Του Μάκη ΜΠΑΛΑΟΥΡΑ
Δεν ανέμενα ότι το άρθρο μου στις “Συναντήσεις” τις ημέρες της επετείου της αποκατάστασης της Δημοκρατίας (24 Ιουλίου) με τον τίτλο “29 χρόνια αρκετά για τη μεταπολίτευση της Αριστεράς” θα συζητιόταν τόσο εκτεταμένα. Ακόμα και στην ιστοσελίδα του Indymedia υπήρξε διάλογος. Ανεξάρτητα από τις θετικές ή τις επικριτικές παρατηρήσεις, το γεγονός αυτό καθαυτό του ενδιαφέροντος για το τι έφταιξε για τη μη επικράτηση των ιδεών της ανανεωτικής Αριστεράς δείχνει ότι το κεφάλαιο ΚΚΕ Εσωτερικού και Ρήγα Φεραίου δεν ενδιαφέρει μόνο ιστορικούς και ιστοριοδίφες, αλλά είναι μια ανοιχτή πολιτική πρόκληση, συνδεδεμένη με την ύπαρξη και δράση της σημερινής ανανεωτικής Αριστεράς. Ο φίλος -διακεκριμένο παράδειγμα δημοσιογραφίας- Σοφιανός Χρυσοστομίδης, στην κυριακάτικη στήλη του “Ελεύθερα και απροκατάληπτα” της “Αυγής”, σε δύο συνεχόμενες Κυριακές, σχολίασε τις σκέψεις μου.
Τη δεύτερη (3 Αυγούστου) συμπεριέλαβε και αντιδράσεις του Λεωνίδα Κύρκου. Ο τελευταίος, αν και βρισκόμενος σε διακοπές, όπως όλοι οι μαχητές – πολιτικοί (ανεξάρτητα από τις απόψεις τους), δεν “αφήνει τίποτα να πέσει κάτω”. Ο Λ. Κύρκος, φυσικά, δεν συμφώνησε με την άποψή μου. Δήλωσε ότι, “αν υπήρχε κάποια ηγεσία που αναγνώριζε τον ρόλο των νέων ανθρώπων, αυτή ήταν η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτερικού, στην οποία μετείχαν, άλλωστε, νέοι άνθρωποι”.
Η μεταπολίτευση βρίσκει το ΚΚΕ Εσωτ. σε σχετικά καλή θέση. Παρά τις αμφιταλαντεύσεις και αμφισημίες του στην περίοδο Μαρκεζίνη – Πολυτεχνείου, η μεγάλη πλειοψηφία της νέας γενιάς (κυρίως της σπουδάζουσας) ήταν θετικά διακείμενη προς το ΚΚΕ Εσωτερικού. Ένα κόμμα που είχε τις πρωτοποριακές ιδέες του Ευρωκομουνισμού, αλλά είχε και ηγεσία και μηχανισμούς.
Η ηγεσία του ΚΚΕ Εσωτ. της μεταπολίτευσης ήταν σχεδόν απόλυτα η ίδια μ’
αυτήν της περιόδου της δικτατορίας. Ηγεσία όχι μόνο με αγωνιστικά φωτοστέφανα,
αλλά και φωτοδότες των ιδεών της ανανέωσης. Σεβαστά πρόσωπα για όλους, ακόμα
και για τους Λαμπράκηδες, που σαν Ρηγάδες βγήκαν και αυτοί από τις φυλακές με
“πλούσιο βιογραφικό” βασανιστηρίων. Ποιος, ποιοι
μπορούσαν να αμφισβητήσουν την καταξιωμένη ηγεσία; Ιδιαίτερα μάλιστα αυτοί που
είχαν θητεύσει στην προδικτατορική ΕΔΑ και ΔΝΛ ήταν ήδη διαποτισμένοι από τη
λενινιστική παράδοση της λειτουργίας του κόμματος. Απουσιάζει η γενιά του αντιδικτατορικού κινήματος στα όργανα
Έτσι θα ήταν και φάνηκε ότι ήταν εξαιρετικά απίθανο η γενιά αυτή να διεκδικήσει να παίξει τον καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Βέβαια, αυτή είναι μια προσωπική μου άποψη, την οποία μπορούν να σχολιάσουν σύντροφοι όπως π.χ. οι Μπ. Θεοδωρίδης, Θαν. Αθανασίου, Π. Κλαυδιανός, Νικ. Σταματάκης, Δημ. Κωσταράκος, που ανεξάρτητα από πιθανές πολιτικές διαφορές τους, είχαν σημαντικές συμπτώσεις για την πορεία του κόμματος και της νεολαίας. Όμως, ανεξάρτητα από απόψεις, η πραγματικότητα μιλά από μόνη της. Στις τρεις πρώτες εκλογές για την ανάδειξη των -καθοριστικής σημασίας για τη φυσιογνωμία και την πορεία του κόμματος- Κεντρικών Επιτροπών, τα μέλη που εξελέγησαν απ’ αυτή τη γενιά κυμαίνονταν στα 3 με 5. Μάλιστα στο Πολιτικό Γραφείο -το πραγματικό όργανο εξουσίας- η παρουσία τους ήταν απελπιστικά ασήμαντη. Ένα ερώτημα που επίσης ανακύπτει είναι γιατί ένα πλήθος Ρηγάδων βγαίνοντας από τη φυλακή έκοψε τους οργανωτικούς δεσμούς με το μεταπολιτευτικό ΚΚΕ Εσωτ., ενώ αρκετοί άλλοι αποχώρησαν τους πρώτους μήνες. Να υπογραμμίσω, ιδιαίτερα, ότι η επόμενη γενιά, αυτή που ξεπήδησε μέσα από το μαζικό αντιδικτατορικό κίνημα, η γενιά του Πολυτεχνείου όπως τη λένε, δεν είχε καμιά παρουσία στα καθοδηγητικά όργανα του κόμματος.
Σε αντίθεση με το ΚΚΕ, που προφανώς επειδή είχε λύσει τα εσωτερικά του προβλήματα προώθησε σε καίρια πόστα τους λιγοστούς (συγκριτικά με τους Ρηγάδες) αγωνιστές των γενιών αυτών. Ένας από τους λόγους που το ΚΚΕ αντέστρεψε τους δυσμενέστατους γι’ αυτό συσχετισμούς ήταν κι ετούτος.
Η συντηρητική γραμμή της ΕΑΔΕ και η διάσπαση του Ρ.Φ
Δεδομένων, λοιπόν, όλων τούτων, δεν ήταν τυχαία ούτε η παραγωγή συντηρητικής γραμμής (ΕΑΔΕ) ούτε οι χειρισμοί που οδήγησαν στη διάσπαση του Ρ.Φ. και στη διαγραφή της μισής νεολαίας του (Πανελλαδική). Όχι μόνο με συναισθηματική φόρτιση ούτε φυσικά σαν βετεράνοι που αναπολούν τις ηρωικές μέρες της νιότης τους, ο Ρήγας και το ΚΚΕ Εσωτ. υπήρξαν ένα ανεπανάληπτο σχολείο πολιτικής σκέψης, αγωνιστικής δράσης και κουλτούρας. Αν χρειάζεται να αναφερθούμε στα πολλά αρνητικά του, είναι για να βγάλουμε συμπεράσματα για τη σημερινή κατάσταση της Ανανεωτικής Αριστεράς. Η οποία -παρά το γεγονός ότι φαίνεται ότι θα συνεργαστεί και στις εκλογές- βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Όταν μάλιστα δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν γι’ αυτήν καλύτερες αντικειμενικές συνθήκες, όπως η φτώχεια, ο ιμπεριαλισμός, ο βιασμός του περιβάλλοντος, η παγκοσμιοποίηση.
από “Συναντήσεις” της ΑΥΓΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου