Του Μάκη Μπαλαούρα
Αχός πολύς ακούγεται, πολλά άρθρα και τηλεοπτικές συζητήσεις για την καταραμένη γενιά του Πολυτεχνείου, που μας οδήγησε στην κρίση. Από την ακροδεξιά που το ξεκίνησε, έως τους ανυποψίαστους (;) τεχνοκράτες.
Εν πρώτοις μια μεθοδολογική παρατήρηση: Τι σημαίνει κοινωνιολογικά γενιά. Οι βρισκόμενοι περίπου, διαφορά ας πούμε δεκαετίας, στην ίδια ηλικιακή ομάδα, όπου συνέβη ένα σημαντικό γεγονός. Για παράδειγμα, ο Δαντόν με τον Βοναπάρτη στη Γαλλική Επανάσταση, ο Μ. Γλέζος με τον Γιώργο Παπαδόπουλο και τον Δερτιλή την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης.
Προφανώς, εννοούν τα πολιτικά μηνύματα και τις ιδεολογικές μετακινήσεις που ανα-διαμορφώθηκαν, ένα νέο, δηλαδή, πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο. Τι διαμόρφωσε εκείνη η “γενιά”; Τον έρωτα της ελευθερίας, τη διεκδίκηση της δημοκρατίας και την παρακαταθήκη ενός συνεχούς αγώνα αλλαγής κοινωνικών σχέσεων και συλλογικής δράσης. Όλα αυτά που συμπυκνώνονται στο τόσο παλιό, μα και τόσο φρέσκο και διαχρονικό μήνυμα δράσης: “Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”. Ένα αντισυντηρητικό μήνυμα, σε γενικές γραμμές, ένα αριστερό. Την ανυπακοή.
Όμως, πέραν αυτού, τα συνεκτικά ή ομοιογενή στοιχεία ήσαν ελάχιστα. Άλλη μουσική, άλλη λογοτεχνία, άλλα φιλμ άκουγε και έβλεπε ο Ρήγας, από τον Κνίτη ή τον Μαοϊκό. Και μάλιστα πολλές φορές γινόταν συγκρούσεις γι’ αυτά.
Αλλά και στην πολιτική ένταξη, οι δρόμοι ήσαν διαφορετικοί. Το μόνο, δυστυχώς, κοινό στοιχείο τους ήταν ότι εκχώρησαν την κοινωνική καταξίωσή τους, την άμεση σχέση τους με τον εργαζόμενο ή τον φοιτητή, τις ικανότητές τους στην αντιγραφειοκρατική συλλογική δράση, στους πολιτικούς της προδικτατορικής “γενιάς”. Στον Παπανδρέου, στον Κύρκο και στον Φλωράκη (αν και εδώ με περισσότερη συμμετοχή).
Η σφραγίδα του λαϊκισμού ήταν του πρώτου, η πολιτική με αμβλυμένους τους ταξικούς διαχωρισμούς του δεύτερου και η σοβιετοφιλία και η μοναδικότητα του τρίτου. Το χρώμα και η αύρα που έφερνε μαζί τους η “γενιά” μας δεν εισχώρησε, παρά ελάχιστα, στα κόμματα. Προφανώς, από τη “γενιά” μας πολλοί ασχολήθηκαν με την πολιτική. Μερικοί στα κόμματα εξουσίας είτε από την αρχή, είτε μεταπήδησαν, θελγόμενοι από την εξουσία, αργότερα σ’ αυτά. Και λοιπόν; Ο Γεωργαλάς από αντιστασιακός κομμουνιστής και με δράση, μάλιστα, αεροπειρατή (!) , έγινε προπαγανδιστής της δικτατορίας. Ακυρώνει τους συνομηλίκους του, όπως του Μπελογιάννη ή του δολοφονημένου Διομήδη, με τον συνομήλικο του Μιχαλολιάκο…
Δεν θα τελειώσουν με τη “γενιά” του Πολυτεχνείου ούτε με τη γενιά της ανυπακοής
Βέβαια, και ίσως αυτό να είναι εναντίον μας στους νεόκοπους εισαγγελείς, με τους περισσότερους από τη γενιά μας, όπου και αν βρέθηκαν μετά τη μεταπολίτευση, υπάρχει αλληλοσεβασμός και συναισθηματική φόρτιση. Σχέσεις που δημιουργήθηκαν από τις οιμωγές στα κελιά της Ασφάλειας και της ΕΣΑ και επιπλέον, και στα κόμματα εξουσίας δεν υπήρξαν, τουλάχιστον, λαμόγια.
Όμως η “γενιά” μας επιπλέον, έβγαλε διεθνούς κύρους επιστήμονες, έντιμους και μαχητικούς συνδικαλιστές, δημοσιογράφους που δεν παπαγαλίζουν, επιχειρηματίες χωρίς διαπλοκές, καθώς και ανώτερα στελέχη, όπως είναι η φυσική εξέλιξη, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.
Δεν θα τελειώσουν εύκολα οι Καρατζαφέρηδες ή δυστυχώς και η κ. Διαμαντοπούλου με τη “γενιά” του Πολυτεχνείου, όπως δηλώνουν. Όπως και ο Σαρκοζί που διέταξε “να τελειώσουμε με τη γενιά του Μάη”.
Το άρωμα της ανυπακοής που πήρε από τις προηγούμενες γενιές η γενιά μας, το έχει πάρει η νέα γενιά, που βγαίνει στις πλατείες, στις διαδηλώσεις, στις παρελάσεις, στις καταλήψεις, διεκδικώντας μαχητικά: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου