Εκλογές 1985

Σε πείσμα της νοημοσύνης μας, των οραμάτων μας αλλά και των υπο­σχέσεων που άλλοι μας έδω­σαν, οδηγούμαστε και πάλι στις εκλογές με βάση το σκη­νικό του 1981, του ’82, του ’83 και του ’84.

Θά ’λεγε κανείς ότι τριάμιση χρόνια «σοσιαλιστικής» ^ διακυβέρνησης θα είχαν δη­μιουργήσει μιάν άλλη ατμόσφαιρα. Πως η Δεξιέ στερημένη από τις προσβάσεις της... στον κρατικό μηχανισμό και στα άλλα κέντρα λήψης αποφάσεων θα είχε ήδη ύπερκερασθεί μέσα από ένα νέο πλαίσιο δημοκρατικών κατακτήσεων και θα είχε χάσει κάθε δυνατότητα να απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα. Πως ένα νέος άνεμος δημιουργίας και πρωτο­βουλίας θα συνέπαιρνε τους θεσμούς λαϊκής συμμετοχής. Πως τα συνδικάτα και οι δήμοι, μαζί με τα διάφορα κινήμα­τα προστασίας του περιβάλλοντος, απελευθέρωσης των γυναικών και αναπτυξιακού πολιτιστικού κινήματος θα έ­χτιζαν σιγά - σιγά αλλά σταθερά νέες πραγματικότητες ανοίγοντας πλατιούς ορίζοντες στο μέλλον. Πως η τηλεόρα­ση θα γινόταν πομπός δημοκρατικού διαλόγου, πηγή έγκυ­ρης και ζωντανής ενημέρωσης, ψυχαγωγικής και πνευματι­κής παραγωγής, δέκτης και ανιχνευτής της λαϊκής ευαι­σθησίας. Πως οι εκλογές του 1985 θα γίνονταν μέσα σε μιάν άλλη ατμόσφαιρα ελευθερίας, ισοτιμίας και αισιοδο­ξίας για ένα πολιτικό σύστημα πιο πολυφωνικό, ανοιχτό στο μέλλον και τις ανάγκες του. Αυτά θα ’λεγε ο κάθε αφελής τραπεζοϋπάλληλος, ο κάθε αφελής ή «απαιτητικός» δημο­κρατικός Έλληνας πολίτης.

Όταν λοιπόν το κυβερνητικό κόμμα, μας λέει πως πρέπει να το ψηφίσουμε για νάρθουν ακόμα καλύτερες μέρες προ­φανώς υπονοεί πως αυτά τα ελάχιστα — ναι, ελάχιστα για­τί δεν μιλήσαμε ακόμα ούτε για τη βελτίωση της οικονο­μίας, της εκπαίδευσης, της υγείας ούτε και για τα τόσα άλ­λα απολύτως αναγκαία — έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και δικαίως ζητά καί πάλι την ψήφο μας για να συνεχίσει το θε­άρεστο έργο του.

Κι όμως το ίδιο το πλαίσιο των φετινών εκλογών διαψεύδει αυτούς τους ισχυρισμούς. Κι ας μην ψάξουμε πολύ, ας σταθούμε στο «πελώριο» δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά;

Ή όπως θα λέγαμε πιο παραστατικά ίσως, Χάμιλτον ή Σώγερ; Δεν μιλάμε ασφαλώς για κάποιες οδοντόπαστες ού­τε για τους δύο πρωτοπυνμάχους που διεκδικούν το στέμ­μα του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Μιλάμε για τις δύο με­γάλες αμερικάνικες εταιρείες παροχής διαφημιστικών υπη­ρεσιών που χρησιμοποιώντας τα πιο σύγχρονα μέσα της τε­χνολογίας ανέλαβαν να ανιχνεύσουν τι πιάνει σήμερα στην ελληνική πιάτσα και με ποιές εικόνες ή ποιά συνθήματα — που έτσι κι αλλοιώς δεν πρόκειται ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση να υλοποιηθούν — θα προσεγγίσουν κα­λύτερα τον Έλληνα «αγοραστή» και θα τον «βοηθήσουν» να διαλέξει.

Η σοσιαλιστική λοιπόν Χάμιλτον εναντίον της καπιταλι­στικής Σώγερ επιχειρούν να αναμετρηθούν χρησιμοποιών­τας βέβαια τα ιδιωτικά τους τηλεοπτικά κανάλια — που συμπτωματικά έχουν το ίδιο όνομα με αυτά που εμείς ακρι­βοπληρώνουμε καθημερινά — τους τοίχους των δικών τους σπιτιών — που παραδόξως μοιάζουν πολύ με τα δικά μας — αλλά κυρίως τις δικές μας αγωνίες και τα βάσανα, τα δικά μας καθημερινά προβλήματα που αρχίζουν από τη λιτότητα και τον αυταρχισμό, περνάνε από την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής, της εκπαίδευσης, της υγείας και φτάνουν μέχρι τις άδηλες προοπτικές του εθνικού και ατο­μικού μας μέλλοντος, του μέλλοντος των παιδιών μας.

Προσέξτε! Είπαμε τα χρησιμοποιούν, όχι πως επιχειρούν να τα λύσουν. Στο κάτω - κάτω αν τα λύσουν τι μπαμπούλες και επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσουν την άλλη φορά; Και πώς θα μπορέσουν να μας υποσχεθούν μια ακόμα καλύτε­ρη ζωή;

Η ΑΥΓΗ

ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ 
ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ · ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 1 · ΜΑΗΣ 1985