Και για άλλα φταίει η γενιά του Πολυτεχνείου, από τα «Εποχικά» της «ΕΠΟΧΗΣ» 15/12/ 2011

Του Μάκη Μπαλαούρα

Αχός πολύς ακούγεται, πολλά άρθρα και τηλεοπτικές συζητήσεις για την καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου, που μας οδήγησε στην κρίση. Από την ακροδεξιά που το ξεκίνησε, έως τους ανυποψίαστους (;) τεχνοκράτες.
Εν πρώτοις μια μεθοδολογική παρατήρηση: Τι σημαίνει κοινωνιολογικά γενιά. Οι βρισκόμενοι περίπου, διαφορά ας πούμε δεκαετίας, στην ίδια ηλικιακή ομάδα, όπου συνέβη ένα σημαντικό γεγονός. Για παράδειγμα, ο Δαντόν με τον Βοναπάρτη στη Γαλλική Επανάσταση, ο Μ. Γλέζος με τον Γιώργο Παπαδόπουλο και τον Δερτιλή την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.
Προφανώς, εννοούν τα πολιτικά μηνύματα και τις ιδεολογικές μετακινήσεις που ανα-διαμορφώθηκαν, ένα νέο, δηλαδή, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο. Τι διαμόρφωσε εκείνη η “γενιά”; Τον έρωτα της ελευθερίας, τη διεκδίκηση της δημοκρατίας και την παρακαταθήκη ενός συνεχούς αγώνα αλλαγής κοινωνικών σχέσεων και συλλογικής δράσης. Όλα αυτά που συμπυκνώνονται στο τόσο παλιό, μα και τόσο φρέσκο και διαχρονικό μήνυμα δράσης: “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Ένα αντισυντηρητικό μήνυμα, σε γενικές γραμμές, ένα αριστερό. Την ανυπακοή.
Όμως, πέραν αυτού, τα συνεκτικά ή ομοιογενή στοιχεία ήσαν ελάχιστα. Άλλη μουσική, άλλη λογοτεχνία, άλλα φιλμ άκουγε και έβλεπε ο Ρήγας, από τον Κνίτη ή τον Μαοϊκό. Και μάλιστα πολλές φορές γινόταν συγκρούσεις γι’ αυτά.
Αλλά και στην πολιτική ένταξη, οι δρόμοι ήσαν διαφορετικοί. Το μόνο, δυστυχώς, κοινό στοιχείο τους ήταν ότι εκχώρησαν την κοινωνική καταξίωσή τους, την άμεση σχέση τους με τον εργαζόμενο ή τον φοιτητή, τις ικανότητές τους στην αντιγραφειοκρατική συλλογική δράση, στους πολιτικούς της προδικτατορικής “γενιάς”. Στον Παπανδρέου, στον Κύρκο και στον Φλωράκη (αν και εδώ με περισσότερη συμμετοχή).
Η σφραγίδα του λαϊκισμού ήταν του πρώτου, η πολιτική με αμβλυμένους τους ταξικούς διαχωρισμούς του δεύτερου και η σοβιετοφιλία και η μοναδικότητα του τρίτου. Το χρώμα και η αύρα που έφερνε μαζί τους η “γενιά” μας δεν εισχώρησε, παρά ελάχιστα, στα κόμματα. Προφανώς, από τη “γενιά” μας πολλοί ασχολήθηκαν με την πολιτική. Μερικοί στα κόμματα εξουσίας είτε από την αρχή, είτε μεταπήδησαν, θελγόμενοι από την εξουσία, αργότερα σ’ αυτά. Και λοιπόν; Ο Γεωργαλάς από αντιστασιακός κομμουνιστής και με δράση, μάλιστα, αεροπειρατή (!) , έγινε προπαγανδιστής της δικτατορίας. Ακυρώνει τους συνομηλίκους του, όπως του Μπελογιάννη ή του δολοφονημένου Διομήδη, με τον συνομήλικο του Μιχαλολιάκο…

Δεν θα τελειώσουν με τη “γενιά” του Πολυτεχνείου ούτε με τη γενιά της ανυπακοής
Βέβαια, και ίσως αυτό να είναι εναντίον μας στους νεόκοπους εισαγγελείς, με τους περισσότερους από τη γενιά μας, όπου και αν βρέθηκαν μετά τη μεταπολίτευση, υπάρχει αλληλοσεβασμός και συναισθηματική φόρτιση. Σχέσεις που δημιουργήθηκαν από τις οιμωγές στα κελιά της Ασφάλειας και της ΕΣΑ και επιπλέον, και στα κόμματα εξουσίας δεν υπήρξαν, τουλάχιστον, λαμόγια.
Όμως η “γενιά” μας επιπλέον, έβγαλε διεθνούς κύρους επιστήμονες, έντιμους και μαχητικούς συνδικαλιστές, δημοσιογράφους που δεν παπαγαλίζουν, επιχειρηματίες χωρίς διαπλοκές, καθώς και ανώτερα στελέχη, όπως είναι η φυσική εξέλιξη, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Δεν θα τελειώσουν εύκολα οι Καρατζαφέρηδες ή δυστυχώς και η κ. Διαμαντοπούλου με τη “γενιά” του Πολυτεχνείου, όπως δηλώνουν. Όπως και ο Σαρκοζί που διέταξε “να τελειώσουμε με τη γενιά του Μάη”.
Το άρωμα της ανυπακοής που πήρε από τις προηγούμενες γενιές η γενιά μας, το έχει πάρει η νέα γενιά, που βγαίνει στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, στις παρελάσεις, στις καταλήψεις, διεκδικώντας μαχητικά: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”.

Το Grexit θα φέ­ρει break it*, Άρθρο στην «Εποχή», 28/11/ 2012

Του Μά­κη Μπαλαούρα

Μέ­τρα λι­τό­τη­τας, νέα μέ­τρα, ξα­νά μέ­τρα… Στον πί­θο των Δα­ναΐδων. Δεν εί­ναι α­πλώς α­διέ­ξο­δο. Εί­ναι κοι­νω­νι­κός Αρμα­γε­δών υ­πό την κα­θο­δή­γη­ση «πνευ­μά­των δαι­μο­νίων», ό­πως θα έ­λε­γε και ο Ευαγ­γε­λι­στής. Λυ­ρι­κές υ­περ­βο­λές; Το α­ντί­θε­το. Κα­μία λυ­ρι­κή α­νά­γνω­ση δεν μπο­ρεί, του­λά­χι­στον α­κό­μα, να α­πο­τυ­πώ­σει το δρά­μα των Ελλή­νων, των Πορ­το­γά­λων, των Ισπα­νών, κα­θώς και των υ­πό­λοι­πων Ευ­ρω­παίων που ή­δη άρ­χι­σε να έρ­χε­ται η ώ­ρα τους. Μό­νο η ι­στο­ρία.
Η τρόι­κα –με ι­διαί­τε­ρη έμ­φα­ση το ΔΝΤ– πα­ρα­δέ­χε­ται πια και δη­μο­σίως ό­τι έ­πε­σαν τρα­γι­κά έ­ξω ό­λες οι προ­βλέ­ψεις. Η ύ­φε­ση σχε­δόν δι­πλα­σιά­στη­κε σε σχέ­ση με τις ε­κτι­μή­σεις ό­λων των μνη­μο­νίων. Το σύ­νο­λο της ύ­φε­σης τα χρό­νια της οι­κο­νο­μι­κής χο­λέ­ρας ξε­πέ­ρα­σε το 25%, ε­νώ και το 2013 α­πό το 4,5% του Προϋπο­λο­γι­σμού μπο­ρεί –σύμ­φω­να με διε­θνή ιν­στι­τού­τα– να ξε­πε­ρά­σει, ξα­νά, το 7%. Αξί­ζει να θυ­μη­θού­με ό­τι κα­τά την έ­ναρ­ξη της με­γά­λης οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης που ξε­κί­νη­σε το 1929 στις Η­ΠΑ, ή­ταν 24%! Ως ά­με­ση συ­νέ­πεια της α­σύλ­λη­πτης ύ­φε­σης, που δεν α­πα­ντιέ­ται ι­στο­ρι­κά σε πε­ριό­δους ει­ρή­νης, εί­ναι η ε­κτό­ξευ­ση της α­νερ­γίας.
Η α­νερ­γία, σύμ­φω­να με τα τε­λευ­ταία στοι­χεία της ΕΛ­ΣΤΑ­Τ, α­νέ­βη­κε στο 25,4%. Οι ε­πό­με­νοι μή­νες, σύμ­φω­να με προ­βλέ­ψεις του Ι­ΝΕ ΓΣΕΕ, θα ε­κτο­ξεύ­σουν την α­νερ­γία και στο τέ­λος του 2012 θα κλεί­σει στο τρο­μα­κτι­κό πο­σο­στό του 29%. Χρή­σι­μο εί­ναι να υ­πο­γραμ­μί­σου­με ό­τι η α­νερ­γία στις Η­ΠΑ το 1929 ή­ταν 25%.
Η αν­ερ­γία των νέων η­λι­κίας 15-24 ε­τών εί­ναι 55,5%, μέ­νο­ντας στα­θε­ρά πά­νω α­πό την Ισπα­νία που κα­τεί­χε τα πρω­τεία μέ­χρι πρό­τι­νος. Δη­λα­δή, πά­νω α­πό τους μι­σούς νέ­ους εί­ναι ά­νερ­γοι. Στις γυ­ναί­κες αυ­τής της η­λι­κίας η κα­τά­στα­ση εί­ναι ε­φιαλ­τι­κή: η α­νερ­γία προ­σεγ­γί­ζει το 70%!

Πα­ράλ­λη­λα, η ΕΕ στο σύ­νο­λό της δεί­χνει να ει­σέρ­χε­ται στα­θε­ρά στο δρό­μο της ύ­φε­σης. Ήδη κα­τα­γρά­φη­κε ύ­φε­ση -0,4% για το τρέ­χον έ­τος, ε­νώ η α­νερ­γία της ξε­περ­νά το 11%. Με ε­ξαί­ρε­ση τις Η­ΠΑ και την Ια­πω­νία που θα ση­μειώ­σουν πε­ριο­ρι­σμέ­νη α­νά­πτυ­ξη, ε­πι­βρά­δυν­ση κα­τα­γρά­φε­ται στην Κί­να, Ινδία, Βρα­ζι­λία.
Πα­ρε­μπι­πτό­ντως να ση­μειώ­σου­με ό­τι κα­νέ­νας άλ­λος στό­χος που έ­χουν βά­λει τα τρία Μνη­μό­νια δεν ε­πι­τεύχ­θη­κε. Ού­τε στο δη­μο­σιο­νο­μι­κό έλ­λειμ­μα, ού­τε, πέ­ραν των συ­γκυ­ρια­κών μι­κρο­α­πο­τε­λε­σμά­των, στο ι­σο­ζύ­γιο πλη­ρω­μών. Ού­τε καν στην πε­ρί­φη­μη α­ντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα. Στα μό­να που πέ­τυ­χαν, ή­ταν η κα­τε­δά­φι­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, του α­σφα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος, η διά­λυ­ση της δη­μό­σιας Υγείας και της Παι­δείας.

Πού πά­ει η Ελλά­δα, πού πά­ει η Ευ­ρώ­πη;
Πέ­ραν των γνω­στών προο­δευ­τι­κών οι­κο­νο­μο­λό­γων, ό­πως ο Στί­γκλτς και ο Κρού­γκμαν, που στη­λί­τευ­σαν α­πό την αρ­χή τα προ­γράμ­μα­τα «σω­τη­ρίας» για τα PIGS, πολ­λοί άλ­λοι οι­κο­νο­μο­λό­γοι του συ­ντη­ρη­τι­κού και θε­σμι­κού τό­ξου κρούουν πια και αυ­τοί τον κώ­δω­να του κιν­δύ­νου.
Ο Τσάρ­λς Ντα­λά­ρα, του ι­σχυ­ρού Διε­θνούς Χρη­μα­τι­στη­ρια­κού Ινστι­τού­του, στην Αθή­να που βρέ­θη­κε προχ­θές, α­νέ­φε­ρε ό­τι «ο στό­χος για τη μείω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους έ­χει ε­δώ και μή­νες ε­γκα­τα­λει­φθεί» (!) προ­σθέ­το­ντας ό­τι «η Ελλά­δα και η Ευ­ρώ­πη χρειά­ζε­ται λι­γό­τε­ρη λι­τό­τη­τα και πε­ρισ­σό­τε­ρη α­νά­πτυ­ξη».
Ένας άλ­λος οι­κο­νο­μο­λό­γος, ο Γκά­μπριελ Στερ­ν του γνω­στού Ινστι­τού­του «Exotik» ερ­μή­νευ­σε ου­σια­στι­κά τον Ντα­λά­ρα γρά­φο­ντας ό­τι «η Βό­ρεια Ευ­ρώ­πη δεν θέ­λει το ελ­λη­νι­κό χρέ­ος να εί­ναι βιώ­σι­μο, ώ­στε η χώ­ρα να υ­λο­ποιεί τις με­ταρ­ρυθ­μί­σεις».

Ο γνω­στός Ρου­μπι­νί ή­ταν πε­ρισ­σό­τε­ρο χλευα­στι­κός στις πο­λι­τι­κές της ΕΕ: «Η λι­τό­τη­τα που ε­πέ­λε­ξε η ΕΕ για την ευη­με­ρία, δεν εί­ναι πα­ρά τα οι­κο­νο­μι­κά του Μαρ­κη­σίου ντε Σα­ντ».
Αυ­τές τις μέ­ρες για την Ελλά­δα α­ντι­λή­φθη­καν πια οι πά­ντες ό­τι το χρέ­ος δεν εί­ναι βιώ­σι­μο. Το ΔΝΤ ζη­τά ε­πι­τα­κτι­κά νέο κού­ρε­μα του χρέ­ους, αυ­τή τη φο­ρά α­πό φο­ρείς του δη­μο­σίου το­μέα, δη­λα­δή α­πό την Ευ­ρω­παϊκή Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα και τις άλ­λες ε­θνι­κές κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες που κα­τέ­χουν ο­μό­λο­γα του ελ­λη­νι­κού δη­μο­σίου. Έχει ση­μα­σία να το­νι­στεί ό­τι η κ. Λα­γκάρ­ντ, ό­πως α­πο­κα­λύ­φθη­κε πρό­σφα­τα, εί­χε ζη­τή­σει νέο κού­ρε­μα α­πό τον Οκτώ­βριο του 2011.
Και ε­μείς; Θα συν­θλι­βό­μα­στε σ’ αυ­τές τις α­διέ­ξο­δες και κυ­ρίως κα­τα­στρο­φι­κές για την κοι­νω­νία και τις προο­πτι­κές της πο­λι­τι­κές πε­ρι­μέ­νο­ντας τι; Σε κα­λύ­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση, να τα βρει το ΔΝΤ με τη Γερ­μα­νία τον Νοέμ­βριο του 2013, με­τά δη­λα­δή α­πό τις γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές, που ό­σο και αν κου­ρευ­τεί το χρέ­ος, με αυ­τή την ε­φαρ­μο­σμέ­νη πο­λι­τι­κή, πά­λι θα ση­μειω­θεί α­διέ­ξο­δο. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση ό­μως η Ελλά­δα θα εί­ναι στη δε­κα­ε­τία του 2020 μια χώ­ρα δια­λυ­μέ­νη, φτω­χή, με πει­να­σμέ­νους και ξε­νι­τε­μέ­νους χω­ρίς μέλ­λον και προο­πτι­κή.
Με­ρι­κοί συ­ντη­ρη­τι­κοί δια­νοού­με­νοι λέ­νε ό­τι, ό­πως η Ελλά­δα ξε­πέ­ρα­σε τη με­τα­πο­λε­μι­κή και εμ­φυ­λιο­πο­λε­μι­κή κα­τα­στρο­φή, έ­τσι θα γί­νει και τώ­ρα. Λά­θος, για­τί τό­τε υ­πήρ­χε η ελ­πί­δα ε­νός κα­λύ­τε­ρου κό­σμου. Σή­με­ρα, η α­πό­γνω­ση έ­χει σκιά­σει τις ελ­πί­δες μιας κα­λύ­τε­ρης μέ­ρας με το ση­με­ρι­νό συ­σχε­τι­σμό των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων. Γι’ αυ­τό κά­θε μέ­ρα που περ­νά­ει ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρος κό­σμος στρέ­φει τη μα­τιά προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πει­θό­με­νος ό­τι αυ­τή η πο­λι­τι­κή δεν διορ­θώ­νε­ται, α­να­τρέ­πε­ται.

Μπο­ρεί ό­μως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αύ­ριο ως κυ­βέρ­νη­ση να α­να­τρέ­ψει τις νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες συ­ντα­γές; Αρκεί η θέ­λη­ση των με­λών και στε­λε­χών του; Πώς θα ε­πι­βά­λει μια άλ­λη πο­λι­τι­κή; Οι δυ­να­τό­τη­τες δια­πραγ­μά­τευ­σης που ο­δη­γούν σε πλή­ρη α­να­τρο­πή των νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρων συ­ντα­γών εί­ναι με­γά­λες. Το ο­μο­λο­γούν πια δη­μο­σίως και κυ­βερ­νη­τι­κοί πο­λι­τι­κοί, οι­κο­νο­μο­λό­γοι, διε­θνο­λό­γοι.
Η κα­τάρ­ρευ­ση της Ελλά­δας, κα­τάρ­ρευ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης
Η χρε­ο­κο­πία της Ελλά­δας και η έ­ξο­δός της α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη θα δη­μιουρ­γή­σουν κα­τ’ αρ­χήν μεί­ζο­να πο­λι­τι­κά προ­βλή­μα­τα. Η κάλ­τσα θα αρ­χί­σει να ξη­λώ­νε­ται και δεν θα στα­μα­τή­σει στην Ελλά­δα.
Η χώ­ρα μας, εξ άλ­λου, έ­χει τε­ρά­στια γεω­στρα­τη­γι­κή ση­μα­σία λό­γω της θέ­σης της κο­ντά στις νέες ε­στίες α­νά­φλε­ξης, τη Συ­ρία, την Πα­λαι­στί­νη, το Ιράν, και με ι­σχυ­ρούς δε­σμούς μ’ αυ­τή την πε­ριο­χή.
Όσο για τις οι­κο­νο­μι­κές ε­πι­πτώ­σεις, στη ση­με­ρι­νή Ευ­ρώ­πη, ό­πως και σ’ ό­λο τον κό­σμο, η δια­σύν­δε­ση των χρη­μα­το­πι­στω­τι­κών κι­νή­σεων, που γί­νε­ται σε πραγ­μα­τι­κό χρό­νο, εί­ναι α­πό­λυ­τη. Ακό­μα και σή­με­ρα, που οι ξέ­νες τρά­πε­ζες άρ­χι­σαν α­πό το 2010 να ξε­φορ­τώ­νο­νται τα ελ­λη­νι­κά ο­μό­λο­γα, η δια­σύν­δε­σή τους πα­ρα­μέ­νει υ­ψη­λή.
Μια κρί­ση στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες θα προ­κα­λέ­σει α­μέ­σως κρί­ση στις ι­σπα­νι­κές. Κυ­ρίως για­τί θα ε­πι­κρα­τή­σει πα­νι­κός, οι κα­τα­θέ­τες ή­δη τους τε­λευ­ταίους 8 μή­νες α­πέ­συ­ραν το 18% των κα­τα­θέ­σεων και θα α­πο­σύ­ρουν α­κό­μα πε­ρισ­σό­τε­ρες. Οι ή­δη κλυ­δω­νι­ζό­με­νες ι­σπα­νι­κές τρά­πε­ζες θα κα­ταρ­ρεύ­σουν προ­κα­λώ­ντας α­λυ­σι­δω­τό τσου­νά­μι α­πό τη Ρώ­μη, στο Ρίο, στη Φραν­κφούρ­τη, στη Νέα Υόρ­κη, έως το Τό­κιο.
Ο Μπέρ­ναρ­ντ Βί­ντσι, πρό­ε­δρος των ολ­λαν­δών βιο­μη­χά­νων προ­ει­δο­ποίη­σε: «Η Ελλά­δα πρέ­πει να βο­η­θη­θεί, για να πα­ρα­μεί­νει στην ευ­ρω­ζώ­νη. Το κό­στος α­πό την κα­τάρ­ρευ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης θα δια­μορ­φω­θεί για την Ολλαν­δία σε ε­κα­το­ντά­δες δισ. ευ­ρώ, οι ά­νερ­γοι θα αυ­ξη­θούν σε 500 χι­λιά­δες, το χρέ­ος θα ε­κτι­ναχ­θεί».
Ο Χουνκ Τρα­ν, μέ­λος του ΔΣ του Διε­θνούς Χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού Ινστι­τού­του ση­μείω­σε: «Αν η Ελλά­δα χρε­ο­κο­πή­σει, ο κίν­δυ­νος με­τά­δο­σης εί­ναι πο­λύ με­γά­λος».
Ο Τε­ο­ντόρ Βί­με­ρ, ε­πι­κε­φα­λής της Uni Gredit Bank, δή­λω­σε: «Δεν ξέ­ρω κα­νέ­ναν σο­βα­ρό τρα­πε­ζί­τη που θα ή­θε­λε να πε­τά­ξει την Ελλά­δα α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη. Το α­ντί­θε­το. Φο­βό­μα­σταν ό­τι η χώ­ρα θα α­πο­φά­σι­ζε α­πό μό­νη της την έ­ξο­δο».
Το γερ­μα­νι­κό Ίδρυ­μα Μπέρ­τελ­σμα­ν ση­μειώ­νει ό­τι, πέ­ρα α­πό το κό­στος που θα ε­πι­φέ­ρει στην ευ­ρω­ζώ­νη η έ­ξο­δος της Ελλά­δας, το ντό­μι­νο που θα προ­κα­λέ­σει θα ο­δη­γή­σει σε α­λυ­σι­δω­τή πτώ­χευ­ση Ισπα­νία και Πορ­το­γα­λία. Σύμ­φω­να με τους υ­πο­λο­γι­σμούς του, το κό­στος αυ­τό θα εί­χε σο­βα­ρό­τα­τες ε­πι­πτώ­σεις στις οι­κο­νο­μίες των 42 ι­σχυ­ρό­τε­ρων οι­κο­νο­μιών, που α­ντι­στοι­χούν στο 90% της πα­γκό­σμιας οι­κο­νο­μίας: θα κα­τα­γρά­ψει α­πώ­λειες 17 τρι­σε­κα­τομ­μυ­ρίων ευ­ρώ. Οι συ­ντά­κτες της έκ­θε­σης προ­τεί­νουν στη διε­θνή κοι­νό­τη­τα να α­πο­τρέ­ψει την έ­ξο­δο της Ελλά­δας α­πό το ευ­ρώ, για να α­πο­φύ­γει τις πα­ρα­πά­νω κα­τα­στρο­φι­κές ε­πι­πτώ­σεις.
Έχει ση­μα­σία η ση­μείω­ση που κά­νουν για τη Γαλ­λία: οι ζη­μιές της θα α­νέλ­θουν στο 154,4% του Α­ΕΠ ! Δεν εί­ναι, λοι­πόν, τυ­χαία η α­νη­συ­χία του τέως υ­πουρ­γού Οι­κο­νο­μι­κών της Γαλ­λίας Μπα­ρουάν, που έ­λε­γε ό­τι έ­να Grexit θα ε­πέ­φε­ρε μια έ­ξο­δο της Γαλ­λίας, έ­να Frexit.
Το κυ­ριό­τε­ρο. Η Κί­να, ό­πως α­πο­κά­λυ­ψε ο ε­πι­κε­φα­λής του De Linke Γκρέ­γκορ Γκί­ζι στη γερ­μα­νι­κή βου­λή, χω­ρίς α­πά­ντη­ση α­πό τη Μέρ­κε­λ, «α­πεί­λη­σε, ό­τι αν α­φή­σε­τε την Ελλά­δα να πέ­σει, η κι­νε­ζι­κή κυ­βέρ­νη­ση θα ρί­ξει τα ευ­ρω­παϊκά ο­μό­λο­γα που κα­τέ­χει στο χαρ­το­φυ­λά­κιό της στην α­γο­ρά. Αυ­τό θα προ­κα­λού­σε σει­σμό στο ευ­ρώ και στην Ευ­ρώ­πη».
Η κυ­βέρ­νη­ση των Η­ΠΑ δεν έ­χει πά­ρει θέ­ση δη­μο­σίως. Εμφα­νί­ζε­ται ό­μως στις α­με­ρι­κα­νι­κές και ευ­ρω­παϊκές ε­φη­με­ρί­δες και ΜΜΕ να α­νη­συ­χεί σφο­δρά με τον κίν­δυ­νο χρε­ο­κο­πίας της Ελλά­δας. Θεω­ρεί ό­τι ό­χι μό­νο η ευ­ρω­ζώ­νη και η ΕΕ θα κλο­νι­στούν συ­θέ­με­λα, αλ­λά μα­ζί τους και ό­λος ο κό­σμος. Εί­ναι λο­γι­κό. Οι Η­ΠΑ δεν εί­ναι μό­νο ο πα­γκό­σμιος χω­ρο­φύ­λα­κας, έ­χει και ε­γρή­γορ­ση για την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία. Εί­ναι σχε­τι­κά πρό­σφα­το το πα­ρά­δειγ­μα μιας μι­κρο­με­σαίας τρά­πε­ζας, της Lehman Brothers, που η χρε­ο­κο­πία της ο­δή­γη­σε το 2008 σε γε­νι­κευ­μέ­νη ύ­φε­ση. Πό­σο μάλ­λον για μια χώ­ρα, α­κό­μα και τό­σο μι­κρή, ό­πως η Ελλά­δα.
Δεν πρό­κει­ται για ε­πι­κίν­δυ­νο βο­λο­ντα­ρι­σμό του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η προ­γραμ­μα­τι­κή δέ­σμευ­σή του για ά­με­ση κα­τάρ­γη­ση των Μνη­μο­νίων, η δια­γρα­φή του μέ­γι­στου μέ­ρους του χρέ­ους και η ρή­τρα α­νά­πτυ­ξης πα­τούν σε γε­ρά θε­μέ­λια.
* Το Grexit εί­ναι η πε­ρί­φη­μη έ­ξο­δος της Ελλά­δας α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη. Η α­πει­λή αυ­τή, με τους δι­κούς μας ό­ρους, θα προ­κα­λέ­σει διά­λυ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης (break it).

Δεν θα συμμετέχουν αντιστασιακοί στον εορτασμό για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στο Προεδρικό Μέγαρο Ούτε ΣΥΡΙΖΑ- ΚΚΕ

Ανακοίνωση 41 αντιστασιακών

Δεν θα παρευρεθούν στον εορτασμό της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας 41 αντιστασιακοί της περιόδου 1967-1974 δηλώνοντας ότι αρνούνται να προσφέρουν νομιμοποίηση στην οικονομική δικτατορία που εξυφαίνεται σε βάρος του λαού. «Αρνούμαστε τη μετάλλαξη της χώρας μας σ’ αυτό που εμείς ονομάζουμε «ασήμαντη» δημοκρατία», αναφέρουν στην δήλωσή τους, τονίζοντας ακόμη ότι «Δεν υπήρξαμε και δεν θα γίνουμε ποτέ υποτελείς τυραννικών καθεστώτων, ακόμα κι αν αυτά φέρουν τον ψευδεπίγραφο τίτλο “Δημοκρατία”»

Ολόκληρη η ανακοίνωση

Όσοι και όσες υπογράφουμε αυτό το κείμενο δεν υπήρξαμε υποτελείς στη χούντα των πραξικοπηματιών συνταγματαρχών. Αγωνιστήκαμε εναντίον τους με το βλέμμα στους αγώνες και τις θυσίες του ελληνικού λαού κατά τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας για Ελευθερία, Δημοκρατία και κοινωνική Δικαιοσύνη.

Υπερασπιζόμενοι τις αξίες και τα οράματά μας, υποστήκαμε τις συνέπειες: φυλακίσεις, εξορίες, βασανιστήρια. Δεν υπήρξαμε και δεν θα γίνουμε ποτέ υποτελείς τυραννικών καθεστώτων, ακόμα κι αν αυτά φέρουν τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Δημοκρατία». Μας είναι αδιανόητο να αγνοήσουμε τους καθημερινούς αγώνες των εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά και πολιτικά λεηλατημένων Ελλήνων, που έπεσαν θύματα ενός διεφθαρμένου και απαξιωμένου πολιτικού συστήματος, το οποίο εξακολουθεί να αυτοπροσδιορίζεται ως «δημοκρατία».

Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τα δεσμά που, με την απόλυτη και απαράγραπτη ευθύνη των κυβερνώντων και των ύπατων θεσμικών εκφραστών του πολιτεύματος, χαλκεύονται σήμερα για τη χώρα, τα δεινά που οι αποφάσεις των κυβερνητών επιφυλάσσουν στο λαό.
Θεωρούμε απαρέγκλιτη δημοκρατική μας υποχρέωση να αντισταθούμε στις αντισυνταγματικές και πολιτικά επικίνδυνες μεθοδεύσεις που μετατοπίζουν την έδρα της πολιτικής νομιμότητας από το Κοινοβούλιο στις «αγορές».

Μεθοδεύσεις που υποθηκεύουν το αύριο της χώρας και τα κυριαρχικά δικαιώματα του ελληνικού λαού, κατεδαφίζουν τις κοινωνικές και πολιτικές κατακτήσεις των παλαιών και υπονομεύουν το μέλλον των νέων.

Η δημοκρατική συνείδηση και το αίσθημα δικαίου μάς απαγορεύουν να συμμετάσχουμε σε μια εκδήλωση κενή περιεχομένου, επίφαση δημοκρατικής ευαισθησίας, ανούσια παράσταση δήθεν πολιτικής συναίνεσης και κοινωνικής ομοψυχίας, όπως, δυστυχώς, καταλήγει να είναι, το δυσοίωνο τούτο έτος 2011, η προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου «για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας».

Οι υπογράφοντες δηλώνουμε την αντίθεσή μας σε οποιαδήποτε απόφαση συμμετοχής στην προεδρική δεξίωση της 24ης Ιουλίου 2011 και στην κατ’ επίφαση απόδοση τιμών στους αντιδικτατορικούς αγωνιστές της περιόδου 1967 – 1974. Αρνούμαστε να προσφέρουμε νομιμοποίηση στην οικονομική δικτατορία που εξυφαίνεται σε βάρος του λαού. Αρνούμαστε τη μετάλλαξη της χώρας μας σ’ αυτό που εμείς ονομάζουμε «ασήμαντη» δημοκρατία».

Το κείμενο υπογράφουν

Ιωσήφ Αναστασίου, Γιάννης Βασιλειάδης, Πέτρος Βλάσσης, Μπάμπης Γεωργούλας, Μαργαρίτα Γιαραλή, Κωστής Γιούργος, Μίμης Δαρειώτης, Βασίλης Δεμουρτζίδης, Μπούλη Θεοφυλακτοπούλου, Παναγιώτης Καϊσίδης, Τάσος Καζλάρης, Θανάσης Καλαφάτης, Μαρία Καλλέργη, Παύλος Κλαυδιανός, Μπάμπης Κοβάνης, Γρηγόρης Κοκοζίδης, Δημήτρης Κωσταράκος, Βασίλης Κωτούλας, Αντώνης Μαργαρίτης, Δημήτρης Μαστροδήμος, Νίκος Μανιός, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης, Μάκης Μπαλαούρας, Γιάννης Μπαλάφας, Γιάννης Μπανιάς, Μάγδα Πίττακα, Χρήστος Ρεκλείτης, Γιώργος Σαγιάς, Σπύρος Σακέττας, Γιάννης Σταματάκης, Νικηφόρος Σταματάκης, Ελλη Στεφανίδου, Γιάννης Στρατής, Νίκος Συρμαλένιος, Περικλής Τερζής, Πόπη Τζεμπελίκου, Νίκος Τσαγκρής, Κλέαρχος Τσαουσίδης, Ελένη Φατούρου-Δούμα, Νίκος Χρυσανθόπουλος.

Δε θα παρευρεθούν και ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα

Στην προεδρική εκδήλωση δεν θα παρευρεθούν επίσης ο πρόεδρος της Κ.Ο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας και η γραμματέας του ΚΚΕ Αλέκα Παπαρήγα.

Ο Α. Τσίπρας έστειλε επιστολή στον πρόεδρο της δημοκρατίας Κ. Παπούλια γνωστοποιώντας του τους λόγους για τους οποίους πάρθηκε η απόφαση αυτή. «Η Δημοκρατία μας φέτος δεν εορτάζει. Υποφέρει εξαιτίας της πλήρους και άνευ όρων παράδοσης της χώρας μας από την κυβέρνηση, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, προκαλώντας φτώχεια, ανεργία και απελπισία στην πλειοψηφία των συμπολιτών μας. Πονάει από τα ισχυρά πλήγματα που επέφεραν μεθοδεύσεις που παρακάμπτουν τη λαϊκή κυριαρχία και δρομολογούν οδυνηρές εξελίξεις ερήμην του λαού. Δακρύζει εξαιτίας των τριών χιλιάδων δακρυγόνων που οι εντεταλμένες αστυνομικές δυνάμεις εκτόξευσαν στις 29 Ιουνίου σε ειρηνικούς διαδηλωτές, προκαλώντας ανήκεστες βλάβες σε συμπολίτες μας.» τονίζει στη επιστολή του ο Α. Τσίπρας δηλώνοντας ότι

«Για τους παραπάνω λόγους οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα παραβρεθούν στο Προεδρικό Μέγαρο, όπως άλλωστε αποφάσισαν να πράξουν και πολλοί από τους αντιστασιακούς του αντιδικτατορικού αγώνα»

Το τύμπανο της πλατείας και οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ

Του Μάκη Μπαλαούρα*

Σύνταγμα. Μόλις είχαμε πληροφορηθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Οι δυνάμεις καταστολής έχουν καταπνίξει τους δρόμους μέχρι το Μοναστηράκι με τα χημικά και βαρούν όποιους βρουν στο δρόμο τους. Το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι, μπάχαλοι δηλαδή και μπάτσοι, εκκενώνει την Όθωνος, την Πλατεία και τους γύρω δρόμους.

Η δική μας Αριστερά, που σωστά έχει αναδείξει τους «αγανακτισμένους» ως προφυλακή του κινήματος, στέκεται πάλι ανήμπορη απέναντι στους μπαχαλάκηδες. Τους αντιμετωπίζει λίγο ιδεολογικά, ούτε κατ’ ελάχιστον, όμως, οργανωτικά…
Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά στα ΜΑΤ, στην Αμαλίας, στις σκάλες της Πλατείας από το πουθενά ένας τυμπανιστής. Ο ΜΑΤατζής κλωτσά το ταμπούρλο και το μόνο που καταφέρνει είναι να χαλάσει στιγμιαία τον ρυθμό.

Όπως στο «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» στη Ναζιστική Γερμανία

Ο τυμπανιστής συνεχίζει να χτυπά. Ο γητευτής των ΜΑΤατζήδων. Τον κοιτούν αποσβολωμένοι. Όπως στο «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας, όπου ο νάνος τυμπανιστής που το χτυπά εκφράζοντας τα συναισθήματα και την οργή του. Στο ναζιστικό καθεστώς, στον πόλεμο, στην μεταπολεμική εποχή…
Ο ήχος δίνει θάρρος και κουράγιο σε δυο άτομα που έρχονται από την πλατεία. Σφίγγουν τα χέρια. Μετά άλλοι δύο, τρεις. Στο τέλος «χίλιοι δεκατρείς» σχηματίζουν αλυσίδες στα σκαλοπάτια της πλατείας μπροστά στα ΜΑΤ με το ταμπούρλο να συνεχίζει απτόητο, όπως οι Τσιγγάνοι στο χωριό μου, που παίζουν ατέλειωτα στον χορό των «Γενιτσαραίων».
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να βγουν από την Βουλή μέσα από το δρομάκι, πάνω από τα ανθοπωλεία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, να διαπεράσουν τα ΜΑΤ και να ενωθούν με τον «μικρό τυμπανιστή» και την αυθόρμητη αλυσίδα. Τους ζητούσε η πλατεία από μέρες, πολύ περισσότερο τους ήθελε προχθές.
Πράξη απείρως συμβολική. Να πως δένεται η πολιτική με το κίνημα… Έμαθα ότι εκείνη την ώρα συζητούσαν να πάνε στον Παπουτσή, για να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία κ.τ.λ. Καλή ενέργεια. Πλην όμως στατική. Θα μπορούσε να γίνει το βράδυ ή την άλλη μέρα.
Ο μικρός τυμπανιστής και η άγνωστη παρέα του έμειναν μόνοι στην πλατεία.
Ο ήχος του τύμπανου ακούγεται ακόμα…

*Από την «Εποχή»