Αυτή η Ευρώπη χρειάζεται ανατροπή «ΕΠΟΧΗ» 24/12/ 2014

Του Μάκη Μπαλαούρα
Το άρθρο αυτό στηρίχτηκε στην παρέμβαση μου στην παρουσίαση του βιβλίου του Π. Τριγάζη και Γιάννη Γούναρη «Επανίδρυση της Ευρώπης» που έγινε στις 15 Δεκεμβρίου στον Πύργο.
Το βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί ως εγχειρίδιο ενός αριστερού που είναι συνάμα ευρωπαίος. Οφείλω να κάνω μια ιδιαίτερη προσωπική αναφορά στον Π. Τριγάζη, που παρά τη διαφορετική εκκίνηση μιας γοητευτικής διαδρομής, η μήτρα της γέννας ήταν η ίδια. Ήταν το όραμα μιας απελευθερωμένης κοινωνίας, ενός αναζητούμενου κομμουνισμού. Μέσα σ’ αυτό, με τον Πάνο χωρούσε ο σεβασμός της διαφορετικής άποψης, η επικοινωνία στους αγωνιστικούς δρόμους, η αναζήτηση μιας διαφορετικής πορείας απελευθέρωσης από τα ιστορικά στερεότυπα.
Στο βιβλίο υπάρχουν κεφάλαια που αφορούν την πορεία οικοδόμησης της ΕΕ, τη λειτουργία των οργάνων της, καθώς και τα τεράστια προβλήματα που προέκυψαν από τη νεοφιλελεύθερη αρχιτεκτονική της. Δεν θα υπεισέλθω αναλυτικά σ’ αυτά. Μόνο μια παρένθεση ως ιστορική τακτοποίηση.
Η συνθήκη του Μάαστριχτ δεν δίχασε μόνο τους λαούς της Ευρώπης, δίχασε και την Αριστερά και τη δική μας. Δεν ήταν μόνο ο διχασμός μεταξύ, από τη μια του ΚΚΕ/εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και από την άλλη του Συνασπισμού, αλλά υπήρξε και έντονη πολιτική διαφοροποίηση της ανανεωτικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς που πήρε πολιτικές – κινηματικές πρωτοβουλίες, με στελέχη που όλοι μαζί αργότερα, με δυσκολίες και συγκρούσεις(που καμιά φορά φαίνονταν ανυπέρβλητες) δημιουργήσαμε τον ΣΥΡΙΖΑ…
Στο βιβλίο υποστηρίζεται ότι η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει, να επανιδρυθεί και ζητείται επιστροφή στις ρίζες της Ευρωπαϊκής Ιδέας.
«Η πρωτοφανής νεοφιλελεύθερη επέλαση ανοίγει τις καταπακτές της ιστορίας και οδηγεί στα αποκρουστικά φαινόμενα του φασισμού, εθνικισμού και ξενοφοβίας..»
Στο στόχαστρο, αναφέρουν, βρίσκεται «η καρδιά του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού», οι κοινωνικές και δημοκρατικές κατακτήσεις των λαών που κερδήθηκαν από μεγάλες επαναστάσεις, όπως η Γαλλική και η Οκτωβριανή.. Στην ουσία λοιπόν, πρόκειται για πολιτιστική αντεπανάσταση, η οποία μπορεί να αποκρουστεί μόνο με ένα μεγάλο πανευρωπαϊκό κίνημα ιδεών και αξιών για την επανίδρυση της Ευρώπης».

Η κρίση της Ευρώπης είναι υπαρξιακή!

Νομίζω ότι αρωγός στις παραπάνω εκτιμήσεις του βιβλίου είναι η φράση του Γκράμσι: «Ο παλιός κόσμος πεθαίνει και ο νέος κόσμος πασχίζει να γεννηθεί. Τώρα είναι η εποχή των τεράτων», που αν και γράφτηκε για άλλη περίοδο, αυτή της ανόδου του φασισμού, ταιριάζει απόλυτα στη τωρινή εποχή.
Η σημερινή ΕΕ και το σοβιετικό σύστημα έχουν ένα βασικό κοινό. Δημιούργησαν ένα πολιτικό οικοδόμημα στη βάση ενός οικονομικού δόγματος. Η κρίση χρέους στη δύνη της οποίας βρίσκεται η Ε.Ε. είναι δομική, δεν αφορά απλά τη στενά οικονομική της διάσταση, δεν είναι ούτε μερική ή περιφερειακή και επομένως δεν οφείλεται σε μια απλή αιτία που μπορεί να θεραπευτεί χωριστά. Πρόκειται για μια γενική κρίση του πολιτικού σχεδίου της. Η ισορροπία ισχύος μεταξύ εθνών, λαών και κυρίαρχων τάξεων έχει διαταραχτεί σημαντικά .
Ο Μπαλιμπάρ, αφού διαπιστώνει και αυτός, μαζί με άλλους διανοούμενους τα παραπάνω, θέτει το ερώτημα: «Επανάσταση από τα πάνω ή από τα κάτω;». Οι ευρωπαϊκές ελίτ και οι κυρίαρχες τάξεις προκειμένου να αντιμετωπίσουν τη κρίση προκρίνουν ένα ομοσπονδιακό άλμα με σιδηρά πειθαρχία στις δημόσιες δαπάνες και το κοινωνικό κράτος, αυξάνοντας την ισχύ των διορισμένων θεσμών, όπως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της Επιτροπής, σε ένα απόλυτο νεοφιλελεύθερο βάθεμα. Ουσιαστικά πρόκειται για μια συνεχεία της ταξικής επίθεσης, αλλά πιο αδυσώπητη, πιο σκληρή.

Επανάσταση από τα κάτω

Η Ευρώπη είναι νεκρή, αναφώνησε ο Ζίζεκ. Δεν προτείνει όμως, όπως και δεν προτείνουμε επιστροφή στο παρελθόν, στα ξεχωριστά κράτη και στην ένταση των κάθε είδους ανταγωνισμών μεταξύ τους, που θα γίνουν εύκολη λεία από το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο.
Το έδαφος, ως εκ τούτου είναι ελεύθερο για μια άλλη Ευρώπη πολιτικοποιημένη, θεμελιωμένη πάνω σε ένα συλλογικό σχέδιο χειραφέτησης. Απαιτείται μια επανάσταση από τα κάτω. Κοινωνική και δημοκρατική που θα πάρει διάφορες μορφές, όπως απείθεια, αγανάκτηση, εξέγερση, στηριζόμενη στα κοινωνικά κινήματα και σε ριζοσπαστικές μορφές κυβερνήσεων σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, όπως άλλωστε προδιαγράφεται στην Ελλάδα και Ισπανία, αλλά και υπάρχουσα ήδη στο κρατίδιο της Θουριγγίας της Γερμανίας.

Ο «φίλος» μας Γ. Στουρνάρας*

Του Μάκη Μπαλαούρα

Τα σημεία της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού αφού την πήρε από τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον Γιούγκερ και τους άλλους δημοκράτες-υπεύθυνους – σωτήρες, μαζί με έντυπα-ναυαρχίδες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τη σήκωσε, ακόμα πιο ψηλά ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσο ψηλά, τόσο δυνατά, τόσο περήφανα, ωσάν τον στρατιώτη στο Ραϊχσταγκ, όταν οι Ρώσοι κατάλαβαν το κατεστραμμένο Βερολίνο. Κατεστραμμένη και η Αθήνα από τους κακούς, αν έρθουν στην εξουσία. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Ρώσος ήταν ένας απλός στρατιώτης, ο Γ. Στουρνάρας κατέχει τη θέση του Στρατάρχη, εξ απονομής. Είναι Διοικητής, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, τη Κεντρική Τράπεζα της χώρας, ως εκ τούτου μέλος του Δ.Σ. της πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου επικεφαλής είναι ο Μάριο Ντράγκι.

Ένα πανίσχυρο όργανο, με διορισμένους ανθρώπους, που αφού διορίζονται δε δίνουν πουθενά λογαριασμό, ούτε καν ελέγχονται στοιχειωδώς από τα εκλεγμένα σώματα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Παρενθετικά να πούμε ότι ο Μ. Ντράγκι βλέποντας ότι με το τζιχαντισμό του φιλελευθερισμού, το καράβι Ευρώπη θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο, έβαλε λίγο νερό στο νεοφιλελεύθερο κρασί του. Σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο Ζαν Κλοντ Τρισέ, με τον οποίον είχα, κυριολεκτικά, σκοτωθεί για την ελληνική και κατ’ επέκταση σοβούσα ευρωπαϊκή κρίση («Ελευθεροτυπία», 3 Ιουλίου 2010 με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ).

 Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ

Δε μπορεί κανείς να ξέρει τι κάνει ο Γ. Στουρνάρας στις συνεδριάσεις της ΕΚΤ. Συντάσσεται με τα ανοίγματα του Ντράγκι ή παίρνει το μέρος της δογματικά νεοφιλελεύθερης Bundesbank.

Οι Διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος
Ως υπάλληλος και ως πρόεδρος και μέλος στο Δ.Σ. των Υπαλλήλων της Τ.Ε γνώρισα πολύ καλά όλους τους Διοικητές της. Από τον Δ. Χαλικιά, τον Τ. Χριστοδούλου, έως τον Παπαδήμο, Γκαργκάνα και Προβόπουλο. Επίσης από τη θέση μου στο Γενικό Συμβούλιο, το ανώτερο όργανο της Τράπεζας, ως εκπρόσωπος των εργαζομένων (προς άρση παρεξηγήσεων, την αποζημίωσή μου την κατέθετα στο Απεργιακό Ταμείο του Συλλόγου μας), γνώρισα την ολοένα διολισθούμενη οικονομική σκέψη τους, από κεϋνσιανή σε νεοφιλελεύθερη…

Τον Γιάννη Στουρνάρα, πρώτη φορά τον συνάντησα στο εστιατόριο του LSE και οι δύο μεταπτυχιακοί, εγώ τελειώνοντας και αυτός αρχίζοντας. Ήταν ένας χαμηλών τόνων νέος, οργανωμένος στην ΚΝΕ, αλλά χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό. Περισσότερο τον γνώρισα ως εργαζόμενοι στη Διεύθυνση Μελετών όταν επί Δ. Χαλικιά προσελήφθηκε ως σύμβουλος. Ικανός και προσηνής, ευχάριστος στις συζητήσεις.
Πολύ συχνά πρόβαλε την αγωνιστική-αριστερή, ΕΑΜίτικη καταγωγή του πατέρα του με υπερηφάνεια. Έκτοτε χαθήκαμε. Έγινε πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, αργότερα του σημαντικού κυβερνητικού οργάνου του Συμβουλίου Οικονομιών Εμπειρογνωμόνων και τέλος γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, του κέντρου ερευνών του ΣΕΒ. Όταν έγινε υπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση εφάρμοσε με ιδιαίτερη ζέση τις μνημονιακές απαιτήσεις. Η κυνική ρήση του «περί όνου σκιάς» όταν δημιουργήθηκαν εντονότατες αντιδράσεις και μεγάλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων για την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, έδειξε όχι μόνο τον νεοφιλελεύθερο οίστρο του αλλά και τον απροκάλυπτο κυνισμό του.
Στους συνεργάτες του έλεγε πως στις διαπραγματεύσεις πρέπει να κρατούν ευλύγιστη στάση, επικαλούμενος συχνά τον στίχο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη, όπου ο γιος του Κρέοντα, Αίμονας έλεγε «Όσα δέντρα στην ορμή του χειμάρρου λυγίζουν τους κορμούς τους δεν τσακίζονται. Όσα, όμως αντιστέκονται, ξεριζώνονται»…!

Τις πρώτες μέρες ως Διοικητής στην Τ.Ε έδειξε ένα λίαν δημοκρατικό πρόσωπο. Απαίτησε στις συναντήσεις διαπραγμάτευσης με τον ίδιο και με τα εντεταλμένα στελέχη να παρίστανται όλα τα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου Υπαλλήλων. Δεν πέρασαν όμως μερικές μέρες και άλλαξε τροπάριο. Τα κανονίζει με την, ακόμα ισχυρή, ΠΑΣΚΕ, για τα συλλογικά ζητήματα των υπαλλήλων, παίρνοντας ανταλλάγματα την εργασιακή ειρήνη ή πρόσληψη στρατού ειδικών συμβούλων.
Τις παραμονές των εκλογών του 2011, τότε που το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανιόταν στον αέρα της Ευρώπης, δημιουργώντας μια σχεδιασμένη τρομοκρατική επίθεση με όσα μέσα διέθεταν, από εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα, έως δηλώσεις ανώτατων στελεχών κυβερνητικών και της ΕΕ, ο τότε Διοικητής Γ. Προβόπουλος, αν και τοποθετημένος στη ΝΔ κράτησε αποστάσεις από το αχαλίνωτο κρεσέντο φόβου. Μιλούσε για συνέχεια των μεταρρυθμίσεων και ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς για τα προβλήματα της οικονομίας, όπως για τη ρευστότητα.

Στουρνάρας ως ελληνική Bild
Αντίθετα, ο Γ. Στουρνάρας μίλησε όπως η κίτρινη κυβερνητική εφημερίδα «Bild», αυτή που δημοσίευσε στα ελληνικά στις προηγούμενες εκλογές, πρωτοσέλιδο τρομοκρατικό μήνυμα, πως θα γινόταν η συντέλεια της Ευρώπης αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος, για τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος κεντρικός τραπεζίτης, συντάχθηκε, υπερθεματίζοντας τον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη για κρίση ρευστότητας και για αδειανά ΑΤΜ. Είναι αυτό που ονομάζεται «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δηλαδή προειδοποιεί για κάτι κακό που έρχεται, το οποίο έχει ο ίδιος προκαλέσει.
Γιατί συντάχτηκε ο Διοικητής της Τ.Ε με τους πιο ακραίους πυρπολητές της δημοκρατικής έκφρασης του ελληνικού λαού; Είτε ενήργησε ως ούλτρα νεοφιλελεύθερος, είτε θέλησε να ανταποδώσει στον πρωθυπουργό το διορισμό του, είτε για να θέσει υποθήκη αξιοποίησής του στο μέγιστο αξίωμα του πρωθυπουργού, προς το κλονιζόμενο πολιτικό σύστημα. Ο Στουρνάρας καλύπτεται πίσω από την πιο αντιδημοκρατική ρύθμιση της Συνθήκης Μάαστριχτ, που προβλέπει την απόλυτη ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών και των μελών των διοικητών τους.
Υπάρχουν, όμως παραδείγματα, έστω και λίγα, όπως του Αντόνιο Φάτσιο της Banca D’ Italia ή του περιβόητου Γιαννίκου Δημητριάδη της Κύπρου, που έστω και αργά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση…
Άλλωστε υπάρχουν και οι υπάλληλοι της τράπεζας που μπορεί, μέσα σ’ ένα άλλο πολιτικό τοπίο να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων…

*από την ΕΠΟΧΗ

Ελπιδοφόρο το νέο έτος 2015 και Αρχίζει το ματς …Η ώρα ζυγώνει…

Του Μάκη Μπαλαούρα
Την περασμένη Τρίτη, λίγες ώρες μετά την απόφαση της συγκυβέρνησης για άμεση προσφυγή, δύο μήνες πριν από τις κανονικές, στις διαδικασίες εκλογής προέδρου της Δημοκρατίας, ένας ραδιοφωνικός σταθμός ζήτησε τη γνώμη μου για τις εξελίξεις.
Ο δημοσιογράφος άρχισε επιθετικά. «Τι γίνεται, είστε ψύχραιμοι;» ρώτησε. Του απάντησα με ένα αληθινό περιστατικό που συνέβη την ώρα που ανακοινώθηκε η κυβερνητική πρωτοβουλία. «Άκου να δεις αν είμαστε ψύχραιμοι. Βρισκόμαστε στην εκδήλωση με τίτλο «Όσα μας έφεραν μέχρι εδώ: Η ανιδιοτελής επιμονή του Γιάννη Μπανιά». Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ο τέταρτος ομιλητής ανάμεσα σε 8 συντρόφους/σες που έζησαν τον Γιάννη. Λίγο πριν μιλήσει κάποιος σύντροφος του έδωσε ένα χαρτί, το πήρε και χαμογέλασε με ικανοποίηση.
Δεν είδαμε τι έγραφε γιατί το έβαλε αστραπιαία στην τσέπη του. Περίμενε υπομονετικά τη σειρά του μέχρι την ομιλία του, άκουσε και την ηγερία της ιταλικής Κομμουνιστικής Αριστεράς και ψυχή της εφημερίδας «Μανιφέστο» Λουτσιάνα Καστελίνα. Λίγο μετά ξαναπήρε το λόγο και μας ενημέρωσε για τις πολιτικές εξελίξεις ζητώντας ταυτόχρονα άδεια να αποχωρήσει από την εκδήλωση εξ΄αιτίας των γεγονότων. Το κατάμεστο αμφιθέατρο ξέσπασε σε χειροκροτήματα και σε συνθήματα νίκης. Μείναμε μέχρι αργά για να ακουστούν όλοι οι ομιλητές και μετά όλοι μαζί καταλήξαμε στα γραφεία της εφημερίδας «Εποχή» όπου το γλεντήσαμε! Χάσαμε την ψυχραιμία μας γλεντώντας;» έκλεισα τη μακρά εισαγωγή μου.
Πριν προχωρήσουμε για να σχολιάσουμε αυτούς που αναμφισβήτητα έχασαν την ψυχραιμία τους, αξίζει προς τιμή του Γ. Μπανιά να παρουσιάσουμε ορισμένα αποσπάσματα από την ομιλία του Τσίπρα.
Σ.Σ. Όλη η ομιλία (8/12/14) στο σάιτ μου: «Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

Αρχίζει το ματς …Η ώρα ζυγώνει…
Η συγκυβέρνηση βρίσκεται σε κατάρρευση. Όλα όσα είχε σχεδιάσει για τη λήξη των μνημονίων, απομάκρυνση του ΔΝΤ, έξοδο στις αγορές κατέρρευσαν παταγωδώς εντός και εκτός Ελλάδας. Η τρόικα ζητούσε την άμεση νομοθετική ψήφιση και εφαρμογή των μέτρων που είχε συμφωνήσει η κυβέρνηση με το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα 2015-2018 που ψηφίστηκε με συνοπτικές διαδικασίες τον Μάιο 2014. Γνωρίζοντας ότι ακόμα και οι μέχρι πρότινος πειθήνιοι βουλευτές της, πιεζόμενοι από τους ψηφοφόρους τους που τους εγκαταλείπουν μαζικά, βρίζοντάς τους, δεν τόλμησε να φέρει στη Βουλή το νέο, πιο σκληρό, Μνημόνιο. Προσπάθησε να ξεφύγει κρύβοντας τα προβλήματά της κάτω από το χαλί. Θέλησε να αποφύγει το χειρότερο, την με πάταγο κατάρρευση, προκειμένου να διατηρήσει κάποια αξιοπρεπή ποσοστά, παραδίδοντας τη διακυβέρνηση της χώρας σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, σε κυβέρνηση της Αριστεράς.
Οι εξελίξεις είναι μια σημαντική νίκη του λαού. Προσδοκά πως το 2015 η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα ανατάξει την οικονομία, θα πετάξει παραπολιτικά κέντρα της διαπλεκόμενης εξουσίας επαναφέροντας την πολιτική και τη δημοκρατία. Δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε το λαό. Τον θέλουμε μαζί μας σύμμαχο και κριτή μας, σε αυτή την όμορφη και ελπιδοφόρα εποχή που ανοίγεται μπροστά μας …
*από τη στήλη «Εποχικά» της ΕΠΟΧΗΣ

Α. Τσίπρας για τον Γ. Μπανιά: «Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ»*

*Εκδήλωση που διοργάνωσαν οι εφημερίδες ΑΥΓΗ και ΕΠΟΧΗ (7.12.2014)
με θέμα «Όσα μας έφεραν μέχρι εδώ: Η ανιδιοτελής επιμονή του Γιάννη Μπανιά»
Στην εκδήλωση μίλησαν: Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Φίλης, Θανάσης Καλαφάτης, Κώστας Γαβρόγλου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Νίκος Χουντής, Λουτσιάνα Καστελίνα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Η ομιλία του Α. Τσίπρα:
Νοιώθω ειλικρινά συγκινημένος για την παρουσία μου στην εκδήλωση αυτή. Την εκδήλωση μνήμης και τιμής στον Γιάννη Μπανιά.
Έναν άνθρωπο που θα τον συνοδεύει πάντοτε η αγάπη των συντρόφων και των συντροφισσών του. Γιατί υπήρξε υπόδειγμα ανιδιοτέλειας, και πολιτικής συνέπειας.
Τον Γιάννη τον θυμάμαι από τα μέσα της δεκαετίας του 90.
Την εποχή που η Αριστερά έψαχνε να βρει τον βηματισμό της. Μέσα σε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης από την καθεστωτική Κεντροαριστερά.
Μέσα σε οριακές συνθήκες εκλογικής επιβίωσης. Και μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις προσανατολισμού και ταυτότητας.
Τις εποχές εκείνες, στα γραφεία της Εποχής, χτιζόταν η ενότητα του χώρου της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Που όπως αποδείχτηκε αποτέλεσε το ελιξίριο για τη μεγάλη επιστροφή ιστορική της Αριστεράς σε ρόλο ευθύνης στο τόπο μας.
Η ενότητα πρώτα οικοδομήθηκε σε επί μέρους πολιτικά και κοινωνικά μέτωπα.
Και αμέσως μετά, μέσα από τον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης, που άνοιξε τον δρόμο για την δημιουργία του ΣΥΡΙΖΑ.
Θυμάμαι τη ξεχωριστή φιγούρα του Γιάννη Μπανιά, σε κάθε πορεία, σε κάθε κινητοποίηση, πάντα παρούσα, να βαδίζει μαζί μας, πάντα ευγενικός και προσιτός, χωρίς ίχνος απόστασης ή έπαρσης.
Ο Γιάννης Μπανιάς ήταν γέννημα θρέμμα του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος.
Είχε ζυμωθεί στους δημοκρατικούς κοινωνικούς αγώνες που σφράγισαν την δεκαετία του 60. Και στη συνέχεια στην αντιδικτατορική δράση για την οποία εξορίστηκε στην Λέρο.

Η διαδρομή του είναι η διαδρομή ενός ολόκληρου χώρου ιδεών.
Από τα σπλάχνα του κομμουνιστικού κινήματος, στην υπόθεση της κομμουνιστικής ανανέωσης.
Και από εκεί στην μάχη για την ανασυγκρότηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς, μετά την τεράστια κατάρρευση του 1989 και την επέλαση της καπιταλιστικής ανασυγκρότησης.
Μια διαδρομή, με το βλέμμα πάντα προσανατολισμένο στα νέα κοινωνικά κινήματα, στους αγώνες για ζωή και αξιοπρέπεια, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος, για την αντιμετώπιση της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, για την ειρήνη.
Μια σκέψη σταθερή και συνεπής, αλλά απαλλαγμένη από κάθε είδους δογματισμό.
Σκέψη που εμπότιζε την αριστερά και την σοσιαλιστική ιδέα με τις αξίες της κριτικής σκέψης, της δημοκρατίας, και πρώτα και κύρια της ενότητας.
Στην ενότητα της Αριστεράς ο Μπανιάς αφιέρωσε με απόλυτη προσήλωση, το σύνολο της πολιτικής του δράσης.
Ο Μπανιάς θα μπορούσε να έχει ακολουθήσει πολύ πιο εύκολους για τον ίδιον δρόμους. Δεν το έκανε.
Με τους συντρόφους και τις συντρόφισσές του, εξαιρετικά στελέχη όπως ο ίδιος, αλλά όχι πολυάριθμα, επέλεξαν την συγκρότηση ενός σχετικά μικρού σχήματος της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς.
Όχι όμως για να ενδώσουν στον απομονωτισμό, την εσωστρέφεια, την αυτοαναφορικότητα.
Όχι για να αποτελέσουν άλλο ένα θραύσμα στο μωσαϊκό της πολυδιάσπασης.
Αλλά για να θέσουν ως στόχο την καταλυτική παρέμβαση για τη ενότητα της Αριστεράς.
Ενότητα με σαφές αριστερό πολιτικό στίγμα. Με κινηματική βάση. Με ανοιχτές προοπτικές.
Αν και το εγχείρημα, ήταν εξαιρετικά δύσκολο, στα όρια του ρομαντικού, σήμερα μπορούμε να πούμε ότι δικαιώθηκε. Και ο Γιάννης Μπανιάς πιστώνεται αυτή τη δικαίωση και προσωπικά.
Είχε μεγάλο μέρος της πρωτοβουλίας για τον διάλογο.
Δεν προσήλθε φέροντας μάζες και πλατιά εκλογική βάση.
Είχε όμως κάτι εξ ίσου καθοριστικό. Ένα σαφές και ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα.
Έγκυρο, σοβαρό και συνεπές. Οριοθετημένο απέναντι στην κεντροαριστερά. Με ξεκάθαρο κινηματικό προσανατολισμό. Ανοιχτό στα κινήματα.
Έβαλε την σφραγίδα του στην υπόθεση του ΣΥΡΙΖΑ και η σφραγίδα αυτή, το αποτύπωμά του, ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν.
Η ενότητα της ριζοσπαστικής Αριστεράς ήταν ένα ποιοτικό βήμα που χάραξε καινούριους δρόμους.
Ξέρουμε πια, από την ιστορική μας πείρα, ότι η ενότητα είναι μια εύκολη και ευχάριστη ευχή. Στη πράξη, όμως, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Υπάρχουν πολλά προβλήματα που πρέπει να ξεπεράσεις: Και οι πολιτικές διαφωνίες είναι το λιγότερο.
Υπάρχουν αντιφάσεις, τακτικισμοί, αλληλοσυγκρουόμενες επιδιώξεις, κάθε είδους υποκειμενικότητες, αδυναμίες που πρέπει κάθε φορά να αντιμετωπίζονται.
Δεν είμαι από αυτούς που αποθεώνουν την υποκειμενικότητα στη πορεία της ιστορίας. Αλλά ούτε και από αυτούς που την απαξιώνουν.
Πιστεύω, λοιπόν, ότι η προσωπικότητα του Γιάννη Μπανιά, οι χαμηλοί τόνοι, η πολιτική του συνέπεια και η επιμονή του συνέβαλλαν καθοριστικά στην δημιουργία αλλά και την επιβίωση του ενωτικού εγχειρήματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Και στα πρώτα του βήματα, αλλά και αργότερα στην ανασυγκρότησή του.
Μετά από πολλά πισωγυρίσματα και αντιπαραθέσεις. Εκεί που οι πικρίες και τα προβλήματα έπρεπε να παραμεριστούν για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Ήταν όμως και κάτι ακόμα, πέρα από τα στοιχεία της προσωπικότητάς του : Η επιμονή του οφείλονταν, πιστεύω στην ακλόνητη πίστη του ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μπροστά του μεγάλες δυνατότητες να αναδιατάξει το πολιτικό σκηνικό.
Να παίξει τον δικό του αυτοδύναμο ρόλο. Να φέρει τη αριστερά στο προσκήνιο, να την κάνει δύναμη εξουσίας.
Όχι της εξουσίας όπως την αντιλαμβανόταν το πολιτικό κατεστημένο. Αλλά της εξουσίας μέσα από μια εναλλακτική ριζοσπαστική πρόταση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με αντιφάσεις και πισωγυρίσματα βρήκε τελικά τον δόμο του.
Ξεκαθάρισε το αριστερό του στίγμα, μίλησε ξεκάθαρα για τα προβλήματα της κρίσης και την παγίδα του μνημονίου.
Δικαιώθηκε μέσα από την ανάλυσή του για τη κρίση, την ολόψυχη συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες και τον ενωτικό του λόγο.
Σήμερα διαδραματίζει ρόλο ιστορικό.
Δυστυχώς ο Γιάννης δεν είναι πια μαζί μας στην νέα φάση. Τώρα που έχουμε νέα στοιχήματα, νέο ιστορικό ρόλο στον οποίο οφείλουμε να ανταποκριθούμε.
Ωστόσο μας συνοδεύει πάντα η σκέψη του, ο νηφάλιος λόγος του, ο ξεκάθαρος τρόπος με τον οποίο έβλεπε τα πράγματα.
Σήμερα βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζει πιο δύσκολα, πιο σύνθετα διλήμματα.
Όσο πλησιάζει την μεγάλη ανατροπή, τόσο θα έρχεται αντιμέτωπος με νέα στοιχήματα.
Σήμερα ό στόχος είναι η εκλογική νίκη. Αύριο θα είναι μια σκληρή διαπραγμάτευση για την απεμπλοκή της χώρας από την πολιτική της λιτότητας.
Θα είναι η μεγάλη ιστορική προσπάθεια να ανακόψουμε την κρίση, και να στήσουμε ξανά την κοινωνία στα πόδια της.
Να δώσουμε ώθηση σε μια νέα κοινωνική συμμαχία που θα ανοίξει νέους δρόμους, στο πεδίο της δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Ξέρουμε ότι δεν θα είναι εύκολο. Ξέρουμε τις δυσκολίες και τους κινδύνους.
Και γι αυτό χρειαζόμαστε γερά στηρίγματα.
Να μη ξεχνάμε ότι η ιστορία ανταμείβει τους τολμηρούς.
Και ταυτόχρονα να διασφαλίζουμε τη τόλμη μας να αναμετρηθούμε με την ιστορία στις αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, στην ιδεολογία, το ήθος και τη κοινωνική μας συνέπεια.
Το γεγονός ότι ο Γιάννης μας λείπει περισσότερο τώρα που βρισκόμαστε μπροστά σε ιστορικά σταυροδρόμια, φανερώνεται από την ανάγκη μας να μαζευτούμε σήμερα, όλες και όλοι εδώ, για να τιμήσουμε τη μνήμη του.
Στη πραγματικότητα αυτό που μας μαζεύει είναι η ανάγκη μας να επιβεβαιώσουμε όλοι μεταξύ μας ότι πορευόμαστε στο σωστό δρόμο.
Στη μεγάλη πολιτική και ιδεολογική παρακαταθήκη που άφησε ο Γιάννης αλλά και το πολιτικό ρεύμα της κομμουνιστικής ανανέωσης που άξια εκπροσώπησε από θέσεις ευθύνης.
Η πρόκληση να φανούμε άξιοι της παρακαταθήκης αυτής, είναι μεγάλη.
Αλλά όμορφή και συναρπαστική.
Το ταξίδι συνεχίζεται.
Και, ως γνωστόν, η ιστορία διαρκεί πολύ.

Sugar Man από τα «Εποχικά» της «ΕΠΟΧΗΣ» 27/12/ 2014

Του Μάκη Μπαλαούρα
Τα γουέστερν κατέγραψαν ήδη έναν αιώνα ζωής. Ήταν ο αρχετυπικός αμερικανικός κινηματογράφος. Δε θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η εποχή της Άγριας Δύσης είναι αυτή που έβαλε τα θεμέλια της αμερικάνικης ιστορίας. Οι ήρωες του είναι οι πρόγονοι, πολύ αργότερα, του «γουέστερν σπαγγέτι», με πρωτοπόρο τον Σέρτζιο Λεόνε. Έκτοτε υπήρξαν ορισμένες αναλαμπές, όπως τον «Σιωπηλό Καβαλάρη» και τους «Ασυγχώρητους» του Κλιντ Ήστγουντ.
Όπως και να ‘ναι ο το γουέστερν είχε σφραγίσει, κυρίως εμάς που έχουμε κάποια ηλικία, όχι μόνο την αισθητική μας, αλλά επηρέασε και το χαρακτήρα μας.

Άσε που σε πολλά γουέστερν βλέπουμε ακόμα και σήμερα σκηνές της ελληνικής πραγματικότητας. Ακόμα και οι τίτλοι των ταινιών παραπέμπουν στα, μικρά ή μεγάλα, καθημερινά μας. «Ο νόμος στα χέρια του», το «Αίμα στον Πράσινο Βάλτο», «Η Πόλη του μίσους» ή το «Κάποτε στη Δύση». Σ’ αυτό ο Χένρι Φόντα λέει «Για να δούμε, ποιον εδώ μέσα δεν συμπαθώ ιδιαίτερα;», ενώ ο Μελ Φερέρ στο « Ράντζο Νοτόριους» λέει «Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων σ’ αυτό τον κόσμο. Αυτοί που κρατούν πιστόλι και αυτοί που σκάβουν. Εσύ σκάβεις!».
Στους «Ασυγχώρητους» στη μικρή πόλη ο διεφθαρμένος σερίφης Τζιν Χάκμαν, αφήνει ελεύθερους δύο δολοφόνους και καλείται ο Κλιντ Ίστγουντ, να ξεκαθαρίσει τη βρωμερή κατάσταση. Ο Τζον Γουέιν στη «Σύγκρουση γιγάντων» λέει, το προφητικό, για μας μεταφορικά,: «Δε θα ‘ναι πρώτη φορά που κρεμάνε διεφθαρμένους πολιτικούς».
Γουέστερν στα καθ΄ ημάς

