Αννίτα-Μάκης με τον Τουρκοκύπριο συνδικαλιστή Mehmet Seyis

Με την Αννίτα και τον συνδικαλιστή Mehmet Seyis, των Τουρκοκυπριακών Αριστερών Συνδικάτων, στην Αθήνα το 2003. Για πρώτη φορά ήρθαν Τουρκοκύπριοι στην Αθήνα σε εκδήλωση της “Εποχής”.
Ο Μεχμέτ έκανε ένα σχόλιο στα Τούρκικα περιγράφοντας την Αννίτα: “Σπίτι μείναμε για λίγο. Είναι σαν αδερφή μου, οικογένειά μου, ήμουν σε κάποιον αγαπημένο μου. Είναι δύσκολο να ξεχάσω εκείνες τις μέρες που περάσαμε μαζί με την Αννίτα και τον Μάκη. Όταν φύγαμε από εκεί, η Αννίτα μου χάρισε ένα μπλε μεταξωτό πουκάμισο. Της είπα ότι τα μάτια της είναι σαν να μαστε αδέρφια και συμφωνήσαμε να βρεθούμε ξανά. Εγώ δεν θα τη ξεχάσω ποτέ, Αννίτα, αδελφή, στα φώτα, πήγαινε για ύπνο.”

Τα δικαιώματα και η επέτειος του Πολυτεχνείου Να πραγματοποιούνται θεματικές εκδηλώσεις μετανάστες, ανθρώπινα δικαιώματα, βασανιστήρια

Του Μάκη Μπαλαούρα

Τέτοιες μέρες, κάθε χρόνο που “γιορτάζουμε” την επέτειο της κορύφωσης του αντιδικτατορικού αγώνα, μπαίνουν “εφ’ όλης της ύλης” τα θέματα. Για τον ιμπεριαλισμό, για τον πόλεμο, για την παγκοσμιοποίηση, για τον αυταρχισμό. Φυσικά όλα αυτά είναι απαραίτητα και σωστά. Όμως θα πρότεινα κάθε φορά στις μία από τις τρεις ημέρες του γιορτασμού να αναδεικνύεται ένα συγκεκριμένο θέμα.

Για παράδειγμα, οι μετανάστες, τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τα βασανιστήρια. Δυστυχώς δεν υπάρχει -επί της ουσίας- η ΕΦΕΕ και, επομένως, ίσως είναι δύσκολο να αναλάβει ένας τέτοιος κοινωνικός φορέας παρόμοια πρωτοβουλία. Πιθανόν η οργανωτική επιτροπή του γιορτασμού, εφόσον το επιτρέψουν οι παραλυτικές ισορροπίες, είτε ακόμη και η ΓΣΕΕ ή το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας. Ας είναι.

Θεματική για τα βασανιστήρια

Εγώ θα πρότεινα θεματική για τα βασανιστήρια, ένας “κλάδος”, ο πιο σημαντικός βέβαια, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Γιατί τα βασανιστήρια; Είναι ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα για τους Έλληνες που τα δοκίμασαν στο πετσί τους στις πιο ασύλληπτες μορφές τους σε όλη σχεδόν τη νεότερη ιστορία της χώρας, με κορυφώσεις στις δικτατορικές περιόδους και αμέσως μετά το πέρας του πολέμου και του εμφυλίου. Μιας ιστορίας βαρβαρότητας που δυστυχώς όχι μόνο δεν τελειώνει, αλλά αναβιώνει στον “πολιτισμένο” κόσμο.

Γιατί, αν παλαιότερα τα βασανιστήρια είχαν στόχο τον διανοητικό θρυμματισμό μέσω της σωματικής καταπόνησης, σήμερα, εκσυγχρονισμένα τα μέσα, απευθύνονται απευθείας στον εγκέφαλο. Στο παρελθόν σε μας και σε ισχύ ακόμη σε χώρες όπως Τουρκία, Σουδάν, Μπουρούντι, Πακιστάν, Αφγανιστάν και άλλες πάρα πολλές, οι κλασικές μορφές βασανιστηρίων ήταν (είναι) ο φάλαγγας, οι βιασμοί, το ηλεκτροσόκ, ο ανασκολοπισμός, το ανάποδο κρέμασμα… Στις περιπτώσεις αυτές η προσπάθεια της εξουσίας ήταν η απόκρυψη των σημαδιών των βασανιστηρίων πολέμου, αν και σημειώνονταν αρκετές περιπτώσεις εμφανούς κατάδειξης των βασανιστηρίων προς παραδειγματισμό και συμμόρφωση των ανυπάκουων.

Οι ΗΠΑ, με το Γκουαντανάμο

Σήμερα, με πρόσχημα την τρομοκρατία, οι Ηνωμένες Πολιτείες καταπατούν το κατακτημένο με αιματηρούς κοινωνικούς αγώνες πολιτισμικό-δικαιϊκό πλαίσιο. Βλέπουμε εικόνες συλλαμβανομένων οικογενειακώς πισθάγκωνα δεμένων, με κουκούλες στο κεφάλι επί ώρες προκειμένου να χάσουν την επαφή με τον χώρο, για να πετύχουν την αισθητηριακή καταπόνησή τους. Γνωρίζουμε επίσης ότι άνοιξαν στρατόπεδο συγκέντρωσης εκτός της επικράτειας των ΗΠΑ, στο Γκουαντανάμο, για να αποφύγουν έτσι τις νομικές επιπλοκές, δηλώνοντας ανερυθρίαστα ότι είναι αιχμάλωτοι πολέμου, παραβιάζοντας όμως και αυτή τη Συνθήκη της Γενεύης περί αιχμαλώτων πολέμου. Χίλια διακόσια άτομα, μεταξύ των οποίων 15χρονα παιδιά, βρίσκονται σε συνθήκες πρωτοφανούς απομόνωσης και ανθρώπινου εξευτελισμού. Ένα από τα βασικά στοιχεία μείωσης των βασανιστηρίων θα ήταν η επίγνωση της τιμωρίας τους. Ο ΟΗΕ δημιούργησε προς τούτο το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, όπου οι ΗΠΑ όχι μόνο αυτοεξαιρέθηκαν, αλλά υποχρέωσαν πλήθος κρατών να συμφωνήσουν στην ατιμωρησία των οργάνων της κυβέρνησης των ΗΠΑ. Προχώρησαν όμως και πιο πέρα. Ζήτησαν και έλαβαν (την περίοδο της ελληνικής προεδρίας) τη δυνατότητα έκδοσης πολιτών της Ε.Ε. στην Αμερική. Πολλά κράτη αρχίζουν και μιμούνται τις ΗΠΑ.

Στη Μ. Βρετανία στερούν τα στοιχειώδη δικαιώματα

Ήδη στη Μ. Βρετανία καταπατάται το δικαιϊκό σύστημα, περίπου όπως γίνεται μέσα στις ΗΠΑ με τους περίπου 2.000 συλληφθέντες που τους στέρησαν, με τη νομοθετική ρύθμιση “Ειδικά Διοικητικά Μέτρα”, τα στοιχειώδη δικαιώματα επαφής και επικοινωνίας με συνηγόρους και συγγενείς τους. Μήπως το ίδιο δεν συνέβη -έστω και σε μικρή κλίμακα, που όμως ανοίγει τον δρόμο για την κατά περίπτωση επέκτασή τους- με την υπόθεση των κατηγορουμένων για τη “17Ν” και κυρίως με τον Σάββα Ξηρό; Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι λάστιχο για να εφαρμόζονται κατά το δοκούν. Με όλα τα παραπάνω φαίνεται ότι θα είχε, πράγματι, ενδιαφέρον μια τέτοια θεματική. Θα ήταν άλλωστε πιο διδάσκουσα τους νέους και τις νέες από τις γνωστές επετειακές εκδηλώσεις στα σχολεία.

από τις “Συναντήσεις” της ΑΥΓΗΣ

ΔΥΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ, ΕΝΑ ΘΥΜΑ, ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΝΟΧΟΣ , To Λίτζι γίνεται «Ριβιέρα»

Του Μάκη Μπαλαούρα

Το Λίτζι (Λουτρά Κυλλήνης) βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Πελοποννήσου, ανάμεσα στα Λεχαινά και το Βαρθολομιό, απέναντι ακριβώς από τη Ζάκυνθο. Βόρεια των Λουτρών, σε απόσταση 6 χιλιομέτρων, είναι το χωριό Κάστρο με το περίφημο ενετικό κάστρο Χλεμούτσι. Πιο πέρα, σ’ άλλη τόση απόσταση, είναι το λιμάνι της Κυλλήνης.
Το Λίτζι είναι μια απείρου ομορφιάς περιοχή. Από το Κάστρο στα βόρεια, το Αρκούδι στα νότια και το Βρανά στα ανατολικά, η περιοχή είναι δασώδης που διακόπτεται από μεγάλα κομμάτια καλλιεργήσιμης γης. Όσο πλησιάζουμε όμως στο Λίτζι, το δάσος πυκνώνει φτάνοντας μέχρι την αμμουδιά. Εκεί έχουν επί δεκαετίες σχηματιστεί σπάνιες αμμοθήνες με πυκνή βλάστηση από μεγάλα αρμυρίκια, κέδρους και κρινάκια.

Το Λίτζι είναι φημισμένο από την αρχαιότητα για τις ιαματικές του πηγές που τα νερά τους, οι αναθυμιάσεις και η λάσπη τους θεραπεύουν αρθριτικά, άσθμα και δερματικά. Υπάρχουν ερείπια από εγκαταστάσεις Ρωμαϊκών λουτρών. Μια ερμηνεία είναι ότι η λέξη Λίτζι σήμαινε λουτρό στα Λατινικά. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι σημαίνει “το στόμα του Άδη”, απ’ όπου έβγαιναν οι λιτζέοι, τα δαιμόνια. Στους οθωμανικούς χρόνους υπήρξε και λήσταρχος με το όνομα Λίτζης που μάλλον πήρε το όνομά του από τους δαίμονες των πηγών.
Το 1880, επί Τρικούπη, τα Λουτρά παραχωρήθηκαν στον οργανισμό σιδηροδρόμων Πελοποννήσου (ΣΠΑΠ), ο οποίος προχώρησε στα πρώτα έργα εκμετάλλευσης των ιαματικών πηγών φτιάχνοντας ξενοδοχείο και υδροθεραπευτήριο. Το 1951 παραχωρήθηκαν στον ΕΟΤ αφού πρώτα τα εκμεταλλεύονταν ιδιώτης, ο οποίος και τα είχε εγκαταλείψει. Μέχρι τη δικτατορία υπήρχε τραινάκι που συνέδεε το Λίτζι με τα Καβάσιλα και το Βαρθολομιό.

Το πρώτο έγκλημα στο δασικό σύστημα των Λουτρών έγινε στη Δικτατορία, όπου αποχαρακτηρίστηκαν μεγάλες δασικές εκτάσεις για να ανοιχθούν πλατιές λεωφόροι (!) εντός των Λουτρών, ενώ νέο υδροθεραπευτήριο που επρόκειτο να κατασκευαστεί έμεινε στα μπετά μέχρι το τέλος του 1997, οπότε και ολοκληρώθηκε ως ένα σύγχρονο υδροθεραπευτήριο 40.000 μ2 και το οποίο κόστισε 6,5 δισ. (με κονδύλια της ΕΕ), αλλά αν και πέρασαν 6 χρόνια δεν έχει δοθεί προς χρήση.
Το μοναδικό εν λειτουργία υδροθεραπευτήριο είναι αυτό του Τρικούπη (1890), το οποίο, τα τελευταία χρόνια, επισκέπτονται – με 4 ευρώ εισιτήριο – κατά τη διάρκεια της θερινής περιόδου 3.000 άτομα, ενώ το 1994 οι επισκέπτες ήταν διπλάσιοι. Η κατακόρυφη μείωση οφείλεται στην κακή ποιότητα των υποδομών του θεραπευτηρίου λόγω της ουσιαστικής εγκατάλειψής του.
Εμφανίζεται σωτήρας: η Grecotel
Τον Μάιο 1998 ο ΕΟΤ, εκπροσωπούμενος από τον Γ.Γ. του Νικ. Σκουλά και ο Νικ. Δασκαλαντωνάκης, ιδιοκτήτης της Grecotel εκπροσωπώντας την εταιρία “Λουτρά Κυλλήνης Α.Ε.”, η οποία ιδρύθηκε δύο μόλις μέρες πριν την υπογραφή της συμφωνίας, συμφώνησαν στην εκμίσθωση (εκτός του Νόμου περί εμπορικών μισθώσεων) της περιοχής για 44 χρόνια με 200 εκατ. δρχ ετησίως. Στην εταιρία “Λουτρά Κυλλήνης Α.Ε.” συμμετέχει κατά 50% ο γερμανικός τουριστικός κολοσσός TUI. Η σύμβαση προβλέπει την παραχώρηση 1.900 στρεμμάτων, από τα οποία 60 στρέμματα είναι αιγιαλός.
Τουριστικό θέρετρο – οικολογική καταστροφή
Η συμφωνία περιλαμβάνει την ιαματική πηγή, τα δύο υδροθεραπευτήρια, τα δύο ξενοδοχεία “ΞΕΝΙΑ” Α΄ και Γ΄ κατηγορίας, το κάμπινγκ και την εκκλησία των Αγίων Αναργύρων. Η εταιρία “Λουτρά Κυλλήνης” Α.Ε. εισηγήθηκε, τελικά, και έγινε δεκτό, να φτιάξει τα παρακάτω έργα:
* Εκσυγχρονισμός των υφιστάμενων ξενοδοχείων “ΞΕΝΙΑ” και κατασκευή 25 βιλών
*Κέντρο θαλασσοθεραπείας 200 ατόμων
* Αθλητικές εγκαταστάσεις με 24 γήπεδα
* Εστιατόρια – αναψυκτήρια
* Εκσυγχρονισμό της πλαζ
* Waterpark
* Συνεδριακό κέντρο 800 θέσεων
* Γήπεδο γκολφ 550 στρεμμάτων
Τέλος, η εταιρία, θέλοντας να απομονώσει τελείως την περιοχή, ζήτησε να καταργηθεί ο μοναδικός δρόμος που συνδέει το ψαροχώρι Αρκούδι με το Κάστρο και το Βαρθολομιό, και να κατασκευάσει με δικές της δαπάνες παρακαμπτήριο οδό.

Η Grecotel παγώνει τη σύμβαση

Επί δύο χρόνια η εταιρία δεν προχωρά σε καμιά ενέργεια ανάπλασης της περιοχής. Τι είχε συμβεί; Μήπως δεν ήταν συμφέρουσα η σύμβαση γι’ αυτή; Η πραγματικότητα, ήταν ότι η εταιρία δεν μπορούσε να προχωρήσει στα φιλόδοξα σχέδια “ανάπλασης” της περιοχής γιατί υπήρχαν πάμπολλα περιβαλλοντολογικά εμπόδια:
1) Υπάρχει ο Δασικός Κώδικας (άρθρα 3 και 51) που απαγορεύει τον αποχαρακτηρισμό δάσους πέραν του 10% για δασικές εκτάσεις προς εκμετάλλευση (αποκλειστικά) από τον ΕΟΤ. Η Grecotel ήθελε πολλαπλάσιο ποσοστό αποχαρακτηρισμού και με αποκλειστική εκμετάλλευση. Το δασαρχείο Αμαλιάδας αρνήθηκε στην πρώτη φάση να υπογράψει τον αποχαρακτηρισμό.
2) Ο Νόμος 4844/30 απαγορεύει τη δόμηση εντός 1.000 μέτρων από ιαματικές πηγές. Η κυβέρνηση αποδεχόμενη τον εκβιασμό της εταιρίας δια του ΕΟΤ, εκπροσωπούμενου από τον Ευαγ. Γιαννακόπουλο, νέο Γ.Γ. του ΕΟΤ, προχωρά τον Απρίλιο του 2000 σε νέα σύμβαση με την εταιρία “Λουτρά Κυλλήνης Α.Ε.”.

Τα έδωσαν όλα

Έτσι, με τη νέα σύμβαση, ο ΕΟΤ αναλαμβάνει την υποχρέωση να προβεί σε κάθε ενέργεια για “να καταστεί βιώσιμη η επένδυση”, δηλαδή να αρθούν τα εμπόδια των νόμων περί δασών και ιαματικών πηγών. Αναφέρονται μάλιστα, για να υπάρχει σαφής δέσμευση, από την πλευρά του ΕΟΤ, οι συγκεκριμένοι νόμοι περί δασών και ιαματικών πηγών. Πράγματι, Υπουργοί, Περιφερειάρχες, Νομάρχες, Επιτροπές από 21 (!) υπηρεσίες έπεσαν με τα μούτρα για να μη χαθεί το κελεπούρι των “Λουτρών Κυλλήνης”. Έτσι με ρυθμίσεις, γνωμοδοτήσεις, αποφάσεις, στη βάση προκλητικά ελαστικών ερμηνειών των υφιστάμενων νόμων, δόθηκαν οι σχετικές εγκρίσεις. Η εταιρία περιμένοντας άλλα δύο χρόνια πήρε τις εγκρίσεις και προχωρά πια με ραγδαίους ρυθμούς στην “ανάπλαση” του Λίτζι.
Σημειώνεται ότι στην ίδια σύμβαση ο ΕΟΤ αναλάμβανε επίσης την (όχι συνηθισμένη) υποχρέωση να βοηθήσει στο να υπαχθεί η επένδυση στον αναπτυξιακό νόμο 2601/98, καθώς επίσης να συνδράμει στο να δανειοδοτηθεί (τελικά ο ΕΟΤ και στη συνέχεια ο διάδοχός του, η ΕΤΑ έφεραν σε πέρας τις “υποχρεώσεις” τους). Επίσης, η εταιρία ζήτησε και πήρε επέκταση της διάρκειας της μίσθωσης κατά 2 χρόνια, δηλαδή συνολικά 46 χρόνια. Όμως η εταιρία δεν έμεινε πλήρως ευχαριστημένη γιατί δεν έγινε δεκτό το ακραίο αίτημά της για κατασκευή γηπέδου γκολφ για το οποίο θα χρειάζονταν να αποχαρακτηριστούν άλλα 800 στρέμματα δάσους. Αντ’ αυτού κέρδισε να μην κατασκευάσει την παρακαμπτήριο οδό προς Αρκούδι με δικές της δαπάνες, αλλά αυτή να κατασκευαστεί με έξοδα του κράτους! Πάντως, οι “υψηλοί” τουρίστες που θέλουν γκολφ θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν, την άλλη μεγάλη καταστροφή που ετοιμάζεται λίγο πιο κάτω, στο δάσος με αμμοθίνες του Βαρθολομιού, στο Ηλειακό χωριό που προβλέπει γήπεδο γκολφ 950 στρεμμάτων (!).

Η «Riviera» της Ελλάδας

“Olympia Riviera” θα λέγεται στο εξής το Λίτζι. Οι επισκέπτες – όπως με περηφάνια προβάλλουν τα στελέχη της εταιρίας – θα είναι υψηλότατου επιπέδου. Οι συνέπειες:
1) Οι ασθενείς του υδροθεραπευτηρίου δεν θα μπορούν πια να έχουν άνετη και φτηνή πρόσβαση (4 ευρώ), στις από την αρχαιότητα φημισμένες ιαματικές πηγές και στα ξενοδοχεία που σταμάτησαν να λειτουργούν το 1997. Γι’ αυτό άλλωστε δεν λειτουργεί το νέο υδροθεραπευτήριο που είναι έτοιμο και πλήρως εξοπλισμένο από το 1997 (ενδεικτικό το έτος 1997 προκειμένου να παραχωρηθεί άνετα το 1998). Θα το έφθειραν οι χαχόλοι για τους οποίους όμως έγινε και δεν θα το χαίρονταν εντελώς καινούργιο οι υψηλοί τουρίστες. Όμως, εμάς μπορεί να μας εξαπατούν οι ντόπιοι πολιτικοί και κοινωνικοί παράγοντες, αλλά η ΕΕ, που με χρήματα του Β΄ ΚΠΣ που έφτασαν τα 6,5 δισ., κατασκευάστηκε το υδροθεραπευτήριο, ζήτησε ήδη εξηγήσεις από την ελληνική κυβέρνηση.
2) Κόπηκαν δεκάδες αιωνόβια δέντρα. Υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι – λόγω και της έλλειψης προσωπικού του Δασαρχείου – οι εγκρίσεις και ο έλεγχος των εργασιών γίνεται από στελέχη της εταιρίας. Ο Δασάρχης Αμαλιάδας – νομαρχιακός σύμβουλος με το ΠΑΣΟΚ στις πρόσφατες εκλογές – μας δήλωσε ότι ενήργησε νομότυπα σύμφωνα με τις αποφάσεις της Περιφέρειας Δ. Ελλάδος.
3) Οι αιωνόβιοι “λόφοι πρανών”, δηλαδή οι αμμοθίνες με τη σπάνια, πλούσια και πυκνή βλάστηση δεν υπάρχουν πια. Σε έκταση 150 μέτρων παράλληλα της ακτής οι εκσκαφείς ανοίγουν τεράστιες τάφρους προκειμένου να κατασκευαστούν πισίνες, θαλασσοθεραπευτήρια και συνεδριακό κέντρο.
4) Η εταιρία έχει καταλάβει το χώρο μεταξύ αιγιαλού και παραλίας, ισοπεδώνοντας τις φυσικές πρανές, κτίζοντας κτίρια.
5) Η άμμος, εξαιρετικά ψιλή και ξανθιά, σηκώθηκε από την παραλία και μεταφέρθηκε σε απόσταση 2 χιλιομέτρων στους δρόμους προς Βαρθολομιό και Κάστρο σχηματίζοντας λόφους μέσα σε ελαιώνες. Η εκτίμηση ντόπιων που σχετίζονται με οικοδομές αναφέρουν ότι ο όγκος της μεταφερόμενης άμμου είναι 35.000 κυβικά μέτρα. Λέγεται ότι η άμμος – πολύτιμη για λεπτές κατασκευές εσωτερικών χώρων – θα πουληθεί στη Γαλλία. Άραγε να υπάρχει άδεια και για αμμοληψία και πώληση της άμμου; Πιθανόν, με μια υπουργική απόφαση η εταιρία να καλύψει πάλι την πλάτη της.

Οι μη αντιδράσεις των κατοίκων

Σύμφωνα με τους νόμους σε επεμβάσεις τέτοιου είδους δημόσιας κτήσης ζητείται υποχρεωτικά η γνώμη του Δήμου που ανήκει η περιοχή ή είναι όμορος σ’ αυτήν. Στην προκειμένη περίπτωση όπως μας δήλωσε ο Δήμαρχος Κάστρου Κυλλήνης δεν έγινε ούτε καν τυπική ενημέρωση. Οι τοπικοί άρχοντες, οι εκπρόσωποι δημοσίων αρχών όπως του Λιμενικού, βρίσκονται σε δίλημμα. Από τη μια μεριά βλέπουν την ολοκληρωτική καταστροφή της απείρου ομορφιάς περιοχής τους και από την άλλη προσδοκούν ότι θα απασχοληθούν (400 άτομα λέει η εταιρία) οι άνεργοι που έχουν πληθύνει στην περιοχή. Από την άλλη, βέβαια, προβληματίζονται γιατί δεν θα υπάρχει εύκολη πρόσβαση στη Riviera. Ήδη φοβούνται ότι δεν θα υπάρχει πρόσβαση και στα διπλανά χωράφια τους, λόγω της κατάργησης των δρόμων. Ούτε βέβαια τα κέρδη από τον υψηλό τουρισμό θα διατεθούν στην περιοχή. Είναι γνωστό πια ότι τα συγκροτήματα τέτοιου είδους παρέχουν εντός της “επικράτειάς” τους, τα πάντα. Το πολύ – πολύ ένας καφές της παρηγοριάς σε μια με ταχείς ρυθμούς υποβάθμιση της περιοχής με μεγαθυμία που βιάζουν το οικοσύστημα της περιοχής. Οι τοπικοί άρχοντες και οι κάτοικοι της περιοχής που γλίτωσαν από την περιβόητη Litton επί δικτατορίας δεν είναι δύσκολο να πληροφορηθούν πόσο καταστρεπτικές συνέπειες ήταν οι συνέπειες σ’ άλλες περιοχές της Ελλάδας, το ίδιο όμορφες, όπως το Λίτζι. Οι οικολογικές οργανώσεις των Λεχαινών, Αμαλιάδας, Πύργου φαίνεται ότι δεν αντέχουν άλλο τις εντονότατες επιθέσεις που τους γίνονται και γι’ αυτό το θέμα δεν έχουν αναπτύξει ακόμα κινηματικές πρωτοβουλίες, αν και παίρνουν σαφή θέση στο διαπραττόμενο έγκλημα.
Από την «ΕΠΟΧΗ» 12/10/2003
* “Ριρίκα”, λεγόταν ο σταθμός τρένου της διαδρομής Καβάσιλα-Κυλλήνη-Λουτρά

Η ανολοκλήρωτη Άνοιξη της Ανανεωτικής Αριστεράς - Τα πρώτα χρόνια του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ - ΡΗΓΑ ΦΕΡΑΙΟΥ

Του Μάκη ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ

Δεν ανέμενα ότι το άρθρο μου στις “Συναντήσεις” τις ημέρες της επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας (24 Ιουλίου) με τον τίτλο “29 χρόνια αρκετά για τη μεταπολίτευση της Αριστεράς” θα συζητιόταν τόσο εκτεταμένα. Ακόμα και στην ιστοσελίδα του Indymedia υπήρξε διάλογος. Ανεξάρτητα από τις θετικές ή τις επικριτικές παρατηρήσεις, το γεγονός αυτό καθαυτό του ενδιαφέροντος για το τι έφταιξε για τη μη επικράτηση των ιδεών της ανανεωτικής Αριστεράς δείχνει ότι το κεφάλαιο ΚΚΕ Εσωτερικού και Ρήγα Φεραίου δεν ενδιαφέρει μόνο ιστορικούς και ιστοριοδίφες, αλλά είναι μια ανοιχτή πολιτική πρόκληση, συνδεδεμένη με την ύπαρξη και δράση της σημερινής ανανεωτικής Αριστεράς. Ο φίλος -διακεκριμένο παράδειγμα δημοσιογραφίας- Σοφιανός Χρυσοστομίδης, στην κυριακάτικη στήλη του “Ελεύθερα και απροκατάληπτα” της “Αυγής”, σε δύο συνεχόμενες Κυριακές, σχολίασε τις σκέψεις μου.

Τη δεύτερη (3 Αυγούστου) συμπεριέλαβε και αντιδράσεις του Λεωνίδα Κύρκου. Ο τελευταίος, αν και βρισκόμενος σε διακοπές, όπως όλοι οι μαχητές – πολιτικοί (ανεξάρτητα από τις απόψεις τους), δεν “αφήνει τίποτα να πέσει κάτω”. Ο Λ. Κύρκος, φυσικά, δεν συμφώνησε με την άποψή μου. Δήλωσε ότι, “αν υπήρχε κάποια ηγεσία που αναγνώριζε τον ρόλο των νέων ανθρώπων, αυτή ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οποία μετείχαν, άλλωστε, νέοι άνθρωποι”.

Η μεταπολίτευση βρίσκει το ΚΚΕ Εσωτ. σε σχετικά καλή θέση. Παρά τις αμφιταλαντεύσεις και αμφισημίες του στην περίοδο Μαρκεζίνη – Πολυτεχνείου, η μεγάλη πλειοψηφία της νέας γενιάς (κυρίως της σπουδάζουσας) ήταν θετικά διακείμενη προς το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ένα κόμμα που είχε τις πρωτοποριακές ιδέες του Ευρωκομουνισμού, αλλά είχε και ηγεσία και μηχανισμούς.

Η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτ. της μεταπολίτευσης ήταν σχεδόν απόλυτα η ίδια μ’ αυτήν της περιόδου της δικτατορίας. Ηγεσία όχι μόνο με αγωνιστικά φωτοστέφανα, αλλά και φωτοδότες των ιδεών της ανανέωσης. Σεβαστά πρόσωπα για όλους, ακόμα και για τους Λαμπράκηδες, που σαν Ρηγάδες βγήκαν και αυτοί από τις φυλακές με “πλούσιο βιογραφικό” βασανιστηρίων. Ποιος, ποιοι μπορούσαν να αμφισβητήσουν την καταξιωμένη ηγεσία; Ιδιαίτερα μάλιστα αυτοί που είχαν θητεύσει στην προδικτατορική ΕΔΑ και ΔΝΛ ήταν ήδη διαποτισμένοι από τη λενινιστική παράδοση της λειτουργίας του κόμματος.

Απουσιάζει η γενιά του αντιδικτατορικού κινήματος στα όργανα

Έτσι θα ήταν και φάνηκε ότι ήταν εξαιρετικά απίθανο η γενιά αυτή να διεκδικήσει να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Βέβαια, αυτή είναι μια προσωπική μου άποψη, την οποία μπορούν να σχολιάσουν σύντροφοι όπως π.χ. οι Μπ. Θεοδωρίδης, Θαν. Αθανασίου, Π. Κλαυδιανός, Νικ. Σταματάκης, Δημ. Κωσταράκος, που ανεξάρτητα από πιθανές πολιτικές διαφορές τους, είχαν σημαντικές συμπτώσεις για την πορεία του κόμματος και της νεολαίας. Όμως, ανεξάρτητα από απόψεις, η πραγματικότητα μιλά από μόνη της. Στις τρεις πρώτες εκλογές για την ανάδειξη των -καθοριστικής σημασίας για τη φυσιογνωμία και την πορεία του κόμματος- Κεντρικών Επιτροπών, τα μέλη που εξελέγησαν απ’ αυτή τη γενιά κυμαίνονταν στα 3 με 5. Μάλιστα στο Πολιτικό Γραφείο -το πραγματικό όργανο εξουσίας- η παρουσία τους ήταν απελπιστικά ασήμαντη. Ένα ερώτημα που επίσης ανακύπτει είναι γιατί ένα πλήθος Ρηγάδων βγαίνοντας από τη φυλακή έκοψε τους οργανωτικούς δεσμούς με το μεταπολιτευτικό ΚΚΕ Εσωτ., ενώ αρκετοί άλλοι αποχώρησαν τους πρώτους μήνες. Να υπογραμμίσω, ιδιαίτερα, ότι η επόμενη γενιά, αυτή που ξεπήδησε μέσα από το μαζικό αντιδικτατορικό κίνημα, η γενιά του Πολυτεχνείου όπως τη λένε, δεν είχε καμιά παρουσία στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος.

Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που προφανώς επειδή είχε λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα προώθησε σε καίρια πόστα τους λιγοστούς (συγκριτικά με τους Ρηγάδες) αγωνιστές των γενιών αυτών. Ένας από τους λόγους που το ΚΚΕ αντέστρεψε τους δυσμενέστατους γι’ αυτό συσχετισμούς ήταν κι ετούτος.

Η συντηρητική γραμμή της ΕΑΔΕ και η διάσπαση του Ρ.Φ

Δεδομένων, λοιπόν, όλων τούτων, δεν ήταν τυχαία ούτε η παραγωγή συντηρητικής γραμμής (ΕΑΔΕ) ούτε οι χειρισμοί που οδήγησαν στη διάσπαση του Ρ.Φ. και στη διαγραφή της μισής νεολαίας του (Πανελλαδική). Όχι μόνο με συναισθηματική φόρτιση ούτε φυσικά σαν βετεράνοι που αναπολούν τις ηρωικές μέρες της νιότης τους, ο Ρήγας και το ΚΚΕ Εσωτ. υπήρξαν ένα ανεπανάληπτο σχολείο πολιτικής σκέψης, αγωνιστικής δράσης και κουλτούρας. Αν χρειάζεται να αναφερθούμε στα πολλά αρνητικά του, είναι για να βγάλουμε συμπεράσματα για τη σημερινή κατάσταση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η οποία -παρά το γεγονός ότι φαίνεται ότι θα συνεργαστεί και στις εκλογές- βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Όταν μάλιστα δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν γι’ αυτήν καλύτερες αντικειμενικές συνθήκες, όπως η φτώχεια, ο ιμπεριαλισμός, ο βιασμός του περιβάλλοντος, η παγκοσμιοποίηση.

