς πρέπει να γίνουμε το παράδειγμα. Προφανώς, το αντιμνημόνιο δεν φτάνει. Χρειάζεται η σαφής αντίθεσή μας με τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού από ξεκάθαρη ταξική πλευρά, απόλυτα μονοδιάστατη. Το κόμμα μας, με το νέο ποιοτικό άλμα, θα είναι πια των μελών του. Σε καμιά περίπτωση όμως δεν μας αρκεί να συζητούνται δημοκρατικά οι ιδέες και οι πολιτικές επιλογές των κεντρικών οργάνων του. Σημαίνει, κυρίως, ότι τα μέλη του, κολυμπώντας απαραιτήτως σε όλους τους αρμούς της κοινωνίας, θα διαμορφώνουν τις θέσεις του κόμματος.

Το πρόγραμμα ενός τέτοιου κόμματος που θέλουμε δεν μπορεί να παραμένει ζήτημα ειδικών, είναι των μελών του, είναι εν τέλει όλης της κοινωνίας.

Ρεύματα Ιδεών, όχι μηχανισμοί εντός του κόμματος

Για να γίνουν αυτά, δεν μπορεί παρά να σχηματιστούν εντός του κόμματος, ρεύματα ιδεών ανοιχτά, χωρίς μοναδικότητες, όχι σαν μηχανισμοί εντός του κόμματος. Η ΑΝΑΣΑ φιλοδοξεί να γίνει υπόδειγμα ενός τέτοιου ρεύματος που θα δίνει φωνή στους μη έχοντες φωνή, να υπηρετήσει τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό, την αλληλεγγύη, την κομμουνιστική προοπτική και προφανώς να συμβάλει στην προώθηση και τη σύνθεση. Για παράδειγμα, η τρέχουσα σύνθεση απαιτεί τη διευκόλυνση, για κάποιο μεταβατικό διάστημα, όσων συνιστωσών δεν αισθάνονται έτοιμες για άμεση αυτοδιάλυση.

Η ιστορία προσκαλεί, αλλά δεν παρακαλεί. Όλοι μας να προσπαθήσουμε να καταστεί ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα ενιαίο, ταξικό, μαζικό, ριζοσπαστικό, δημοκρατικό, με λειτουργούσες πολιτικά οργανώσεις, που θα χτιστούν παντού.
Στο κάτω – κάτω, το μοντέλο του κόμματος φωτογραφίζει το μοντέλο της κοινωνίας που θέλεις να φτιάξεις…

*«Σύνθημα και αφίσα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος»
**Απόσπασμα ομιλίας Μ. Μπαλαούρα στο 1o Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ 10-14 Ιουλίου 2013

*Η ΑΥΓΗ» “

Η "Εποχή" απεργεί. Βγήκε η απεργιακή «Αδέσμευτη Γνώμη»

Η ΕΣΗΕΑ εκδίδει την Κυριακή την απεργιακή «Αδέσμευτη Γνώμη» μετά από 38 χρόνια (Είχε εκδοθεί πρώτη φορά το 1975 ως απάντηση των εργαζόμενων στην πεισματική άρνηση των εκδοτών να υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις, παρά την απεργία που κράτησε πάνω από ένα μήνα).

Με στόχο να αναδείξει ότι η σύγκρουση με την κυβέρνηση δεν αφορά μόνο εργασιακά θέματα αλλά την ίδια τη Δημοκρατία, η ΕΣΗΕΑ εκδίδει την Κυριακή το απεργιακό φύλλο της Αδέσμευτης Γνώμης, αναβιώνοντας την έκδοση του φύλου του 1975, σε μια ιστορική απεργία της Ένωσης Συντακτών.

Όπως αναφέρει η Ντίνα Δασκαλοπούλου της Εφημερίδας των Συντακτών, η «Αδέσμευτη Γνώμη» που θα κυκλοφορήσει αύριο είναι ένας θρύλος για τους Έλληνες δημοσιογράφους.
Tο 1975 εκδόθηκε και ήταν η απάντηση των εργαζόμενων στην πεισματική άρνηση των εκδοτών να τους υπογράψουν συλλογικές συμβάσεις, παρά την απεργία που κρατούσε πάνω από ένα μήνα.

Μπροστάρηδες σ΄ αυτόν τον αγώνα ήταν προσωπικότητες της δημοσιογραφίας όπως ο Κώστας Νίτσος, ο Δημήτρης Ψαθάς, ο Παύλος Παλαιολόγος, ο Σπύρος Μελάς, ο Μάριος Πλωρίτης, ο Χρήστος Πασαλάρης, ο Απόστολος Μαγγανάρης, ο Νίκος Καραντηνός. Το απεργιακό φύλλο εκδόθηκε από την ΕΣΗΕΑ, την Ένωση Τυπογράφων και τους Εφημεριδοπώλες της Αθήνας με διευθυντή τον Κώστα Νίτσο, αρχισυντάκτη τον Αλέκο Φιλιππόπουλο, υπεύθυνους τομέων ρεπορτάζ τους Σεραφείμ Φυντανίδη, Λυκούργο Κομίνη, Τόλη Γαρουφαλή, με συντάκτες και τυπογράφους όλους όσους δούλευαν τότε σε εφημερίδες και περιοδικά.

«Δεν αγοράζουμε τα απεργοσπαστικά φύλλα, στηρίζουμε το απεργιακό φύλλο»

Τον Ιούνιο 2013 μέσα σε 30 ώρες δημιουργήθηκε, γράφτηκε, στήθηκε σε σελίδες, τυπώθηκε και ξεκίνησε να διακινείται το περασμένο Σάββατο το βράδυ η «Αδέσμευτη Γνώμη», η απεργιακή εφημερίδα που εξέδωσαν οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια της απεργιακής κινητοποίησης την περασμένη εβδομάδα

Μέσα σε 30 ώρες δημιουργήθηκε, γράφτηκε, στήθηκε σε σελίδες, τυπώθηκε και ξεκίνησε να διακινείται το περασμένο Σάββατο το βράδυ η «Αδέσμευτη Γνώμη», η απεργιακή εφημερίδα που εξέδωσαν οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια της απεργιακής κινητοποίησης την περασμένη εβδομάδα.

Στην Αθήνα διοχετεύθηκαν με ανεξάρτητο δίκτυο διανομής 57.500 φύλλα της απεργιακής εφημερίδας «Αδέσμευτη Γνώμη», εκ των οποίων τα 23.500 στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής, το οποίο λειτούργησε και ως κέντρο διακίνησης. Άλλα 42.500 φύλλα διοχετεύθηκαν στην περιφέρεια, με αεροπλάνα, ΚΤΕΛ και ιδιωτικά μέσα, από την Κυριακή το πρωί ώς τη Δευτέρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, υπεύθυνοι για την παραλαβή ήταν άνθρωποι των κατά τόπους ΕΡΑ.

Η παραγωγή της απεργιακής εφημερίδας, 16 σελίδων, έγινε με τις υποδομές της “Εφημερίδας των Συντακτών”, στο τυπογραφείο Χέλιος Πρες στην Ιερά Οδό και υπεύθυνο έκδοσης τον πρόεδρο της ΠΟΕΣΥ Γ. Σαββίδη. Η έκδοση προβλήθηκε από την ΕΡΤ, sites (όπως το left.gr και alterthess.gr), από social media, με συνέντευξη Τύπου, μέσω βίντεο της διαδικασίας, παραγωγής του Άγγελου Καλοδούκα. Το συνολικό κόστος της ήταν 9.184 ευρώ, ενώ τα έσοδα από την οικονομική ενίσχυση δεν έχουν ακόμα καταμετρηθεί.

Πόσο δεξιοί είναι οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» Εθνικό Συμβούλιο των Ανεξαρτήτων Ελλήνων (9/6/13)

Του Μάκη Μπαλαούρα

Με την εκλογή του Εθνικού Συμβουλίου των «Ανεξάρτητων Ελλήνων» έληξε το βράδυ της Κυριακής 28 Απριλίου το διήμερο συνέδριο του κόμματος. Την πρώτη μέρα, το Σάββατο το απόγευμα, εξελέγη δια βοής από τους 1.700 συνέδρους ο Π. Καμμένος πρόεδρος των ΑΝ.ΕΛ.

Από τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου παρόντα ήταν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, με αντιπροσωπεία που συμπεριλάμβανε τον Γραμματέα της Κ.Ε., Δ. Βίτσα. Το έτερο κόμμα που κλήθηκε, το ΚΚΕ, δεν παρέστη τελικά, ούτε καν έστειλε χαιρετισμό.

Στην ομιλία του ο Π. Καμμένος, χαρακτήρισε το κόμμα του ως «δημοκρατικό, λαϊκό, πατριωτικό κίνημα» με αναφορές στους πολίτες που πίστεψαν στον Κ. Καραμανλή, τον πολιτικό που έβαλε την Ελλάδα στην Ευρώπη των κρατών – μελών και όχι στην Ευρώπη-ομοσπονδία, σ’ αυτούς που ανήκουν στο πατριωτικό κέντρο, ακόμα και στο πατριωτικό ΠΑΣΟΚ. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» και όχι σ’ εκείνους που είπαν «αφήστε τη σημαία στα Ίμια να την πάρει ο αέρας», τόνισε με σαφή αιχμή για τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη και το σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Παρά το θρησκευτικό περίγραμμα («η Ελλάδα έχει την “Υπερμάχω Στρατηγώ” μαζί της», ανέφερε ο Π. Καμμένος), και το πατριωτικό πλαίσιο φρόντισε, ωστόσο, να αποστασιοποιηθεί από τη Χρυσή Αυγή, λέγοντας ότι δεν θα επιτρέψουμε «σβάστικες να υψωθούν ξανά είτε των γερμανών κατακτητών είτε των νεοναζιστών».

Στα όπλα ξανά Ζέρβας- Βελουχιώτης

Στην προσπάθεια να αναδειχτεί η ιδεολογική ταυτότητα των ΑΝ.ΕΛ. ο Π. Καμμένος δεν ξέχασε και την «πατριωτική Αριστερά». Όμως ο κύριος στόχος δεν ήταν ψηφοφόροι της Αριστεράς. Σκοπό είχε να περάσει ανώδυνα –λόγω και της πρόσφατης διάσπασης του κόμματός του τον περασμένο Δεκέμβρη– το μήνυμα της δυνατότητας συνεργασίας μαζί της, τονίζοντας ότι «τη γέφυρα του Γοργοπόταμου τίναξαν στον αέρα ο Ζέρβας μαζί με τον Βελουχιώτη». Δηλαδή, ΑΝΕΛ – Αριστερά μαζί για την ανατίναξη του μνημονίου…

Το κύριο μοτίβο της ομιλίας Καμμένου, καθώς και των άλλων στελεχών, ήταν ο πατριωτικός οίστρος ενάντια στο μνημόνιο και την τρόικα, που παρουσιάστηκαν ως ξένη κατοχή των Γερμανών, των τραπεζιτών και των ντόπιων δωσίλογων.

Ο Δ. Βίτσας στο χαιρετισμό του μίλησε «για κοινή μάχη κατά της πολιτικής του μνημονίου, παρά τις ιδεολογικές και προγραμματικές διαφορές των δύο κομμάτων», ευχόμενος στους ΑΝ.ΕΛ. «το επόμενο συνέδριό σας να βρει τη χώρα απελευθερωμένη από το μνημόνιο, ανεξάρτητη και υπερήφανη».

Ενδιαφέρον έχει ότι τα μέλη του κόμματος αντέδρασαν στη μεταγραφή των ορφανών του ΛΑΟΣ στους ΑΝ.ΕΛ, με προεξάρχουσες τις οργανώσεις Λάρισας, απ’ όπου εκλεγόταν ο προξενητής του γάμου Αστέριος Ροντούλης και της Αχαΐας, απ’ όπου κατάγεται ο Αλ. Χρυσανθακόπουλος. Το επιχείρημα που προβλήθηκε είναι ότι ήταν μνημονιακοί, αλλά ξέχασαν να πουν ότι είναι και ακροδεξιοί.

Φαστ τρακ συνέδριο

Το συνέδριο των ΑΝ.ΕΛ. θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως μια διαδικασία φαστ – τρακ. Ακόμα και η ομιλία του Π. Καμμένου, σε αντίθεση με τα όσα μας είχε συνηθίσει, ήταν εξαιρετικά σύντομη. Φαστ τρακ εκλογή προέδρου, φαστ τρακ ομιλίες και μόνο στη μισή δεύτερη ημέρα, ενώ δεν τέθηκαν σε ψηφοφορία στο σώμα οι ιδεολογικές και προγραμματικές θέσεις. Σε αντίθεση με το καταστατικό που ψηφίστηκε στο συνέδριο, για τις θέσεις επιλέχθηκε μια πρωτόγνωρη διαδικασία, χωρίς διάλογο και αντιπαραθέσεις. Ο κάθε τομέας κοινοβουλευτικής ευθύνης κατέθεσε εγγράφως τις θέσεις του, συνοδευόμενες μ’ ένα πλαίσιο που είχε τρία κουτάκια με Ναι, Όχι και κενό προς επιλογή των συνέδρων. Οι θέσεις, όμως, που παρουσιάζονταν ήταν τέτοιες, που δεν άφηναν περιθώρια για διαφοροποιήσεις, μέσα στο διαμορφωμένο ιδεολογικο-πολιτικό πλαίσιο.

Για να αντιληφθούμε περί τίνος πρόκειται παρουσιάζουμε ορισμένες:
• «Η ανακήρυξη μονομερώς και εκτός μνημονίων της ΑΟΖ με δεδομένο ότι αυτό είναι ελληνική και όχι «ευρωπαϊκή υπόθεση».
• «Ο σεβασμός στις Διεθνείς Συνθήκες και ιδιαίτερα σε σχέση με την Τουρκία, της συνθήκης της Λωζάννης, καθώς το Προξενείο της στην Κομοτηνή έχει υπερβεί σε ανθελληνικές δράσεις πολλές κόκκινες γραμμές».
• «Επαναφορά της πρόνοιας στους Κανονισμούς και στο Νόμο, ότι υποψήφιοι προς φοίτηση στις Παραγωγικές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας θα πρέπει να είναι Έλληνες Πολίτες το γένος».
• «Εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας άμεσα από το λαό. Να έχει δικαίωμα εκλογής μόνο για δύο θητείες. Να έχει αυξημένες ρυθμιστικές εξουσίες, όπως αυτές ίσχυαν πριν την Αναθεώρηση του 1986»
• «Παιδεία με τις αρχές του Ελληνισμού, της Ορθοδοξίας και της Δημοκρατίας»

Εντύπωση προκάλεσε το γεγονός ότι ο τομέας Οικονομικών παρουσίασε εξαιρετικά ελλειπτική εισήγηση. Ούτε για τις αποκρατικοποιήσεις, ούτε για τη φορολογική θέση τους. Μόνο ο Π. Καμμένος αναφέρθηκε σε συνέντευξή του σε μείωση του φόρου επιχειρήσεων στο 8%, προκειμένου να γίνουμε ανταγωνιστικοί με τις βαλκανικές χώρες, όπως δήλωσε.

Συνέχεια της δεξιάς πορείας

Το συνέδριο επαναβεβαίωσε το ιδεολογικό και πολιτικό στίγμα των ΑΝ.ΕΛ., αν και νερωμένο από τις μέχρι τώρα ακραίες δεξιές θέσεις και πρωτοβουλίες του. Ενδεχομένως σ’ αυτή τη λείανση να συνέβαλε η αποχώρηση στελεχών με τη διάσπαση αλλά και ένας σχεδιασμός των ΑΝ.ΕΛ. για να κρατά ανοιχτή την πόρτα συμμαχιών.

Επομένως, έχει ενδιαφέρον να παρουσιαστούν τα κεντρικά σημεία αυτής της φυσιογνωμίας των ΑΝ.ΕΛ., όπως παρουσιάζονται από τον πρόεδρό του, μετά τη διάσπαση του κόμματος στις αρχές Δεκεμβρίου, που «αποκαθάρθηκε» από τους «πράκτορες του συστήματος», οι οποίοι απέρριπταν κάθε προσέγγιση με την αριστερά, όπως άφηναν να εννοηθεί.

Στις αρχές Ιανουαρίου ο Π. Καμμένος παρ’ όλα αυτά, με αφορμή το ενδεχόμενο της σύστασης προανακριτής επιτροπής για τη λίστα Λαγκάρντ, κατηγόρησε τον ΣΥΡΙΖΑ για προσπάθεια «να βγάλει από το κάδρο της λίστας τον Γ. Παπανδρέου». Έτσι συνεργάστηκε με τη Χρυσή Αυγή, προκειμένου να αθροιστούν οι ψήφοι τους για στήσιμο κάλπης και για τον Γ. Παπανδρέου. Στη σύγκρουση για τη βίλα Αμαλίας και την ΑΣΟΕΕ, ο Π. Καμμένος είχε δηλώσει «αυτοί που ξέρουν από τσεκούρια, ξέρουν και από λοστούς θα τα βρουν μεταξύ τους…». Πάλι καλά που δεν μίλησε για «κονσερβοκούτια».

Στις αρχές Μαρτίου ο Π. Καμμένος κάλεσε ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ «για τη δημιουργία ενός ενιαίου μεγάλου αντιπολιτευτικού μετώπου για να αντιμετωπίσουμε την ξένη κατοχή». Παράλληλα, όμως, άφησε αιχμές για τον πρώτο ότι μαλακώνει την «αντιπολιτευτική του στάση», ενώ τόνισε ότι «με τον ΣΥΡΙΖΑ μας χωρίζει πολύ σοβαρό χάος, όσον αφορά τα εθνικά θέματα. Δηλαδή, το θέμα της Θράκης και αυτά τα τρελά τα οποία έχουν πει διάφορες συνιστώσες ή το θέμα του ονόματος της Μακεδονίας ή τα ελληνοτουρκικά. Είναι θέματα, που είναι χάος. Αλλά βλέπω ότι και σε αυτά τα σημεία ο κ. Τσίπρας έχει αρχίσει και μαζεύει τους διάφορους περίεργους τύπους οι οποίοι βγαίνουν και λένε. Βέβαια, υπάρχει ακόμα απόσταση. Με όλους είναι ανοικτό, από τη στιγμή που θα διώξουμε τα μνημόνια, τις δυνάμεις κατοχής και θα κάνουμε εθνική κυβέρνηση, η οποία θα είναι η εθνική πρόταση εξόδου από τη χώρα. Εάν έχουν καλυφθεί οι κόκκινες γραμμές, οι οποίες βάζουμε και στο θέμα των λαθρομεταναστών και στα εθνικά θέματα, αλλά και στην οικονομία».

Μια πολιτική δύναμη, λαϊκιστική της δεξιάς με έντονο τον κοινωνικό συντηρητισμό

Για παράδειγμα στη δειλή κυβερνητική πρωτοβουλία του Αντ. Ρουπακιώτη για την αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, οι ΑΝ.ΕΛ κατήγγειλαν με σφοδρότητα το νομοσχέδιο. Δεν έκρυψε, επίσης, τις τότε σεξιστικές συμπεριφορές του, που με αφορμή δηλώσεις σουηδού υπουργού για την κυπριακή κρίση, έγραψε στο τουίτερ ότι «οι Σουηδοί έχουν αυτοκίνητα Saab και όμορφες γυναίκες. Τα καλοκαίρια έχουν μόνο Saab, οι γυναίκες είναι με τους κύπριους εραστές στην παραλία».

Οι ΑΝ.ΕΛ μπορεί να είναι ένα αντιμνημονιακό κόμμα, όπως άλλωστε ήταν και η ΝΔ του Αντ. Σαμαρά πριν κληθεί να «σώσει» τη χώρα, αλλά προφανώς δεν αρκούν μόνο οι αντιμνημονιακές θέσεις για να την ανακόψουν από την κοινωνική, συντηρητική και «πατριωτική» δεξιά. Κοινωνικά και πολιτικά οι ΑΝ.ΕΛ. κατατάσσονται στη δεξιά.
Από την ΕΠΟΧΗ
https://www.youtube.com/watch?v=ojEvsJ8gWeE

Το πρότυπο του Αλέκου Παναγούλη ο Αρμόδιος και Αριστογείτονας Συνέντευξη με τον Γιώργο Μωράκη, που βοήθησε στην απόδραση του

Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Μπαλαούρας

«Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΜΟΥ»
Ένα σπιρτόξυλο για πέννα
αίμα στο πάτωμα χυμένο για μελάνι
το ξεχασμένο περιτύλιγμα της γάζας για χαρτί
Μα τι να γράψω;
Τη Διεύθυνσή μου μονάχα ίσως προφτάσω
παράξενο και πήζει το μελάνι
Μέσ’ από φυλακή σας γράφω στην Ελλάδα»

(Από «ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ» του Αλέκου Παναγούλη)

*Γιώργο εσύ ήσουν ένας έφεδρος Δεκανέας. Ήρθες ξαφνικά στις αρχές του 1969 σε επαφή με έναν δολοφόνο, όπως σου έλεγαν, που ήταν κρατούμενος στις φυλακές, στο Μπογιάτι. Περιέγραψε τη σκηνή μόλις τον είδες, τι ένοιωσες;

-Οι συνάδελφοι για να με αγριέψουνε, μου είπανε ότι θα σε πάμε να γνωρίσεις ένα βαρύ εγκληματία. Δεν μου είπαν ότι ήταν ο Αλέκος Παναγούλης. Πράγματι πήγα στο κελί το οποίο το χώριζε ένας μικρός θάλαμος και ενδιάμεσα μια σκληρή σιδερένια πόρτα η οποία είχε μια τρύπα, για να βλέπεις μέσα. Την ώρα λοιπόν που μου είπανε δες ποιος είναι μέσα, ο Αλέκος για να μου κάνει πλάκα μου έβγαλε το δάχτυλο για …υποτίθεται, για να μου βγάλει το μάτι. Εκεί μου αποκάλυψαν ότι είναι ο Αλέκος Παναγούλης τον οποίο δεν ήξερα, αν και είχα ακούσει για αυτόν στην προπαγάνδα. Συνάντησα λοιπόν έναν άνθρωπο ο οποίος από την πρώτη στιγμή με το διαπεραστικό του βλέμμα με άγγιξε. Ήταν σε άθλια κατάσταση, μόλις είχε γυρίσει από τις φυλακές της Αίγινας, που τον είχαν πάει για να τον εκτελέσουν, φοβερά ταλαιπωρημένος από τα βασανιστήρια, σε μια άθλια σωματική, όχι όμως ψυχική κατάσταση. Ήταν δυνατός, ακμαίος και έτοιμος να ξανακάνει αυτό που έκανε τον Αύγουστο του 1968. Έζησα έξι μήνες με τον Αλέκο, σε καθημερινή βάση, από τις 7 Ιανουαρίου μέχρι και τις 5 Ιουνίου του 1969 που αποδράσαμε μαζί.

*Προφανώς με την καθημερινή επαφή σου, σαν φύλακας του Παναγούλη, έγινε μια μετάλλαξη μέσα σου. Είδες έναν άνθρωπο βασανισμένο…

-Ζούσε σε ένα βρωμερό κελί, βόθρος, χωρίς τουαλέτα, χωρίς παράθυρα, χωρίς κρεβάτι μόνο με ένα παλιό στρώμα και μόνιμα δεμένος με χειροπέδες. Το κλειδί από τις χειροπέδες το είχαμε εμείς και όποτε μας δινόταν η ευκαιρία του τις λύναμε. Για να ξεκουραστούνε τα χέρια του. Αλλά ήμαστε υποχρεωμένοι να τις ξαναβάλουμε γιατί βρισκόμασταν σε κατάσταση πολιορκίας, πήγαινες έκτακτο στρατοδικείο και πήγαινες και για εκτέλεση. Δεν το ήθελε και ο ίδιος ο Αλέκος. Μας προστάτευε παρόλο ότι ήθελε την ελευθερία του μας προστάτευε. Δηλαδή ο Αλέκος όσο σκληρός επαναστάτης και να ήταν δεν θα μας έφευγε ποτέ από τα χέρια μας ούτως ώστε να μας δημιουργήσει τεράστιο πρόβλημα στρατοδικείου, μόνο και μόνο για να απελευθερωθεί. Ήθελε να απελευθερωθεί, ήθελε να αποδράσει με τη δική μας βοήθεια, με τη δική μας συναίνεση. Και προσωπικά με τη δική μου. Γιατί μόνο σε μένα είχε εμπιστοσύνη.

*Οι άλλοι δύο επηρεάστηκαν;

-Καλά συμπεριφέρονταν, δεν επηρεάστηκαν όμως τόσο όσο εγώ ώστε να του ανοίξουν την αμπάρα του κελιού και τις χειροπέδες και να τον βγάλουν έξω και να αποδράσει. Δεν θα το έκαναν ποτέ.

*Έμπαινες μέσα στο κελί και έκανες κουβέντες μαζί του ;

-Συνέχεια η συζήτηση ήταν συνεχόμενη για τα πάντα. Από πολιτική, κοινωνική, στρατιωτική, μέχρι οικογενειακή ότι συζήτηση μπορούσες να φανταστείς γινόταν μεταξύ εμού και του Αλέκου.

*Σου παρουσίασαν τον Αλέκο ως δολοφόνο;

-Ναι. Όμως ήξερα ότι ο άνθρωπος αυτός αποπειράθηκε να εκτελέσει τον δικτάτορα. Άρα μου ανέβηκε πάρα πολύ στη συνείδησή μου. Δεν είχα να κάνω με έναν εγκληματία κοινού ποινικού δικαίου. Είχα να κάνω με έναν άνθρωπο ο οποίος τα ‘ ‘βαλε με έναν ολόκληρο στρατό. Και αυτό με συγκινούσε ιδιαίτερα.

*Συζητήσεις για τους τυραννοκτόνους της Αρχαίας Αθήνας κάνατε;

-Είχε σαν πρότυπο τον Αρμόδιο και Αριστογείτονα, οι οποίοι όχι μόνο δεν εκτελέστηκαν, αλλά τιμήθηκαν από τη δημοκρατία της Αθήνας και μάλιστα τους κηδεύσαν με τιμές στον Κεραμεικό.

*Επομένως συζητούσατε και τέτοιου είδους ζητήματα.

-Βεβαίως. Άρα μέρα με την ημέρα δενόμουν με αυτόν τον άνθρωπο. Μέρα με την ημέρα. Και ο άνθρωπος δεν θέλει και πολύ να βοηθήσει έναν άνθρωπο ο οποίος δεινοπαθεί.

*Εσύ τώρα πως ένοιωθες από τη στιγμή που κατάλαβες ότι αυτός είναι ένας αγωνιστής ένας άδολος άνθρωπος που έχει πίστη που έχει το θάρρος..

-Και το όραμα να βοηθήσει για την επαναφορά της ελευθερίας και της δημοκρατίας.

Η απόδραση

*Όταν αποφάσισε, σου μίλησε ότι θα πρέπει να αποδράσει;

-Μου το είπε το πρωί της ίδιας μέρας. Εγώ εκείνη την ημέρα έπρεπε να βγω έξοδο και για να καθίσω μέσα έδωσα την έξοδό μου σε κάποιο λοχία. Λοιπόν επειδή είχα τα κλειδιά της φυλακής και τα κλειδιά από τις χειροπέδες το βράδυ αφού μπήκανε μέσα οι ποινικοί κρατούμενοι ντυθήκαμε με τις στολές μας. Εγώ με τη δική μου στολή και ο Αλέκος με τη δεύτερη δική μου στολή. Φτιάξαμε το στρώμα έτσι ούτως ώστε να φαίνεται ότι κοιμάται κάποιος κλειδώσαμε το κελί πήραμε τα κλειδιά και κατεβήκαμε στη πύλη της εσωτερικής μάνδρας της φυλακής. Εκεί υπήρχε μια σκοπιά. Κάθε βράδυ ερχόταν από το ΚΕΒΟΠ νεοσύλλεκτοι και φυλούσαν τις φυλακές. Αυτό εκμεταλλευτήκαμε. Οι οποίοι εμένα με βλέπανε σαν δεκανέα της φρουράς αλλά τον Αλέκο δεν τον είχαν δει ποτέ. Δεν τον βγάζαμε ποτέ έξω. Κατεβαίνοντας λοιπόν στην πύλη του πετάξαμε τα κλειδιά στον νεοσύλλεκτο, μας άνοιξε την πόρτα από έξω, ανέβηκε στη σκοπιά του, κλειδώσαμε την πόρτα έτσι απλά, αλλά με φοβερή αγωνία βέβαια και περάσαμε πίσω από το διοικητήριο, γιατί μπροστά ήταν αξιωματικοί της φρουράς. Πηδήξαμε τη μάντρα, η οποία εσωτερικά ήταν γύρω στα δύο μέτρα, ανέβηκε ο ένας πάνω στο άλλο, αλλά από έξω ήταν πάνω από πέντε έξι μέτρα. Πηδήξαμε τη μάντρα, αλλά για κακή μας τύχη μας περίμεναν τσοπανόσκυλα και κόντεψαν να μας φάνε. Το ξεπεράσαμε όμως και έτσι ξεκίνησε πλέον το οδοιπορικό μας να κατέβουμε στην Αθήνα για να βρούμε κάποιο καταφύγιο.

*Τελείως μόνοι σας, δηλαδή.

-Δεν υπήρχε καμία συνεννόηση με κανέναν εσωτερικά και με κανέναν εξωτερικά. Άρα ενεργήσαμε από μόνοι μας. Δεν ήξερε κανένας τι πρόκειται να κάνουμε. Και δεν μας περίμενε έξω κανένας. Γιατί αν είχαν ειδοποιηθεί κάποιοι θα μας περίμεναν έξω στον εθνικό δρόμο θα μας έπαιρναν και θα εξαφανιζόμασταν. Δεν είχε γίνει αυτό, άρα έπρεπε να πάρουμε την κατιούσα για την Αθήνα για να βρούμε κάποιο κρησφύγετο. Τα κρησφύγετα όμως δεν ανοίγανε εύκολα όταν στις δύο, τρεις η ώρα τη νύχτα χτύπαγες σε κάποιο φίλο, δε σου άνοιγε γιατί σου λέει κάτι συμβαίνει. Είτε κανένας χουντικός είναι, είτε κάποιος κυνηγημένος είναι και δεν άνοιγαν τις πόρτες παρόλο ότι βγήκανε μετά πολλοί σε σπίτια που πήγαμε και είπανε γιατί δεν ήρθατε σε μας. Μα ήρθαμε κύριοι, αλλά δεν μας ανοίξατε την πόρτα. Λοιπόν μετά από πολλές εναλλαγές σπιτιών που δεν μπορούσαν να μας φιλοξενήσουν γιατί ήταν όλοι σταμπαρισμένοι από τη χούντα, καταλήξαμε στον ξάδερφο του Αλέκου, παλιό χωροφύλακα Πατίτσα και τον Περδικάρη και νομίζαμε ότι εκεί βρήκαμε καταφύγιο, όμως αυτοί οι άνθρωποι για τα πεντακόσια χιλιάρικα και για θέσεις στο δημόσιο, παραδώσανε τα κλειδιά του διαμερίσματος στην ασφάλεια της Νέας Ιωνίας και μας κάνανε τσιμπητούς στις 9 Ιουνίου. Τέσσερις μέρες μετά από την απόδραση. Μέχρι τότε περιπλανιόμασταν από το ένα σπίτι στο άλλο, μας έδιωχνε ο ένας, μας καλούσε ο άλλος και ούτω κάθε εξής. Κανένας δεν είχε όμως τη δυνατότητα και το σθένος να μας φιλοξενήσει περισσότερο πλην της Τασίας της ξαδέρφης του Αλέκου, η οποία θέλησε να μας βοηθήσει, μας έδωσε λεφτά αλλά δεν μπορούσε να μας φιλοξενήσει γιατί ήταν το πρώτο σπίτι που θα ψάχνανε μετά την απόδραση, όπως και πράγματι συνέβη την επόμενη μέρα το πρωί, μόλις είχαμε φύγει. Φαντάσου αν ήταν δηλαδή φτιαγμένη η κατάσταση έτσι θα ήμαστε στην Ιταλία και ακόμα δεν θα ήξεραν τίποτα εδώ.

*Ο στόχος σας ήταν η Ιταλία;

-Εκεί προσπαθούσε ο Αλέκος, προσπαθούσαμε να βρούμε το Στάθη, δεν ήταν δυνατή η επαφή με το Στάθη και έτσι το πρώτο βράδυ μείναμε στον Πατίτσα και στον Περδικάρη, μας έδιωξαν την άλλη μέρα και έτσι την τελευταία βραδιά επειδή δεν είχαμε που να πάμε πλέον καταλήξαμε πάλι στους ίδιους. Οι ίδιοι μας κατέδωσαν και τελείωσε η υπόθεση. Ο μεν Αλέκος ξανά οδηγήθηκε στο Μπογιάτι για να εκτίσει την δις εις θάνατον καταδίκη του και εγώ σε άλλες φυλακές με 37 χρόνια στη πλάτη.

*Πότε τον ξαναείδες τον Παναγούλη ;

-Όταν βγήκα από τη φυλακή τον Ιούλιο του 1974 που έπεσε η Χούντα.

*Ποια ήταν η επαφή σας ; Πως μπορείς να την περιγράψεις ;

-«Που είσαι παπαδοπουλάκι;» μου είπε ο Αλέκος. Ήταν καυστικός στα σχόλιά και στις εκδηλώσεις του. Όμως είχαμε δεθεί στενά τόσο στενά που η φιλία μας ήταν ανεξάντλητη μέχρι και την ημέρα που έφυγε από τη ζωή. Η μάνα του η Αθηνά με λάτρευε αλλά και η υπόλοιπη οικογένεια η σημερινή που είναι εν ζωή. Ο Στάθης, η γυναίκα του η πρώτη, η γυναίκα του η δεύτερη, τα παιδιά του, έχω βαφτίσει ένα από τα δύο παιδιά, ένα εγώ και ένα ο Σπύρος ο Μουστακλής . Δημιουργήθηκε μια σχέση μεταξύ εμού και της οικογένειας του Παναγούλη η οποία είναι ανεξίτηλης αγάπης. Είναι δεσμοί που ο ένας πέφτει στη φωτιά για τον άλλο. Όλα αυτά τα συναισθήματα δεν γεννιούνται πλέον μεταξύ των ανθρώπων.
Όποτε βρισκόμασταν ήταν χαράς ευαγγέλιο. Ήταν άνθρωπος ο οποίος εκτίμησε πάρα πολύ, βαθύτατα, όπως και όλη η οικογένεια εκτίμησε και αυτή τη μικρή πράξη που έκανα για τον Αλέκο.

Αν ζούσε ο Αλέκος σήμερα

*Δεν ήταν μικρή πράξη.

-Εγώ θα το έλεγα μικρή πράξη. Θα μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε, ο οποιοσδήποτε θα μπορούσε να είχε λίγα ανθρώπινα αισθήματα.

*Εσύ δεν είχες μόνο ανθρώπινα αισθήματα. Είχες μια αντίληψη για την κοινωνία, για την ελευθερία για τη δημοκρατία.

-Ναι είχα γαλουχηθεί από τους γονείς μου έτσι οι οποίοι ήταν βενιζελικοί, αλλά εγώ προχώρησα ακόμα περισσότερο όπως και τα αδέλφια μου και γι αυτό και γράφτηκα στη Νεολαία Λαμπράκη και για αυτό έκανα παρέα με κομμουνιστές. Οι ιδεολογικές μου καταβολές μου επέτρεπαν να είμαι όσο το δυνατόν πιο παρορμητικός απέναντι στον Αλέκο.

*Είπες ότι λείπει ο Αλέκος στη σημερινή εποχή. Γιατί;

-Λείπει ο Αλέκος γιατί πιστεύω χωρίς να είναι εγωιστικό και χωρίς να είναι υπερβολή επειδή τον έζησα έντονα ότι ο άνθρωπος αυτός σήμερα εάν ήταν εν ζωή πιστεύω ότι θα ήταν πολύ διαφορετικά τα πολιτικά πράγματα στη χώρα. Πιστεύω ότι αν ήταν εν ζωή πολύ δύσκολα να κυβερνούσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Όμως αλλοίμονο, όπως έλεγε ο Μπρεχτ, αν μια χώρα χρειάζεται ήρωες για να προχωρεί. Χρειάζεται δυστυχώς ήρωες. Πιστεύω ότι ο Αλέκος, χωρίς να θέλω, σε καμία περίπτωση, να υποτιμήσω τον αγώνα των άλλων συναγωνιστών και συντρόφων, ήταν ο άνθρωπος που θα μπορούσε να ανατρέψει πολλές πολιτικές ανωμαλίες στον τόπο.

*Σε βασάνισαν όταν σε πιάσανε;

-Κοίταξε, δεν θα έλεγα ότι τα βασανιστήρια που πέρασα ήταν σκληρά, αλλά το ξύλο που έφαγα ήταν πάρα πολύ. Δηλαδή δεν είχα τα βασανιστήρια που είχε ο Στάθης, ο Αλέκος, ο Μιχάλης ο Βαρδάνης. Δεν είχα καυτή βελόνα να μου περνάνε στην ουρήθρα. Αλλά είχα αρκετό ξυλοκόπημα. Και ψυχολογικά βασανιστήρια.

ΣΥΡΙΖΑ-κινήματα: Τα πολιτικά σιαμαία "Ελευθεροτυπία" 17/5/ 2013

Του Μάκη Μπαλαούρα
Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι το μοναδικό, τουλάχιστον από τη μεταπολεμική περίοδο, πολιτικό υποκείμενο που δημιουργήθηκε, διαμορφώθηκε, δυνάμωσε σε άμεση αλληλεξάρτηση με τα κοινωνικά κινήματα. Η γέννησή του ήταν το αποτέλεσμα της γόνιμης σχέσης των Ευρωπορειών και του Κοινωνικού Φόρουμ με την Αριστερά.
Και τα ταυτοτικά του χαρακτηριστικά από αυτή τη σχέση τα απέκτησε. Στην πορεία, η ανάπτυξη του ενός τροφοδοτούσε τον άλλο. Τα κινήματα των πλατειών γιγάντωσαν τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτός, σεβόμενος πάντα την αυτονομία τους, τα τροφοδοτούσε με την κοινή ελπίδα της ανατροπής, με όραμα.
Η ίδια οργανική σχέση υπάρχει και σήμερα. Το εξεγερσιακό κίνημα έχει καθίσει, το ίδιο και η Αριστερά. Τι συνέβη; Απογοήτευση από το εκλογικό αποτέλεσμα; Παραίτηση και απαισιοδοξία ότι δεν τα κατάφερε να επιφέρει τη μεγάλη ανατροπή; Αν και αυτό δεν είναι εντελώς σωστό, δεδομένου ότι πέτυχε αρκετές νίκες, όπως η ανατροπή της ισχυρής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Προφανώς, σκέφτηκαν ότι κερδήθηκαν μάχες, αλλά όχι ο πόλεμος, και οπισθοχώρησαν. Αρκετοί, με χαμηλό πια φρόνημα, εγκατέλειψαν την αναγκαιότητα του συλλογικού, επιστρέφοντας στη μοναξιά και στο ατελέσφορο των ατομικών επιλογών.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πολιτική οντότητα ριζοσπαστικής διαμόρφωσης, πώς πυροδοτεί τις λαϊκές δυνάμεις, πώς συμβάλλει στην ανάταση του φρονήματός τους; Έχω την εντύπωση ότι ψάχνεται. Εκείνο όμως που εισπράττεται είναι ότι παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου. Εύστοχες απαντήσεις στους κυβερνητικούς, αντιδημοκρατικούς, αυταρχικούς, νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς, καλή δουλειά της κοινοβουλευτικής του ομάδας, αλλά εντός του γηπέδου που διαμορφώνει η τρικομματική και τροϊκανή κυβέρνηση. Ακόμα και αν δεν προστεθούν τα πολλαπλά φάουλ από εκπροσώπους του στα ΜΜΕ, το ζήτημα παραμένει. Δεν χτυπά εκεί και όπως πρέπει, για να αποδομήσει την κυρίαρχη ιδεολογία και τους μηχανισμούς της.
Ακόμα και σε συμβολικό επίπεδο: η αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ που πήγε στο συνέδριο του ΣΕΒ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, τι μήνυμα θα εξέπεμπε αν όλοι μαζί κατέβαιναν στο Σύνταγμα στη μεγάλη συγκέντρωση των εκπαιδευτικών;
Αυτή η διπλή δυσανεξία αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις που αναδεικνύουν τη στασιμότητα, η οποία τείνει να γίνει μόνιμη, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως, είναι γνωστό ότι την περίοδο κυρίως μετά τις εκλογές, μεγάλο μέρος των ερωτώμενων, που ξεπερνά το εντυπωσιακό 55%, αρνείται αγανακτισμένο να απαντήσει. Επομένως, το μέγα αυτό αρνητικό πλήθος που σε σημαντικό ποσοστό θα ψηφίσει στις εκλογές, είναι λογικό να περιμένει κανείς ότι τελικά θα ψηφίσει αντιμνημονιακά κόμματα, όπου τη μερίδα του λέοντος θα πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ. Κατ’ αρχήν λογικό, αν θεωρηθεί ότι το πλήθος αυτό δεν είναι ταλαντευόμενο και ως εκ τούτου επιρρεπές σε εκλογική ρευστότητα. Παράλληλα, πρέπει να μας προβληματίσει ότι, αντιθέτως, η ναζιστική Χρυσή Αυγή, που κατορθώνει να πλασάρεται ως αντισυστημικό κόμμα -το κατ’ εξοχήν συστημικό μόρφωμα-, δείχνει αξιοσημείωτες τάσεις ανόδου.
Μη βγαίνοντας όμως από το γήπεδο του αντιπάλου, υπάρχει μία ακόμα πολιτική παρενέργεια. Τον αντισυστημικό, μέχρι τις εκλογές, ΣΥΡΙΖΑ, τον βάζουν πια στο κάδρο των συστημικών δυνάμεων! Όμως, ακόμα και αν επαληθευτεί η παραπάνω εκλογική προσομοίωση, πώς θα κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς ενεργά κινήματα; Είτε θα ανατραπεί πολύ σύντομα είτε θα αφομοιωθεί, όπως το ΠΑΣΟΚ. Να θυμίσουμε, όμως, για όσους αρέσκονται στις ιστορικές ακροβασίες, ότι η αφομοίωση του ΠΑΣΟΚ επήλθε μετά την τριετή διακυβέρνησή του, μέχρι τότε είχε νερώσει ελάχιστα τις όποιες ριζοσπαστικές θέσεις του. Και αν συμβούν τα παραπάνω, άντε, μετά, από τα συντρίμμια να ξαναχτίσεις μια δυνατή-ελπιδοφόρα Αριστερά.
Η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο εγχώρια. Είναι και ευρωπαϊκή. Πολύ περισσότερο που όλα μπορούν να συμβούν. Από την αντιδημοκρατική νεοφιλελεύθερη όξυνση έως την κατάρρευση της ευρωζώνης. Να ένα μεγάλο καθήκον: πέραν ενός ριζοσπαστικού προγράμματος για τη χώρα, απαιτείται η από κοινού με αντίστοιχες ευρωπαϊκές, πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, επεξεργασία ενός ευρωπαϊκού σχεδίου που θα δίνει αριστερή διέξοδο στην υπάρχουσα καταρρέουσα θεσμική δόμηση της Ε.Ε., εμπλουτισμένο από την ελάχιστη μέχρι τώρα οργανική συσχέτιση των ευρωπαϊκών κινημάτων και κομμάτων της Αριστεράς. Νέες ανάγκες, νέα καθήκοντα, όπως έλεγαν οι παλαιότεροι. Αρκεί οι παλιές ανάγκες, όπως η δημοκρατική δόμηση και λειτουργία, να μη θεωρηθούν ξεπερασμένες. Στο κάτω- κάτω, το μοντέλο ενός κόμματος που οικοδομείς είναι προείκασμα της κοινωνίας που θέλεις να φτιάξεις.
* Ο Μ. Μπαλαούρας είναι μέλος της Γραμματείας της ΑΚΟΑ και της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

Η κόπρος του Αυγεία και ο αποστάτης Ηρακλής Η δολοφονική απόπειρα εναντίον μεταναστών-εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα

Του Μάκη Μπαλαούρα

Είναι γνωστός ο μύθος για τους δώδεκα άθλους του Ηρακλή. Στον πέμπτο άθλο του ο ήρωας εστάλη να καθαρίσει τη συσσωρευμένη επί 30 χρόνια, από 3.000 βοειδή που είχε στην κατοχή του ο βασιλιάς της Ήλιδας, Αυγείας. Ο Ηρακλής έπραξε κάτι σχετικά απλό. Άλλαξε την πορεία του ποταμού Πηνειού (γιου του Ωκεανού και της Τυθέος, όπως και ο συνώνυμος λαρισαίος ποταμός) που τότε, όπως λέγεται από τους παλιούς της πεδινής Ηλείας και πιστοποιείται από επιστήμονες, η εκβολή του ήταν μεταξύ Λεχαινών και Μανωλάδας, στο σημερινό διβάρι-λιμνοθάλασσα, το Κοτύχι…

Η κόπρος του Αυγεία Η νέα κοίτη του Πηνειού συμπαρέσυρε όλη την κόπρο ρίχνοντάς την στο Ιόνιο, στη Μπούκα κοντά στη Γαστούνη. Στη σημερινή Βουπρασία (δηλαδή αγοροπωλησία βοειδών), ανάμεσα στις Βάρδα, Μανωλάδα, Νέα Μανωλάδα, Κουνουπέλι υπήρχε η αρχαία πόλη Υρμίνη, προς τιμή της ομώνυμης πολεμίστριας του Τρωϊκού Πολέμου. Από την πριγκίπισσα της Υρμίνης Μανωλιάδα, μάλλον προήλθε το σημερινό όνομα Μανωλάδα.

Στην εύφορη πεδινή Ηλεία στήθηκαν επιχειρήσεις κηπευτικών προϊόντων, όπου μετεξελίχθηκαν σε υπερσύγχρονες μονάδες θερμοκηπίων, που εφοδιάζουν την εσωτερική αγορά, αλλά και με έντονο εξαγωγικό προσανατολισμό. Ιδιαίτερα στην περιοχή της Μανωλάδας, παλιάς και νέας, φτιάχτηκαν μονάδες παραγωγής φράουλας που εξοβέλισαν τα παραδοσιακά προϊόντα. Η φράουλα, όμως, είναι καλλιέργεια υψηλής εντάσεως εργασίας. Δηλαδή, έχει ανάγκη από πολλά εργατικά χέρια. Και φθηνά, όσο πιο φθηνά γίνεται. Όλα αυτά που σχετίζονται με την αμοιβή της εργατικής δύναμης, μισθός, συνθήκες εργασίας, εργατικά δικαιώματα, συνθήκες διαβίωσης, ωράρια, κοινωνικά δικαιώματα, πολιτικές ελευθερίες, όλα καταπατημένα. Όπως τείνει να γίνει σ΄ όλη την Ελλάδα, για όλους έλληνες και μετανάστες εργάτες. Επειδή, όμως, στην περιοχή οι εργάτες γης είναι μετανάστες, και η προσφορά της εργασίας τους είναι τεράστια και η μίσθωσή της βρίσκεται στα όρια της νομιμότητας, τα δικαιώματά τους δεν καταπατούνται απλώς, εξαερώνονται.

Το εργατικό μοντέλο για τους μετανάστες της Μανωλάδας, προφανώς είναι το άμεσο μοντέλο εργασίας που ετοιμάζεται για όλους, και τους έλληνες εργάτες. Πλήθος από εργασιακά δικαιώματα καταπατούνται, απλήρωτοι μισθοί, ανασφάλιστη εργασία με την ώρα και για όποια ώρα με τηλεφωνικές κλήσεις.

«‘Ολοι έπεσαν από τα σύννεφα»

Με τα πρόσφατα γεγονότα της Νέας Μανωλάδας όλοι έπεσαν -πάλι- από τα σύννεφα. Λες και δεν είχαν εκδηλωθεί παρόμοια σε πολλαπλές κατευθύνσεις με βιαιότητα από το 2008. Η πολιτεία, οι κρατικές υπηρεσίες, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι, τα ΜΜΕ ήξεραν και κάλυπταν. Ο τότε πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, μάλιστα, εξυμνούσε το χρυσωρυχείο της Μανωλάδας. Η τοπική κοινωνία σιωπούσε εκκωφαντικά. Δεν πήρε καμία πρωτοβουλία, έστω και εκ των υστέρων, για να δείξει ότι αποστασιοποιείται. Η κυβέρνηση αδιαφόρησε, μέχρις ότου η είδηση της δολοφονικής απόπειρας έκανε το γύρο του κόσμου. Τότε ο κ. Δένδιας, με τη φωτιά στα μαλλιά του, επισκέφτηκε την πόλη σε επιλεγμένα σημεία και επιλεγμένους ανθρώπους.

Οι άλλοι φραουλοπαραγωγοί, καθώς και πολιτικοί συνοδοιπόροι τους προσπάθησαν να μας πείσουν ότι πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», ενός κακού –παντού αναφύονται κακοί, ακόμα και στον παράδεισο– παραγωγού. Αν ήταν αθώοι –που δεν ήταν, γιατί τις ίδιες πάνω κάτω εργατικές συνθήκες εφαρμόζουν– γιατί δεν έβγαιναν νωρίτερα να αποστασιοποιηθούν; Όχι για λόγους ηθικής ή κοινωνικής συμπεριφοράς. Για το συμφέρον τους, για την αποκατάσταση του ανταγωνισμού, όπως προσδιορίζεται από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Πώς ανέχθηκαν, αυτοί οι καλοί καπιταλιστές, έναν μεγαλοπαραγωγό να παράγει με εργατικό κόστος υποπολλαπλάσιο του δικού τους, νόμιμου και ηθικού;
Τέλος, ευθύνες, διαφορετικές προφανώς, αδράνειας και ολιγωρίας έχουν οι δυνάμεις της αριστεράς και τα συνδικάτα. Δεν παρακολούθησαν και δεν έκαναν σημείο αναφοράς το ολοένα επεκτεινόμενο βάρβαρο εργασιακό μοντέλο της Μανωλάδας.

Όμως υπάρχει ένα σημείο καμπής, μια ποιοτική αλλαγή. Οι εργαζόμενοι μετανάστες ξεσηκώθηκαν, στέλνοντας μηνύματα σ’ όλη την εργατική τάξη της χώρας. Μου θύμισε, σαν κινηματογραφικό φλας μπακ, την ιστορία των πρώτων ελλήνων μεταναστών στην Αμερική. Στις σιδηροδρομικές γραμμές, στα γουναράδικα, στα ανθρακωρυχεία. Και εκεί, πέραν της στυγνής εκμετάλλευσης, αντιμετώπιζαν τη Χρυσή Αυγή της εποχής τους, την Κου Κλουξ Κλαν. Αρκετοί απ’ αυτούς ηγήθηκαν σε εργατικούς ξεσηκωμούς και πολυήμερες κινητοποιήσεις, πληρώνοντας με τη ζωή τους την «απρονοησία» τους, όπως ο Λούης Τίκας και ο Στιβ Κατόβης. Εδώ, τουλάχιστον, μέχρι σήμερα, γλίτωσαν τη ζωή τους…
Διδακτικός ο μύθος. Η κόπρος της γειτονικής Ήλιδας, της Υρμίνης συσσωρεύτηκε. Ο Ηρακλής που θα μπορούσε να αλλάξει τον ρου της εργασιακής καταστροφής, βρίσκεται εν υπνώσει. Η αφορμή, όμως, δόθηκε ξανά από τους ίδιους τους κατατρεγμένους. Θα μπορέσουν, άραγε, η Αριστερά και τα συνδικάτα να αλλάξουν τη ροή των πραγμάτων, στρέφοντας τον κινηματικό Πηνειό, για να παρασύρει τη συσσωρευμένη κόπρο;
Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ

Φραουλοπαραγωγοί χρησιμοποιούν ακόμα και 14χρονα - Συνέντευξη Μάκη Μπαλαούρα στις ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ του ΙΟΝΙΟΝ FM στον Μάκη Νοδάρο

*ΜΑΚΗΣ ΝΟΔΑΡΟΣ: Να’ μαστε λοιπόν πάλι μαζί στο Ionion FM, Μάκης Νοδάρος στο μικρόφωνο. Σήμερα, κυρίες και κύριοι, η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ έχει μία αποκάλυψη βόμβα για το φραουλοκράτος της Νέας Μανωλάδας. Αναφέρει ότι ανάμεσα στους εργάτες αλλοδαπούς υπάρχουν και 14χρονα παιδιά. Και δεν τα λέει, βέβαια, αυτά η εφημερίδα. Τα λένε τα μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας, επιχειρώντας να κάνουν έρευνα και αυτοψία στο χώρο του αιματηρού συμβάντος. Δύο 14χρονα παιδιά, λοιπόν, μεταξύ των εργατών γης, μεταξύ αυτών που προσφέρουν φτηνά εργατικά χέρια στους τσιφλικάδες της περιοχής. Και για όλα αυτά, βέβαια, όπως λένε οι αρμόδιοι δεν γνώριζαν τίποτα, μιλάνε όλοι για μεμονωμένα περιστατικά και δεν αναλαμβάνει κανένας τις ευθύνες του. Μέχρι και ο κύριος Δένδιας που ήρθε προχθές στην περιοχή δεν πήγε στον καταυλισμό που έγιναν τα γεγονότα. Πήγε σε έναν άλλο, οργανωμένο καταυλισμό, εκεί τον πήγαν οι τοπικοί παράγοντες και οι αρμόδιοι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηλείας για να δείξουν τι καλά και τι ωραία περνούν οι αλλοδαποί εργάτες μέσα στα container. Ήταν ο πιο οργανωμένος ο καταυλισμός εκεί που πήγε ο κύριος Δένδιας. Ο οποίος στο twitter μετά έλεγε ότι, πήγα, λέει, στον καταυλισμό και μίλησα με τους εργάτες, εκεί που έγινε η επίθεση. Πράγμα το οποίο είναι ψέμα γιατί εμείς τον συνοδεύσαμε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στην Ηλεία μέχρι την ώρα που έφυγε.

*Λοιπόν, να καλημερίσουμε στο σημείο αυτό τον υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλεία, τον κύριο Μάκη Μπαλαούρα. Καλημέρα σας, κύριε Μπαλαούρα

-Καλημέρα σας.

*Και θα θέλαμε να μάθουμε από σας, εσείς μένετε για αρκετό καιρό, τελευταία, στην Αθήνα και θα θέλαμε να μάθουμε πως εισέπραξε η Αθήνα και γενικότερα ο κόσμος τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες στο φραουλοκράτος της Μανωλάδας. Πως πέρασε, δηλαδή, στον κόσμο αυτή η ιστορία και θα θέλαμε και την άποψή σας και την άποψη του κόμματός σας, βέβαια, για όλα αυτά τα περίεργα που συνέβησαν εκεί.

-Κατ’ αρχάς μία παρατήρηση σ΄ αυτά που λέγατε προηγουμένως. Πια δεν «πρέπει» σε εισαγωγικά η λέξη να μας εκπλήσσει το ότι υπάρχουν 14χρονα παιδιά. Είναι η λογική συνέπεια αυτού του σκλαβοπάζαρου. Ο αμερικάνικος νότος βρίθει από τέτοιες ιστορίες, από τον μπαρμπα – Θωμά μέχρι τον Τζέϊμς. Έχουμε λοιπόν μία κατάληξη σε μια πορεία με 14χρονα, ίσως και πιο κάτω στην ηλικία. Δεύτερον, ότι αυτό που είπατε για την Αθήνα, έχω ιδία εμπειρία η οποία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ότι στη λαϊκή των Εξαρχείων το Σάββατο το μεσημέρι, όλοι οι φραουλοπωλητές, είχαν πάψει να διαφημίζουν φράουλα Μανωλάδος. Προς το μεσημέρι αργά ένας τόλμησε και φώναξε, φράουλα Μανωλάδας. Του κάνανε παρατήρηση οι αγοραστές, οι κάτοικοι της περιοχής εκεί, ότι είναι ποτισμένη με αίμα. Αυτός λέει ότι ποτισμένο με αίμα θα είναι το δικό σας χώμα από σας, γιατί εγώ είμαι Χρυσή Αυγή. Έγινε φασαρία, τελικά του πετάξανε τα τελάρα με τις φράουλες επάνω του και το έβαλε στα πόδια. Ήρθε και ο υπεύθυνος της λαϊκής αγοράς και κατέγραψε το γεγονός προκειμένου να αποβληθεί από τους πωλητές της λαϊκής.

*Έγινε αυτό το σοβαρό περιστατικό;

-Έγινε αυτό που ήταν αυθόρμητο από απλούς ανθρώπους που ψώνιζαν εκείνη την ώρα.
Τώρα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σαφής και παλιά και τώρα. Νομίζουμε ότι αυτό το καθεστώς πρέπει να εκλείψει, πρέπει να συντριφτεί και πρέπει οι άνθρωποι που δεν έχουν στον Θεό μοίρα, να βρουν την απαραίτητη νομική και πολιτική, θα έλεγα, προστασία, έτσι ώστε η όποια εργασιακή τους σχέση να έχει τα δικαιώματα που απαιτούνται και να έχουν και ανθρώπινες συνθήκες.

*Μιλούσα χθες με τα μέλη από τη Διεθνή Αμνηστία που επισκέφτηκαν την περιοχή, κύριε Μπαλαούρα, και μου έλεγαν ότι πρέπει να το γράψεις και το γράφω σήμερα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ότι, πρέπει να κάνουμε έκκληση στην πολιτεία και στις αρμόδιες αρχές ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να προστατευθούν. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι τους απειλούν. Υπάρχει ένα κλίμα τρομοκρατίας γενικά στην περιοχή και μου έλεγαν ότι αυτοί οι άνθρωποι γυρίζουν τραυματισμένοι από τα νοσοκομεία, γεμάτοι σκάγια και πηγαίνουν ξανά στα παραπήγματα και δεν έχουν κάποιον να τους προστατεύσει.

-Είναι προφανές να γίνονται, κύριε Νοδάρο, αυτά τα πράγματα. Είναι προφανές. Από τη στιγμή που η οργανωμένη πολιτεία δεν θέλει, δεν μπορεί, ίσως στην καλύτερη περίπτωση, εγώ νομίζω ότι δεν θέλει. Διότι υπάρχει μια λογική συνέπεια όλων αυτών των πραγμάτων. Ο Δένδιας και η κυβέρνηση πήρανε θέση όταν το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Όταν έβγαινε ο Guardian, όταν έβγαιναν οι γαλλικές εφημερίδες, όταν έβγαινε η Liberation…

*Και το CNN. Και στο CNN είδηση έγινε.

-Βγήκαν μεγάλα αμερικάνικα κανάλια. Τότε η κυβέρνηση βγήκε. Μου θυμίζει το 2008. Εσύ προσωπικά είχες φάει ξύλο, είχες κυνηγηθεί. Όπως και άλλοι δημοσιογράφοι. Τι έγινε τότε; Ποια ήταν τα καθήκοντα μιας ευνομούμενης πολιτείας να παρέμβει; Κανένα. Τι έγινε; Όταν έγινε ο σάλος, πήγανε εκεί, κατέγραψαν το ζήτημα και εξαφανίστηκαν. Εδώ πρόκειται περί μαφίας.

*Και ο κύριος Δένδιας έκανε και το εξής απαράδεκτο. Ότι κατέβηκε στη Βάρδα, πήγε στη Μανωλάδα σε έναν καταυλισμό εργατών οι οποίοι μένουν μέσα σε container και προσπέρασε τον καταυλισμό με τα παραπήγματα τα άθλια εκεί. Δηλαδή, δεν πήγε καν να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους που δέχθηκαν την επίθεση. Δεν καταδέχθηκε. Μάλλον δεν καταδέχθηκε ή τον πήγαν εκεί οι τοπικοί παράγοντες και η αστυνομία.

-Είναι προφανή αυτά τα πράγματα. Για να πω ένα παράδειγμα. Άκουγα, ας πούμε, για την Επιθεώρηση Εργασίας. Η Επιθεώρηση Εργασίας ιδιαίτερα στον Νομό Ηλείας έχει διαλυθεί.

*Μα κοιτάζουν να την καταργήσουν. Είναι υπό κατάργηση.

-Την έχουν διαλύσει, επί της ουσίας και θέλουν να την καταργήσουν. Και είναι άνθρωποι οι οποίοι με δικά τους έξοδα, παίρνανε το αυτοκίνητό τους, με δικιά τους βενζίνη, αντιμετωπίζοντας απειλές, αντιμετωπίζοντας προπηλακισμούς, κάνανε άριστα τη δουλειά τους. Που να πρωτοπάνε; Όσοι και καλοί να βρίσκονται να δουλέψουν για την κοινωνία. Δεν μπορούν να δουλέψουν. Οπότε το πρόβλημα είναι βαθύ και δεν είναι μεμονωμένο, κύριε Νοδάρο. Θα κάνω μία υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι ο παραγωγός αυτός ήταν ένα μεμονωμένο άσχημο περιστατικό. Ερώτηση. Η τοπική κοινωνία αντέδρασε ποτέ; Ερώτηση δεύτερη. Οι άλλοι φραουλοπαραγωγοί αντέδρασαν ποτέ; Είπανε, ακόμα, αν θέλεις, κύριε Νοδάρε, από άποψη ανταγωνισμού, που τόσο σερβίρεται από τα κυβερνητικά και τα τροικανά στελέχη, όταν ο άλλος έχει τόσο ακραία εκμετάλλευση των δούλων, των σύγχρονων δούλων, οι άλλοι που είναι οι καλοί, γιατί δεν ξεσηκώνονται; Και να πουν δεν μας συμφέρει. Ο άλλος έχει κόστος το ¼ από μας. Γιατί δεν το κάνουν;

Δεν αντριδά η τοπική κοινωνία, ούτε οι άλλοι φραουλοπαραγωγοί

*Ναι, έτσι είναι. Οι 200 δικογραφίες που υπάρχουν, κύριε Μπαλαούρα, τα 4 τελευταία χρόνια που έχουν σχηματιστεί από την Εισαγγελία της Αμαλιάδας, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Και δείχνουν ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά. Τα γεγονότα του 2008 για να μη λέω τα ίδια πράγματα, δείχνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.

-Μα, είναι προφανή τα πράγματα.

*Η έρευνα της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων το 2006 η οποία μιλάει για εγκληματική οργάνωση, έχουν ασκηθεί και ποινικές διώξεις, δεν έχει γίνει το δικαστήριο ακόμα και έχουμε 2013. Έχουν περάσει 7 χρόνια. Δείχνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.

-Κύριε Νοδάρο, εγώ σας είπα ένα επιχείρημα. Ας πούμε ότι τα υπόλοιπα είναι των αριστερών, των κακών, των περίεργων κλπ. Ένα επιχείρημα στη λογική των καπιταλιστών. Αυτών που παράγουν υπεραξία, βγάζοντας απ΄τους φτωχοδιαβόλους, ότι μπορούν να τους ξεζουμίσουν. Και λέω, είναι μεμονωμένο περιστατικό λοιπόν η εταιρία αυτή; Ωραία. Οι άλλοι, για λόγους ανταγωνισμού, γιατί δεν αντιδρούν;

*Έχουν ευθύνες, κύριε Μπαλαούρα, οι τοπικοί παράγοντες; Έχει ευθύνες ο Δήμος Ανδραβίδας, Κυλλήνης, για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο θέμα; Έχει ευθύνες η περιφερειακή διοίκηση, ο κύριος Καφίρας;

-Νομίζω ότι όλο το πλαίσιο μας οργανωμένης πολιτείας, που δεν είναι στην προκειμένη περίπτωση ή μάλλον είναι οργανωμένη αλλά όχι για τα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων, έχουν τεράστιες ευθύνες. Διότι δεν μπορεί να καλύπτεται η ιστορία αυτή. Η ιστορία αυτή δεν είναι χθεσινή. Δεν έσκασε σαν κεραυνός. Η ιστορία αυτή είναι παλιά. Απ’ το 2008 τουλάχιστον. Και το ξέρουμε όλοι.

*Μας ήρθε και μια καταγγελία τώρα από το ΣΥΡΙΖΑ, Οργάνωση Κάμπου, λέει, κατά του κυρίου Αρβανίτη, κατά της δημοτικής αρχής, μάλλον, του Δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης, λέει ότι το βράδυ που συνεδρίαζε το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ανδραβίδας – Κυλλήνης για το θέμα αυτό, στη συνεδρίαση παραβρέθηκε ο Δημήτρης Μαυράκης, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηλείας και συντονιστής της Γραμματείας της Οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Κάμπου ο οποίος ζήτησε το λόγο για παρέμβαση εκ μέρους της Οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ. Με τη μέθοδο της κωλυσιεργίας δεν του δόθηκε ο λόγος και ο σύντροφος αποχώρησε. Η Οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Κάμπου Ηλείας καταγγέλει στο δημοκρατικό λαό της περιοχής την απαράδεκτη και αντιδημοκρατική στάση της δημοτικής αρχής Ανδραβίδας – Κυλλήνης.

-Τελικά, ούτε αυτό μας εκπλήσσει. Ο σύντροφος Μαυράκης γιατί να πάρει το λόγο απ’ αυτούς που θα τους χάλαγε τη σούπα και την αγαλλίαση που νοιώθουν ότι μπορούν να σκεπάσουν ξανά τα προβλήματα; Είναι ένας κακός κι αυτός, ο οποίος πρέπει να φιμωθεί. Όπως πρέπει να φιμωθούν και οι πολίτες που παρατηρούν σωστά, οι δημοσιογράφοι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι πολιτικοί που ανοίγουν το στόμα τους και λένε τα πράγματα όπως πρέπει να τα πούνε. Λοιπόν, επομένως, γιατί να πάρει ο κάθε Μαυράκης το λόγο και να τους χαλάσει αυτή την ωραία ατμόσφαιρα που είναι φαρισαϊκή σε τελευταία ανάλυση.

*Κύριε Μπαλαούρα, σας ευχαριστώ πολύ.

-Πάντως, το πρόβλημα για μας, για τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως πρέπει να σας πω ότι είναι κεντρική γραμμή, να το αποσαφηνίσουμε αυτό. Δεν είναι προσωπική μου θέση. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αυστηρή και με αφορμή αυτό το γεγονός, θα πιέσει πάρα πολύ, με όλες τις δυνατότητες που έχει και νομικές και στη Βουλή και κινηματικές, για να μπει ένα φρένο σ’ αυτή την άγρια, την απάνθρωπη εκμετάλλευση που μας παραπέμπει στα νησιά Μπαρμπέϊντος και στην Κίνα την εποχή των Εγγλέζων κατακτητών και στον αμερικάνικο νότο.

*Μάλιστα, κύριε Μπαλαούρα, σας ευχαριστώ πολύ για τα όσα σημαντικά μας είπατε. Ευχαριστώ. Καλό μεσημέρι.

-Να’ στε καλά. Ευχαριστώ κι εγώ.

Η Κύπρος μας έκανε σοφότερους Η απόφαση του Γιούρογκρουπ-Μαθήματα και για Ελλάδα

Του Μάκη Μπαλαούρα

Η απόφαση του Γιούρογκρουπ για την Κύπρο αποτελεί καμπή, ποιοτική, δηλαδή, αλλαγή της μέχρι πρότινος εφαρμοσμένης στρατηγικής. Μέχρι τώρα ίσχυαν πρόνοιες κοινοτικής αλληλεγγύης και κράτικής ενίσχυσης. Από δω και πέρα το βάρος της ανακεφαλαιοποίησης ή της σωτηρίας των τραπεζών μεταφέρεται, στους μετόχους, καταθέτες και κράτος.

Η Γερμανία επιβάλλει την ιδεολογική αντίληψή της για λειτουργία του τραπεζικού συστήματος, που είναι η επιστροφή στη κλασική και παραδοσιακή μορφή, όπως υπήρξε πριν από τη δεκαετία του ’80.
Το πειραματόζωο, για πολλούς λόγους, έγινε το νησί. Μικρό κράτος και με ζωτικά προβλήματα λόγω της διχοτόμησής του, μεγάλος χρηματοπιστωτικός τομέας, 6 με 7 φορές παραπάνω από το ΑΕΠ. Για προπαγανδιστικές στοχεύσεις έβαλαν σαν σάλτσα το πλυντήριο βρώμικου χρήματος και το φορολογικό παράδεισο, πράγματα δήθεν προκλητικά στην ενάρετη ευρωζώνη και ΕΕ.
Προφανώς, υπήρξαν και άλλες επιδιώξεις, όπως γεωπολιτικές στην πυρακτούμενη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς, επίσης, τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, η ρωσική παρουσία και η μεταφορά των κεφαλαίων σε ασφαλέστερες χώρες. Προς επιβολή των σχεδίων τους έδωσαν ακόμα μια σπρωξιά στο δημοκρατικό κεκτημένο, μη επιτρέποντας να εισαχθούν προς ψήφιση στην κυπριακή Βουλή οι αποφάσεις τους.

Διέλυσαν ένα κράτος

Τα αποτελέσματα της διάλυσης του τραπεζικού συστήματος και του Μνημονίου θα είναι πια τραγικά. Η ύφεση θα κυμανθεί μόνο για το πρώτο έτος στο ασύλληπτο 12%.

Να σημειωθεί ότι οι επιπτώσεις της ύφεσης θα επηρεάσουν την ελληνική οικονομία, αυξάνοντας, τουλάχιστον, κατά μία ποσοστιαία μονάδα την εγχώρια ύφεση. Δεν είναι αμελητέο να σημειωθεί ότι θα επηρεάσουν, όχι μόνο οικονομικά, και τις σχέσεις των δύο κοινοτήτων, δημιουργώντας άμεσα προβλήματα στους Τουρκοκύπριους, όταν αρκετές χιλιάδες απ’ αυτούς εργάζονται στον ελληνοκυπριακό τομέα. Ήδη στο τουρκοκυπριακό τμήμα άρχισε να εφαρμόζεται μνημόνιο με περικοπές και απολύσεις.

Τέλος, στο ζήτημα της επανένωσης οι πιέσεις, στην ευάλωτη, κατ’ αυτούς, ελληνοκυπριακή πλευρά θα είναι εξαιρετικά έντονες, με ζητούμενο σχέδιο επίλυσης τέτοιο, που το σχέδιο Ανάν θα φαντάζει αριστούργημα συμβίωσης των δύο λαών.

Το ΟΧΙ της Κύπρου στην τρομοκρατική απόφαση του Γιούρογκρουπ, ήταν συνέπεια της αυθόρμητης εξέγερσης της κοινωνίας, που βρήκε απροετοίμαστη την τρομαγμένη πολιτική ηγεσία.

Η τροϊκανή ελληνική κυβέρνηση, η οποία δεν στήριξε ούτε στο ελάχιστο την Κύπρο, πανηγύρισε για τη δεύτερη απόφαση του Γιούρογκρουπ, προκειμένου να αναδείξει «το μάταιο αγώνα ενός λαού απέναντι στις υπέρτερες δυνάμεις» που ηγεμονεύουν την ΕΕ. Την προστασία των 100.000 ευρώ –για όλους τους καταθέτες της ΕΕ– την κέρδισε όμως ο κυπριακός λαός. Στη φτωχοποίηση της κοινωνίας, μέσω της βίαιης διάλυσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος, συνέβαλε η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της Κύπρου, που στάθηκε ανίκανη και περιδεής για να διαχειριστεί το πρώτο και μεγάλο ΟΧΙ ενός λαού.

Έχουμε όπλα μεγάλης ισχύος

Η Αριστερά της Ευρώπης οφείλει να κεφαλαιοποιήσει αυτό το μεγάλο ΟΧΙ, που ανέδειξε το ενιαίο της υφής των προβλημάτων, είτε πρόκειται για το χρέος και τα ελλείμματα, είτε για το ισοζύγιο, είτε για το χρηματοπιστωτικό τομέα. Ζητήματα συστημικά, που την αντιμετώπισή τους, προς όφελος των εργαζομένων, μπορεί να τα διαχειριστεί μια κοινωνική και πολιτική συμμαχία των λαών της Ευρώπης, αρχίζοντας από τον Νότο και τελειώνοντας στη Φρανκφούρτη.

Το κυπριακό ανέδειξε και μια άλλη ανάγκη. Αυτή της προετοιμασίας εναλλακτικών σχεδίων, όπως το πώς θα αντιμετωπιστούν προβλήματα π.χ. ρευστότητας. Κυρίως, όμως, ενδυνάμωσε τη πεποίθηση της Αριστεράς, ότι μπορεί, μόνο μαζί με τα κινήματα και τους εργαζόμενους, να τα βγάλει πέρα με τα θηρία.

Η Κύπρος επαναβεβαίωσε ότι και μια χώρα, όσο μικρή και αν είναι, η αντίστασή της θα αποτελέσει παγκόσμιο συστημικό κίνδυνο. Προς επίρρωση αυτής της αντίληψης, έχουν ενδιαφέρον οι δηλώσεις, τις ημέρες της κρίσης, των επικεφαλής των δύο πιο ισχυρών οργάνων του παγκόσμιου καπιταλισμού. Του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Η κ. Λαγκάρντ δήλωσε ότι «η Κύπρος δεν είναι αμελητέα, είναι σημαντική και πιθανόν πηγή έκθεσης για όλη την Ευρώπη εξαιτίας της αλληλοεξάρτησης των συστημάτων». Στην ίδια ρότα κινήθηκε και η κ. Ιντραουάτι επικεφαλής της Παγκόσμιας Τράπεζας, υποστήριξε; «Αν καταρρεύσει η Κύπρος η κρίση μπορεί να γίνει μεταδοτική και να απειλήσει άλλες ευάλωτες χώρες, ιδιαίτερα της Ευρώπης. Η παγκόσμια οικονομία δεν έχει πάλι την πολυτέλεια για μεγαλύτερη αστάθεια».

Ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερός στη γραμμή του έχει μεγάλης ισχύος όπλα, που πρέπει να τα αναδείξει στον ελληνικό λαό. Η κατάρρευση, ακόμα και η απειλή της θα δημιουργήσει ένα εφιαλτικό ντόμινο κατάρρευσης της ευρωπαϊκής παγκόσμιας οικονομίας αρχίζοντας από την Ισπανία και Ιταλία εκτιναζόμενο σαν τσουνάμι σ’ όλο τον κόσμο.

Θυμίζουμε ότι το έγκυρο Ινστιτούτο Μπερτελσμάν, στο ενδεχόμενο πτώχευσης της Ελλάδας, υπολόγισε το παγκόσμιο κόστος στο ασύλληπτο ποσό των 17 τρισ.. Ως εκ τούτου, δεν είναι επιπόλαιες, και οι δημόσιες αντιδράσεις της Ρωσίας, της Κίνας, αλλά και των ΗΠΑ, στο ενδεχόμενο νέας παγκόσμιας κρίσης. Αυτοί φοβούνται το παγκόσμια βύθιση.

Θα αφήσουν τη Γερμανία και τους συνοδοιπόρους της, να πουν, ακόμα και αν το διανοούντο, «γαία πυρί μειχθήτω»;
Από την ΕΠΟΧΗ

Το πρώ­το με­γά­λο «ό­χι» στην τρόικα α­πό έ­να μι­κρό λαό

Του Μά­κη Μπα­λα­ού­ρα*

Το πρώ­το και ι­σχυ­ρό χα­στού­κι στους αρ­χι­τέ­κτο­νες της πο­λι­τι­κής που ο­δη­γεί στην «πα­γί­δα του χρέ­ους», δη­λα­δή στο φαύ­λο κύ­κλο λι­τό­τη­τα-ύ­φε­ση-α­νερ­γία και κοι­νω­νι­κή ε­ξα­θλίω­ση, έ­δω­σε η Κύ­προς. Η στά­ση του κυ­πρια­κού λα­ού δη­μιούρ­γη­σε πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό πα­νι­κό πα­γκο­σμίως. Ταυ­τό­χρο­να, ε­νι­σχύει τις α­ντι­στά­σεις και α­να­πτε­ρώ­νει τις ελ­πί­δες των λαών της Ευ­ρώ­πης, ι­δίως του Νό­του, ό­τι μπο­ρούν να βα­δί­σουν σε δρό­μο α­νά­πτυ­ξης και δί­καιης κα­τα­νο­μής ει­σο­δή­μα­τος.
Το κυ­πρια­κό «ό­χι» α­νέ­δει­ξε και την πλή­ρη υ­πο­τα­γή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων η­γε­τών, ό­πως του Σα­μα­ρά που η­γή­θη­κε στην πίε­ση ει­σό­δου και της Κύ­πρου στο κλα­μπ των ε­ξα­θλιω­μέ­νων λαών.
Οι ε­ξε­λί­ξεις στην Κύ­προ, δι­καιώ­νουν πλή­ρως τη στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­τι δη­λα­δή έ­να κρά­τος, ό­σο μι­κρό και αν εί­ναι, έ­χει με­γά­λες δυ­να­τό­τη­τες α­να­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής, λό­γω της αλ­λη­λε­ξάρ­τη­σης των οι­κο­νο­μιών ό­χι μό­νο της ζώ­νης του ευ­ρώ, αλ­λά πα­γκο­σμίως.

Το πρό­βλη­μα α­πό τις τρά­πε­ζες

Η τρόι­κα εί­χε βά­λει στο στό­χα­στρο α­πό νω­ρίς την Κύ­προ. Από την πε­ρα­σμέ­νη ά­νοι­ξη άρ­χι­σαν οι πρώ­τες κι­νή­σεις της. Και αυ­τό πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά με­γέ­θη της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τίας δεν εί­χαν κα­νέ­να πρό­βλη­μα, α­ντί­θε­τα με την Ελλά­δα και άλ­λα κρά­τη του Νό­του. Το (νέο) κυ­πρια­κό πρό­βλη­μα έ­μοια­ζε με το α­ντί­στοι­χο ιρ­λαν­δι­κό ή ισ­λαν­δι­κό.
Ο το­μέ­ας των υ­πη­ρε­σιών ξε­περ­νά το 70% του Α­ΕΠ. Ιδιαί­τε­ρα, ο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κός το­μέ­ας υ­περ­βαί­νει κα­τά 7 φο­ρές το μέ­γε­θος του εγ­χώ­ριου Α­ΕΠ. Δεν εί­ναι το μό­νο κρά­τος στην ευ­ρω­ζώ­νη που έ­χει τό­σο υ­περ­τρο­φι­κό αυ­τόν τον το­μέα. Το Λου­ξεμ­βούρ­γο, η Ιρλανδία ή η Μάλ­τα εί­ναι κλα­σι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα. Τα προ­βλή­μα­τα άρ­χι­σαν με το πε­ρί­φη­μο PSI, το κού­ρε­μα των ο­μο­λό­γων του ελ­λη­νι­κού Δη­μο­σίου που εί­χαν φορ­τω­θεί (κυρίως λόγω κερ­δο­σκο­πίας) οι κυ­πρια­κές τρά­πε­ζες, ι­δίως η Τρά­πε­ζα Κύ­πρου και η Marfin, η ση­με­ρι­νή Λαϊκή Τρά­πε­ζα. Οι ε­κτι­μή­σεις α­νε­βά­ζουν τις ε­πι­πτώ­σεις α­πό το ελ­λη­νι­κό κού­ρε­μα στο τε­ρά­στιο πο­σό των 4,5 δισ. ευ­ρώ. Απλώς να υ­πο­γραμ­μί­σου­με την τε­ρά­στια ευ­θύ­νη της Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας της Κύ­πρου, που έ­κα­νε τα στρα­βά μά­τια, αλ­λά και ευ­θύ­νες της τό­τε κυ­βέρ­νη­σης που δεν έ­πια­σε τον ταύ­ρο α­πό τα κέ­ρα­τα.
Από το πε­ρα­σμέ­νο κα­λο­καί­ρι, ο πρό­ε­δρος Χρι­στό­φιας πή­ρε ο­ρι­σμέ­νες νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λίες, προ­κει­μέ­νου να μη χει­ρο­τε­ρεύ­σουν, κυ­ρίως, οι δη­μο­σιο­νο­μι­κές ε­πι­πτώ­σεις, οι ο­ποίες εί­χαν ά­με­ση ε­πι­βά­ρυν­ση α­πό το χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό το­μέα. Προς τού­το πέ­ρα­σαν α­πό την κυ­πρια­κή Βου­λή 23 νό­μοι, που ει­σή­γα­γαν και στο νη­σί λι­τό­τη­τα, ή­πιου ο­μο­λο­γου­μέ­νως, χα­ρα­κτή­ρα. Πα­ρ’ ό­λα αυ­τά η τρόι­κα ε­πέ­με­νε φυ­λά­γο­ντας την πλή­ρη εκ­δή­λω­ση των προ­θέ­σεών της με­τά τις προ­ε­δρι­κές ε­κλο­γές και την άρ­νη­ση Χρι­στό­φια να συ­ζη­τή­σει μέ­τρα που ο­δη­γού­σαν στη μέγ­γε­νη των μνη­μο­νίων.

Η στρα­τη­γι­κή της τρόι­κας

Η τρόι­κα στό­χευ­σε σε πολ­λές κα­τευ­θύν­σεις στρα­τη­γι­κού χα­ρα­κτή­ρα, ό­χι μό­νο στο χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό σύ­στη­μα: α) Γεω­πο­λι­τι­κή, με την έ­ξο­δο των ρώ­σι­κων κε­φα­λαίων και ε­ται­ρειών α­πό το νη­σί και ως εκ τού­του τον α­πο­κλει­σμό οιασ­δή­πο­τε ρώ­σι­κης πα­ρου­σίας στην ευαί­σθη­τη και σή­με­ρα φλε­γό­με­νη, λό­γω Συ­ρίας, πε­ριο­χή της Ανα­το­λι­κής Με­σο­γείου. β) Υπο­θή­κευ­ση, δη­λα­δή να βά­λουν στο χέ­ρι κοι­τά­σμα­τα φυ­σι­κού α­ε­ρίου, ό­χι μό­νο την εκ­με­τάλ­λευ­σή τους, αλ­λά και την (α­πρό­σκο­πτη) ροή προς την Κε­ντρι­κή Ευ­ρώ­πη. γ) Εξά­λει­ψη της ρώ­σι­κης πα­ρου­σίας στο νη­σί, βά­ζο­ντας χέ­ρι στις κα­τα­θέ­σεις (17-20 δισ.) που προ­φα­νώς θα α­να­ζη­τή­σουν άλ­λους προο­ρι­σμούς π.χ. Λε­το­νία, ό­πως λέ­γε­ται, που κυ­ριαρ­χεί­ται α­πό γερ­μα­νι­κές τρά­πε­ζες.
Η α­πό­φα­ση του Γιού­ρο­γκρουπ ό­μως προέ­βλε­πε και τη φο­ρο­λό­γη­ση ό­λων των κα­τα­θέ­σεων α­πό το πρώ­το ευ­ρώ. Ανε­ξάρ­τη­τα, α­πό την ει­σή­γη­ση της κυ­βέρ­νη­σης Ανα­στα­σιά­δη για τη φο­ρο­λό­γη­ση ό­λων των κα­τα­θέ­σεων, που προ­φα­νώς κα­τα­τέ­θη­κε για να μην ε­ξορ­γί­σει πε­ρισ­σό­τε­ρο τους Ρώ­σους, δεί­χνο­ντας δί­καιη κα­τα­νο­μή των βα­ρών, το α­πο­τέ­λε­σμα ή­ταν για πρώ­τη φο­ρά να πα­ρα­βια­στεί κοι­νο­τι­κή ο­δη­γία που προ­στά­τευε τις κα­τα­θέ­σεις μέ­χρι 100.000 ευ­ρώ. Κανείς δεν πιστεύει ότι η Γερ­μα­νία και οι υ­πό­λοι­πες ι­σχυ­ρές χώ­ρες πα­ρα­σύρ­θη­καν α­πό τον α­δύ­να­μο (σύ­ντρο­φό τους) Ανα­στα­σιά­δη. Προφανώς, στο βά­θος της α­πό­φα­σής τους ή­ταν η υ­πο­νό­μευ­ση της δέ­σμευ­σής τους για προ­στα­σία των κα­τα­θέ­σεων μέ­χρι 100.000 και σ’ άλ­λα κρά­τη που α­ντι­με­τω­πί­ζουν χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά ή και δη­μο­σιο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα. Άλλωστε, ο νέος πρόεδρος του Γιού­ρο­γκρου­π Νταισελμπλούμ το είπε ξεκάθαρα. Η απόφαση, μέχρι να το πάρει πίσω μετά το σάλο που προκλήθηκε, είπε ότι θα είναι μοντέλο και για άλλα κράτη…
Η κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά ό­χι μό­νο στή­ρι­ξε την ει­σή­γη­ση Ανα­στα­σιά­δη και την α­κο­λου­θού­με­νη α­πό­φα­ση, μη α­ντι­λαμ­βα­νό­με­νη τις εν­δε­χό­με­νες ε­πι­πτώ­σεις για την Ελλά­δα, αλ­λά ε­πέ­με­νε πιε­στι­κά για την ψή­φι­σή της α­πό την κυ­πρια­κή Βου­λή.

Φό­βοι για οι­κο­νο­μι­κό τσου­νά­μι

Οι ευ­ρω­παίοι α­ξιω­μα­τού­χοι, ο Σα­μα­ράς και ο Ανα­στα­σιά­δης, ό­πως συ­νη­θί­ζουν, δεν έ­λα­βαν υ­πό­ψη τους το εν­δε­χό­με­νο του λαϊκού ξε­ση­κω­μού, για την πε­ρι­κο­πή των κα­τα­θέ­σεών τους, κό­ποι μιας ζωής για πά­ρα πολ­λούς α­π’ αυ­τούς, ού­τε την ορ­γή τους, α­να­λο­γι­ζό­με­νοι ό­τι έρ­χε­ται και ε­κεί η κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή. Αυ­τό πι­στο­ποιεί­ται και α­πό πρόσφατη δη­μο­σκό­πη­ση, ό­που το 68% των Κυ­πρίων προ­τι­μά την έ­ξο­δο α­πό το ευ­ρώ και α­πό τα μνη­μό­νια, ρί­χνο­ντας με­γά­λες ευ­θύ­νες, κυ­ρίως στον Ανα­στα­σιά­δη για τους χει­ρι­σμούς του.
Η α­ντί­στα­ση των Κυ­πρίων δη­μιούρ­γη­σε σο­βα­ρές α­να­τα­ρά­ξεις στην ΕΕ αλ­λά και πα­γκο­σμίως. Στην Παγκόσμια Τράπεζα, όπως και στο ΔΝΤ υ­πήρ­ξαν έ­ντο­νες α­ντι­δρά­σεις, που πιο ε­νερ­γά εκ­φρά­στη­καν α­πό τον εκ­πρό­σω­πο της Βρα­ζι­λίας. Η ί­δια η Λα­γκάρ­ντ προέ­βη σε δή­λω­ση, που δεν έ­τυ­χε ό­μως δη­μο­σιό­τη­τας α­πό τα κυ­ρίαρ­χα ΜΜΕ. Δή­λω­σε ό­τι «αν για κά­ποιους εί­ναι α­με­λη­τέα η Κύ­προς, πα­ρό­λα αυ­τά εί­ναι ση­μα­ντι­κή και πι­θα­νόν πη­γή έκ­θε­σης για ό­λη την Ευ­ρώ­πη ε­ξαι­τίας της αλ­λη­λε­ξάρ­τη­σης των συ­στη­μά­των»!

Εναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις και η Ρω­σία

Μέχρι το τελευταίο Eurogroup υπήρξαν ε­ναλ­λα­κτι­κές προ­τά­σεις που κα­τα­τέ­θη­καν α­πό την κυ­βέρ­νη­ση και τα κυπριακά κόμματα για τη συ­γκέ­ντρω­ση των 5,8 δισ. α­πό την ε­σω­τε­ρι­κή οι­κο­νο­μία της Κύ­πρου, προ­κει­μέ­νου να χο­ρη­γή­σει το Γιού­ρο­γκρουπ τα υ­πό­λοι­πα 10 δισ., που θεωρείται ότι επίτηδες εκτοξεύτηκε υ­περ­βο­λι­κά για λό­γους εκ­βια­σμού. Οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις του νη­σιού, με­τά τις συ­γκλο­νι­στι­κές λαϊκές α­ντι­δρά­σεις, στρά­φη­καν την τελευταία στιγμή προς τη Ρω­σία, ε­κτός του Α­ΚΕΛ που εί­χε στα­θε­ρό προ­σα­να­το­λι­σμό εμ­βά­θυν­σης των σχέ­σεων με αυ­τή. Φαί­νε­ται ό­τι η Ρω­σία, που ε­νερ­γεί ως υ­περ­δύ­να­μη παίρ­νο­ντας υ­πό­ψη της ό­λους τους γεω­πο­λι­τι­κούς πα­ρά­γο­ντες, ε­νο­χλή­θη­κε και α­πό την α­πό­φα­ση του Γιού­ρο­γκρου­π, που ού­τε καν την ε­νη­μέ­ρω­σε ό­πως άλ­λες φο­ρές, αλ­λά και α­πό τη στά­ση της κυ­πρια­κής κυ­βέρ­νη­σης, που την κα­τη­γο­ρεί ό­τι συ­νέρ­γη­σε σε μέ­τρα που την θί­γουν.
Δυ­νά­μεις της ρω­σι­κής κυ­βέρ­νη­σης, έ­στω και την τε­λευ­ταία ώρα, συ­ζη­τού­σαν τη βοή­θεια στην Κύ­προ με α­νταλ­λάγ­μα­τα: σταθμό επεξεργασίας φυσικού αερίου στο Μαρί, την εκ­με­τάλ­λευ­ση ε­νός «οι­κο­πέ­δου», α­πό τα 12, φυ­σι­κού α­ε­ρίου (ι­τα­λι­κές ε­ται­ρείες έ­χουν πά­ρει μέ­χρι τώ­ρα 3 οι­κό­πε­δα), α­νε­φο­δια­σμός του ναυ­τι­κού και της α­ε­ρο­πο­ρίας τους και τη λί­στα κα­τα­θε­τών για ε­ξέ­τα­ση φο­ρο­δια­φυ­γής (και εν­δε­χο­μέ­νως πίε­σης στους ο­λι­γάρ­χες). Όμως, αυ­τές οι σχέ­σεις δεν οι­κο­δο­μού­νται την τε­λευ­ταία στιγ­μή με μια υ­περ­δύ­να­μη η ο­ποία έ­χει καλ­λιερ­γή­σει ι­διαί­τε­ρους δε­σμούς με την ΕΕ.

Εκβια­σμοί α­λά ελ­λη­νι­κά

Πριν κα­τα­λα­γιά­σει ο α­πό­η­χος του κυ­πρια­κού «ό­χι» άρ­χι­σαν οι πο­λυ­ποί­κι­λοι εκ­βια­σμοί. Πα­ρά­γο­ντες της ΕΕ και της τρόι­κας τό­νι­ζαν ό­τι η Κύ­προς πρέ­πει να συ­νο­μι­λεί μό­νο με την ΕΕ, ό­τι οι τρά­πε­ζες θα κα­ταρ­ρεύ­σουν λό­γω έλ­λει­ψης ρευ­στό­τη­τας και ως εκ τού­του θα ε­ξα­να­γκα­στεί η Κύ­προς να βγει α­πό το ευ­ρώ. Ση­μειώ­νου­με ό­τι ο ευ­ρω­παϊκός μη­χα­νι­σμός πα­ρο­χής ρευ­στό­τη­τας, ο ELA, α­να­κοί­νω­σε ό­τι στα­μα­τά τη ροή με­τά τη Δευτέρα 25 Μαρτίου. Σε ένα επιθετικό κρεσέντο τα διεθνή και εγχώρια ΜΜΕ αναφέρονταν στην Κύπρο ως παράδειγμα σάπιου χρηματοπιστωτικού συστήματος και πλυντηρίου ξεπλύματος βρώμικου χρήματος, «ξεχνώντας» ότι στη κατάταξη των πλυντηρίων, από επίσημους διεθνείς οργανισμούς, Γερμανία και Ολλανδία είναι σε χειρότερη σειρά, απ’ ότι η Κύπρος..
Τέ­λος, τα ΜΜΕ του νη­σιού με­τά το πρώ­το πά­γω­μα, λό­γω των λαϊκών α­ντι­δρά­σεων, άρ­χι­σαν τη γνω­στή τρο­μο­κρα­τι­κή ε­πί­θε­σή τους. Δεν θα υ­πάρ­ξουν φάρ­μα­κα, βεν­ζί­νη, συ­ντά­ξεις κ.τ.λ. δη­λα­δή ό­σα ζή­σα­με στην Ελλά­δα, ι­διαί­τε­ρα στις πε­ρα­σμέ­νες ε­κλο­γές.

Οι λα­οί έ­χουν με­γά­λες δυ­να­τό­τη­τες ανατροπής

Το κυ­πρια­κό ζή­τη­μα εί­ναι ά­κρως εν­δια­φέ­ρον α­πό πολ­λές πλευ­ρές και προς πολ­λές κα­τευ­θύν­σεις. Το αρχικό «ό­χι» δη­μιούρ­γη­σε νέα δε­δο­μέ­να. Κατ΄ αρχάς έσωσε τις καταθέσεις κάτω από τις 100.000 ευρώ, υποχρεώνοντας το Γιού­ρο­γκρου­π, να πάρει πίσω, για πρώτη φορά την απόφαση του.

Η υποχώρηση της κυβέρνησης Αναστασιάδη, κάτω από ασφυκτικές πιέσεις και εκβιασμούς(μεταξύ των οποίων και της ελληνικής), οδηγεί την Κύπρο σε πιο βίαια κοινωνική καταστροφή απ’ ότι στην Ελλάδα. Το ΑΕΠ υπολογίζεται ότι σε δύο χρόνια θα πέσει 15%-18%! Το Α­ΚΕΛ που έθετε ως ου­σιώ­δη πα­ρά­γο­ντα ό­τι σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση δε πρέπει να μπει η Κύ­προς σε μνη­μό­νιο και στην κα­θο­δή­γη­ση της τρόι­κας, ζητά τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος για να αποφασίσει ο κυπριακός λαός για τη συμφωνία Αναστασιάδη- Τρόικας.

Να, λοι­πόν, που ε­πα­νερ­χό­μα­στε στη στρα­τη­γι­κή ε­πι­λο­γή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­τι, δη­λα­δή, οι λα­οί και τα κρά­τη έ­χουν με­γά­λες δυ­να­τό­τη­τες πίε­σης προς μια άλ­λη ρι­ζι­κά δια­φο­ρε­τι­κή πο­ρεία ε­ξό­δου α­πό την κρί­ση. Μια κρί­ση δεν μπο­ρεί να κλει­στεί σε μια χώ­ρα, αλ­λά υ­πάρ­χει δο­μι­κή αλ­λη­λο­σύν­δε­ση που μπο­ρεί να τα­ρα­κου­νή­σει ό­λο τον κό­σμο, έ­στω κι αν προέρ­χε­ται α­πό μια μι­κρή χώ­ρα. Το κυ­πρια­κό πα­ρά­δειγ­μα, πριν την υποταγή της κυπριακή κυβέρνησης, κα­λεί τους ερ­γα­ζό­με­νους και τα κι­νή­μα­τα της Ευ­ρώ­πης, κυ­ρίως του Νό­του, σε συ­στρά­τευ­ση και ε­νερ­γή πα­ρέμ­βα­ση.

* Το πα­ρα­πά­νω κεί­με­νο στη­ρί­χτη­κε και στις ε­πα­φές α­ντι­προ­σω­πείας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της Κύ­πρου που α­πο­τε­λεί­το α­πό τους Γ. Δρα­γα­σά­κη, Ρ. Δού­ρου, Κ. Ήσυ­χο και Μ. Μπα­λα­ού­ρα.
Από την ΕΠΟΧΗ

Σε απόλυτη φτώχεια οι μισοί Έλληνες

Του Μάκη Μπαλαούρα

Πρό­σφα­τα (2/11/12) δη­μο­σιεύ­τη­κε α­πό την Ελλη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Υπη­ρε­σία (ΕΛ­ΣΤΑΤ) η Έρευ­να Ει­σο­δή­μα­τος και Συν­θη­κών Δια­βίω­σης των νοι­κο­κυ­ριών για το 2011, με βά­ση τα ει­σο­δή­μα­τα του 2010.

Αρκετοί α­να­λυ­τές α­να­φέρ­θη­καν στα πιο πρό­σφα­τα δη­μο­σιευ­θέ­ντα α­πό τους ε­πί­ση­μους φο­ρείς (ΕΛ­ΣΤΑT, Eurostat) στοι­χεία της έ­ρευ­νας του 2011, η ο­ποία συ­γκέ­ντρω­σε και α­νέ­λυ­σε τα ει­σο­δή­μα­τα του 2010. Ορθή η α­νά­λυ­ση ε­πι­στη­μό­νων, οι οποίοι προ­τί­μη­σαν να πε­ριο­ρι­στούν στα ε­πί­ση­μα δια­θέ­σι­μα δε­δο­μέ­να. Σε κα­νο­νι­κές πε­ριό­δους η υ­στέ­ρη­ση των δύο χρό­νων (2011-2012) δε θα εί­χε ση­μα­ντι­κές ε­πι­πτώ­σεις στα α­να­λυ­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα και συ­μπε­ρά­σμα­τα.

Σε πε­ρίο­δο κρί­σης όμως, σαν αυ­τή που περ­νά­ει η Ελλά­δα ο κοι­νω­νι­κός, ό­πως και ο πο­λι­τι­κός, χρό­νος τρέ­χει με α­σύλ­λη­πτη τα­χύ­τη­τα.
Ήδη ο ψη­φι­σθείς Προϋπο­λο­γι­σμός για το 2013, ό­σον α­φο­ρά μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, κα­θώς και το Με­σο­πρό­θε­σμο Πλαί­σιο Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Στρα­τη­γι­κής (ΜΠΔΣ) 2013 -16, που πρό­σφα­τα έ­γι­νε νό­μος του κρά­τους, πα­ρα­θέ­τουν ση­μα­ντι­κά στοι­χεία για την ε­ξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι οι (κρα­τι­κές) προ­βλέ­ψεις πά­ντα πέ­φτουν έ­ξω, με πρό­θε­ση τον ε­ξω­ραϊσμό του ζο­φε­ρού ά­με­σου μέλ­λο­ντος, πα­ρα­πλα­νώ­ντας για την πραγ­μα­τι­κή ε­πί­πτω­ση της κρί­σης στην κοι­νω­νία.
Έτσι, έ­στω και με βά­ση τις συ­ντη­ρη­τι­κές ε­κτι­μή­σεις του κρά­τους προ­κύ­πτουν νέα, συ­γκλο­νι­στι­κά στοι­χεία.

Το ε­φιαλ­τι­κό έ­τος 2013

Η μείω­ση του δια­θέ­σι­μου ει­σο­δή­μα­τος το 2010 (κα­τά -12,2%) εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα την αύ­ξη­ση της σχε­τι­κής φτώ­χειας κα­τά 1,3% (α­πό 20,1% το 2009 σε 21,4% το 2010) και της α­πό­λυ­της φτώ­χειας κα­τά 6,9% (α­πό 16% το 2009 σε 22,9% το 2010). Εί­ναι α­πό­λυ­τα λο­γι­κό να υ­πο­θέ­σει κα­νείς ό­τι α­νά­λο­γες με­τα­βο­λές των δει­κτών φτώ­χειας θα κα­τα­γρα­φούν και λό­γω των μειώ­σεων του δια­θε­σί­μου ει­σο­δή­μα­τος στα ε­πό­με­να έ­τη 2011 (κα­τά -8,1%), 2012 (κα­τά -12,6%) και 2013 (κα­τά -11,4%, ε­κτι­μή­σεις Προϋπο­λο­γι­σμού 2013 και ΜΠΔΣ 2013-16). Ου­σια­στι­κά, πρό­κει­ται για α­να­λο­γι­κή ε­φαρ­μο­γή και στα ε­πό­με­να έ­τη ό­σων κα­τα­γρά­φη­καν στο πρώ­το έ­τος της κρί­σης (2010).
Οι ε­κτι­μή­σεις του Πί­να­κα, βα­σι­σμέ­νες στις ε­πί­ση­μες προ­βλέ­ψεις δεί­χνουν ό­τι το 2013 το 41,1% του πλη­θυ­σμού θα βρί­σκε­ται σε α­πό­λυ­τη φτώ­χεια, δη­λα­δή κά­τω α­πό την γραμ­μή της φτώ­χειας ό­πως αυ­τή εί­χε ο­ρι­σθεί για το έ­τος 2005.
Πα­ρα­τη­ρού­με ό­τι, μέ­σα σε έ­να μό­λις έ­τος στην πε­ρίο­δο της τρέ­χου­σας κρί­σης (το 2010) εί­χα­με αύ­ξη­ση της φτώ­χειας σε α­πό­λυ­τους ό­ρους κα­τά 6,9 πο­σο­στιαίες μο­νά­δες ή κα­τά 43,1%.
Η δρα­μα­τι­κή ε­κτί­να­ξη του πο­σο­στού α­νερ­γίας (α­πό 7,2% το β’ και το γ’ τρί­μη­νο του 2008 σε 25,4% τον Αύ­γου­στο του 2012) εί­ναι προ­φα­νές ό­τι συ­νε­τέ­λε­σε ση­μα­ντι­κά στην αύ­ξη­ση της φτώ­χειας και του κοι­νω­νι­κού α­πο­κλει­σμού στην πε­ρίο­δο της κρί­σης.

* Εκτι­μή­σεις. Στοι­χεία α­πο­δο­χών α­πό την Έκθε­ση του Προϋπο­λο­γι­σμού 2013 για μι­σθούς και συ­ντά­ξεις και του ΜΠΔΣ 2013-2016 (κυ­κλο­φό­ρη­σε στις 31 Οκτω­βρίου).
** Δεί­κτες φτώ­χειας σε α­πό­λυ­τους ό­ρους δη­λα­δή ό­ταν το κα­τώ­φλι της φτώ­χειας πα­ρα­μέ­νει δια­χρο­νι­κά στα­θε­ρό σε ό­ρους πραγ­μα­τι­κής α­γο­ρα­στι­κής δύ­να­μης. Ει­δι­κό­τε­ρα, το πο­σο­στό φτώ­χειας για κά­θε έ­τος υ­πο­λο­γι­ζό­με­νο με το κα­τώ­φλι φτώ­χειας του έ­τους 2005 (60% του διά­με­σου ει­σο­δή­μα­τος του 2005 εκ­φρα­σμέ­νου σε τι­μές του κά­θε ε­πι­μέ­ρους έ­τους με βά­ση τον ε­ναρ­μο­νι­σμέ­νο δεί­κτη τι­μών κα­τα­να­λω­τή).

· Συ­μπέ­ρα­σμα: Εί­ναι α­δια­νό­η­το στην εποχή μας να βρίσκουμε ό­τι η α­πό­λυ­τη φτώ­χεια ε­κτι­μά­ται για το 2013 στο 41,1% του πλη­θυ­σμού. Θα ή­ταν χρή­σι­μο αν μπο­ρού­σα­με να βρού­με στοι­χεία μιας χρο­νο­λο­γι­κής σει­ράς αρ­χί­ζο­ντας α­πό το 1941, έ­τος της να­ζι­στι­κής και φα­σι­στι­κής κα­το­χής, για να ε­ξά­γου­με πρό­σθε­τα χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση του­λά­χι­στον με­τά τον εμ­φύ­λιο τα στοι­χεία δεί­χνουν δυ­στυ­χώς τη ση­με­ρι­νή πρω­το­φα­νή κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κλή­θη­κε α­πό τις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νίων που ε­πέ­βα­λαν η τρόι­κα και οι κυ­βερ­νή­σεις της.

>>Παραπομπές Οικονομικά στοιχεία επεξεργασία από την ΕΛΣΤΑΤ:

· Από­λυ­τη Φτώ­χεια: 41,1 %.

· Ύφε­ση: 25% για τη μέ­χρι τώ­ρα πε­ρίο­δο των Μνη­μο­νίων, με ε­κτί­μη­ση για ύ­φε­ση το 2013 γύ­ρω στο 7%.

· Ανερ­γία: 25,4%, με ε­κτί­μη­ση του Ι­ΝΕ ΓΣΣΕ για το 2013 πά­νω α­πό το 32%!

· Ανερ­γία των νέω­ν: 15-24 ε­τών 55% (Αύ­γου­στος 2012)

· Ανερ­γία των νέων γυ­ναι­κώ­ν: 15-24 ε­τών πά­νω α­πό 65%! (Αύ­γου­στος 2012)

Οι πα­ρα­πά­νω ε­κτι­μή­σεις, σε έ­να-δύο χρό­νια θα φαί­νο­νται λίαν συ­ντη­ρη­τι­κές, δε­δο­μέ­νης της ε­κτί­να­ξης των α­νέρ­γων που εί­ναι ο­μά­δα υ­ψη­λού κιν­δύ­νου φτώ­χειας και ως εκ τού­του της στέ­ρη­σης βα­σι­κών α­γα­θών και υ­πη­ρε­σιών. Πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μί­σου­με ό­τι η φτώ­χεια πνί­γει πλέ­ον τους νέ­ους ά­νερ­γους, αλ­λά και τους (ε­λά­χι­στους) ερ­γα­ζό­με­νους που α­μεί­βο­νται με τους νέ­ους κα­τώ­τα­τους μι­σθούς και σε συν­θή­κες με ευέ­λι­κτες μορ­φές α­πα­σχό­λη­σης.
Από την ΕΠΟΧΗ

Μια πολιτική που δημιουργεί ανέργους και τους πετά στον Καιάδα...

Του Μάκη Μπαλαούρα*
Ένα ακόμη σκληρό έτος για τους εργαζόμενους, συνταξιούχους και μικρομεσαίους θα είναι το 2013. Στη μέχρι τώρα καταγραμμένη ύφεση θα προστεθεί κι αυτή του 2013, που μπορεί να κυμανθεί ξανά στα γνωστά προηγούμενα εφιαλτικά επίπεδα, που με συντηρητικές εκτιμήσεις θα ξεπεράσει το 4,5% και ενδεχομένως να φτάσει το 6%(!). Σωρευτικά ξεπερνά το 25%, επίδοση πρωτοφανής παγκοσμίως σε καιρό ειρήνης.
Οι συνέπειές της είναι καταστροφικές. Η πιο έντονη κοινωνική επίπτωση είναι η ανεργία η οποία πιθανόν να ξεπεράσει το 29% το 2013 και το 31,5% το 2014. Δηλαδή, η καταγραμμένη ανεργία, που ξεκίνησε το 2008 με 300.000 ανέργους (7,5%), φτάνει το 2012 στους 1.345.715 συνανθρώπους μας, και προβλέπεται να ξεπεράσει το 1,5 εκατομμύριο το 2013. Οι νέοι-νέες ξεπερνούν τις 400.000. Αριθμοί εφιαλτικοί. Χάνονται οι άνθρωποι, χάνονται δύο ολόκληρες γενιές.
Αν δεν υπάρξει ανατροπή της συνεχιζόμενης πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης τροϊκανών και κυβερνήσεων δεν υπάρχει προοπτική. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιου είδους ανάπτυξη θα αρχίσει, εντός του 2014. Άλλωστε, η ύφεση –γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς– κάποια στιγμή φτάνει στα όρια της.

Άνεργη ανάπτυξη

Η περιορισμένη ανάπτυξη, ακόμα και στην περίπτωση που εξελιχθεί δυναμικότερα τα επόμενα έτη, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορεί να απορροφήσει παρά πολύ μικρό μέρος της ανεργίας. Σύμφωνα με υπολογισμούς επιστημονικών φορέων για τη δημιουργία 50.000 θέσεων εργασίας, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ 3,5%-4% ετησίως. Ακόμα και αν πετύχει η ελληνική οικονομία τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης, μέχρι το 2020 που υποτίθεται είναι το έτος στόχος ανάρρωσης της οικονομίας, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, είναι φανερό με την απλή αριθμητική, ότι δεν μπορεί να απορροφηθεί παρά ένα ελάχιστο μέρος του 1,5 εκατομμυρίων ανέργων που θα καταγραφούν το 2013. Μιλάμε για το φαινόμενο που ονομάστηκε διεθνώς «άνεργη ανάπτυξη».
Μέχρι την ανατροπή της καταστροφικής πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά και μετά απ’ αυτήν είναι προφανές ότι δεν μπορεί να απορροφηθεί βραχυπρόθεσμα η τεράστια ανεργία, ακόμα και με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,. Θα χρειαστούν ρυθμοί ανάπτυξης 7%-8% του ΑΕΠ ετησίως και προπαντός μια πολιτική που θα έχει ως κύριο στόχο την αύξηση της απασχόλησης.
Μέχρι τότε, και από τότε, τι; Ας δούμε την ανεπάρκεια, την ανικανότητα ή ακόμα, την αδιαφορία της κυβέρνησης.

Ανακούφιση των ανέργων. Τι είναι αυτό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάθεσε ερώτηση για «την αδιαφορία της κυβέρνησης να υλοποιήσει ακόμη και «προγράμματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση» για την υποστήριξη και ανακούφιση των ανέργων (επιδόματα, αναζήτηση εργασίας, κινητικότητα, κατάρτιση, καθώς και επιχειρηματικότητας κ.τ.λ) Πιο συγκεκριμένα το Ταμείο στηρίζει, έως και 24 μήνες, εργαζόμενους, ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων και ανειδίκευτων που απολύονται λόγω διαρθρωτικών αλλαγών εξαιτίας των επιπτώσεων του παγκόσμιου εμπορίου.
Το πρόγραμμα αφορά εργαζόμενους που έχουν χάσει την εργασία τους στο πλαίσιο της απόλυσης τουλάχιστον 500 ατόμων από μια επιχείρηση ή απόλυση 500 ατόμων στον ίδιο τομέα σε μια συγκεκριμένη περιοχή ή σε δύο συνορεύουσες περιοχές.
Η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε μόνο μια αίτηση που αφορούσε τη στήριξη των 642 απολυθέντων από την Aldi, αφού προηγήθηκε η παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή. Για καμία άλλη περίπτωση όμως δεν υπέβαλλε αίτηση, όπως π.χ. για τα Κλωστοϋφαντουργεία Νάουσας, τα Κλωστήρια Πρέβεζας, τα Φωσφορικά Λιπάσματα, την ΕΒ Ζάχαρης, την ΟΤΤΟ Έβρου και δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Πολύ περισσότερο δεν ασχολήθηκε ούτε για τους αγρότες, ούτε για τους αυτοαπασχολούμενους. Φυσικά δεν διεκδίκησε και τη διεύρυνση της ένταξης στο πρόγραμμα μικρότερων επιχειρήσεων!

Θέλουν τον ΟΑΕΔ κουτσό άλογο

Στην Ελλάδα ο φορέας παροχής επιδομάτων – βοηθημάτων ανεργίας είναι ο ΟΑΕΔ, που τα κεφάλαιά του προέρχονται από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Κατάκτηση που επιτεύχθηκε μετά από σκληρούς αγώνες με τους εργοδότες, αλλά και με το κράτος. Παρά ταύτα οι κυβερνήσεις, πέραν των μόνιμων αναλήψεων των κεφαλαίων του ΟΑΕΔ, κάνουν και μεγάλες, κατά καιρούς, «βουτιές» σ’ αυτά. Υπάρχουν όμως και «έμμεσες λεηλασίες». Για παράδειγμα, σήμερα το ΙΚΑ χρωστά στον ΟΑΕΔ 7 δισ. ευρώ, κεφάλαια που εισπράττει για λογαριασμό του ΟΑΕΔ αλλά δεν τα καταβάλλει σ’ αυτόν.
Σύμφωνα με εκτίμηση του προέδρου του ΟΑΕΔ κ. Ηλ. Κικίλια («Βήμα» 20/1/13) αν δεν υπήρχε ο οργανισμός και τα 71 προγράμματα που έχει εφαρμόσει τα 3 τελευταία χρόνια, έστω και με μπλοκαρισμένα τα γρανάζια του από τις κυβερνήσεις, η στατιστική ανεργία θα έφτανε σήμερα στο 33%. Όμως από τους στατιστικά 1.350.000 ανέργους, οι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ που αναζητούν εργασία είναι 790.000, όπου το 75% αυτών είναι πάνω από 30 ετών. Απ’ αυτούς που καλύπτουν τις προϋποθέσεις, επίδομα ανεργίας παίρνουν μόνο 215.000, δηλαδή μόλις το 16% των συνολικά ανέργων!
Στην τεράστια στρατιά των ανέργων, δεν είναι εμφανές ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών, περίπου 400.000 οικογένειες δηλαδή πάνω από 1.300.000 άτομα (υπολογίζοντας και τα παιδιά) δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο! Γι’ αυτό το μέρος των ανέργων θα πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένη μεταχείριση από την κυβέρνηση και τον ΟΑΕΔ προκειμένου ένα μεγάλο μέρος των παροχών, και ιδιαίτερα των προγραμμάτων, να στραφεί προς τα εκεί. Όμως στην Ελλάδα ισχύει το ασφαλιστικό επίδομα ανεργίας και όχι το προνοιακό επίδομα, όπως γίνεται σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπονται στη μοίρα τους. Αλλά και το ισχύον επίδομα ανεργίας, κατά μέσο όρο διαρκεί 7-8 μήνες, ενώ μετά από 12 μήνες σταματάει τελείως.

Στις χειρότερες χώρες η Ελλάδα

Έτσι δεν απορεί κανείς γιατί η χώρα μας ήταν, και μάλιστα πριν τη κρίση, τρίτη με τη χειρότερη κάλυψη των ανέργων σε ύψος και διάρκεια μεταξύ των 28 κρατών του ΟΟΣΑ. Να προσθέσω, επίσης, ότι δεν προβλέπεται καμιά ιδιαίτερη ποινή για τον εργοδότη που απολύει εικονικά τον εργαζόμενο ώστε να τον απασχολήσει στη συνέχεια ανασφάλιστο μέχρι την εξάντληση του επιδόματος ανεργίας και φυσικά με πολύ μικρότερο κόστος. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, παρέχεται το 70% του μισθού, ενώ το διάστημα εξαρτάται από τα χρόνια ασφάλισής του, και φθάνει μέχρι και τα 6 χρόνια για ανέργους μεγάλης ηλικίας. Η ανικανότητα των κυβερνήσεων ερμηνεύει και τη μη διεκδίκηση προγραμμάτων, όπως αυτό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής που περιγράψαμε στην αρχή, ή την επικαιροποίηση προγραμμάτων που δεν έχουν απορροφηθεί. Τα υπουργεία, σημειωτέον, που όφειλαν να εμπλακούν στην υποβολή και αξιοποίηση προγραμμάτων δεν είναι μόνο τα κεντρικά οικονομικά υπουργεία αλλά και το Παιδείας ή το Αγροτικής Ανάπτυξης με προσανατολισμό π.χ. το συντονισμό στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, με κατάρτιση σε νέες καλλιέργειες, με την αξιοποίηση των σχετικών ΑΕΙ-ΤΕΙ για τον προσανατολισμό και την υποστήριξη των χιλιάδων νέων που επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους.
Μερικά από τα προγράμματα που έχει υλοποιήσει ο ΟΑΕΔ δημιουργούν προβληματισμό και εξαιτίας της μέχρι τώρα συμπεριφοράς των ελληνικών επιχειρήσεων. Πιο συγκεκριμένα έχει εφαρμόσει πρόγραμμα επιδότησης της εργοδοτικής εισφοράς για 12 μήνες για τους μισούς εργαζόμενους, με την προϋπόθεση να μη γίνουν απολύσεις για 18 μήνες, με αποτέλεσμα τη διατήρηση 350.000 θέσεων εργασίας. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η προσπάθεια ανάσχεσης των απολύσεων λόγω της κρίσης δεν γίνεται με αποσπασματικά προγράμματα αλλά με θεσμικές ρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες αν μια επιχείρηση έχει διαπιστωμένες ανάγκες για μείωση του κόστους εργασίας, διαμέσου της μείωσης του χρόνου απασχόλησης, ο περισσευούμενος χρόνος αξιοποιείται σε προγράμματα κατάρτισης, καταβάλλοντας ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ το 25% του μισθού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, αφενός την επανακατάρτιση και αφετέρου η μείωση του μισθού δεν θα είναι π.χ. 50%, αλλά 25%.
Το πιο ενδιαφέρον είναι το πρόγραμμα δημιουργίας προσωρινών θέσεων εργασίας από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα ως «προσωρινού εργοδότη ύστατης προσφυγής» (Ηλ. Κικίλιας, «Το Βήμα»). Στελέχη του ΟΑΕΔ ανέφεραν χαρακτηριστικά ως παραδείγματα εφαρμοζόμενης κεϊνσιανής πολιτικής, προγράμματα αυτεπιστασίας των Δήμων, προσλαμβάνοντας για τα συγκεκριμένα έργα από πίνακα που έχει ήδη καταρτίσει ο ΟΑΕΔ μαζί με το ΑΣΕΠ, και ο οποίος μπορεί να επικεντρωθεί σε ανέργους από οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο με οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προτάσεις του ΟΑΕΔ δεν θεραπεύουν την ανεργία, ανακουφίζουν όμως μερικές χιλιάδες ανέργους. Πολύ περισσότερο, που πια οι νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές νομοθετικές πρωτοβουλίες διέλυσαν τελείως τις εργασιακές σχέσεις, κατακρεούργησαν μισθούς και ασφαλιστικές υποχρεώσεις εργοδοτών, με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας και τη διεύρυνση της αδήλωτης εργασίας.

*Στην ΕΠΟΧΗ

Καταργούν και τις απεργίες Eπιστράτευση και της απεργίας των ναυτικών της ΠΝΟ

Του Μάκη Μπαλαούρα

Πρελούδιο (και) θεσμικού αυταρχισμού ήταν η κυβερνητική μεθόδευση για την απεργία της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ), που σταμάτησε μετά από 6 μέρες, λόγω της επιστράτευσης των ναυτικών, αλλά και των τεράστιων μηχανισμών καταστολής στο Λιμάνι του Πειραιά. Οι ναυτεργάτες, εργαζόμενοι σε ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες διεκδικούσαν:

– Ανάκληση του Ν/Σ του υπουργείου Ναυτιλίας που επιτρέπει στους πλοιοκτήτες την εξυπηρέτηση των νησιών ανάλογα με τις διαθέσεις και τα συμφέροντα τους. Μειώνει, επίσης, την οργανική σύνθεση των πληρωμάτων, όχι μόνο στα πλοία εσωτερικού, αλλά και αυτών μεταξύ Ελλάδας – Ιταλίας.
– Υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης και σταμάτημα των ατομικών συμβάσεων.
– Άμεση εξόφληση δεδουλευμένων. Οι εφοπλιστές χρωστούν 22 εκατ. ευρώ, με συνέπεια το 70% των ναυτεργατών να μένουν απλήρωτοι για πάνω από 7 μήνες. Παράλληλα, τριπλασιάστηκε η φορολογία τους, ενώ οι εφοπλιστές απολαμβάνουν 59 φοροαπαλλαγές.
– Η αντιμετώπιση της ανεργίας των ναυτικών που έχει φτάσει πια στο 27%. Αντίθετα, η μαύρη εργασία θεριεύει με 50%. Σημειώνουμε, ότι το επίδομα απεργίας ανέρχεται στα 235 ευρώ.

Από τον αυτοματισμό στην επιστράτευση

Η κυβέρνηση αρχικά προσπάθησε να προκαλέσει συγκρούσεις με άλλες κοινωνικές ομάδες, κυρίως με αγρότες της Κρήτης. Η Περιφέρεια Κρήτης και οι βουλευτές της συγκυβέρνησης περιδιάβαιναν το νησί, προκειμένου να ενεργοποιήσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό. Όμως όλοι γνωρίζουν ότι οι ναυτεργάτες δεν μπορεί να κατηγορηθούν ως «προνομιούχοι κηφήνες» του δημοσίου, όπως συλλήβδην κατηγορούν τους δημόσιους υπάλληλους. Πολύ περισσότερο που είναι απλήρωτοι από ιδιώτες επιχειρηματίες.

Τελικά ο Α. Σαμαράς πιστός στο δόγμα «νόμος και τάξη», παρά τις ενστάσεις, ακόμα, και του υπουργού Ναυτιλίας και εν όψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπου ήθελε να εμφανιστεί χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις, προχώρησε στην επιστράτευση, τέταρτη των ναυτεργατών από το 2001. Η άρση, πριν λίγους μήνες μάλιστα, της προηγούμενης του 2010 που επέβαλε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου έγινε με επικοινωνιακούς πανηγυρισμούς από την κυβέρνηση Σαμαρά «ότι αλλάζουμε σελίδα».
Ο πρωθυπουργός, βέβαια, γνώριζε ότι σ’ αυτή την άκρως αυταρχική ενέργεια θα έβρισκε σύμφωνο τον Β. Βενιζέλο και την ανοχή του Φ. Κουβέλη. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ΔΗΜΑΡ αυτή τη φορά δεν εξέδωσε ούτε καν ανακοίνωση, όπως για το μετρό… Ούτε προφανώς οι δύο υπουργοί της Μανιτάκης – Ρουπακιώτης ανατρίχιασαν, αν και επρόκειτο για επιστράτευση, απλήρωτων εργαζομένων!

Τα ΜΑΤ υπάλληλοι των εφοπλιστών

Τα ναυτεργατικά σωματεία αποφάσισαν να αγνοήσουν την επιστράτευση για τα λιμάνια της Αττικής, καλώντας εργαζόμενους να στηρίξουν τον αγώνα τους. Η ΓΣΕΕ, μάλιστα, προχώρησε σε κήρυξη 24ωρης απεργίας για το Λεκανοπέδιο. Πράγματι, ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρώθηκε στο λιμάνι. Όμως, γύρω στις 3 το πρωί εκατοντάδες άνδρες των ΜΑΤ και του Λιμενικού είχαν αποκλείσει την προσέλευση του κόσμου, από ξηρά και θάλασσα (!).
Τελικά οι ΜΑΤατζήδες έκοψαν τους κάβους, χωρίς τα πληρώματα να ανάψουν τις μηχανές, γεγονός άκρως επικίνδυνο, μετακινώντας τα πλοία στη θάλασσα και σε πλησίον αγκυροβόλια. Οι ενέργειες των κατασταλτικών μηχανισμών συνοδεύτηκαν και από τραμπούκικες εργοδοτικές συμπεριφορές, όπως αυτών στα δρομολόγια Ηρακλείου-Πειραιά.

Τέρμα οι απεργίες

Πριν από λίγες μέρες σημειώναμε σ’ αυτή την εφημερίδα, ότι η κυβέρνηση σκέπτεται να απαγορεύσει τις απεργίες που προκηρύσσονται από υπερκείμενες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΕΚ – Ομοσπονδίες – ΓΣΕΕ) που καλύπτουν κινητοποιήσεις σωματείων που έχουν θεωρηθεί παράνομες και καταχρηστικές. Φαίνεται όμως ότι πέσαμε έξω. Η κυβέρνηση σκέπτεται να προχωρήσει σε μεγαλύτερες αυταρχικού τύπου ενέργειες. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ Μ. Βορίδης ήταν απόλυτα σαφής: «Υπάρχουν ομάδες που έχουν τόση δύναμη που μπορεί να συντρίβουν την οικονομία. Να δούμε περιορισμούς στο τι σημαίνει απαρτία, στο με ποια πλειοψηφία θα παίρνονται οι αποφάσεις».

Ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Β. Κεγκέρογλου εμφάνισε, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ ότι έχει το κόπιραιτ, «ώστε να αλλάξει συνολικά το καθεστώς στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος». Από δίπλα και ο Ν. Τσούκαλης της ΔΗΜΑΡ, που, υποστηρίζοντας τους παραπάνω συναδέλφους του στη συγκυβέρνηση, υπογράμμισε ότι «οι μέθοδοι και τα εργαλεία που μέχρι πρότινος γνωρίζαμε πρέπει να αναθεωρηθούν». Πέντε μέρες μετά ο (τέως συνδικαλιστής) υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης πιστοποιούσε με τυμπανοκρουσίες τη κυβερνητική κατεύθυνση ασφυκτικού περιορισμού, έως τη κατάργηση, της απεργίας. Έως και την επαναφορά του λοκ άουτ διανοήθηκαν!

Οι σφοδρές αντιδράσεις ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ(όχι, φυσικά, της Χρυσής Αυγής) καθώς και συνδικαλιστικών οργανώσεων, ανάγκασαν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ να πάρουν και αυτά αρνητική θέση. Η κυβέρνηση, αναδιπλώθηκε προσωρινά. Είναι ζήτημα συγκυρίας. Η στρατηγική της έντασης με τη κοινωνία είναι στις προτεραιότητες της. Κάποια στιγμή, εντός του 2013, όταν θα οξυνθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις θα το επαναφέρουν. ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, πάλι θα ψελλίσουν επιφυλάξεις, αλλά τελικά θα συναινέσουν «μπροστά στη σωτηρία της πατρίδας»..

Έτσι, η πανεργατική απεργία που κήρυξαν ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ για τις 20 Φεβρουαρίου λαμβάνει –πέραν της αντίστασης στη λιτότητα και τη κοινωνική καταστροφή– και χαρακτηριστικά προστασίας του δικαιώματος της απεργίας. Για την αξιοπρεπή διαβίωση των εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, μικρομεσαίων. Μια απεργία που μπορεί να οδηγήσει και σε πολιτικές ανατροπές.

Από την ΕΠΟΧΗ

Η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­βία­σε το Σύ­νταγ­μα και ε­πί­τα­ξε τη λο­γι­κή Επι­στρά­τευ­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Με­τρό

Του Μά­κη Μπα­λα­ού­ρα

Η α­περ­γία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Με­τρό θα μπο­ρού­σε, θα μπο­ρέ­σει εν­δε­χο­μέ­νως, να α­πο­τε­λέ­σει τη θρυαλ­λί­δα που θα ξυ­πνή­σει το θε­ριό, το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Μπο­ρεί οι ΓΣΕΕ-Α­ΔΕ­ΔΥ να προ­κή­ρυ­ξαν 29 πα­νελ­λα­δι­κές πα­νερ­γα­τι­κές α­περ­γίες –μια ι­στο­ρι­κή και πα­νευ­ρω­παϊκή πρω­το­πο­ρία– α­πό το 2010 μέ­χρι σή­με­ρα, ό­μως σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν δη­μιούρ­γη­σαν τους ό­ρους και τις συν­θή­κες α­να­τρο­πής των πιο βάρ­βα­ρων πο­λι­τι­κών σε πα­νευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο. Ού­τε δη­μιούρ­γη­σαν μια ε­λά­χι­στη α­σπί­δα προ­στα­σίας των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που ο­δη­γού­νται στην α­νερ­γία με γεω­με­τρι­κή πρόο­δο, που δεν κα­λύ­πτο­νται πια α­πό τις στοι­χειώ­δεις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις.

Το ε­λά­χι­στο που θα μπο­ρού­σε να γί­νει θα ή­ταν να λη­φθούν πρω­το­βου­λίες συ­ντο­νι­σμού α­γώ­νων στη βά­ση ε­νός σχε­δίου δρά­σης ε­πι­μέ­ρους σω­μα­τείων και ο­μο­σπον­διών που α­ντι­με­τω­πί­ζουν τις ί­διες μι­σθο­λο­γι­κές, α­σφα­λι­στι­κές ή ερ­γα­τι­κές ε­πι­θέ­σεις. Η α­περ­γία στο Με­τρό, στο ε­πί­πε­δο των σω­μα­τείων στην ί­δια την ε­πι­χεί­ρη­ση και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο των σω­μα­τείων στις συ­γκοι­νω­νίες, δεν εί­χε αυ­τή την αυ­το­νό­η­τη δρά­ση. Για πα­ρά­δειγ­μα α­πό τα τρία σω­μα­τεία της Με­τρό άλ­λη α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα έ­δει­χνε το έ­να και άλ­λη τα άλ­λα δύο. Το ί­διο –σε με­γέ­θυν­ση– πα­ρα­τη­ρή­θη­κε και με τα υ­πό­λοι­πα σω­μα­τεία των συ­γκοι­νω­νιών.
Με αυ­τούς τους ό­ρους, μια με­γά­λη α­περ­γία- η πρώτη απεργία εναντίον του γ΄ Μνημονίου- που στα­μά­τη­σε τη λει­τουρ­γία του Με­τρό για πά­νω α­πό μια βδο­μά­δα, έ­δει­χνε ταυ­τό­χρο­να την έλ­λει­ψη συ­ντο­νι­σμού και σα­φούς πο­λι­τι­κής στή­ρι­ξης α­πό τις υ­περ­κεί­με­νες ορ­γα­νώ­σεις, ό­πως η ΓΣΕΕ, γε­γο­νός που θα μπο­ρού­σε να πυ­ρο­δο­τή­σει ε­ξε­λί­ξεις σε ο­λό­κλη­ρο το σ.κ. Αυ­τή την α­δυ­να­μία εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν κυ­βέρ­νη­ση και ΜΜΕ που κα­νο­ναρ­χού­σαν τους α­περ­γούς ως συ­ντε­χνί­τες, υ­ψη­λό­μι­σθους, βο­λε­μέ­νους, α­νάλ­γη­τους προς τον α­πλό ερ­γα­ζό­με­νο που θέ­λει να πά­ει στη δου­λειά του και δυ­να­μί­τι­ζαν την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και αλ­λη­λεγ­γύη. Με άλ­λα λό­για, τρο­φο­δο­τού­σαν τον λε­γό­με­νο «κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό». Έτσι κυ­βέρ­νη­ση και τα υ­πη­ρε­τού­ντα αυ­τή ΜΜΕ έ­στρω­σαν το δρό­μο για την πο­λι­τι­κή ε­πί­τα­ξη ή σω­στό­τε­ρα ε­πι­στρά­τευ­ση.

Τα αι­τή­μα­τα των α­περ­γών

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις συ­γκοι­νω­νίες, τον πε­ρα­σμέ­νο Απρί­λιο, υ­πέ­γρα­ψαν ΣΣΕ με μη­δε­νι­κές αυ­ξή­σεις για έ­να χρό­νο με τον τό­τε υ­πουρ­γό της κυ­βέρ­νη­σης Λ. Πα­πα­δή­μου, Μ. Βο­ρί­δη. Η ΣΣΕ θα πα­ρέ­μει­νε σε ι­σχύ μέ­χρι και τον Ιού­νιο λό­γω της με­τε­νέρ­γειας. Όμως, πα­ρά τη ΣΣΕ, η κυ­βέρ­νη­ση, με την ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νίου, α­πο­φά­σι­σε να ε­ντά­ξει α­πό 1.1.2013 τους ερ­γα­ζό­με­νους στις συ­γκοι­νω­νίες στο ε­νιαίο μι­σθο­λό­γιο του δη­μο­σίου. Με πρω­το­βου­λία των συν­δι­κά­των, υ­πήρ­ξαν νέες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την κυ­βέρ­νη­ση ό­που συμ­φω­νή­θη­κε η πα­ρά­τα­ση της ι­σχύος της ΣΣΕ για τρεις μή­νες και στο διά­στη­μα αυ­τό να υ­πάρ­ξουν δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για νέα ΣΣΕ. Ξαφ­νι­κά, ό­μως, η κυ­βέρ­νη­ση α­να­κοί­νω­σε την έ­ντα­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο ε­νιαίο μι­σθο­λό­γιο. Συ­νέ­πεια αυ­τού εί­ναι η α­πο­δέ­σμευ­ση του μι­σθού τους α­πό την ει­δι­κό­τη­τα και την ευ­θύ­νη και η συ­νάρ­τη­σή του με το εκ­παι­δευ­τι­κό τους ε­πί­πε­δο. Το α­πο­τέ­λε­σμα εί­ναι νέα μείω­ση 10-30% των α­πο­δο­χών τους, που θα α­θροι­στεί στις μέ­χρι τώ­ρα μειώ­σεις που έ­χουν φτά­σει το 35%. Δη­λα­δή, συ­νο­λι­κά θα χά­σουν μέ­χρι και 60% του μι­σθού τους. Πα­ρεν­θε­τι­κά να ση­μειώ­σου­με ό­τι τα μι­σθο­λο­γι­κά στοι­χεία που διο­χέ­τευ­σε η κυ­βέρ­νη­ση στα ΜΜΕ α­φο­ρούν το κό­στος ερ­γα­σίας α­νά ερ­γα­ζό­με­νο, ό­που ε­κεί συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές, υ­πο­χρεω­τι­κές υ­πε­ρω­ρίες λό­γω της μείω­σης του προ­σω­πι­κού και α­πο­ζη­μιώ­σεις για τη συ­ντα­ξιο­δό­τη­σή τους.

Επι­στρά­τευ­ση, μείζον βή­μα αυ­ταρ­χι­σμού

Η α­πό­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης έρ­χε­ται ως συ­νέ­χεια άλ­λων 10 ε­πι­στρα­τεύ­σεων που έ­χουν κά­νει ό­λες οι μέ­χρι τώ­ρα κυ­βερ­νή­σεις α­πό τον Κ. Κα­ρα­μαν­λή, Α. Πα­παν­δρέ­ου έως τον Κ. Ση­μί­τη, Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Κώ­στα Κα­ρα­μαν­λή, και Αντ. Σα­μα­ρά.
Η ε­πι­στρά­τευ­ση, ό­πως συμ­φω­νούν ό­λοι οι συ­νταγ­μα­το­λό­γοι, εί­ναι α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή. Το άρ­θρο 2 του Συ­ντάγ­μα­τος ο­ρί­ζει ό­τι ε­πι­στρά­τευ­ση ε­πι­βάλ­λε­ται μό­νο για να α­ντι­με­τω­πι­στεί θε­ο­μη­νία, για λό­γους δη­μό­σιας υ­γείας και σε κα­τά­στα­ση πο­λέ­μου. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση τί­πο­τα α­π’ αυ­τά δεν ι­σχύει. Εκτός αν πό­λε­μο εν­νοούν τον τα­ξι­κό πό­λε­μο.

Ενδια­φέ­ρον έ­χει να θυ­μη­θού­με έ­να άρ­θρο του ση­με­ρι­νού υ­πουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης Αντ. Ρου­πα­κιώ­τη στην «Αυ­γή» (24.2.2006), με το ο­ποίο έ­κρι­νε α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή την ε­πι­στρά­τευ­ση των ναυ­τερ­γα­τών α­πό την κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή. Ο νυν υ­πουρ­γός έ­γρα­φε τό­τε ό­τι «δεν συ­ντρέ­χουν οι προϋπο­θέ­σεις ε­πι­βο­λής α­να­γκα­στι­κής ερ­γα­σίας, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν εί­ναι ε­πι­τρε­πτή ως μέ­τρο διευ­θέ­τη­σης κοι­νω­νι­κών α­ντα­γω­νι­σμών». Ο Αντ. Ρου­πα­κιώ­της κα­τέ­λη­γε ό­τι «υ­πάρ­χουν θε­σμοί και κα­νό­νες για να γί­νο­νται σε­βα­στοί και να τη­ρού­νται ή να ευ­τε­λί­ζο­νται και να πα­ρα­βιά­ζο­νται»!

Τι να προ­σθέ­σου­με ε­μείς; Ότι η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι ε­κτά­κτου α­νά­γκης και ε­πο­μέ­νως α­πο­φα­σί­ζει πα­ρα­βιά­ζο­ντας άρ­θρα του Συ­ντάγ­μα­τος; Θα μπο­ρού­σα­με να ε­πι­κα­λε­στού­με και τον συ­νταγ­μα­το­λό­γο Ευ. Βε­νι­ζέ­λο, που το 2006 κα­τά­θε­σε πρό­τα­ση νό­μου για κα­τάρ­γη­ση της ε­πι­στρά­τευ­σης… Σή­με­ρα δη­λώ­νει ό­τι «η ε­πι­στρά­τευ­ση εί­ναι η πιο ή­πια α­πό­φα­ση που θα μπο­ρού­σε να λη­φθεί»! Δη­λα­δή τι θα μπο­ρού­σε χει­ρό­τε­ρο να συμ­βεί, α­πο­λύ­σεις, συλ­λή­ψεις ή ε­πι­στρά­τευ­ση -ό­πως λέ­γε­ται ό­τι έ­θε­σε διλημ­μα­τι­κά ο Σα­μα­ράς προς Βε­νι­ζέ­λο – Κου­βέ­λη- ή κά­τι άλ­λο, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα να σκά­βουν σή­ραγ­γες για τις ε­θνι­κές ο­δούς α­πλή­ρω­τοι, ό­πως έ­χει προ­τεί­νει ο πρώην υ­πουρ­γός Π. Δού­κας;

Η κυ­βέρ­νη­ση προκειμένου να μη δημιουργηθεί εστία κοινωνικής ανάφλεξης δύο δρό­μους έ­χει: Του κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού και του συ­νο­λι­κού αυ­ταρ­χι­σμού. Στην κα­τεύ­θυν­ση αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση σκέ­πτε­ται να α­πα­γο­ρεύ­σει τις α­περ­γίες που προ­κη­ρύσ­σο­νται α­πό υ­περ­κεί­με­νες ορ­γα­νώ­σεις, ό­πως των Εργα­τι­κών Κέ­ντρων, Ομο­σπον­διών ή α­κό­μα και της ΓΣΕΕ για να κα­λύ­ψουν κι­νη­το­ποιή­σεις σω­μα­τείων που έ­χουν θεω­ρη­θεί «πα­ρά­νο­μες και κα­τα­χρη­στι­κές» δι­κα­στι­κά. Ταυ­τό­χρο­να, θα α­πα­γο­ρεύε­ται σε ερ­γα­ζό­με­νους να χρη­σι­μο­ποιούν τα ρε­πό ή την ά­δειά τους στις η­μέ­ρες α­περ­γιών, προ­κει­μέ­νου να α­να­γκά­σει αυ­τούς που, δυ­στυ­χώς, δη­λώ­νουν α­δειού­χοι ή και α­σθε­νείς για να μην τους α­φαι­ρε­θούν τα με­ρο­κά­μα­τα της α­περ­γίας. Με­τα­τρέ­πει έ­να ε­σω­τε­ρι­κό ζή­τη­μα των συν­δι­κά­των σε τα­κτι­κή χτυ­πή­μα­τος των α­περ­γιών.
Φο­βό­μα­στε, ό­μως, ό­τι, επίσης, στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι η ι­διω­τι­κο­ποίη­ση των συ­γκοι­νω­νιών. Πα­λιός πό­θος της Δε­ξιάς, α­πό την ε­πο­χή Μη­τσο­τά­κη, που τώ­ρα δια­τυ­μπα­νί­ζε­ται α­πό στε­λέ­χη της ΝΔ, ό­πως ο Α. Γεωρ­γιά­δης. Από την άλ­λη με­ριά, οι ερ­γα­ζό­με­νοι προ­σέ­φυ­γαν στο Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τείας προ­κει­μέ­νου να πα­γώ­σουν την ε­πί­τα­ξή τους, θεω­ρώ­ντας ό­τι εί­ναι α­ντί­θε­τη με το Σύ­νταγ­μα και τις διε­θνείς συν­θή­κες –σε κα­μία ευ­ρω­παϊκή χώ­ρα δεν ι­σχύει η ε­πι­στρά­τευ­ση– κα­θώς και ό­τι πλήτ­τε­ται καί­ρια το δι­καίω­μα της α­περ­γίας και οι ΣΣΕ.

Μα­θή­μα­τα του Γε­νά­ρη

Σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο, πέ­ραν της α­κραιφ­νούς στή­ρι­ξης του ΠΑ­ΣΟ­Κ, η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, για μια α­κό­μα φο­ρά συ­νε­πής στη λο­γι­κή του ή­ξεις α­φή­ξεις, χα­ρα­κτή­ρι­σε το μέ­τρο «α­κραία ε­πι­λο­γή», αλ­λά, ό­πως ξε­κα­θά­ρι­σε ο πα­λιός συν­δι­κα­λι­στής της ΓΣΕΕ και σή­με­ρα υ­πεύ­θυ­νος του κόμ­μα­τος Δημ. Χατ­ζη­σω­κρά­της, «δεν προ­κύ­πτει πρό­βλη­μα για τη συμ­με­το­χή μας στο κυ­βερ­νη­τι­κό σχή­μα». Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με δη­λώ­σεις του Αλ. Τσί­πρα α­πό τις Η­ΠΑ, αλ­λά και με ε­ρώ­τη­ση προς την κυ­βέρ­νη­ση ό­λης της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ο­μά­δας του, χτυ­πά τον αυ­ταρ­χι­σμό της συ­γκυ­βέρ­νη­σης στη­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Το ΚΚΕ ε­πί­σης στη­ρί­ζει τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων, κα­λώ­ντας τους ερ­γα­ζό­με­νους σε α­γώ­νες με σχέ­διο και προ­ε­τοι­μα­σία. Όμως α­κό­μα και μπρο­στά σε κομ­βι­κούς σταθ­μούς του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, το ΚΚΕ και το ΠΑ­ΜΕ συ­νε­χί­ζουν τον ξε­χω­ρι­στό τους δρό­μο, ό­πως η μη συμ­με­το­χή στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Πα­ρα­σκευής, που α­πο­φά­σι­σαν τα σω­μα­τεία στις συ­γκοι­νω­νίες και η διορ­γά­νω­ση ξε­χω­ρι­στού το Σάβ­βα­το το πρωί!

Τα μα­θή­μα­τα α­πό τη με­γά­λη κι­νη­το­ποίη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις συ­γκοι­νω­νίες ο­φεί­λου­με να τα α­ξιο­ποιή­σου­με ό­λοι, ερ­γα­ζό­με­νοι, συν­δι­κά­τα, κόμ­μα­τα της
Αρι­στε­ράς. Να συ­ντεί­νουν ό­λες οι πρω­το­βου­λίες στη δη­μιουρ­γία ε­νός ευ­ρέ­ος κοι­νω­νι­κού με­τώ­που με σα­φές σχέ­διο, προϊόν συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών, με συ­ντο­νι­σμό σω­μα­τείων και ο­μο­σπον­διών με αιχ­μές τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, ό­πως υ­πε­ρά­σπι­ση και διεκ­δί­κη­ση ε­νο­ποιη­μέ­νων ΣΣΕ, α­ντί­στα­ση στις α­πο­λύ­σεις, την α­νερ­γία, τις ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις.
Οι πρό­σφα­τες κι­νη­το­ποιή­σεις μπο­ρούν να α­ξιο­ποιη­θούν και για την προ­ε­τοι­μα­σία στους χώ­ρους δου­λειάς και στην κοι­νω­νία, της πα­νελ­λα­δι­κής πα­νερ­γα­τι­κής α­περ­γίας που έ­χουν α­πο­φα­σί­σει ΓΣΕΕ-Α­ΔΕ­ΔΥ μέ­χρι τα μέ­σα του Φε­βρουα­ρίου. Για να στεί­λει έ­να ζω­ντα­νό ερ­γα­τι­κό και πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα α­να­τρο­πής των δε­ξιών και μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών.
Από την ΕΠΟΧΗ