Του Μάκη Μπαλαούρα
Για τη γιορτή του, καθυστερημένα τηλεφώνησα σε ένα παλιό συμμαθητή μου από το χωριό. Εύθυμος τύπος και γνωστός πλακατζής, άρχισε να μου αραδιάζει ιστοριούλες των εφηβικών μας χρονών, που τώρα βρίσκονται στο πάτο του μυαλού μας και χρειάζονται βίντσι για να ανέβουν. Άλλες πιο εύκολα, άλλες πιο δύσκολα, άλλες καθόλου. Μου ΄λεγε, λοιπόν σκασμένος στα γέλια, για την πλάκα που είχαμε κάνει κάποια μέρα των γιορτών των Χριστουγέννων που μαζευόταν πολύς κόσμος στο ποιο καθωσπρέπει (;) ζαχαροπλαστείο της κωμόπολης μας.
Παραγγείλαμε τα γλυκά μας, κάποιοι πιο μεγάλοι Μπυράλ και φωνασκούσαμε χαρούμενα. Έτσι νομίζαμε γιατί κατέφτασε συνοφρυωμένος ο Αντρέας, ο μαγαζάτορας, ερχόμενος από ένα μακρινό χωριό φέρνοντας γερή προίκα από τα χωράφια του που απαλλοτρίωσαν για το αεροδρόμιο και φτιάξε μ΄ αυτή το νέο ζαχαροπλαστείο. Μας είπε με απαξιωτικό ύφος να στρίβουμε, αφού πρώτα πληρώσουμε, αποχωρώντας με στυλ καρδινάλιου για το «ταμείο» του.
Ο παλιός συμμαθητής έριξε την ιδέα να ρίξουμε κρυφά βρομούσα στο μαγαζί για να τον τιμωρήσουμε. Αργότερα καταλάβαμε πως αυτός θα την έριχνε έτσι κι αλλιώς. Απλώς ήθελε ιδεολογική κάλυψη και πολιτική στήριξη. Στο μαγαζί έγινε «το έλα να δεις». Οι οικογενειάρχες άρχισαν να εγκαταλείπουν πανικόβλητοι το μαγαζί, μερικοί μάλιστα βρίζοντας σκαιότατα τον μαγαζάτορα. Φυσικά δεν καταδέχτηκαν να πληρώσουν. Σ΄ εμάς δεν επιτράπηκε να ξαναπατήσουμε στο μαγαζί μέχρι το επόμενο καλοκαίρι, που σερβίριζε στο ανοιχτό χώρο της πλατείας.
Το αμερικάνικο υπουργείο Άμυνας κατασκευάζει βρωμογόνα
Την άλλη μέρα της επικοινωνίας-μνήμης με τον συμμαθητή μου διάβασα στις εφημερίδες πως το υπουργείο Άμυνας των ΗΠΑ ανέθεσε στο «Monell, Κέντρο Χημικών Αισθήσεων» (!) της Φιλαδέλφειας την κατασκευή βρωμογόνων. Όπως λέμε δακρυγόνα για τα βομβίδια που εξαπολύουν οι ΜΑΤατζήδες και δημιουργούν δάκρυα, έτσι θα λέμε βρωμογόνα αυτά που βρωμίζουν την ατμόσφαιρα.
Οι στρατιωτικοί Αμερικανοί εγκέφαλοι (και όχι οι συνάδελφοι τους αστυνομικοί- κι’ αυτό έχει τη σημασία του) σκέφτηκαν πως τα δακρυγόνα αντιμετωπίζονται με φωτιές. Και επιπλέον τις φωτιές της ανάβουν όλοι πολίτες και όχι μόνο οι αναρχικοί και οι μπαχαλάκηδες, οι οποίες με τη σειρά τους δημιουργούν εικόνες έκρυθμης κατάστασης που δεν ταιριάζουν με τις ζωγραφιές φιλήσυχης κοινωνίας που κατασκευάζουν. Και για τα νεότερα χημικά, αυτά που παραλύουν το νευρικό σύστημα, βρέθηκε το αντίδοτο είναι το Maalox, ένα φάρμακο για το στομάχι, που οι Ιταλοί στη Γένοβα το απέδωσαν την εφευρετικότητα των Ελλήνων διαδηλωτών, τους σύγχρονες Δρυίδηδες που με το μαγικό αυτό νερό εξουδετέρωσαν τα φαρμακερά υγρά των Ρωμαίων πραιτοριανών.
Έτσι θα φτιάξουν πλήθος από βρωμογόνα. Ανάλογα με τον πολιτισμό και την ευαισθησία του κάθε λαού. Βρωμογόνο που θα βρωμά σκουπίδια, βρωμογόνο που θα βρωμά ψοφίμι ή σκατά.
Βέβαια θα βρεθεί και το αντίστοιχο αντίδοτο. Αλλά μέχρι τότε οι Αμερικανοί χωροφύλακες ευελπιστούν ότι θα έχουν κάνει τη δουλειά τους, να διαλύουν δηλαδή τις διαδηλώσεις και συγκεντρώσεις. Βέβαια αυτά τα μέσα είναι οι ήπιες μορφές αντίδρασης.
Όταν χρειάζεται εξαπολύουν τα άλογα, τις πλαστικές σφαίρες ή στο τέλος-τέλος τις πραγματικές. Έτσι όπως έγινε με τον Κάρλος Τζουλιάνι στη Γένοβα.
Όμως αν ο διάβολος τρέψει τον αέρα εκεί που συνεδριάζουν G8, οι αντιπρόσωποι στο ΠΟΕ ή στο συμβούλιο κορυφής της ΕΕ και αρχίζει η βρώμα π.χ. σκατού, τι θα κάνουν οι ηγέτες του κόσμου. Μπρου!
Θα διαλυθούν σε κατάσταση πανικού, αναποδογυρίζοντας τραπέζια και καρέκλες, όπως τότε στο χωριό με την αθώα βρωμούσα από τα αθώα εφηβικά χέρια. Οσμή σκατού όμως;
Tres banale!
« «Συναντήσεις» της Αυγής »