από “Συναντήσεις” της ΑΥΓΗΣ

29 χρόνια αρκετά για τη μεταπολίτευση της Αριστεράς

Του Μάκη ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ

Αργά το μεσημέρι της 23ης Ιουλίου του ‘74, βλέποντας τις εξελίξεις από την κατάρρευση της δικτατορίας και της διαφαινόμενης ανάληψης της διακυβέρνησης από πολιτικούς, μια παρέα συντρόφων αποφασίσαμε να κατέβουμε από τις κρύπτες μας στην Κυψέλη στο Σύνταγμα για να έχουμε άμεση γνώση των πραγμάτων και να δούμε τι θα κάνουμε. Στα μπαλκόνια της καθόδου μας νοικοκυρές χαρούμενες φώναζαν στους γείτονες και στους περαστικούς σείοντας συνάμα τη γαλανόλευκη. Στην αρχή σε κανά δύο απ’ αυτές προσπαθήσαμε να τους τη σπάσουμε, επιχειρηματολογώντας για το είδος της επικείμενης αλλαγής, αλλά τελικά σπάσαμε εμείς τα μούτρα μας.

Προφανώς, η αυθόρμητη αυτή συμπεριφορά μας προέκυπτε γιατί διαβλέπαμε έστω και διαισθητικά ότι ράγιζε η εικόνα μιας άλλης Ελλάδας που είχαμε οραματιστεί και το παιχνίδι πήγαινε στους (προδικτατορικούς) πολιτικούς και στα (προδικτατορικής εποχής) κόμματα.

Τελικά, παρά τις αρχικές δυσκολίες, εδραιώθηκε στην Ελλάδα ένα σταθερό καθεστώς αστικής δημοκρατίας δυτικού τύπου, που όμοιό του δεν είχε ζήσει ο τόπος. Ενώ αυτά συνέβαιναν στην κεντρική πολιτική ζωή και στους θεσμούς, η Αριστερά -με όλες τις εκφάνσεις της- παρέμεινε σε γενικές γραμμές στην ίδια προδικτατορική κατάσταση. Ιδιαίτερα στο κόμμα της ανανεωτικής Αριστεράς, στο ΚΚΕ Εσωτερικού, ό,τι είχε να κάνει με την ανανέωση, όσον αφορά τις δομές και τα πρόσωπα, το έκανε στη διάσπαση και στην πρώτη περίοδο μετά απ’ αυτήν.

Περιθωριοποιήθηκε η αντιστασιακή γενιά

Όλη η παλιά ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού με τις αγκυλώσεις, τις παραστάσεις και τα πάθη του παρελθόντος διαχειρίστηκε το κόμμα ξεπετάγοντας ή περιθωριοποιώντας ουσιαστικά την πολυπληθή αντιστασιακή γενιά, πυροσβένοντας παράλληλα τους φλογισμένους νέους και νέες της καινούργιας φουρνιάς που ξεπηδούσε από τα αμφιθέατρα και τα εργοστάσια. Η ηγεσία προσπαθούσε να τους βάλει στο δικό της κορσέ σκέπτεσθε και πράττειν.

Το ΚΚΕ αξιοποίησε την αντιδικτατορική νεολαία

Και το ΚΚΕ φυσικά κινήθηκε σε παρόμοια κομματικά πλαίσια. Όμως επειδή το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα είχε επέλθει με τη διάσπαση, δεν είχε πρόβλημα να προωθήσει στην ηγεσία του νέους και νέες της αντιδικτατορικής γενιάς, γεγονός -πέραν των άλλων- που συνέβαλε στην τεράστια ανάπτυξη της ΚΝΕ και του ΚΚΕ. Περνώντας τα χρόνια είδαμε τα συγκλονιστικά γεγονότα με την κατάρρευση του υπαρκτού “σοσιαλισμού” (εξαέρωση σωστότερα, γιατί με την κατάρρευση μένουν τουλάχιστον ερείπια) και την απόλυτη ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.

Το τέλος της ιστορίας;

Το τέλος της ιστορίας, λοιπόν; Φυσικά όχι, και όχι μόνο για λόγους κινήματος θεωρητικούς. Κυρίως λόγω της γέννησης του αντιπαγκοσμιοποιητικού και της εκπληκτικής (διεθνιστικής) ορμής του. Όμως δεν φτάνουν τα κινήματα, χρειάζεται και η πολιτική και οι φορείς της, που διαρθρωμένοι με αυτά με μια νέα αυτόνομη σχέση θα αναπτύξουν ένα νέο πολιτικό υποκείμενο. Στην Ελλάδα η Αριστερά, σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι σε άλλες χώρες, διαχειρίζεται την κρίση της. Τα εκλογικά αποτελέσματα, οι σφυγμομετρήσεις, η αδυναμία παρέμβασης στα συνδικάτα και στην κοινωνία πιστοποιούν την παραπάνω κρίση. Σύμφωνα μάλιστα με μια έρευνα του Χριστόφορου Βερναδάκη, που τα κεντρικά της στοιχεία δημοσιεύτηκαν στην “Εποχή”, «δεν υπάρχει σήμερα μια διακριτή και συμπαγής ταυτότητα της Αριστεράς» ή, για να το διατυπώσουμε αντίστροφα, υπάρχουν πολλά διαφορετικά ιδεολογικά και αξιακά στοιχεία αντιφατικά ή και αντιθετικά μεταξύ τους, στα οποία αναγνωρίζονται οι αριστεροί. Στο εσωτερικό της Αριστεράς λειτουργούν ή αναπτύσσονται αντιλήψεις, στάσεις, ιδεολογίες, οι καταβολές των οποίων βρίσκονται σε άλλους ιδεολογικούς χώρους (ακόμη και συντηρητικούς)”.

Παρ’ όλα αυτά για την Αριστερά υπάρχει έδαφος. Φτώχεια, ποιότητα ζωής, βιασμός του περιβάλλοντος, ευτελισμός και εξαγορά των πολιτικών και των κομμάτων από οικονομικά συμφέροντα. Όπως θα ‘λεγαν και οι παλιοί, οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες, εκεί που πάσχουμε είναι οι υποκειμενικές.

Είναι πια καιρός να κάνει και η Αριστερά -η Ανανεωτική, η ριζοσπαστική, η κινηματική, η ταξική- τη δική της “μεταπολίτευση”.

από “Συναντήσεις” της ΑΥΓΗΣ

«Ο διχασμός της Ευρώπης είναι προσωρινός» -Συνέντευξη με τον Καθηγητή Χρήστο Πασαδαίο

Τη συνέντευξη πήρε ο Μάκης Μπαλαούρας

Οι ΗΠΑ με την επίθεση στο Ιράκ εφαρμόζουν μια νέα στρατηγική. Ποιοι είναι οι στόχοι της;

» Πολλοί αναφέρονται μόνο στο πετρέλαιο. Εγώ δεν συμφωνώ, δεν το θεωρώ σαν κύριο, γιατί αυτή τη στιγμή το Ιράκ έχει τη δυνατότητα να παράγει 2,5 εκατ. βαρέλια το χρόνο που είναι πολύ λίγο και θα χρειαστούν τουλάχιστον 5 χρόνια και 3 δισ. δολάρια για να ξαναφτιαχτούν όλες οι εγκαταστάσεις που είχαν εγκαταλειφθεί και δεν είχαν συντηρηθεί τόσα χρόνια. Τότε η παραγωγή μπορεί να αυξηθεί, αλλά όχι τόσο πολύ, γιατί αν ανέβει πολύ θα πέσει αρκετά η τιμή του. Το ζήτημα του πετρελαίου πρέπει να το δούμε μεσοπρόθεσμα, για μια περίοδο 20 ετών, όπου τότε θα είναι πράγματι σημαντικό. Πρέπει να αναζητήσουμε και άλλους λόγους. Ο πρώτος είναι η ηγεμονία που θέλει να επιδείξει, περιφρονώντας τις συμμαχίες. Δεν ενδιαφέρεται να γοητεύει, έστω και σαν ηγεμόνας. Γι’ αυτό έχει εφευρεθεί και η έννοια του προληπτικού πολέμου. Πρέπει να δείξουν ότι είναι αποφασισμένοι να μην επιτρέψουν σε καμία δύναμη να αντισταθεί. Το καινούργιο στοιχείο είναι ότι πριν έρθει κάποια απειλή, χτυπούν. Με κόστος όμως να διαταράξει τις συμμαχίες της, με τις οποίες άλλωστε ασκούσε την ηγεμονία της. Η νέα στρατηγική είναι ότι θεωρεί ότι μπορούν να τα κάνουν όλα μόνοι τους, δεν έχουν ανάγκη συμμάχους. Ίσως η παρουσία στο Ιράκ να γίνεται για έναν επιπλέον λόγο στη βάση σχεδίου περικύκλωσης της Ρωσίας. Έτσι αρχίζουν σπάζοντας κατ’ αρχήν τη διαφαινόμενη συμφιλίωση Δαμασκού-Βαγδάτης και ενδεχομένως της Αιγύπτου. Στην Αίγυπτο το καθεστώς είναι αναγκασμένο να παίρνει υπόψη του τα αισθήματα του λαού του. Έτσι αυτός ο άξονας των τριών χωρών -που θα μπορούσε να φτάσει και στην Τεχεράνη- ήταν για τις ΗΠΑ εφιάλτης.

Το Ιράκ είναι στη μέση. Πιστεύεις ότι οι απειλές κατά της Συρίας θα υλοποιηθούν;
» Όχι αμέσως. Είναι σαν το βόα που καταπίνει το αρνί και θέλει κάποιο χρόνο να χωνέψει. Αν δεν γίνει όλο το Ιράκ σαν την Παλαιστινιακή Γάζα, μπορούν να προχωρήσουν άμεσα προς τη Συρία. Υπάρχει και ο παράγοντας Ισραήλ που επηρεάζει, όσο ποτέ άλλοτε στην αμερικανική ιστορία, τη σημερινή κυβέρνηση. Ούτε επί πατρός Μπους. Τότε μάλιστα ο υπουργός Εξωτερικών Μπέικερ είχε εκφράσει την αγανάκτησή του για την πολιτική της τότε ισραηλινής ηγεσίας.

Ο γαλλογερμανικός άξονας

Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη στάση της Γαλλίας και της Γερμανίας;
» Η Γαλλία έχει μια παράδοση, από την εποχή του Ντε Γκολ. Το καινούργιο -σχετικά- είναι η θέση της Γερμανίας. Από το 1972 με τον Β. Μπραντ με την “Οστ Πόλιτικ” του είχαν αρχίσει να μην έχουν την αντιπαράθεση όπως αυτή που υπήρχε επί Αντενάουερ. Στη δεκαετία του ’80 η Γερμανία συνειδητοποίησε ότι ένας πόλεμος μεταξύ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ουσιαστικά θα γινόταν στο έδαφος της Γερμανίας ή τουλάχιστον στην Κεντρική Ευρώπη.

Προχώρησαν όμως πέρα από τις απλές διαφωνίες.

» Ναι, και λόγω βραχυπροθέσμων συμφερόντων των χωρών αυτών και της Ρωσίας σε σχέση με τα πετρέλαια, αλλά κυρίως ότι αντιλήφθηκαν ότι υπάρχει μια στρατηγική μεταστροφή των ΗΠΑ που συνιστούν μια σημαντική απειλή για τα μακροχρόνια συμφέροντά τους. Δεν θέλουν να γίνουν ραγιάδες. Η προοπτική όμως ποια μπορεί να είναι; Το σπάσιμο της Ευρώπης προϊόν του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου είναι τελικά κάτι το προσωρινό. Αν το δούμε γεωπολιτικά τα συμφέροντα της Ευρασίας, όρος που χρησιμοποίησε ο Μακγκίτερ, δηλαδή Ευρώπη με Ρωσία, πιθανόν και με Κίνα είναι περισσότερο κοινά.

Όμως οι ΗΠΑ είναι πάρα πολύ δυνατές στρατιωτικά, πώς μπορούν αυτές οι χώρες να αντιπαρατεθούν;
» Βραχυπρόθεσμα δεν μπορούν. Η Ευρώπη είναι αδύνατη στην ανάπτυξη και στην τεχνολογία. Όμως η κεντρική κυβέρνηση αλλά και οι πολιτείες των ΗΠΑ είναι καταχρεωμένες. Ακόμα και οι “Φινάνσιαλ Τάιμς” έγραψαν ότι η παρούσα οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ είναι ασταθής. Γιατί το έλλειμμα του Εμπορικού Ισοζυγίου είναι πάνω από 400 δισ. και αυξάνει. Το έλλειμμα του Προϋπολογισμού είναι πάνω από 350 δισ. και επίσης αυξάνει. Οι αμερικανικές εταιρείες είναι καταχρεωμένες. Από την άλλη έχουν χάσει σημαντικό βάρος της ηγεμονίας τους, που είχε φτάσει στο αποκορύφωμα με τις εκδηλώσεις συμπάθειας μετά την 11 Σεπτεμβρίου, που την έχασε σε πολύ λίγο χρόνο. Από το ρόλο του θύματος πήγαν στο ρόλο του θύτη. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι η Τουρκία θα έλεγε όχι; Έβλεπαν επίσης χώρες σαν την Ιορδανία, την Αίγυπτο να σπάνε το εμπάργκο προς το Ιράκ. Να ένας ακόμη λόγος της επέμβασής τους.

Οι πολιτικές δυνάμεις στη Γαλλία

Στη Γαλλία, είδαμε ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, ακόμα και ο Λεπέν στήριξαν την πολιτική Σιράκ. Όμως, το ΓΚΚ και οι άλλες αριστερές δυνάμεις αρκέστηκαν σ’ αυτή;
>>Στην πληθυντική αριστερά δεν περίμεναν τέτοια σταθερή στάση της κυβέρνησης. Γι’ αυτό το λόγο προσπάθησαν να περάσουν δεσμευτική απόφαση της Βουλής. Κατά τ’ άλλα είχαν κοινή στάση στο σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.

Αν υποθέσουμε ότι η γαλλική κυβέρνηση κινήθηκε στη βάση συμφερόντων του κεφαλαίου, η αριστερά πάνω σε ποια αντίληψη βασίστηκε. Ιδεολογική;
» Πολιτικά και ιδεολογικά. Ο Σιράκ μ’ αυτό που είπε για πολυπολικό κόσμο, ουσιαστικά αναφέρθηκε σε θέσεις της Αριστεράς. Επομένως, τι να πει η Αριστερά; Αντίθετα στους κόλπους της κεντροδεξιάς συνυπάρχουν σε μεγάλο ποσοστό φιλοαμερικανοί. Το πρόβλημα του Σιράκ είναι οι δικοί του άνθρωποι και όχι η Αριστερά.

Ποιος θα είναι ο ρόλος της Βρετανίας;
» Οι Γάλλοι έχουν μια έκφραση ότι “ο κώλος που κάθεται σε δύο καρέκλες δεν μπορεί να συνεχίσει να κάθεται για πολύ καιρό έτσι, γιατί θα πέσει”. Θα πρέπει να διαλέξουν. Γεωγραφικά η Αγγλία είναι και δεν είναι στην Ευρώπη. Από την εποχή του 16ου αιώνα θεωρούσαν το ρόλο της Αγγλίας ατλαντικό. Όποτε έβλεπαν να ανεβαίνει κάποια ευρωπαϊκή δύναμη προσπαθούσαν να τη σπάσουν. Βλέπε την ισπανική αρμάδα, τη βοήθεια προς τα προτεσταντικά κινήματα που ήσαν εναντίον των γερμανοισπανικών ηγεμονισμών, πως βοηθούσαν τους διαμαρτυρόμενους Γάλλους εναντίον των καθολικών, εναντίον του Ναπολέοντα, ακόμα και εναντίον του Χίτλερ, ανεξάρτητα το τι καθεστώς πίστευε. Τώρα που διαφαίνεται μια στρατηγική συμμαχία Γερμανίας-Γαλλίας και ίσως Ρωσίας τι θα κάνει; Θα πρέπει να διαλέξει.

Τα κράτη του “υπαρκτού”

Βλέπουμε όμως και άλλα κράτη όπως η Πολωνία, η Τσεχία κ.τ.λ. να συμπορεύονται με τις ΗΠΑ
» Αυτές δεν μπορούν τελικά να επιλέξουν το ατλαντικό μοντέλο. Ο χάρτης, οι οικονομικές σχέσεις, οι επενδύσεις και οι παραδόσεις τοποθετούν αυτά τα κράτη στο κέντρο της Ευρώπης.

Η πρόσκληση γαλλογερμανών προς τη Ρωσία είναι συγκυριακή λόγω της στρατιωτικής δύναμης που έχει ή έχει στρατηγικό προσανατολισμό;
» Τα κράτη της πρώην ΣΕ έχουν ανάγκη από ειρήνη και συνεργασία προκειμένου να ξεπεράσουν την τραγική κατάστασή τους. Όμως αυτή η προκλητική στάση των ΗΠΑ, πότε στη Γιουγκοσλαβία, πότε στο Ιράκ, πότε σ’ άλλες χώρες, δημιουργεί μια αστάθεια που θίγει τα μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Μέχρι τώρα είχαν εναγκαλιστεί με τους Αμερικανούς, παρά το γεγονός ότι οι προκλήσεις τους έφταναν στα σύνορά τους. Βραχυπρόθεσμα λόγω ανάγκης. Μεσοπρόθεσμα το συμφέρον τους είναι να μην ακολουθούν την Αμερική. Το ίδιο ισχύει και για την Κίνα. Γι’ αυτή μάλιστα οι έννοιες μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα είναι διαφορετικές. Οι Κινέζοι έχουν διαφορετική αντίληψη του χρόνου. Σκέφτονται για το τι θα γίνει τον επόμενο αιώνα και το μεθεπόμενο.

Τα κινήματα

Αναπτύχθηκε ένα μεγάλο αντιπολεμικό κίνημα που φυσικά βρίσκει ρίζες και στηρίγματα στο κίνημα της αντιπαγκοσμιοποίησης. Η αριστερά πιστεύεις ότι θα κεφαλαιοποιήσει αυτή τη μαζική αντίδραση;
» Είμαι αισιόδοξος γιατί η μήτρα μιας νέας διεθνιστικής Αριστεράς είναι το κίνημα που άρχισε από το Σιάτλ, τη Γένοβα, το Πόρτο Αλέγκρε. Αντίθετα τα παραδοσιακά κόμματα όπως το Γαλλικό Σοσιαλιστικό και Κομμουνιστικό κόμμα ή το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ βλέπουν με έκπληξη αλλά και επιφύλαξη το νέο αυτό φαινόμενο. Προβληματίζονται αν το κίνημα αυτό είναι μικροαστικό. Ένας εξαιρετικά σημαντικός παράγοντας είναι το αμερικανικό κίνημα. Όλ’ αυτά τα κινήματα πιστεύω ότι μπορούν να προχωρήσουν σ’ ένα επόμενο στάδιο πέραν της κριτικής, σε θέσεις, σε προτάσεις.

*Ο Χρ. Πασαδαίος είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης και έχει εργαστεί ως σύμβουλος σε ζητήματα ανάπτυξης του ΟΗΕ και της ΕΕ. Μίλησε ως προσκεκλημένος, σε εκδήλωση της Εταιρείας Πολιτικού Προβληματισμού “Ν. Πουλαντζάς” και του ATTAC με θέμα: “Ευρωπαϊκή οικοδόμηση και γεωπολιτικές αναδιατάξεις”.

Εφημερίδα “Η Εποχή”

Έλλην κλέφτης μοτοποδηλάτων

ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ από την Τράπεζα της Ελλάδος επισκέφτηκε τους Αγίους Σαράντα στην Αλβανία, όχι για επιχειρηματικούς λόγους, αλλά γιατί εκεί κτίζεται με απόφαση του τότε Διοικητή της Τράπεζας κ. Τίμου Χριστοδούλου μια μεγάλη εκκλησία. Δεν είναι η ώρα να συζητήσει κανείς ποια η ανάγκη για την ανέγερση εκκλησίας ή σχολείου ή ιατρικού κέντρου.

Η άφιξη στους Αγ. Σαράντα έγινε μέσω Κέρκυρας. Η απόσταση είναι ελάχιστη, πράγμα που μου θύμισε τις αποδράσεις μερικών αγωνιστών κρατουμένων από τις φυλακές Κέρκυρας, που είτε με βάρκα, είτε κολυμπώντας πέρασαν στη «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Αλβανίας», η κυβέρνηση της οποίας τους μισούς τους φυλάκισε γιατί εισήλθαν παράνομα στη χώρα, τους άλλους μισούς τους επέστρεψε στη χούντα… Έτσι σταμάτησαν και οι αποδράσεις…

Στο καραβάκι που μας πήγαινε, εκτός από μας ήταν Αλβανοί και ένας εισαγωγέας αγροτικών προϊόντων με το βοηθό του τον Κυριάκο. Ο τελευταίος, τύπος γαβριά, συνεννοείτο άνετα σε εύθυμους τόνους με τους Αλβανούς είτε χρησιμοποιώντας λέξεις αλβανικές είτε ελληνικές είτε με γκριμάτσες. Κορίνθιος αυτός, Ηλείος εγώ, οι μόνοι κάτω από το αυλάκι στο καράβι, μου έδειξε συμπάθεια, ενημερώνοντάς με για τη ζωή εκεί, για διασκεδάσεις και για ισοτιμίες Λεκ-Δραχμών.

Οι Αγ. Σαράντα, ένας τόπος που πρέπει να υπήρξε όμορφος με παραλία γεμάτη φοίνικες, είναι σήμερα καταστραμμένος. Από τη μια μεριά οι πολυκατοικίες του Εμβρέμ, από την άλλη το ερειπωμένα παλιά αρχοντικά. Η παραλία της έχει καταληφθεί από αυθαίρετα κτίσματα νεόπλουτων Αλβανών, προκλητικά μέσα στη φτώχεια και τη μιζέρια του χώρου. Οι δρόμοι μέσα στη λάσπη, γεμάτοι τεράστιες τρύπες. Εκείνο που σ’ εντυπωσιάζει, όμως, είναι τα αυτοκίνητα. Στα έντεκα, οι εννιά είναι Μερσεντές, παλιά και νέα μοντέλα, μία BMW και το ενδέκατο άλλη μάρκα.

Μοτοσικλέτες κυκλοφορούσαν ελάχιστες, ποδήλατα καθόλου.

Πήγαμε στην εκκλησία, ένας τεράστιος χώρος και με αίθουσες πολλαπλών εκδηλώσεων. Κάποια στιγμή αποφάσισα να τριγυρίσω στην πόλη, να δω τα μαγαζιά και τα σπίτια τους. Κάτω στην παραλία με τους φοίνικες ακούω να με να με φωνάζουν. Ήταν ο Κυριάκος, ο Κορίνθιος, όπως του άρεσε να συστήνεται.

Μ’ οδήγησε σ’ ένα καρόδρομο σχεδόν ερημικό. Μπρος από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι στεκόταν επιβλητικά μια μοτοσικλέτα BMW, Κ.1.200, με αλουμινένιες κεφαλές και εξατμίσεις. Έλαμπε μέσα στην ασχήμια του χώρου. Ο Κυριάκος, αφού την περιεργάστηκε άρχισε να τη χαϊδεύει. «Θα κάνω μια βόλτα, δεν θα με δει κανείς», μου είπε. «Έτσι, μόνο 200 μέτρα». Προσπάθησα να τον αποτρέψω, αυτός είχε πυρετό πάθους στα μάτια του. Δεν άκουγε τίποτα.

Τα κλειδιά πάνω στη μηχανή του έγνεφαν προκλητικά. Έφυγε σαν σίφουνας στον λασπωμένο δρόμο. Συνεπής, όμως, γύρισε σχεδόν αμέσως. Ξαφνικά ο Κυριάκος σωριάστηκε κάτω, αφού ακούστηκε πρώτα ένας ξερός, δυνατός κρότος. Ο Αλβανός ιδιοκτήτης της μοτοσικλέτας έφτασε με το καλάσνικοφ. Εγώ γλύτωσα τη ζωή μου, όμως με συνέλαβαν σαν συνεργό.

Στις τρεις μέρες που ήμουν κρατούμενος, μέχρι να αποφασίσει ο εισαγγελέας, στη χώρα τους είχε ξεσηκωθεί το σύμπαν. Εφημερίδες ραδιόφωνα τηλεοράσεις. «Κωλοέλληνες, ληστές, κατσαπλιάδες, εκμεταλλευτές» μας ανέβαζαν και μας κατέβαζαν. Έτσι ήταν πάντα οι Έλληνες έλεγαν, δεν έχουν αλλάξει.

Έγκριτοι καθηγητές της Νομικής Σχολής με βαρύγδουπο ύφος μιλούσαν για νόμιμη αυτοάμυνα. Στα Τίρανα που μας πήγαν, τον Αλβανό εγκληματία το δικαστήριο αφήνοντας τον ελεύθερο, σήκωσαν στα χέρια οι συμπατριώτες του ως σαν να ήτανε ο νέος Σκερντέμπεης. Εμένα, εμφανώς αμέτοχο στην όλη ιστορία επιχείρησαν να με λιντσάρουν

Ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα. Η προηγούμενη μέρα στο καράβι με τις αφηγήσεις και το παράπονο των Αλβανών μεταναστών μου είχαν αν αντιστρέψει την εικόνα, οδηγώντας με στον εφιάλτη που ένιωσα.

Άραγε, ποιες να ’ναι οι δόσεις της εθνικογενετικής εγκληματικότητας, που κάνει τους λαούς να σηκώνουν στα χέρια τους δολοφόνους ανθρώπων που έκλεψαν ένα βίντεο, μια μοτοσικλέτα ή ένα καρβέλι;

Ποια η μετάλλαξη αντιδικτατορικών καθηγητών που βάζουν στην ίδια στάθμη τον δολοφόνο με τον κλέφτη και τον μικροαπατεώνα;
Μάκης Μπαλαούρας
Πηγή: «Επιφυλλίδες στην ΕΠΟΧΗ»

«Η εξερεύνηση της Κύπρου» Εκδήλωση της «ΕΠΟΧΗΣ» για το Κυπριακό και με αφορμή το Σχέδιο Ανάν (21.1. 2003)

Με Έλληνες & Τούρκους Κυπρίους*

Εισήγηση του Μάκη Μπαλαούρα*

«Η «Εποχή» από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας της εδώ και 13 χρόνια έχει ασχοληθεί σε βάθος με το Κυπριακό πρόβλημα παρουσιάζοντας τις θέσεις των αριστερών κομμάτων και των δύο κυπριακών κοινοτήτων.

Έτσι δείξαμε στους αναγνώστες μας -και όχι μόνο- ότι στην Κύπρο ζουν και Τουρκοκύπριοι. Η εφημερίδα μας έχει πάρει συνεντεύξεις από τον Γ Βασιλείου όταν ήτανε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας και του Δημήτρη Χριστόφια Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ, τότε που έγινε η μεγάλη στροφή στην πολιτική της Κύπρου για την ένταξη της στην ΈΕ.

Επανειλημμένα φιλοξενήσαμε άρθρα των επικεφαλής των αριστερών κομμάτων της ΤΚ κοινότητας όπως του Ταλάτ και του Ιζκάν τον οποίο μάλιστα κάλεσε στο προ 4ετίας φεστιβάλ της προκειμένου να συζητηθεί το κυπριακό μαζί με τον Γ . Κολοκασίδη του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ.

Ιδιαίτερους δεσμούς έχει αναπτύξει με τον Σενέρ Λεβέντ, εκδότη της εφημερίδας «Africa», γνωστό για τις ριζοσπαστικές απόψεις του και για τις σκληρές διώξεις του από το καθεστώς Ντενκτάς. Τέλος, δίνοντας μεγάλη σημασία σε κοινωνικά κινήματα, όπως το εργατικό, πήρε συνέντευξη από τους επικεφαλής των μεγαλύτερων εργατικών συνομοσπονδιών και από τις δύο κοινότητες.

Περηφανευόμαστε λοιπόν γιατί όχι μόνο ασχοληθήκαμε με το σημαντικό αυτό ζήτημα όταν τα άλλα ΜΜΕ αγνοούσαν το τι γίνεται στο νησί και κυρίως την τουρκοκυπριακή πλευρά, αλλά κυρίως υπερηφανευόμαστε γιατί θεωρούμε ότι προσφέραμε στην σε βάθος κατανόηση του προβλήματος.

Αντιμετωπίζοντας την πραγματικότητα

Είκοσι οχτώ χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας το νησί παραμένει διχοτομημένο Από τη μια πλευρά μια δημοκρατία που παρά τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν -όπως τα άλλα κράτη του ώριμου καπιταλισμού- προχώρησε οικονομικά και πολιτικά. Από την άλλη ένα αυταρχικό καθεστώς που στηρίζεται στις τουρκικές στρατοκρατικές δυνάμεις και που οδήγησε στην μετανάστευση το 40% των Τουρκοκυπρίων και στην είσοδο 115.000 εποίκων.

Σήμερα μετά την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε. και την υποβολή του σχεδίου Ανάν υπάρχουν τρεις λύσεις.

Η πρώτη να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, δηλαδή την de facto διχοτόμηση, αναμένοντας καλύτερες μέρες, οι οποίες δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έρθουν όπως δεν ήρθαν τα προηγούμενα 28 χρόνια που οι συνθήκες ήταν καλύτερες.

Η δεύτερη να επιβληθεί και de jure διχοτόμηση. Αυτή η λύση θα ήταν ίσως ενδιαφέρουσα αν πίσω από την γκριζοπράσινη διαχωριστική γραμμή δεν υπήρχαν 45.000 ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες με προηγμένο οπλισμό που συνεχώς θα δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειες στους κατοίκους του νησιού και ιδίως στους Ελληνοκύπριους.

Εμείς, αν και γνωρίζουμε ότι το σχέδιο Ανάν δεν ικανοποιεί πλήρως το περί δικαίου αίσθημα και δημιουργεί πιθανές προϋποθέσεις πολιτικών προβλημάτων στο εγγύς μέλλον (με τη βοήθεια μάλιστα προκλήσεων) είμαστε έντονα υπέρ της αποδοχής του ως βάση διαπραγμάτευσης, αν και οφείλουμε να πούμε ότι τα περιθώρια διαπραγμάτευσης είναι πολύ μικρά δεδομένου ότι το σχέδιο Ανάν είναι ο μέσος όρος των θέσεων των δύο πλευρών.

Είμαστε υπέρ της επίλυσης και για έναν επιπλέον -σημαντικότατο- λόγο. Το ότι όλοι οι Τουρκοκύπριοι αψηφώντας τα τανκ και τον αυταρχισμό βγήκαν στους δρόμους ζητώντας την επανένωση του νησιού. Κι εμείς, ως αριστεροί δεν πρέπει να μην πάρουμε σοβαρά υπόψη μας το γεγονός αυτό, όταν μάλιστα ενισχύονται και από παρόμοιες (αν και όχι ανάλογες) πρωτοβουλίες των Ελληνοκυπρίων.

Τέλος, είμαστε υπέρ γιατί πιστεύουμε ότι εντός της Ε.Ε.- παρά τα τεράστια προβλήματα λόγω της νεοφιλελεύθερης πορείας της- οι εθνικές διαφορές και οι αντιπαραθέσεις σμικρύνονται και το κενό αυτό το καλύπτουν οι ταξικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις. Ο ιστορικός και οδυνηρός συμβιβασμός, όπως τον χαρακτήρισε ο Δημήτρης Χριστόφιας, είναι πια η μόνη προωθητική δυνατότητα που υπάρχει.
Ας την δοκιμάσουμε».

* Μίλησαν:
• Νίκος Κατσουρίδης διευθυντής εφημερίδας «Χαραυγή», μέλος του ΠΓ του ΑΚΕΛ. βουλευτής,
• Μεχμέτ Σεγίς Γενικός Γραμματέας της Γενικής Συνομοσπονδίας Τουρκοκυπρίων εργαζομένων (DEV-IS) και
• Σεβγιούλ Ουλουντάγκ, δημοσιογράφος της τουρκοκυπριακής εφημερίδας «Yeniduzen» φεμινίστρια.
• Οι Τουρκοκύπριοι προσκεκλημένοι είναι κεντρικά στελέχη της πλατφόρμας «Αυτή η χώρα είναι δική μας» που συντονίζει τις διαδηλώσεις.
• Ο Μάκης Μπαλαούρας από την Εποχή άνοιξε και συντόνισε την εκδήλωση.

Τίτλοι των ομιλιών:
Της Σεβγιούλ Ουλουντάγκ ήταν: «Οι Τουρκοκύπριοι έπαψαν να είναι αόρατοι»
Του Μεχμέτ Σεγίς: «Είμαστε καταδικασμένοι να συνεργαστούμε».
Του Νίκου Κατσουρίδη ήταν: «Χρειάζεται λύση που να εκφράζει και τις δύο κοινότητες»
Πηγή: ΕΠΟΧΗ 26 Ιανουαρίου 2003