• Παλαιστίνη!
• Δύο χρόνια μετά.
• Με την εμπειρία τη γνώση, την πίκρα, το κουράγιο της προηγούμενης φοράς.
• Νόμιζα ότι τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα!
Αλήθεια όμως, πως μπορεί να συνηθίσει κανείς να βλέπει σε καθημερινή βάση την καταπάτηση των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
Το τείχος να υψώνεται εγκλωβίζοντας χιλιάδες ανθρώπους, καταδικάζοντας τους σε κοινωνικό και οικονομικό θάνατο. Την απαγόρευση να ζουν στη γη τους αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια.
Σάββατο πρωί αφήνουμε την Ιερουσαλήμ, μαζί και ο Αλέξανδρος, Παλαιστίνιος που μας συνοδεύει για το Ερές, τη μοναδική δίοδο στη λωρίδα της Γάζας, μια λεπτή λωρίδα γης με 1.500.000 κατοίκους.
Αποκλεισμένη από στεριά, θάλασσα και αέρα δύο χρόνια τώρα. Εμείς και οι σύντροφοι μας από την Ιταλία περιμένουμε με τις ώρες γιατί για το πολύ ποθητό χαρτάκι που θα μας επιστρέψει να περάσουμε.
Παρατηρητές στις εκλογές στη Γάζα
Μοναδικό πλεονέκτημα είναι οι εκλογές, παρακολουθώ την χαλάρωση των μέτρων, οι ώρες κυλούν βασανιστικά. Η ταλαιπωρία μας σπάει από τους ήχους του μπαγλαμά, ο Γιάννης παίζει και η Όλγα σιγοτραγουδά. Μια ανθρώπινη νότα απέναντι στα τανκς, τα συρματοπλέγματα, τους πάνοπλους φαντάρους.
Επιτέλους μετά από 6 ώρες μας επιτρέπουν την είσοδο. Ο Αλέξανδρος γυρίζει πίσω, του απαγορεύεται η είσοδος στην χώρα του. Πεζοί διανύουμε με απόσταση 800 μέτρων περνώντας από φυλάκια, σιδερόφρακτες πόρτες, μέσα από ένα στενό μακρύ τούνελ με ορατές και αόρατες κάμερες να μας παρακολουθούν. Στο τέλος αντικρίζουμε το παλαιστινιακό φυλάκιο, νιώθουμε αναπάντεχα μια ζεστασιά, επί τέλους οι δικοί μας άνθρωποι. Σηκώνοντας τα μάτια ψηλά αντικρίζουμε το Ζέπελιν να εξουσιάζει τον αιθέρα, γύρω τα τανκς να μπαινοβγαίνουν.
Ελεύθεροι Πολιορκημένοι.
Το ζεστό χαμόγελο και αγκαλιά της Ρέφατ που μας περίμενε, μας ξεκουράζουν.
Στο δρόμο για την πόλη της Γάζας μέσα από το Μπελ Χανούμ, τη Τζαμπαλία, τον προσφυγικό καταυλισμό Nusairat, πόλεις κατεστραμμένες, γεμάτη προσφυγικούς καταυλισμούς, χωματόδρομους, λάσπη, σκόνη. Η εικόνα της εγκατάλειψης, της φτώχειας, διάχυτη παντού. Όμως τα πρόσωπα περήφανα, αποφασιστικά. Συνθήματα σε κάθε τοίχο. Αφίσες με τα πρόσωπα των μαρτύρων και οι σημαίες κόκκινες-πράσινες-μαύρες να κυματίζουν παντού, μας δίνουν την εικόνα ενός λαού ασυμβίβαστου, αποφασισμένου. Στο εγκαταλελειμμένο ξενοδοχείο που καταλήγουμε στην παραλία της Γάζας, αντικρίζουμε στο βάθος τα ισραηλίτικά καράβια να περιπολούν. Απαγορεύεται η είσοδος στη θάλασσα, το ψάρεμα. Η ανεργία 65%, τα καλύτερα χωράφια της Γάζας τώρα καταπατημένα από τους εποίκους. Πιο πέρα το αρχηγείο του Αραφάτ στην Γάζα, με κατεστραμμένα ακόμα κομμάτια του από τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του.
Στους δρόμους χιλιάδες παιδιά, αγριεμένα από το τοπίο του πολέμου και της εγκατάλειψης, πολλά ανάπηρα από την συμμετοχή τους στην Ιντιφάντα.
Η παρουσία της Χαμάς διάχυτη παντού, σε γυναίκες που κυκλοφορούν στην καλύτερη περίπτωση με μαντήλα, μα η πλειοψηφία στα κατάμαυρα που μετά βίας διακρίνουν τα μάτια τους.
Και όμως οι γυναίκες μέσα από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που έστησαν, φτιάχνουν παιδικούς σταθμούς, κέντρα υγείας, μικρές γεωργικές επιχειρήσεις, επιμορφωτικά προγράμματα. Σε μία τέτοια ΜΚΟ παραδώσαμε τα 25.000 € που φέραμε για να φτιαχτούν δύο παιδικοί σταθμοί στη Τζαμπαλία και στη Ράφα. Στη συνάντηση με τους πολιτικούς εκπροσώπους των κομμάτων κυριαρχεί το ερώτημα. Μετά τον Αραφάτ τι; Η απάντηση: Δεν πιστεύουν σε τίποτα. Αισθάνονται εγκαταλελειμμένοι από την διεθνή κοινότητα, τους Άραβες. Στηρίζονται στη διεθνή αλληλεγγύη του αντιπαγκοσμιοποιητικού κινήματος. Στηρίζονται στην απόφασή τους να υπερασπιστούν τη γη, τη ζωή τους μέχρι της τελευταίας ρανίδες του αίματός τους. Στωικοί, αλλά αποφασισμένοι. Κριτικοί, αλλά και μαχητικοί. Διακρίνουμε τις πολιτικές τους διαφορές, που όμως καταλήγουν μέσα από διαφορετικούς δρόμους σ’ ένα το ανεξάρτητο Παλαιστινιακό κράτος. Τολμούν και μιλάνε για το έλλειμμα δημοκρατίας μέσα στην Παλαιστινιακή Αρχή και για ένα καινούργιο ξεκίνημα. Η πλήρης απομόνωση της Λωρίδας της Γάζας την μετέτρεψε σε ισλαμικό καθεστώς. Τα κέντρα διασκέδασης κάηκαν, τα σινεμά καταστράφηκαν. Μόνη διέξοδος η θρησκεία. Σε ένα λαό όπου διακρινόταν από τους υπόλοιπους Άραβες, για το άνοιγμα του στην κοινωνία.
Μια γυναίκα μέσα σε στέκι αντρών
Επόμενη μέρα των εκλογών. Ως παρατηρητές επισκεπτόμαστε τα εκλογικά κέντρα τίποτα σχεδόν διαφορετικό από τις δικές μας εκλογές. Μόνο, που σχεδόν όλες οι εφορευτικές, είναι γυναίκες. Έξω περιπολούν ένοπλοι με στολές ή χωρίς για την ασφάλεια των εκλογικών κέντρων. Μας υποδέχονται με ευγνωμοσύνη. Στη λέξη Γιουνάν ανοίγουν την καρδιά τους. Φεύγουμε για τους προσφυγικούς καταυλισμούς της Τζαμπαλία. Περπατώντας μέσα από τα ερείπια των γκρεμισμένων κτισμάτων από τις ισραηλινές μπουλντόζες, τη λάσπη και τη σκόνη, προσπαθούμε να καταλάβουμε γιατί τόση βαρβαρότητα!
Ξεφεύγοντας από τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής, μαζί με κάποια πιτσιρίκια που ήθελαν να τα φωτογραφίσω μπροστά στο κατεστραμμένο σπίτι τους. Μπαίνω σε ένα υπόστεγο όπου υπήρχαν μαζεμένοι 20 άντρες με μια Παλαιστινιακή σημαία στον τοίχο. Τους χαιρετώ. Ξαφνιάζονται, μια γυναίκα εισβολέας στο χώρο τους που αρχίζει να τους ρώτα για τις εκλογές, τον τρόπο ζωής τους. Τους δείχνω την ταυτότητα της διεθνούς παρατηρήτριας της Παλαιστινιακής Αρχής. Με συνηθίζουν, τους λέω πως είμαι Ελληνίδα, ενθουσιάζονται. Μου φέρουν ζεστό τσάι και η κουβέντα ανάβει, σπαστά αγγλικά ανακατεμένα με αραβικά. Όμως καταλαβαίνω, μιλάνε τα μάτια και καρδιές τους.
Ο περήφανος γέρο- Τζούντα
Ξαφνικά με αρπάζουν από το χέρι και με τραβάνε έξω στο απέναντι σπίτι. Παράδοξο δεν τρόμαξα. Σε λίγο εμφανίζεται μια βιβλική μορφή βγαλμένη από τις εικόνες της Παλαιάς Διαθήκης. Ο Τζούντα 90 χρονών που μιλάει άπταιστα αγγλικά, μου σφίγγει ζεστά το χέρι καλωσορίζοντας και συγχρόνως ευχαριστώντας με για την παρουσία μου.
