Αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ανατροπή «ΕΠΟΧΗ» 24/12/ 2014

Του Μάκη Μπαλαούρα
Το άρθρο αυτό στηρίχτηκε στην παρέμβαση μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Π. Τριγάζη και Γιάννη Γούναρη «Επανίδρυση της Ευρώπης» που έγινε στις 15 Δεκεμβρίου στον Πύργο.
Το βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί ως εγχειρίδιο ενός αριστερού που είναι συνάμα ευρωπαίος. Οφείλω να κάνω μια ιδιαίτερη προσωπική αναφορά στον Π. Τριγάζη, που παρά τη διαφορετική εκκίνηση μιας γοητευτικής διαδρομής, η μήτρα της γέννας ήταν η ίδια. Ήταν το όραμα μιας απελευθερωμένης κοινωνίας, ενός αναζητούμενου κομμουνισμού. Μέσα σ’ αυτό, με τον Πάνο χωρούσε ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης, η επικοινωνία στους αγωνιστικούς δρόμους, η αναζήτηση μιας διαφορετικής πορείας απελευθέρωσης από τα ιστορικά στερεότυπα.
Στο βιβλίο υπάρχουν κεφάλαια που αφορούν την πορεία οικοδόμησης της ΕΕ, τη λειτουργία των οργάνων της, καθώς και τα τεράστια προβλήματα που προέκυψαν από τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της. Δεν θα υπεισέλθω αναλυτικά σ’ αυτά. Μόνο μια παρένθεση ως ιστορική τακτοποίηση.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ δεν δίχασε μόνο τους λαούς της Ευρώπης, δίχασε και την Αριστερά και τη δική μας. Δεν ήταν μόνο ο διχασμός μεταξύ, από τη μια του ΚΚΕ/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και από την άλλη του Συνασπισμού, αλλά υπήρξε και έντονη πολιτική διαφοροποίηση της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς που πήρε πολιτικές – κινηματικές πρωτοβουλίες, με στελέχη που όλοι μαζί αργότερα, με δυσκολίες και συγκρούσεις(που καμιά φορά φαίνονταν ανυπέρβλητες) δημιουργήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ…
Στο βιβλίο υποστηρίζεται ότι η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει, να επανιδρυθεί και ζητείται επιστροφή στις ρίζες της Ευρωπαϊκής Ιδέας.
«Η πρωτοφανής νεοφιλελεύθερη επέλαση ανοίγει τις καταπακτές της ιστορίας και οδηγεί στα αποκρουστικά φαινόμενα του φασισμού, εθνικισμού και ξενοφοβίας..»
Στο στόχαστρο, αναφέρουν, βρίσκεται «η καρδιά του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού», οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών που κερδήθηκαν από μεγάλες επαναστάσεις, όπως η Γαλλική και η Οκτωβριανή.. Στην ουσία λοιπόν, πρόκειται για πολιτιστική αντεπανάσταση, η οποία μπορεί να αποκρουστεί μόνο με ένα μεγάλο πανευρωπαϊκό κίνημα ιδεών και αξιών για την επανίδρυση της Ευρώπης».

Η κρίση της Ευρώπης είναι υπαρξιακή!

Νομίζω ότι αρωγός στις παραπάνω εκτιμήσεις του βιβλίου είναι η φράση του Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», που αν και γράφτηκε για άλλη περίοδο, αυτή της ανόδου του φασισμού, ταιριάζει απόλυτα στη τωρινή εποχή.
Η σημερινή ΕΕ και το σοβιετικό σύστημα έχουν ένα βασικό κοινό. Δημιούργησαν ένα πολιτικό οικοδόμημα στη βάση ενός οικονομικού δόγματος. Η κρίση χρέους στη δύνη της οποίας βρίσκεται η Ε.Ε. είναι δομική, δεν αφορά απλά τη στενά οικονομική της διάσταση, δεν είναι ούτε μερική ή περιφερειακή και επομένως δεν οφείλεται σε μια απλή αιτία που μπορεί να θεραπευτεί χωριστά. Πρόκειται για μια γενική κρίση του πολιτικού σχεδίου της. Η ισορροπία ισχύος μεταξύ εθνών, λαών και κυρίαρχων τάξεων έχει διαταραχτεί σημαντικά .
Ο Μπαλιμπάρ, αφού διαπιστώνει και αυτός, μαζί με άλλους διανοούμενους τα παραπάνω, θέτει το ερώτημα: «Επανάσταση από τα πάνω ή από τα κάτω;». Οι ευρωπαϊκές ελίτ και οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη κρίση προκρίνουν ένα ομοσπονδιακό άλμα με σιδηρά πειθαρχία στις δημόσιες δαπάνες και το κοινωνικό κράτος, αυξάνοντας την ισχύ των διορισμένων θεσμών, όπως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Επιτροπής, σε ένα απόλυτο νεοφιλελεύθερο βάθεμα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια συνεχεία της ταξικής επίθεσης, αλλά πιο αδυσώπητη, πιο σκληρή.

Επανάσταση από τα κάτω

Η Ευρώπη είναι νεκρή, αναφώνησε ο Ζίζεκ. Δεν προτείνει όμως, όπως και δεν προτείνουμε επιστροφή στο παρελθόν, στα ξεχωριστά κράτη και στην ένταση των κάθε είδους ανταγωνισμών μεταξύ τους, που θα γίνουν εύκολη λεία από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Το έδαφος, ως εκ τούτου είναι ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη πολιτικοποιημένη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Απαιτείται μια επανάσταση από τα κάτω. Κοινωνική και δημοκρατική που θα πάρει διάφορες μορφές, όπως απείθεια, αγανάκτηση, εξέγερση, στηριζόμενη στα κοινωνικά κινήματα και σε ριζοσπαστικές μορφές κυβερνήσεων σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, όπως άλλωστε προδιαγράφεται στην Ελλάδα και Ισπανία, αλλά και υπάρχουσα ήδη στο κρατίδιο της Θουριγγίας της Γερμανίας.

Ο «φίλος» μας Γ. Στουρνάρας*

Του Μάκη Μπαλαούρα

Τα σημεία της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού αφού την πήρε από τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον Γιούγκερ και τους άλλους δημοκράτες-υπεύθυνους – σωτήρες, μαζί με έντυπα-ναυαρχίδες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τη σήκωσε, ακόμα πιο ψηλά ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσο ψηλά, τόσο δυνατά, τόσο περήφανα, ωσάν τον στρατιώτη στο Ραϊχσταγκ, όταν οι Ρώσοι κατάλαβαν το κατεστραμμένο Βερολίνο. Κατεστραμμένη και η Αθήνα από τους κακούς, αν έρθουν στην εξουσία. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Ρώσος ήταν ένας απλός στρατιώτης, ο Γ. Στουρνάρας κατέχει τη θέση του Στρατάρχη, εξ απονομής. Είναι Διοικητής, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, τη Κεντρική Τράπεζα της χώρας, ως εκ τούτου μέλος του Δ.Σ. της πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου επικεφαλής είναι ο Μάριο Ντράγκι.

Ένα πανίσχυρο όργανο, με διορισμένους ανθρώπους, που αφού διορίζονται δε δίνουν πουθενά λογαριασμό, ούτε καν ελέγχονται στοιχειωδώς από τα εκλεγμένα σώματα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Παρενθετικά να πούμε ότι ο Μ. Ντράγκι βλέποντας ότι με το τζιχαντισμό του φιλελευθερισμού, το καράβι Ευρώπη θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο, έβαλε λίγο νερό στο νεοφιλελεύθερο κρασί του. Σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο Ζαν Κλοντ Τρισέ, με τον οποίον είχα, κυριολεκτικά, σκοτωθεί για την ελληνική και κατ’ επέκταση σοβούσα ευρωπαϊκή κρίση («Ελευθεροτυπία», 3 Ιουλίου 2010 με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ).

 Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ

Δε μπορεί κανείς να ξέρει τι κάνει ο Γ. Στουρνάρας στις συνεδριάσεις της ΕΚΤ. Συντάσσεται με τα ανοίγματα του Ντράγκι ή παίρνει το μέρος της δογματικά νεοφιλελεύθερης Bundesbank.

Οι Διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος
Ως υπάλληλος και ως πρόεδρος και μέλος στο Δ.Σ. των Υπαλλήλων της Τ.Ε γνώρισα πολύ καλά όλους τους Διοικητές της. Από τον Δ. Χαλικιά, τον Τ. Χριστοδούλου, έως τον Παπαδήμο, Γκαργκάνα και Προβόπουλο. Επίσης από τη θέση μου στο Γενικό Συμβούλιο, το ανώτερο όργανο της Τράπεζας, ως εκπρόσωπος των εργαζομένων (προς άρση παρεξηγήσεων, την αποζημίωσή μου την κατέθετα στο Απεργιακό Ταμείο του Συλλόγου μας), γνώρισα την ολοένα διολισθούμενη οικονομική σκέψη τους, από κεϋνσιανή σε νεοφιλελεύθερη…

Τον Γιάννη Στουρνάρα, πρώτη φορά τον συνάντησα στο εστιατόριο του LSE και οι δύο μεταπτυχιακοί, εγώ τελειώνοντας και αυτός αρχίζοντας. Ήταν ένας χαμηλών τόνων νέος, οργανωμένος στην ΚΝΕ, αλλά χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό. Περισσότερο τον γνώρισα ως εργαζόμενοι στη Διεύθυνση Μελετών όταν επί Δ. Χαλικιά προσελήφθηκε ως σύμβουλος. Ικανός και προσηνής, ευχάριστος στις συζητήσεις.
Πολύ συχνά πρόβαλε την αγωνιστική-αριστερή, ΕΑΜίτικη καταγωγή του πατέρα του με υπερηφάνεια. Έκτοτε χαθήκαμε. Έγινε πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, αργότερα του σημαντικού κυβερνητικού οργάνου του Συμβουλίου Οικονομιών Εμπειρογνωμόνων και τέλος γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, του κέντρου ερευνών του ΣΕΒ. Όταν έγινε υπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση εφάρμοσε με ιδιαίτερη ζέση τις μνημονιακές απαιτήσεις. Η κυνική ρήση του «περί όνου σκιάς» όταν δημιουργήθηκαν εντονότατες αντιδράσεις και μεγάλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων για την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, έδειξε όχι μόνο τον νεοφιλελεύθερο οίστρο του αλλά και τον απροκάλυπτο κυνισμό του.
Στους συνεργάτες του έλεγε πως στις διαπραγματεύσεις πρέπει να κρατούν ευλύγιστη στάση, επικαλούμενος συχνά τον στίχο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη, όπου ο γιος του Κρέοντα, Αίμονας έλεγε «Όσα δέντρα στην ορμή του χειμάρρου λυγίζουν τους κορμούς τους δεν τσακίζονται. Όσα, όμως αντιστέκονται, ξεριζώνονται»…!

Τις πρώτες μέρες ως Διοικητής στην Τ.Ε έδειξε ένα λίαν δημοκρατικό πρόσωπο. Απαίτησε στις συναντήσεις διαπραγμάτευσης με τον ίδιο και με τα εντεταλμένα στελέχη να παρίστανται όλα τα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου Υπαλλήλων. Δεν πέρασαν όμως μερικές μέρες και άλλαξε τροπάριο. Τα κανονίζει με την, ακόμα ισχυρή, ΠΑΣΚΕ, για τα συλλογικά ζητήματα των υπαλλήλων, παίρνοντας ανταλλάγματα την εργασιακή ειρήνη ή πρόσληψη στρατού ειδικών συμβούλων.
Τις παραμονές των εκλογών του 2011, τότε που το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανιόταν στον αέρα της Ευρώπης, δημιουργώντας μια σχεδιασμένη τρομοκρατική επίθεση με όσα μέσα διέθεταν, από εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα, έως δηλώσεις ανώτατων στελεχών κυβερνητικών και της ΕΕ, ο τότε Διοικητής Γ. Προβόπουλος, αν και τοποθετημένος στη ΝΔ κράτησε αποστάσεις από το αχαλίνωτο κρεσέντο φόβου. Μιλούσε για συνέχεια των μεταρρυθμίσεων και ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς για τα προβλήματα της οικονομίας, όπως για τη ρευστότητα.

Στουρνάρας ως ελληνική Bild
Αντίθετα, ο Γ. Στουρνάρας μίλησε όπως η κίτρινη κυβερνητική εφημερίδα «Bild», αυτή που δημοσίευσε στα ελληνικά στις προηγούμενες εκλογές, πρωτοσέλιδο τρομοκρατικό μήνυμα, πως θα γινόταν η συντέλεια της Ευρώπης αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος, για τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος κεντρικός τραπεζίτης, συντάχθηκε, υπερθεματίζοντας τον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη για κρίση ρευστότητας και για αδειανά ΑΤΜ. Είναι αυτό που ονομάζεται «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δηλαδή προειδοποιεί για κάτι κακό που έρχεται, το οποίο έχει ο ίδιος προκαλέσει.
Γιατί συντάχτηκε ο Διοικητής της Τ.Ε με τους πιο ακραίους πυρπολητές της δημοκρατικής έκφρασης του ελληνικού λαού; Είτε ενήργησε ως ούλτρα νεοφιλελεύθερος, είτε θέλησε να ανταποδώσει στον πρωθυπουργό το διορισμό του, είτε για να θέσει υποθήκη αξιοποίησής του στο μέγιστο αξίωμα του πρωθυπουργού, προς το κλονιζόμενο πολιτικό σύστημα. Ο Στουρνάρας καλύπτεται πίσω από την πιο αντιδημοκρατική ρύθμιση της Συνθήκης Μάαστριχτ, που προβλέπει την απόλυτη ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών και των μελών των διοικητών τους.
Υπάρχουν, όμως παραδείγματα, έστω και λίγα, όπως του Αντόνιο Φάτσιο της Banca D’ Italia ή του περιβόητου Γιαννίκου Δημητριάδη της Κύπρου, που έστω και αργά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση…
Άλλωστε υπάρχουν και οι υπάλληλοι της τράπεζας που μπορεί, μέσα σ’ ένα άλλο πολιτικό τοπίο να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων…

*από την ΕΠΟΧΗ

Ελπιδοφόρο το νέο έτος 2015 και Αρχίζει το ματς …Η ώρα ζυγώνει…

Του Μάκη Μπαλαούρα
Την περασμένη Τρίτη, λίγες ώρες μετά την απόφαση της συγκυβέρνησης για άμεση προσφυγή, δύο μήνες πριν από τις κανονικές, στις διαδικασίες εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, ένας ραδιοφωνικός σταθμός ζήτησε τη γνώμη μου για τις εξελίξεις.
Ο δημοσιογράφος άρχισε επιθετικά. «Τι γίνεται, είστε ψύχραιμοι;» ρώτησε. Του απάντησα με ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη την ώρα που ανακοινώθηκε η κυβερνητική πρωτοβουλία. «Άκου να δεις αν είμαστε ψύχραιμοι. Βρισκόμαστε στην εκδήλωση με τίτλο «Όσα μας έφεραν μέχρι εδώ: Η ανιδιοτελής επιμονή του Γιάννη Μπανιά». Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο τέταρτος ομιλητής ανάμεσα σε 8 συντρόφους/σες που έζησαν τον Γιάννη. Λίγο πριν μιλήσει κάποιος σύντροφος του έδωσε ένα χαρτί, το πήρε και χαμογέλασε με ικανοποίηση.
Δεν είδαμε τι έγραφε γιατί το έβαλε αστραπιαία στην τσέπη του. Περίμενε υπομονετικά τη σειρά του μέχρι την ομιλία του, άκουσε και την ηγερία της ιταλικής Κομμουνιστικής Αριστεράς και ψυχή της εφημερίδας «Μανιφέστο» Λουτσιάνα Καστελίνα. Λίγο μετά ξαναπήρε το λόγο και μας ενημέρωσε για τις πολιτικές εξελίξεις ζητώντας ταυτόχρονα άδεια να αποχωρήσει από την εκδήλωση εξ΄αιτίας των γεγονότων. Το κατάμεστο αμφιθέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα και σε συνθήματα νίκης. Μείναμε μέχρι αργά για να ακουστούν όλοι οι ομιλητές και μετά όλοι μαζί καταλήξαμε στα γραφεία της εφημερίδας «Εποχή» όπου το γλεντήσαμε! Χάσαμε την ψυχραιμία μας γλεντώντας;» έκλεισα τη μακρά εισαγωγή μου.
Πριν προχωρήσουμε για να σχολιάσουμε αυτούς που αναμφισβήτητα έχασαν την ψυχραιμία τους, αξίζει προς τιμή του Γ. Μπανιά να παρουσιάσουμε ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Τσίπρα.
Σ.Σ. Όλη η ομιλία (8/12/14) στο σάιτ μου: «Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

Αρχίζει το ματς …Η ώρα ζυγώνει…
Η συγκυβέρνηση βρίσκεται σε κατάρρευση. Όλα όσα είχε σχεδιάσει για τη λήξη των μνημονίων, απομάκρυνση του ΔΝΤ, έξοδο στις αγορές κατέρρευσαν παταγωδώς εντός και εκτός Ελλάδας. Η τρόικα ζητούσε την άμεση νομοθετική ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων που είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2015-2018 που ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον Μάιο 2014. Γνωρίζοντας ότι ακόμα και οι μέχρι πρότινος πειθήνιοι βουλευτές της, πιεζόμενοι από τους ψηφοφόρους τους που τους εγκαταλείπουν μαζικά, βρίζοντάς τους, δεν τόλμησε να φέρει στη Βουλή το νέο, πιο σκληρό, Μνημόνιο. Προσπάθησε να ξεφύγει κρύβοντας τα προβλήματά της κάτω από το χαλί. Θέλησε να αποφύγει το χειρότερο, την με πάταγο κατάρρευση, προκειμένου να διατηρήσει κάποια αξιοπρεπή ποσοστά, παραδίδοντας τη διακυβέρνηση της χώρας σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε κυβέρνηση της Αριστεράς.
Οι εξελίξεις είναι μια σημαντική νίκη του λαού. Προσδοκά πως το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατάξει την οικονομία, θα πετάξει παραπολιτικά κέντρα της διαπλεκόμενης εξουσίας επαναφέροντας την πολιτική και τη δημοκρατία. Δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε το λαό. Τον θέλουμε μαζί μας σύμμαχο και κριτή μας, σε αυτή την όμορφη και ελπιδοφόρα εποχή που ανοίγεται μπροστά μας …
*από τη στήλη «Εποχικά» της ΕΠΟΧΗΣ

Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

*Εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εφημερίδες ΑΥΓΗ και ΕΠΟΧΗ (7.12.2014)
με θέμα «Όσα μας έφεραν μέχρι εδώ: Η ανιδιοτελής επιμονή του Γιάννη Μπανιά»
Στην εκδήλωση μίλησαν: Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Φίλης, Θανάσης Καλαφάτης, Κώστας Γαβρόγλου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Νίκος Χουντής, Λουτσιάνα Καστελίνα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Η ομιλία του Α. Τσίπρα:
Νοιώθω ειλικρινά συγκινημένος για την παρουσία μου στην εκδήλωση αυτή. Την εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Γιάννη Μπανιά.
Έναν άνθρωπο που θα τον συνοδεύει πάντοτε η αγάπη των συντρόφων και των συντροφισσών του. Γιατί υπήρξε υπόδειγμα ανιδιοτέλειας, και πολιτικής συνέπειας.
Τον Γιάννη τον θυμάμαι από τα μέσα της δεκαετίας του 90.
Την εποχή που η Αριστερά έψαχνε να βρει τον βηματισμό της. Μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από την καθεστωτική Κεντροαριστερά.
Μέσα σε οριακές συνθήκες εκλογικής επιβίωσης. Και μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις προσανατολισμού και ταυτότητας.
Τις εποχές εκείνες, στα γραφεία της Εποχής, χτιζόταν η ενότητα του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Που όπως αποδείχτηκε αποτέλεσε το ελιξίριο για τη μεγάλη επιστροφή ιστορική της Αριστεράς σε ρόλο ευθύνης στο τόπο μας.
Η ενότητα πρώτα οικοδομήθηκε σε επί μέρους πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα.
Και αμέσως μετά, μέσα από τον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης, που άνοιξε τον δρόμο για την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Θυμάμαι τη ξεχωριστή φιγούρα του Γιάννη Μπανιά, σε κάθε πορεία, σε κάθε κινητοποίηση, πάντα παρούσα, να βαδίζει μαζί μας, πάντα ευγενικός και προσιτός, χωρίς ίχνος απόστασης ή έπαρσης.
Ο Γιάννης Μπανιάς ήταν γέννημα θρέμμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Είχε ζυμωθεί στους δημοκρατικούς κοινωνικούς αγώνες που σφράγισαν την δεκαετία του 60. Και στη συνέχεια στην αντιδικτατορική δράση για την οποία εξορίστηκε στην Λέρο.

Η διαδρομή του είναι η διαδρομή ενός ολόκληρου χώρου ιδεών.
Από τα σπλάχνα του κομμουνιστικού κινήματος, στην υπόθεση της κομμουνιστικής ανανέωσης.
Και από εκεί στην μάχη για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μετά την τεράστια κατάρρευση του 1989 και την επέλαση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.
Μια διαδρομή, με το βλέμμα πάντα προσανατολισμένο στα νέα κοινωνικά κινήματα, στους αγώνες για ζωή και αξιοπρέπεια, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, για την ειρήνη.
Μια σκέψη σταθερή και συνεπής, αλλά απαλλαγμένη από κάθε είδους δογματισμό.
Σκέψη που εμπότιζε την αριστερά και την σοσιαλιστική ιδέα με τις αξίες της κριτικής σκέψης, της δημοκρατίας, και πρώτα και κύρια της ενότητας.
Στην ενότητα της Αριστεράς ο Μπανιάς αφιέρωσε με απόλυτη προσήλωση, το σύνολο της πολιτικής του δράσης.
Ο Μπανιάς θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει πολύ πιο εύκολους για τον ίδιον δρόμους. Δεν το έκανε.
Με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του, εξαιρετικά στελέχη όπως ο ίδιος, αλλά όχι πολυάριθμα, επέλεξαν την συγκρότηση ενός σχετικά μικρού σχήματος της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Όχι όμως για να ενδώσουν στον απομονωτισμό, την εσωστρέφεια, την αυτοαναφορικότητα.
Όχι για να αποτελέσουν άλλο ένα θραύσμα στο μωσαϊκό της πολυδιάσπασης.
Αλλά για να θέσουν ως στόχο την καταλυτική παρέμβαση για τη ενότητα της Αριστεράς.
Ενότητα με σαφές αριστερό πολιτικό στίγμα. Με κινηματική βάση. Με ανοιχτές προοπτικές.
Αν και το εγχείρημα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, στα όρια του ρομαντικού, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι δικαιώθηκε. Και ο Γιάννης Μπανιάς πιστώνεται αυτή τη δικαίωση και προσωπικά.
Είχε μεγάλο μέρος της πρωτοβουλίας για τον διάλογο.
Δεν προσήλθε φέροντας μάζες και πλατιά εκλογική βάση.
Είχε όμως κάτι εξ ίσου καθοριστικό. Ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.
Έγκυρο, σοβαρό και συνεπές. Οριοθετημένο απέναντι στην κεντροαριστερά. Με ξεκάθαρο κινηματικό προσανατολισμό. Ανοιχτό στα κινήματα.
Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και η σφραγίδα αυτή, το αποτύπωμά του, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν.
Η ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν ένα ποιοτικό βήμα που χάραξε καινούριους δρόμους.
Ξέρουμε πια, από την ιστορική μας πείρα, ότι η ενότητα είναι μια εύκολη και ευχάριστη ευχή. Στη πράξη, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσεις: Και οι πολιτικές διαφωνίες είναι το λιγότερο.
Υπάρχουν αντιφάσεις, τακτικισμοί, αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις, κάθε είδους υποκειμενικότητες, αδυναμίες που πρέπει κάθε φορά να αντιμετωπίζονται.
Δεν είμαι από αυτούς που αποθεώνουν την υποκειμενικότητα στη πορεία της ιστορίας. Αλλά ούτε και από αυτούς που την απαξιώνουν.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι η προσωπικότητα του Γιάννη Μπανιά, οι χαμηλοί τόνοι, η πολιτική του συνέπεια και η επιμονή του συνέβαλλαν καθοριστικά στην δημιουργία αλλά και την επιβίωση του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Και στα πρώτα του βήματα, αλλά και αργότερα στην ανασυγκρότησή του.
Μετά από πολλά πισωγυρίσματα και αντιπαραθέσεις. Εκεί που οι πικρίες και τα προβλήματα έπρεπε να παραμεριστούν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Ήταν όμως και κάτι ακόμα, πέρα από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του : Η επιμονή του οφείλονταν, πιστεύω στην ακλόνητη πίστη του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπροστά του μεγάλες δυνατότητες να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό.
Να παίξει τον δικό του αυτοδύναμο ρόλο. Να φέρει τη αριστερά στο προσκήνιο, να την κάνει δύναμη εξουσίας.
Όχι της εξουσίας όπως την αντιλαμβανόταν το πολιτικό κατεστημένο. Αλλά της εξουσίας μέσα από μια εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα βρήκε τελικά τον δόμο του.
Ξεκαθάρισε το αριστερό του στίγμα, μίλησε ξεκάθαρα για τα προβλήματα της κρίσης και την παγίδα του μνημονίου.
Δικαιώθηκε μέσα από την ανάλυσή του για τη κρίση, την ολόψυχη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες και τον ενωτικό του λόγο.
Σήμερα διαδραματίζει ρόλο ιστορικό.
Δυστυχώς ο Γιάννης δεν είναι πια μαζί μας στην νέα φάση. Τώρα που έχουμε νέα στοιχήματα, νέο ιστορικό ρόλο στον οποίο οφείλουμε να ανταποκριθούμε.
Ωστόσο μας συνοδεύει πάντα η σκέψη του, ο νηφάλιος λόγος του, ο ξεκάθαρος τρόπος με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα.
Σήμερα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει πιο δύσκολα, πιο σύνθετα διλήμματα.
Όσο πλησιάζει την μεγάλη ανατροπή, τόσο θα έρχεται αντιμέτωπος με νέα στοιχήματα.
Σήμερα ό στόχος είναι η εκλογική νίκη. Αύριο θα είναι μια σκληρή διαπραγμάτευση για την απεμπλοκή της χώρας από την πολιτική της λιτότητας.
Θα είναι η μεγάλη ιστορική προσπάθεια να ανακόψουμε την κρίση, και να στήσουμε ξανά την κοινωνία στα πόδια της.
Να δώσουμε ώθηση σε μια νέα κοινωνική συμμαχία που θα ανοίξει νέους δρόμους, στο πεδίο της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ξέρουμε ότι δεν θα είναι εύκολο. Ξέρουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους.
Και γι αυτό χρειαζόμαστε γερά στηρίγματα.
Να μη ξεχνάμε ότι η ιστορία ανταμείβει τους τολμηρούς.
Και ταυτόχρονα να διασφαλίζουμε τη τόλμη μας να αναμετρηθούμε με την ιστορία στις αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, στην ιδεολογία, το ήθος και τη κοινωνική μας συνέπεια.
Το γεγονός ότι ο Γιάννης μας λείπει περισσότερο τώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικά σταυροδρόμια, φανερώνεται από την ανάγκη μας να μαζευτούμε σήμερα, όλες και όλοι εδώ, για να τιμήσουμε τη μνήμη του.
Στη πραγματικότητα αυτό που μας μαζεύει είναι η ανάγκη μας να επιβεβαιώσουμε όλοι μεταξύ μας ότι πορευόμαστε στο σωστό δρόμο.
Στη μεγάλη πολιτική και ιδεολογική παρακαταθήκη που άφησε ο Γιάννης αλλά και το πολιτικό ρεύμα της κομμουνιστικής ανανέωσης που άξια εκπροσώπησε από θέσεις ευθύνης.
Η πρόκληση να φανούμε άξιοι της παρακαταθήκης αυτής, είναι μεγάλη.
Αλλά όμορφή και συναρπαστική.
Το ταξίδι συνεχίζεται.
Και, ως γνωστόν, η ιστορία διαρκεί πολύ.