Ιστορία δίχως τέλος… Για το ΚΚΕ που τρώει τα παιδιά του...

Του Μάκη Μπαλαούρα

Η γιαγιά μου η Μόσχα (πραγματικό όνομα της), που της άρεσαν οι (διδακτικές) ιστορίες, όταν αρχίσαμε να μεγαλώνουμε, μας είπε μια, που μου αποτυπώθηκε έντονα στη μνήμη:

{Κάποτε πάνε πολλά, μα πολλά χρόνια από τότε, κάποιοι άνθρωποι οι καλοί, κυνηγημένοι από τα άγρια θηρία, κυνηγημένοι από τα στοιχεία της φύσης και από άλλους ανθρώπους, τους κακούς, άκουγαν ένα γέρο με μακριά γενειάδα να τους λέει «πρέπει εμείς που υποφέρουμε, να μαζευτούμε όλοι μαζί να φτιάξουμε τον τόπο μας και μαζί με άλλους να αλλάξουμε, όλο μα όλο, τον κόσμο γύρω μας.»

Πέρασαν μερικά χρόνια, έγιναν βήματα σημαντικά, όμως δεν ήσαν ευχαριστημένοι. Τότε ήρθε κάποιος άλλος πάλι με γένια. Όχι όμως τόσο μεγάλα, σαν του προηγούμενου και άρχισε κι αυτός να τους λέει ωραία πράγματα και όχι μόνο αυτό: να τους μαζεύει και να τους συνεγείρει. Τότε οι καλοί βγήκαν όλοι μαζί στην στέπες, στα δάση και στα χωριά και έφτιαξαν μια καλή κοινότητα. Προβλήματα βέβαια πολλά. Ήταν όμως ο δικός τους χώρος, μπορούσαν να συνεννοούνται, δεν υπήρχαν αφεντικά και δούλοι.

Πέρασαν έτσι οι καιροί, οι άνθρωποι αυτοί ζούσαν καλά, οι άλλοι όμως όχι καλύτερα. Αυτοί, λοιπόν, οι άλλοι}, παιδάκι μου, {που ζούσαν σε άλλη χώρα με ήλιο και θάλασσα, είδαν πόσο καλά περνούσαν αυτοί στις μακρινές στέπες και αποφάσισαν να πράξουν το ίδιο.

Προσπαθούσαν και προσπαθούσαν χρονιά και χρόνια, μερικές φορές βέβαια κατάφερναν αρκετά, αλλά ποτέ δεν έφταναν εκεί που ήθελαν, όπως οι άλλοι οι μακρινοί φίλοι τους.
Το τι γινόταν εκείνα τα χρόνια, το τι συνέβη στην χώρα με τις στέπες, είναι μια άλλη ιστορία} -παιδάκι μου- {που θα στην πω μια άλλη φορά.

Πέρασαν τα χρόνια. Ο αρχηγός των «καλών» της ηλιόλουστης χώρας σκέφτηκε πως ότι είχε να προσφέρει το πρόσφερε και αποφάσισε να βάλει κάποιον άλλον, ένα νέο στη θέση του για να τα καταφέρει καλύτερα.
Φώναξε λοιπόν, τους άλλους γέροντες για τους είπε τα σχέδια του, προτείνοντας για αρχηγό την ψυχοκόρη του.

Η ψυχοκόρη του γέροντα αρχηγού αφού στερεώθηκε στη θέση της για τα καλά, αποφάσισε να χτίσει ένα μεγάλο-μεγάλο κάστρο. Σε αυτό το κάστρο θα έμεναν οι καλοί, οι δικοί της και από κει θα εξορμούσαν και σιγά-σιγά θα έπειθαν τους άλλους που δέχονταν αγόγγυστα, χωρίς πολύ να αντιμιλούν, την μίζερη ζωή τους και έτσι θα τους έφερναν όλους αυτούς στο κάστρο. Φώναξε λοιπόν τους γύρω στις ανθρώπους, με θέληση και πείρα και τους είπε το σχέδιο της. Άλλοι συμφώνησαν, άλλοι μίλησαν για άλλα σχέδια. Όμως όλοι πειθάρχησαν στην θέλησή της αρχηγού.

Άρχισαν, λοιπόν, να φτιάχνουν το κάστρο. Να ορθώνουν τείχη.
Το σχέδιο όμως δεν πρόβλεπε μεγάλες πόρτες, μόνο κάποιες μικρές-στενές εισόδους από τις οποίες θα έμπαιναν οι φίλοι της αρχηγού.

Ο πρωτομάστορας όμως είπε πως χωρίς μεγάλες πόρτες το κάστρο θα μαραζώσει. Θα μείνουν ολοένα και ολοένα λίγοι και πιο λίγοι. Η αρχηγός δεν άκουγε τίποτα. Από τις μικρές πόρτες έβαλε μόνο μερικούς φίλους της. Κάποια στιγμή μπήκε όμως και μια ομάδα ανθρώπων που κι αυτοί πάλευαν έξω από τα τείχη για να αλλάξουν τα πράγματα.
Ο πρωτομάστορας χάρηκε αφάνταστα, μαζί τους θα φτιάξουμε τις μεγάλες πόρτες, σκέφτηκε. Όμως, δυστυχώς και αυτοί παραδόθηκαν στα θέλγητρα της αρχηγού. Μόνο μικρές πόρτες είπαν και αυτοί.

Τότε ο πρωτομάστορας φώναξε τους άλλους μάστορες και χτίστες και τους είπε τις σκέψεις του. Η αρχηγός όμως πληροφορήθηκε αυτό και αμέσως συγκάλεσε το συμβούλιο.
-«Το τείχος δε σηκώθηκε ακόμα γιατί ο πρωτομάστορας, οι μαστόροι και οι χτίστες δεν υπηρετούν, σύμφωνα με τα σχέδια και τις εντολές μας» τους είπε.
-«Πρέπει να τους αλλάξουμε-να τους αλλάξουμε», φώναξε ασυλλόγιστα το συμβούλιο.
-«Δε φτάνει αυτό, κατάρα βαριά μας δέρνει» τους μάλωσε η αρχηγός. «Χρειαζόμαστε εξαγνισμό των κακών πνευμάτων, να θυσιάσουμε τον πρωτομάστορα», δήλωσε προστακτικά.

{Δε γνωρίζουμε} -παιδάκι μου- {αν το συμβούλιο συμφώνησε με ζεστή ή κρύα καρδιά, πάντως συμφώνησε και ο πρωτομάστορας θυσιάστηκε!
Το τι έγινε με τους άλλους μάστορες και τους χτίστες είναι μια άλλη ιστορία που θα σου πω μια άλλη φορά…}.
Τέτοιες ιστορίες μας έλεγε και ξανάλεγε, η γιαγιά μου η Μόσχα.

Ιστορίες του Κρόνου που τρώει τα παιδιά του, του Σίσυφου που κουβαλάει την πέτρα για τα τείχη της Αλέκας.

Της Αλέκας που θυσίασε τον πρωτομάστορα Μήτσο που στη θέση του έβαλε τη Λιάνα, και για όσους/όσες συντρόφους/σες μας, που στέκονται απλοί θεατές -και όχι μόνο- στηρίζουν τις επαναλαμβανόμενες σκηνές των ανθρωποθυσιών.
Σ.Σ. Η Αλέκα είναι η Παπαρήγα και ο Μήτσος είναι ο Κωστόπουλος, υπήρξε συνδικαλιστής- Γενικός Γραμματέας της ΓΣΕΕ, πρόεδρος Κ.Ο. του ΚΚΕ
Πηγή: Η Εποχή 29/10/2002

Η εμφανής γοητεία της συσπείρωσης της Αριστεράς

Του Μάκη Μπαλαούρα. 

Δέκα χρόνια από την κατάρρευση του υπαρκτού «σοσιαλισμού», δέκα χρόνια που η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού ήταν πλήρης και αδιαφιλονίκητη. Βέβαια δεν επρόκειτο περί κατάρρευσης, γιατί στις καταρρεύσεις κάτι μένει, έστω και λίγες πέτρες. Μάλλον περί εξαέρωσης πρόκειται, αφού εκεί δεν έμεινε τίποτε, μόνο λίγες σταγόνες υγρασίας. Πολύ περισσότερο δεν επρόκειτο περί ανατροπής, όπως λένε οι νοσταλγοί των καθεστώτων αυτών, αφού ούτε μία διαδήλωση έγινε, ούτε καν μια υποτυπώδης αντίδραση υπήρξε.

Ο νεοφιλελευθερισμός κυρίως μέσω της παγκοσμιοποίησης συμπαρασύρει τα πάντα. Αφανίζει το κοινωνικό κράτος, διαλύει τους εναπομείναντες κοινωνικούς ιστούς, μεταλλάσσει την αγροτική παραγωγή, εγκαταλείπει στο «έλεος» της αγοράς τον εργαζόμενο και τον αδύναμο, καταβαραθρώνει οικονομίες κρατών ανά πάσα στιγμή. Το κέρδος έγινε ο μεγάλος θεός της ύπαρξής μας.

Η κατάρρευση του «υπαρκτού» οδήγησε στην ήττα, στην "κατάρρευση ή ακόμη και στη μετάλλαξη της Αριστεράς. Κομμουνιστικά κόμματα είτε συρρικνώνονται στα έσχατα ιστορικά τους όρια, είτε μετεξελίσσονται σε σοσιαλδημοκρατικά.

Τα τελευταία μαζί με τα παραδοσιακά μεταλλάσσονται σε κεντροαριστερά που υιοθετούν σε τελευταία ανάλυση τον νεοφιλελευθερισμό. Από την άλλη μερικά κομμουνιστικά κόμματα επιλέγουν τη φυγή προς το παρελθόν όπως στους απολεσθέντες παράδεισους.

Έτσι η Αριστερά μεταφέρθηκε σε κρίσιμη κατάσταση στην εντατική μονάδα. Όμως εξωτερικοί κραδασμοί, από τα κοινωνικά κινήματα, άρχισαν να ενεργοποιούν και τους δικούς της παλμούς.

Οι Ζαπατίστας στην επαρχία Τσιάπας, κρατώντας από τη μία το ντουφέκι και από την άλλη το φορητό P/C. Στο Παρίσι χιλιάδες εργάτες και φοιτητές σταματούν τον έξαλλο νεοφιλελευθερισμό. Στο Σιάτλ πανσπερμία ομάδων, κινητοποιούμενες μέσω του Internet, σταμάτησαν τον τελευταίο κόμπο της ασυδοσίας του πολυεθνικού κεφαλαίου. Στη Χέλντενπλατς δεκάδες χιλιάδες χορεύουν βιεννέζικα βαλς σε αντιφασιστικούς ρυθμούς.

Και η ελληνική Αριστερά στην εντατική

Την ίδια κλινική κατάσταση, ίσως με πιο έντονα συμπτώματα, έδειχνε η Αριστερά στην Ελλάδα. Μια αριστερά αδύναμη, χωρίς αντανακλαστικά, νεύρο και παλμό. Μια Αριστερά, κατόπιν πολλών εμφραγμάτων, σε κώμα. Και γύρω γύρω οι συγγενείς της σε κατάσταση Βαβυλωνίας, αμφισημίας και άκρατου ερωτισμού προς τον κυβερνητισμό.

Όμως και στη χώρα μας, αν και είναι λιγότεροι οι εξωτερικοί κραδασμοί των κοινωνικών κινημάτων, άρχισαν αναλαμπές, άρχισαν να υπάρχουν συγχρωτισμοί, κοινοί βηματισμοί. Για τους μετανάστες, το Γιουγκοσλαβικό, τις Ευρωπορείες, το Περιβάλλον και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, για τα ναρκωτικά, τα εθνικιστικά και την Παιδεία. Και δεν είναι τυχαίο πως οι κινήσεις πολιτών στελεχώθηκαν από εμάς όλους που ανήκουμε στην ανανεωτική, ριζοσπαστική και κινηματική Αριστερά.

Δεν είναι στις προθέσεις μου να αποτιμήσω την ιστορική διαδρομή από τη διάσπαση του ΚΚΕ, τη δημιουργία και δράση του ΚΚΕ Εσωτερικού, ούτε τη μετέπειτα διάσπαση που οδήγησε στα σημερινά πολιτικά μορφώματα.

Όποια αποτίμηση όμως και να κάνει κανείς, είναι αναμφισβήτητο πως όσοι από μας προερχόμαστε από τον Ρήγα, αλλά και άλλοι πολλοί, μπολιαστήκαμε και μπολιάσαμε την πολιτική με την αντίληψη πως «ο σοσιαλισμός είτε θα είναι δημοκρατικός, είτε δεν θα υπάρξει», με το σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα, με την αναλυτική σκέψη, με τη συνύπαρξη του αυθορμητισμού με το συλλογικό, με την ευαισθησία των κοινωνικών κινημάτων, με τη σύζευξη του κοινωνικού με το πολιτικό, με την «άρση του σχίσματος» ανδρών-γυναικών, την αναγόρευση της πολιτισμικής πλευράς στην υψηλή βαθμίδα της σκέψης και δράσης μας.

Από πολλές πλευρές εκδηλώθηκε μια έντονη διάθεση συσπείρωσης της ανανεωτικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μια νέα ήττα της ανανεωτικής αριστερός θα οδηγούσε στην πλήρη ηγεμονία του δογματισμού στη χώρα μας για πολλά χρόνια. Ο Συνασπισμός, η ΑΚΟΑ, ομάδες οικολόγων και κινημάτων, επικουρούμενοι θερμά από τα στελέχη της εφημερίδας «ΕΠΟΧΗ» που βιώνουν έντονα τις διεργασίες της ευρωπαϊκής Αριστεράς και των κοινωνικών κινημάτων, έκαναν επιτέλους τα πρώτα βήματα. Πέραν της όποιας συναισθηματικής φόρτισης, όπως αυτή εμφανώς εκδηλώθηκε στις κοινές συνεντεύξεις Τύπου, η συσπείρωση των δυνάμεων της Ανανεωτικής Αριστεράς, της Οικολογίας και των κοινωνικών κινημάτων δίνει ελπίδες πως η Ανανεωτική Αριστερά μπορεί να γίνει πιο νευρώδης, αποτελεσματική, ριζοσπαστική και κινηματική, οικολογική και ανατρεπτική

Είναι ένα στοίχημα που οφείλουμε να κερδίσουμε. Το οφείλουμε όχι μόνο στη δική μας και στις παλιότερες γενιές, αλλά κυρίως στη νεολαία -στη γενιά του Internet- που ασφυκτιά βλέποντας το γκρίζο παρελθόν και το σκοτεινό παρόν της ανεργίας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Η νεολαία κλείνει τα αυτιά στους Χάιντερ και Λεπέν και φλερτάρει ανοιχτά την Αριστερά, κλείνοντάς της πονηρά το μάτι. Θα ανταποκριθούμε στο φλερτ της;

Αυγή της Κυριακής 20 Φεβρουαρίου 2000

«Η ΕΠΟΧΗ» Επιφυλλίδες Μπαλαούρα «Βαθύ κόκκινο, κόκκινο ροζ»

«Η ΕΠΟΧΗ» Επιφυλλίδες Μπαλαούρα «Βαθύ κόκκινο, κόκκινο ροζ» 20.2. 2000