Ο Μάκης Μπαλαούρας τόνισε:
Με την ψήφιση του εργασιακού νομοσχεδίου, η Κυβέρνηση δίνει ένα ισχυρότατο
χτύπημα στο εργασιακό δικαιώματα. Με τους μέχρι τώρα νόμους που ψήφισε η
σκοπιμότητα της ήταν κυρίως να ανοίξει το δρόμο για νέες νομοθετικές
ρυθμίσεις στο εγγύς μέλλον. ΄Έτσι έγινε με το Ασφαλιστικό των
Τραπεζοϋπαλλήλων.
Το νομοσχέδιο για το ωράριο των καταστημάτων είναι η δεύτερη φάση της επίθεσης. Οι εμποροϋπάλληλοι, αλλά και οι µικροεπαγγελματίες με έναρξη την ώρα του όρθρου [5.00 π.μ.] και λήξη την ώρα του αττόδειπνου [9.00 μ.µ.]).
Με το νομοσχέδιο όμως για το εργασιακό, στο φαγητό έχουν μπει τα απαραίτητα
καρυκεύματα και έχει πάρει ήδη τη βράση του. Στο καζάνι της εργασιακής
ζούγκλας οι εργοδότες και κυβερνητικοί παράγοντες, έχουν στήσει το ξέφρενο
χορό τους περιμένοντας να ολοκληρωθεί το µμαγείρεμα για να το ρίξουν στην
κραιπάλη.
Η εργασιακή ζούγκλα
Το εργασιακό περιβάλλον στην Ελλάδα, απ' όποια πλευρά και να το κοιτάξει κανείς, είναι το χειρότερο στην Ευρώπη των 15. Μοιάζει, αν και από ορισμένες πλευρές είναι χειρότερο, με τα εργασιακό καθεστώτα που ισχύουν στα νέα κράτη της Ε.Ε. Βέβαια, από άποψη νομοθετικών ρυθμίσεων, δεν είναι από τα χειρότερα. Όμως το ελληνικό κεφάλαιο, με την ευλογία, το σιγοντάρισμα και την ανοχή του κράτους έχει βρει τους πλέον απίθανους τρόπους εκμετάλλευσης και ομηρίας των εργαζομένων. Ενοικίαση εργασίας, συμβάσεις έργου με δελτία παροχής, εργολαβία εργασίας, συμβάσεις ημέρας, άτυπες και ανασφάλιστες μορφές. Συμπληρωματικά σε αυτό το καθεστώς, έρχεται και η απόλυτη δυνατότητα απολύσεων που στην Ελλάδα είναι αναιτιολόγητη ή για τα µάτια του κόσμου με γελοίες - μη ελέγξιμες- δικαιολογίες.
Τέλος, σαν αποτέλεσμα αυτής της εργασιακής ζούγκλας έρχεται το γεγονός των εργατικών ατυχημάτων και δη των θανατηφόρων, όπου η χώρα μας κατέχει σταθερά με απόσταση την πρώτη θέση. Ήδη µόνο στο πρώτο εξάμηνο του 2005 σημειώθηκαν 56 θανατηφόρα ατυχήματα. Δηλαδή 2-3 θάνατοι την εβδομάδα!
Βεβαίως το κράτος έχει φτιάξει ελεγκτικούς μηχανισμούς, Είναι όμως γνωστό ότι τους ελεγκτικούς μηχανισμούς οι Κυβερνήσεις τους θέλουν να υπολειτουργούν σπρώχνοντας τους να συντάσσονται µε το μέρος των εργοδοτών καλύπτοντας τις παρανομίες τους.
΄Έτσι, δεδομένων όλων των παραπάνω δεν είναι τυχαίο ότι στο 95% (!) των
ιδιωτικών επιχειρήσεων δεν υφίσταται συλλογική εκπροσώπηση των
εργαζομένων.
Η καραμέλα του ανταγωνισμού
Οι Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ συνεχώς παπαγαλίζουν την ανάγκη να γίνει πιο ανταγωνιστική η ελληνική οικονομία. Ακόμα και αν μπούνε στο γήπεδο της επιχειρηματολογίας τους, ανακύπτουν κάποια κρίσιμα ερωτήματα: Η μικρή ανταγωνιστικότητα οφείλεται στους υψηλούς μισθούς, στις λίγες ώρες εργασίας ή στην απειθαρχία των εργαζομένων;
Τίποτα από αυτό φυσικό δε ισχύει. Από µμελέτη του ΙΝΕ - ΓΣΕΕ για την οποία δεν έχει επιχειρηθεί η ανατροπή της, προκύπτει ότι στα 15 τελευταία χρόνια στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας το κόστος εργασίας έχει μειωθεί κατά 30% με αποτέλεσμα να έχει φτάσει να βρίσκεται κατά 27% κάτω από τον μέσο όρο της Ε.Ε. των 15. Αλλά και από άλλη πλευρά να δούμε την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, παρατηρούμε ότι κατά την περίοδο 1996-2003 ενώ η αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας ανήλθε στο 4,4%, οι αυξήσεις των πραγματικών μισθών έφτασαν μόλις το 3,1%. Επομένως, ένα μεγάλο μέρος από την αύξηση της παραγωγικότητας το καρπώθηκαν οι επιχειρηματίες αυξάνοντας την κερδοφορία τους, χωρίς βέβαια να προβούν σε νέες επενδύσεις.
Παράλληλα, οι έλληνες εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ περισσότερες ώρες από τους συναδέλφους τους στην Ευρώπη των 15, κατατι λιγότερο από 2 μήνες σε σχέση με το μέσο όρο της ΕΕ των 15 (1816 ετήσιες ώρες στην Ελλάδα, με 1517 του μέσου όρου).
Θέλουν και άλλα
Παρά τη δύσκολη έως τραγική κατάσταση που βιώνουν οι Έλληνες εργαζόμενοι, οι εργοδότες τα θέλουν όλα και τα θέλουν αμέσως. Η Κυβέρνηση δεν τους χάλασε χατίρι. Με το νομοσχέδιο για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας επιχειρείται η βίαιη μεταφορά υπεραξίας σε υψηλότατα επίπεδα. Σημειώνεται ότι μόνο από τη ρύθμιση που μειώνει την αποζημίωση των υπερωριών η κερδοφορία του κεφαλαίου αυξάνεται κατά 16%, λαμβανομένου υπόψη ότι οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα αναγκάζονται να θυσιάζουν τον ελεύθερο χρόνο τους σε υπερωρίες (30%) προκειμένου να αυξήσουν το ανεπαρκές εισόδημά τους.
Από την άλλη με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δίνεται το δικαίωμα στους εργοδότες να επιμηκύνουν μέχρι 48 ώρες εβδομαδιαίως τα ωράρια εργασίας όπως γουστάρουν και χωρίς να πληρώνουν.
Παρά το νόμο διευθέτησης (Ν. 2874/2000) πρέπει να σημειώσουμε ότι ελάχιστοι εργοδότες επιχείρησαν να συνεννοηθούν με τα συνδικάτα για διευθέτηση του χρόνου εργασίας. Μόνο 6 επιχειρήσεις ζήτησαν και πήραν συμφωνίες με τα συνδικάτα. Το γεγονός αυτό δείχνει ότι οι επιχειρήσεις δεν είχαν καμιά πρόθεση να έλθουν σε συμφωνία με τα συνδικάτα προκειμένου να μη δώσουν ούτε καν και τα ελάχιστα αντισταθμιστικά οφέλη. Περίμεναν να τα πάρουν όλα στην κατάλληλη συγκυρία.
Η Βουλγαρία στην Ελλάδα
Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι ο μισθωτός μπορεί να αρνηθεί είναι προκλητικά γελοίο όταν όπως αναφέρθηκε, οι απολύσεις είναι αναιτιολογήτως ελεύθερες. Από την άλλη για τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις αν δεν υπάρχει συμφωνία του συνδικάτου (κλαδικό ή ομοσπονδία) ο εργοδότης θα αποταθεί στην διαιτητική επιτροπή. Εκεί ο αποφασιστικός παράγοντας θα είναι ο υπάλληλος του υπουργού Εργασίας!
Επαναφέροντας την υποχρεωτική διαιτησία καταλύει τη συλλογική αυτονομία των συλλογικών συνομιλητών (συνδικάτα-εργοδότες) που ισχύει μέχρι τώρα.
Έωλο και ψευδέστατο είναι και το κυβερνητικό επιχείρημα ότι θα αυξηθεί η απασχόληση. Αντίθετα θα ενταθεί η ανεργία γιατί λόγω του ελαστικού ωραρίου η επιχείρηση δεν θα προβαίνει σε προσλήψεις, έστω και εποχικού προσωπικού, σε περιόδους αιχμής. Παράλληλα πέραν του ωραρίου-λάστιχου θα χρησιμοποιεί και τις φτηνές υπερωρίες.
Με τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας φυσικά διαλύεται η κοινωνική, προσωπική και οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου. Θα δουλεύει 10 ώρες σε συνθήκες άσχημες (καύσωνας), με μεγάλο κίνδυνο περαιτέρω αύξησης των εργατικών ατυχημάτων. Έτσι θα παίρνει λιγότερα λεφτά, αλλά θα μπορεί να αξιοποιεί τα ρεπό το χειμώνα για να πηγαίνει για σκι στην Ελβετία.
Μεγάλη μοναξιά νιώθουν οι εργαζόμενοι. Μοναξιά γιατί ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ με διάφορους τρόπους , όχι μόνο λόγω του πρότερου βίου του, αλλά και με τη σημερινή συμπεριφορά του, που δεν επικεντρώνεται μόνο στους κ.κ. Μάνο- Ανδριανόπουλο ανέχεται τρίβοντας τα χέρια του για τις νομοθετικές ρυθμίσεις της Ν.Δ. προσδοκώντας αφενός ότι θα επιφέρουν πολιτικό κόστος για αυτή και αφετέρου γιατί θα τις βρει έτοιμες όταν θα γίνει Κυβέρνηση. Βέβαια ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε μετά από βροντερή σιωπή του να δηλώσει ότι το ΠΑΣΟΚ όταν θα γίνει Κυβέρνηση θα τις καταργήσει. Όμως το παρελθόν διδάσκει . Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου που ήταν λιγότερο νεοφιλελεύθερο δεν κατάργησε τους αντιασφαλιστικούς και αντεργατικούς νόμους της Κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη . Πόσο μάλλον δεν θα το κάνει το εκσυγχρονιστικό και νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ. Πάντως, η Κυβέρνηση εκμεταλλευόμενη την αμφισημία του ΠΑΣΟΚ και τον αναχρονισμό του ΚΚΕ και τις αδυναμίες της υπόλοιπης Αριστεράς προχωρά με ρυθμούς ασύλληπτους ακόμα και για Κυβερνήσεις όπως του Αθνάρ ή του Μπλερ.
Και απογοήτευση όμως νιώθουν γιατί χωρίς να ευθύνονται άμεσα , βλέπουν τι έσπειραν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος και πως θερίζουν τώρα τα δικαιώματά τους.
Δεν είναι λοιπόν ανεξήγητη η θρασύτητα, πέραν της ταξικής προκλητικότητας, του Προέδρου του ΣΕΒ. Παρά το γεγονός ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου εξακολουθεί να είναι η υψηλότερη στην Ε.Ε. βρήκε ευκαιρία να ζητήσει και άλλα . Κατά τα άλλα αντικρατιστές, αλλά με το κράτος, μπίζνες και προκάτ νόμους, παραμερίζοντας τα συνδικάτα, απαιτούν περισσότερη ελαστικότητα των εργασιακών σχέσεων και μείωση στο 15% από το 32% του φορολογικού συντελεστή. Διαφορετικά οι επιχειρήσεις θα φύγουν για την Βουλγαρία . Ήδη όμως 3.500 ελληνικές επιχειρήσεις πήγαν στα Βαλκάνια.
Ε! προκειμένου να μην πάνε στη Βουλγαρία και οι υπόλοιποι, ας φέρουμε τις εργασιακές σχέσεις της γείτονος εδώ.
