Όταν έφυγε ο Γιώργος Σεφέρης που μας έδωσε δύναμη και φτερά αντίστασης-Η δήλωση του Σεφέρη κατά της Δικτατορίας

Η κηδεία του μεγάλου Εθνικού ποιητή μας, τιμημένου με Νόμπελ, Γιώργου Σεφέρη (22 Σεπτεμβρίου 1971) αποτέλεσε μια τεράστια εκδήλωση διατράνωσης υπέρ της Ελευθερίας και Δημοκρατίας που βίαζε βάναυσα η Χούντα.
Ένα συγκλονιστικό σάλπισμα αντίστασης…
Προσωπικά, με έχει σημαδεύσει ότι στο ύψος των Στηλών Ολυμπίου Διός κράτησα το φέρετρο του μεγάλου σαλπιστή της ελευθερίας…
Χθες βράδυ θυμηθήκαμε μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρήστο (ο εκφωνητής του Πολυτεχνείου και συγγραφέας) στιγμιότυπα της κηδείας.
Από την εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων της Πλάκας έως το Ά Νεκροταφείο όλο το πλήθος διατράνωνε “Δημοκρατία – Ελευθερία” και τραγουδούσε το ποίημα του Σεφέρη «Άρνηση» (Στο περιγιάλι το κρυφό) του Μίκη και το «Πότε θα κάνη ξαστεριά».
Η δήλωση του Σεφέρη κατά της Δικτατορίας
Στις 28 Μαρτίου 1969, δυο χρόνια πριν τον θάνατό του, αποφασίζει να μιλήσει για πρώτη φορά δημόσια καταγγέλλοντας τη Δικτατορία. Ἡ δήλωσή του στο BBC έκανε τεράστια αίσθηση στην Ελλάδα και εξωτερικό δίνοντας δύναμη και ελπίδα στο αντιδικτατορικό κίνημα:
«…Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.
Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.
Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή…»