Του Μάκη Μπαλαούρα
Είναι γνωστό το πρόβλημα των συνεργασιών της Ανανεωτικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ σε διάφορα πολιτικά επίπεδα (τοπική αυτοδιοίκηση, συνδικάτα) που ταλανίζει τον χώρο της από την εποχή του ΚΚΕ Εσωτερικού. Ανεξάρτητα από τη διάσταση των απόψεων που έπαιρναν συγκρουσιακή μορφή κατά περιόδους, κυρίως στις δημοτικές εκλογές και οι δύο απόψεις –υπέρ των συνεργασιών ή υπέρ των αυτόνομων δημοτικών και συνδικαλιστικών κινήσεων– κατέληγαν στο συμπέρασμα, έστω και εκ των υστέρων, ότι η στρατηγική του ΠΑΣΟΚ ήταν η χρησιμοποίηση και η εκμετάλλευση της Αριστεράς. Ούτε καν το κλειστό ΚΚΕ απέφυγε τον διασυρμό του από το ΠΑΣΟΚ, αν θυμηθούμε, τουλάχιστον, το περίφημο μορατόριουμ μεταξύ ΠΑΣΚΕ και ΕΣΑΚ. Η άποψη αυτών που υποστηρίζουν με ένταση τις συνεργασίες είναι ότι “με το μικρό μέγεθός μας μόνοι μας θα μένουμε έξω από το πολιτικό γίγνεσθαι, ενώ παίρνοντας ορισμένα πόστα θα δίνουμε το δικό μας πολιτικό στίγμα, συμβάλλοντας στις αποφάσεις, περιορίζοντας τον αυταρχισμό, τον λαϊκισμό και τον συντηρητισμό του ΠΑΣΟΚ”.
Αυτή η άποψη δεν είναι απλώς σεβαστή, διαθέτει ταυτόχρονα και θεωρητικά όπλα. Όμως στην πράξη λόγω της πρακτικής του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούν να σταθούν ούτε καν ψήγματα αυτής της θεωρητικής αντίληψης. Επιπρόσθετα, οι δυνάμεις της ανανεωτικής Αριστεράς δεν στηρίζονται στα πολιτικά τους κύτταρα, δηλαδή στις οργανώσεις, γιατί αυτές είναι εν πολλοίς αφυδατωμένες από πολιτική δράση, καταλήγοντας έτσι να λειτουργούν περισσότερο σαν εκλογικοί μηχανισμοί μη δυνάμενες να εκπέμψουν διακριτό πολιτικό στίγμα και να κάνουν μαζικές παρεμβάσεις. Έτσι αναγκάζονται να εκχωρούν τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων σε ορισμένα στελέχη τους που καταλήγουν, λόγω της αδυναμίας των οργανώσεων, να ενεργούν ως παράγοντες. Σε ποιο βαθμό παραγοντισμού φτάνει ο καθένας εξαρτάται από την ιδεολογική του κατάρτιση και την πολιτική του συνέπεια.
Το πρόβλημα είναι σοβαρό είτε για ΟΤΑ πρόκειται είτε για συνδικάτα. Αποκτά όμως εξαιρετική σημασία όταν τελικά συγκρούονται σημαντικές πολιτικές δράσεις των τοπικών δυνάμεων με τις κεντρικές πολιτικές πρωτοβουλίες του κόμματος.
Για παράδειγμα, ο Συνασπισμός έκανε κεντρικό θέμα τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων – ομήρων του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Ο Αλαβάνος ως ευρωβουλευτής, ο Λαφαζάνης και ο Κουβέλης ως βουλευτές και ο Παπαδημούλης στα νέα του καθήκοντα με πρωτοβουλίες και μαχητικές παρεμβάσεις τους έκαναν το θέμα των συμβασιούχων κεντρικό ζήτημα στο προεκλογικό και μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό, γεγονός που ανάγκασε τη Ν.Δ. να δεσμευτεί για τη μονιμοποίηση των χιλιάδων ομήρων. Βέβαια η Ν.Δ. ως κυβέρνηση προχώρησε πλημμελώς στη μονιμοποίηση των συμβασιούχων, γεγονός που υποχρέωσε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και τον ευρωβουλευτή του ΣΥΝ στο να εξακολουθούν να παρεμβαίνουν δυναμικά.
Στα πολλαπλά ερωτήματα που του έθεταν, ο υπουργός κ. Παυλόπουλος βρέθηκε σε άμυνα μέχρι που δήλωσε ότι “κανείς που εμπίπτει στο Π.Δ. 164/2004 δεν πρόκειται να απολυθεί όταν θα λήξει η σύμβασή του μέχρι να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες της μονιμοποίησής του”. Βέβαια, ορισμένοι φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα έγραψαν στα παλιά τους παπούτσια τον υπουργό και τις διαδικασίες απολύοντας συμβασιούχους. Στους δήμους όμως δεν υπήρξαν απολύσεις. Και αυτό παρά το γεγονός ότι η ΚΕΔΚΕ διεκδίκησε τα απαιτούμενα κονδύλια για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων από την κυβέρνηση πιέζοντάς την πολιτικά, αποκλείοντας βέβαια τη χρησιμοποίηση εκ νέου των συμβασιούχων ως ομήρων στις δίκαιες απαιτήσεις της.
Εκτός των δήμων Ζωγράφου και Καλλιθέας (σύμφωνα με πρόσφατα στοιχεία της ΓΣΕΕ).
Στον δήμο Ζωγράφου δήμαρχος είναι χουντικό κατάλοιπο που γνωρίζει από το παρελθόν του να διοικεί με αυταρχισμό, αλαζονεία και απανθρωπιά.
Ο δήμος Καλλιθέας όμως που συγκυβερνάται από το ΠΑΣΟΚ και από τον Συνασπισμό, αφενός προχώρησε σε επιλεκτικές απολύσεις και αφετέρου σε επιλεκτικές… προλήψεις. Δύο ενδεχόμενα συμβαίνουν. Το πρώτο είναι να ενήργησε ο δήμαρχος με αυταρχισμό, όπως έχει μάθει και όπως του έχουν επιτρέψει, γράφοντας τη συνεργαζόμενη δύναμη, ή να συνδιαλέχτηκε με μέρος των δημοτικών συμβούλων του ΣΥΝ.
Η αποκλεισμένη από τις πολιτικές αποφάσεις των δημοτικών πραγμάτων οργάνωση του ΣΥΝ φαίνεται ότι κινείται σε σωστή κατεύθυνση, αν και εκ των υστέρων, μη έχοντας γνώση εκ των προτέρων. Σε κάθε περίπτωση όμως ο Συνασπισμός, αντίθετα απ’ ό,τι του άξιζε από τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις του, χρεώνεται πολιτικά την παράνομη μεταχείριση του δήμου προς τους συμβασιούχους. Έτσι εκείνο που μένει στον πολίτη είναι η αλληλοσυγκρουόμενη και αλληλοαναιρούμενη στάση του κόμματος στο θέμα αυτό. Στο επικείμενο συνέδριο αξίζει να συζητηθούν και τέτοιες πολιτικές και όχι μόνο τα περί σοσιαλισμού και τα περί προέδρων ζητήματα. Είναι τελικά και θέμα πολιτικής αξιοπρέπειας το να επιτρέπουμε σε κάποιους να συμπεριφέρονται όπως ο Α. Παπανδρέου, “ο δήμαρχος και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις”.
” Η ΑΥΓΗ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου