Το Φως που καίει*

Του Μάκη Μπαλαούρα

Ο τίτλος είναι από το γνωστό ποίημα του Κ. Βάρναλη, ένα ποίημα που σηματοδότησε την ολοκληρωτική στροφή του ποιητή στην πλευρά των «μεγάλων κοινωνικών ανακατατάξεων», όπως γράφει ο Γ. Ρίτσος για το ποίημα αυτό.
Τον ίδιο τίτλο είχα βάλει σε χρονογράφημά μου στην «Εποχή», στις 23 Μαΐου 2015 (που τώρα δεν το βρίσκω στην προβληματική ιστοσελίδα της), με αφορμή, πάλι, τη μεταφορά του Αγίου Φωτός από τα Ιεροσόλυμα στην Αθήνα και από κει σ’ όλη την Ελλάδα. Αφού εξασφάλιζαν το Άγιο Φως μετά από επαναλαμβανόμενους κατ’ έτος ξυλοδαρμούς και έντονες αντεγκλήσεις μεταξύ ιερέων διαφόρων δογμάτων, άρχισε η μεταφορά του το 1988, επί ΠΑΣΟΚ, με πρωτοβουλία ιδιώτη (γράφτηκε τότε ότι ήταν ταξιδιωτικός πράκτορας). Ο θρησκευόμενος ιδιώτης, αφού μετέφερε για λίγα χρόνια τους «φωτισμένους» πολιτικούς, επιχειρηματίες και εκκλησιαστικούς παράγοντες, σταμάτησε την «αφιλοκερδή» προσφορά του και έκτοτε τη μεταφορά του τη συνέχισε το κράτος, εξόδοις του και με τις ίδιες κατηγορίες θεοσεβούμενων ταξιδευτών–προσκυνητών, ως αρχηγός κράτους! Δεν τους δίδαξε η ρήση του Χριστού «ἐγὼ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου, ὁ ἀκολουθῶν μοι οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς».

Ως βουλευτής, κυρίως όμως ως αριστερός πολίτης, πίστευα ότι η σημερινή κυβέρνηση που στηρίζεται συντριπτικά από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα σταματούσε το, με ιδιωτική πρωτοβουλία, καθιερωθέν έθιμο.
Πολλά πράγματα συνηγορούσαν γι’ αυτό. Πρωθυπουργός, υπουργοί, βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη συντριπτική τους πλειοψηφία ορκίστηκαν με πολιτικό όρκο, χωρίς, μάλιστα, να δημιουργηθεί καμία αντιπαλότητα. Αντίθετα, αντιμετωπίστηκε ως φυσιολογικό γεγονός, όχι μόνο από τους πολίτες, αλλά και από την ορθόδοξη Εκκλησία, της οποίας ηγείται ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ένας ιεράρχης προσηνής, διαλλακτικός και με μέλημα το κοινωνικό έργο.
Τη πατήσαμε όμως, και σ’ αυτό το θέμα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κυβέρνηση, αλλά η εξουσία παραμένει στο βαθύ κράτος και στα ιδεολογικά προτάγματα του, που ελάχιστα επηρεάστηκαν από τον (αστικό) Διαφωτισμό! Το αποκορύφωμα της οπισθοδρόμησης ήρθε με τη μεταφορά των λειψάνων της Αγίας Βαρβάρας από τη Βενετία, με «υποσχετική», ότι θα επιστρέψει στη μόνιμη κατοικία της στην πόλη των Δόγηδων.

Κράτος των μουλάδων αλά Ιράν;
Αυτά τα προκλητικά γεγονότα ώθησαν οκτώ βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (θα ήταν πολύ περισσότεροι αν επέτρεπαν οι διαδικασίες της Βουλής) να καταθέσουν ερώτηση προς υπουργούς της Κυβέρνησης, που τόσο σάλο και αντιδράσεις προκάλεσε.
Πάλι με τιμές «αρχηγού κράτους», πάλι εμπλοκή του κράτους με δημόσιους λειτουργούς, με αεροπλάνα και βαπόρια. Με την Αγία Βαρβάρα τα πράγματα τραβήχτηκαν στα άκρα. Μεταφέρουν το σκήνωμα, όχι στους τόπους λατρείας, ως έχουν το δικαίωμα, αλλά στα (Δημόσια) Νοσοκομεία, γεγονός που δυσκολεύει αφάνταστα το λειτούργημα και την επιστημονική προσφορά του νοσηλευτικού προσωπικού, υπονομεύοντας την επιστήμη υπέρ της μεταφυσικής. Επιπλέον, ενοχλούν ασθενείς που είναι άθεοι ή άλλων θρησκευτικών δογμάτων. Προσθέτω, επίσης ότι, από τις αντιδράσεις που είχα, διαπίστωσα την ενόχληση, ακόμα και πιστών χριστιανών από τα παραπάνω τραγελαφικά γεγονότα που συμβαίνουν στο δημόσιο χώρο.
Επέμβαση, παρέμβαση, υπόσκαψη, κατάληψη του Δημόσιου Χώρου. Δεν είναι μόνο το κόστος σε εποχή ακραίας κοινωνικής εξαθλίωσης από τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της λιτότητας. Ακόμα και στις εποχές των παχιών αγελάδων το μείζον ζήτημα ήταν η εμπλοκή του κράτους σε αλλότρια πράγματα προς τον χαρακτήρα και τη λειτουργία του. Πού αλλού στην Ευρώπη συμβαίνουν τέτοια πράγματα; Πουθενά. Σίγουρα όμως στο θεοκρατικό κράτος των μουλάδων στο Ιράν…

Και γι αυτόν τον επιπλέον λόγο είναι άμεση ανάγκη και κοινωνική επιταγή ο πλήρης διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας. Άλλωστε, «απόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ θεοῦ τῷ Θεῷ»
Η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ανθρωπιστικό έργο και προσφορά προς τους χειμαζόμενους πολίτες. Δεν της χρειάζονται σκοταδιστικές εμπλοκές με το κράτος και παγανιστικές τελετές (όπως χαρακτήρισαν τη διαδικασία παραγωγής του Άγιου Φωτός ακόμα και ιερωμένοι). Ούτε πολιτικές παρεμβάσεις Μητροπολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι, που συμβαίνουν συχνά καθ’ άπασαν την επικράτεια…
*Από την «Εποχή» 1 Απριλίου 2016