Το ξετύλιγμα της προσωπικής του ιστορίας κοινή για όλους τους Παλαιστίνιους. Πολέμησε με τους συμμάχους στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, διωγμένος από το 1948 με παιδιά και εγγόνια δολοφονημένους από τις ισραηλινές σφαίρες, με το σπίτι του γκρεμισμένο, αλλά περήφανος. Με μάτια που πετούσαν φλόγες, με το λιπόσαρκό κορμί του να δονείται από την οργή, άρχισε να με ρωτάει γιατί η διεθνής κοινότητα σιωπά σε αυτό το έγκλημα, την βαρβαρότητα, την γενοκτονία. Δε μετάνιωσε που πολέμησε τους Ναζί, λυπάται για την φτώχεια και την ταλαιπωρία του τα χρόνια της φυλακής.
Ας γίνουμε σαλπιστές εναντίον της βαρβαρότητας
Αναρωτιέται για το πέπλο σιωπής απέναντι στη κατοχή, τη προσφυγοποίηση, την άσκηση ωμής βίας, το δικαίωμα ζωής και θανάτου των κατοχικών στρατευμάτων σε αυτούς. Αναρωτιέται για το μέλλον των ξυπόλητων, αγριεμένων παιδιών που τριγυρίζουν στα λασπόνερα που μας περικυκλώνουν, ζητώντας κάτι από πάνω μας, που φωνάζουν σαν παιδιά, αλλά και πολεμούν με τις πέτρες μέσα από τα στενά σοκάκια των καταυλισμών τα ατσάλινά τέρατα του κατοχικού στρατού.
Με εξορκίζει! Ενημερώστε, μιλήστε, μεταφέρετε αυτά που είδατε, στους πολιτισμένους λαούς της Ευρώπης που σφυρίζουν αδιάφοροι στην βαρβαρότητα, νομίζοντας ότι εξιλεώνονται χτίζοντας μία πτέρυγα σε κάποιο σχολείο που το πιθανότερο θα γκρεμιστεί σε λίγους μήνες από τα ισραηλινά τανκς.
Ποιος θα μας εξηγήσει και εμάς την τρομακτική εμπειρία που ζήσαμε φεύγοντας από τη Γάζα που μας θύμισε σκηνές από ταινίες τρόμου.
Την ατελείωτη αναμονή μπροστά στην πρώτη σιδερόφρακτη πόρτα μέσα στο σκοτεινό τούνελ, το πέρασμα από αυτή κατ’ άτομο και την ξαφνική τρομακτική πολύ από το πουθενά να σου δίνει εντολή να βγάλεις σακάκια και παλτά και να στριφογυρνάς σημαδευόμενη από ένα οπλοπολυβόλο έξω από την σιδερόφρακτη πόρτα. Μας θύμισε άραγε τίποτα αυτό;
Και αναρωτιέμαι στην επέτειο της απελευθέρωσης των στρατοπέδων συγκέντρωσης, που τιμούμε 60 χρόνια σήμερα, αποδίδοντας το φόρο τιμής που οφείλουμε στα αδικοχαμένα θύματα, που ευχόμαστε να μην ξανασυμβεί, πόσο υποκριτική είναι η στάση των πολιτισμένων κρατών.
Μόνη παρηγοριά τα λόγια της κόρης δύο επιζώντων Εβραίων από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης που διαδηλώναμε μαζί έξω απ’ το σπίτι του Σαρόν στην Ιερουσαλήμ για το σταμάτημα της κατοχής. «Οι γονείς μου νιώθουν ντροπή και πόνο».
Μας αρκεί όμως όλους τους υπόλοιπους αυτό; Είμαστε όλοι και όλες συνένοχοι/συνένοχες με τη σιωπή μας. Οι κυβερνήσεις, οι μικρές και μεγάλες εξουσίες, οι κάθε λογής βολεμένοι/βολεμένες στο μικρόκοσμο μας.
Τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας συνεχίζονται. Ποιος θα τα σταματήσει; Η διεθνής αλληλεγγύη, το τέρμα της σιωπής και ανοχής.
Ελπίζω τα δισέγγονά του Τζούντα να ζήσουν σε μία ελεύθερη Παλαιστίνη.
Πηγή: Η Εποχή 30/1/2005