Δεν έγινα ξαφνικά κινηματογραφικός κριτικός. Απλώς, διαβάζοντας την πρόσφατη ειδησεογραφία πληροφορήθηκα ότι ο για μια ακόμα φορά τροπαιούχος, που κέρδισε τις τελευταίες εκλογές από το πρώτο γύρο, δήμαρχος Ζαχάρως-Φυγαλείας Πανταζής Χρονόπουλος, μετά την εκ νέου έκπτωσή του από το δημαρχικό αξίωμα, έβαλε μέσω του συνδυασμού του έναν υπέργηρο απόστρατο στρατηγό στη θέση του, «μέχρι να δικαιωθώ από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στο οποίο προσέφυγα», όπως δηλώνει δεξιά και αριστερά.
Η Ζαχάρω, η όμορφη πόλη της Δυτικής Πελοποννήσου μοιάζει σαν τις πόλεις των γουέστερν που αναφέραμε, όπως η «Άγρια Δύση ή «Ο νόμος στα χέρια του». Ο Σέρτζιο Λεόνε είχε πει «στα γουέστερν δεν υπάρχουν καλοί και κακοί, παρά μόνο αμοραλιστές».
Ο Πανταζής Χρονόπουλος καταδικαστείς πολλάκις, πότε για την ανεύθυνη αμέλεια που επέδειξε στις καταστροφικές πυρκαγιές με δεκάδες νεκρούς στην περιοχή του το 2007, πότε για την εγκληματική ενέργεια για ανθρώπους που βρίσκονταν μέσα στα σπίτια τους όταν προχωρούσε σε κατεδάφιση αυθαιρέτων, πότε για διασπάθιση δημόσιου χρήματος, πότε για παράνομη ανέγερση ξενοδοχειακής μονάδας του σε ζώνη υψηλής προστασίας NATURA 2000 στο οικοσύστημα της Λίμνης Καϊάφα. Ο άνθρωπος που ενώ ήταν έκπτωτος κατέβηκε επικεφαλής συνδυασμού και εξελέγη από την πρώτη Κυριακή!
Παρεμπιπτόντως, είναι ο αυτός που ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Κίμωνα Τσακίρη, όπου δείχνει τον δήμαρχο με τους κολλητούς του να πηγαίνει σε ρωσική πόλη για να βρει συζύγους για τους εργένηδες της πόλης Sugar Tοwn. Αργότερα γύρισε το ντοκιμαντέρ «Sugar Town: Η επόμενη μέρα», όπου ο Χρονόπουλος εμφανίζεται να απειλεί να εκτελέσει δημοσιογράφους και δημοτικούς συμβούλους με περίστροφο που κατείχε παράνομα, από τότε που ήταν φρουρός του Ευάγγελου Γιαννόπουλου και σύμβουλός του για χαρακτηρισμό των σκυλάδικων ως ευαγή ιδρύματα.

Εμείς τι κάνουμε;
Το πρόβλημα για μας, προφανώς, δεν είναι, μόνο, ο πιστολέρο, παραβατικός και λαϊκιστής κ. Χρονόπουλος. Όλο το σύστημα πάσχει. Βουλευτές της ΝΔ από τον Νομό Ηλείας επιχειρούν να περάσουν δύο φορές τροπολογία, σε νομοσχέδιο (για τα υδατορέματα!), προκειμένου να παραμείνει δήμαρχος έως ότου βγει αμετάκλητη απόφαση. Τα δικαστήρια, από την άλλη, ενώ έβγαλαν έκπτωτο τον δήμαρχο, δεν ακύρωσαν το αποτέλεσμα των εκλογών και την επανάληψή τους, αλλά άφησαν την δημοτική εξουσία στην παράταξή του, ενώ είναι γνωστό ότι ο κώδικας είναι δημαρχοκεντρικός, τόσο που καθιστούν τον επικεφαλής απόλυτο άρχοντα, από το σχηματισμό του ψηφοδελτίου μέχρι αλλά και για όλα τα μείζονα ζητήματα του δήμου.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν γνωρίζουμε την απόφαση του Συμβούλιου της Επικρατείας, για το αν δικαιώσει τον κ. Χρονόπουλο επαναφέροντάς τον στο δημαρχιακό θώκο ή τον αντίπαλο συνδυασμό που ζητά επανάληψη των εκλογών, όπως έγινε και σε άλλους δήμους για ήσσονος σημασίας ζητήματα.
Το θέμα όμως είναι δικό μας. Πώς οι κάτοικοι, οι καλοί όπως στο γουέστερν «Η Πόλη του Μίσους», δεν συσπειρώθηκαν εγκαίρως παίρνοντας κινηματικές πρωτοβουλίες προκειμένου να σπάσουν την τρομοκρατία και να αναποδογυρίσουν τον λαϊκισμό, επαναφέροντας την πολιτική και τις συλλογικές διαδικασίες, αναδεικνύοντας τα σοβαρά προβλήματα της περιοχής. Είναι γνωστή πανελληνίως η προσπάθεια των πολιτών του Δήμου Αριστοτέλη (εκεί όπου γίνεται η εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική) όπου με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, έδιωξαν τον Χρήστο Πάχτα, τον παντοκράτορα δήμαρχο, ο οποίος με κάθε τρόπο και μεθόδευση υποστήριζε την Εταιρεία εξόρυξης χρυσού.
Ας μελετήσουμε τα μηνύματα των καιρών. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κρίση αξιών, συμπεριφορών, δράσης και θεσμών.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: «Με ποιες συμμαχίες για την κυβέρνηση της αριστεράς»

Σε μια κατάμεστη από μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ αίθουσα, πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 22 Οκτώβρη, η εκδήλωση με τίτλο «Με ποιες συμμαχίες για την κυβέρνηση της αριστεράς», η οποία συνδιοργανώθηκε από την εφημερίδα «Εποχή» και το Rednotebook. Οι εισηγητές Χριστόφορος Βερναρδάκης, Χριστόφορος Παπαδόπουλος και Μάκης Μπαλαούρας, ο καθένας με το δικό του τρόπο, ανέπτυξαν τις βασικές παραμέτρους του θέματος, αναλύοντας τη μέθοδο και το πολιτικό σκεπτικό με το οποίο πρέπει να οικοδομηθούν οι κοινωνικές συμμαχίες που θα οδηγήσουν στην κυβέρνηση της αριστεράς και στην υλοποίηση του προγράμματός της. 

Αναλυτικότερα, όπως τόνισε ο Μάκης Μπαλαούρας, μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, βασικός προσανατολισμός του ΣΥΡΙΖΑ, την περίοδο αυτή, είναι να συνδεθεί ακόμη περισσότερο με τα κοινωνικά στρώματα στα οποία απευθύνεται, να ανοιχτεί με όρους δημοκρατίας και ενοποίησης του κόμματος στη βάση. Επικαλέστηκε την εκπεφρασμένη ανησυχία του κόσμου που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ, σε σχέση με τα αφερέγγυα πρόσωπα του απερχόμενου φθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ταυτόχρονα, πρότεινε να καταρτιστεί άμεσα κώδικας δεοντολογίας των υποψήφιων βουλευτών. Μίλησε για την ανάγκη επικοινωνίας του ταξικά μεροληπτικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στις προγραμματισμένες περιφερειακές συνδιασκέψεις. Υπενθύμισε, τέλος, πως «οι ιδέες και οι αγώνες χρειάζονται οργάνωση», τονίζοντας την ανάγκη οργάνωσης που να υπηρετεί τις αρχές και τις αξίες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως έχουν διαμορφωθεί μέχρι σήμερα.

Ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, επικ. καθηγητής ΑΠΘ, αναφερόμενος στην εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα εκφραστή ιστορικών συμφερόντων των λαϊκών τάξεων, αναφέρθηκε εκτενώς στα ζητήματα της κοινωνικής συμπόρευσης και του προγράμματος. Πρότεινε ο ΣΥΡΙΖΑ ως δημοκρατικός συλλογικός διανοούμενος να πορευθεί προς τις εκλογές με ανοιχτές λαϊκές συνελεύσεις, ενώ τόνισε πως η κοινωνική συμμαχία αποκρυσταλλώνεται στο πρόγραμμα, διαχωρίζοντας τις αναγκαίες υποχωρήσεις από την ενσωμάτωση της αφήγησης του αντιπάλου. Υπογράμμισε την ανάγκη πολιτικοποίησης της συζήτησης ενώ πρόκρινε τη διαμόρφωση νέων διαδικασιών, νέων φορέων και την ανάδειξη νέων προσώπων στο πολιτικό σκηνικό. Βασικό κριτήριο συμμαχιών είναι, σύμφωνα με τον ομιλητή, η διακριτή χρονική συμπόρευση με τις πολιτικές επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μην καταλήξει ο ΣΥΡΙΖΑ να γίνει «κόμμα – σημαία ευκαιρίας». Στόχος είναι η ιστορική αλλαγή και αυτή δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να είναι αποτέλεσμα γραφειοκρατίας. Απαιτεί πρωτίστως την ενεργοποίηση των κοινωνικών δυνάμεων.
Ο Χριστόφορος Παπαδόπουλος, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέρθηκε στην επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και στην πόλωση που έχει πραγματοποιηθεί στο πολιτικό σκηνικό, γύρω από δύο ανταγωνιστικά σχέδια: το πρόγραμμα καταστροφής της συγκυβέρνησης από τη μία και το πρόγραμμα ελπίδας του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Υποστήριξε πως μέσα από το πρόγραμμά του θα μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να εκφράσει με ηγεμονικό τρόπο το γενικό συμφέρον μιας πλατιάς συμμαχίας μεταξύ του κόσμου της μισθωτής εργασίας και των μεσαίων στρωμάτων, όχι όμως παραχωρώντας δικαιώματα της μισθωτής εργασίας στα μεσαία στρώματα, όπως το ΠΑΣΟΚ παλιότερα. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες που θα συναντήσει η κυβέρνηση αριστεράς σε μία χώρα όπου ο νεοφιλελευθερισμός έχει διαβρώσει όλους τους θεσμούς και μίλησε για την ανάγκη να συνεχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ να μπολιάζει τις κινηματικές διαδικασίες. Επεσήμανε πως είναι λάθος οι αφηγήσεις περί συμμαχιών με κόμματα σε αποδρομή ή με λογικές αντιπαροχής. «Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα προγραμματικό διάλογο όπου χωράνε όλοι εκτός από τους εκπροσώπους του μνημονιακού τόξου και την Χρυσή Αυγή».
Κάπως έτσι, με μία εκδήλωση-σταθμό, κατά κοινή ομολογία, άνοιξε στην Θεσσαλονίκη η συζήτηση γύρω από τις συμμαχίες, με την πολιτική βαρύτητα και προσοχή που της αρμόζει…

Κατερίνα Νοτοπούλου

Εφημερίδα ” Εποχή “

Κοινωνικός Αποκλεισμός, φτώχεια και απόγνωση*

Του Μάκη Μπαλαούρα

Είναι σε όλους πλέον κατανοητό ότι τα μέτρα που πάρθηκαν έως σήμερα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν αποκλειστική προτεραιότητα τη δημοσιονομική προσαρμογή και τη διασφάλιση των δανειστών μας. Αγνοήθηκε παντελώς η κοινωνική επίπτωση των μέτρων αυτών, τα οποία ήρθαν να προστεθούν σε μία ιδιαίτερα επιβαρυμένη κατάσταση από πλευράς διαστάσεων ανεργίας και φτώχειας στη χώρα μας, αυτό που ονομάστηκε ανθρωπιστική κρίση, με μεγαλύτερη επίπτωση στους πιο επιβαρυμένους στο παρελθόν Νομούς της χώρας.
Τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού αποτελεί ένα από τα πιο «φλέγοντα» θέματα τόσο σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο διαμόρφωσης προτάσεων πολιτικής. Ως κοινωνικός αποκλεισμός ορίζεται «η παρεμπόδιση απορρόφησης κοινωνικών και δημόσιων αγαθών», όπως είναι π.χ. αυτά της εκπαίδευσης, του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης κλπ., η έλλειψη των οποίων οδηγεί συνήθως στην οικονομική ανέχεια και περιθωριοποίηση. Το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού είναι μια σημαντική απειλή για την κοινωνία, και ιδιαίτερα στην αρνητική συγκυρία της τρέχουσας κρίσης. Σημαντική συμβολή στη διερεύνησή του σε εθνικό και περιφερειακό είναι το ερευνητικό έργο «Ανάπτυξη περιφερειακών δεικτών κοινωνικού αποκλεισμού και μεθόδων μέτρησης της κοινωνικής ανισότητας για τη Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησο και τα Ιόνια Νησιά», με ευθύνη των καθηγητών Αθ. Μπέλλα και Βασ. Παππά και με τη συνεργασία 21 πανεπιστημιακών, το οποίο ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 2013.
Το κύριο αντικείμενο της έρευνας ήταν να διερευνηθεί ο Κοινωνικός Αποκλεισμός σε 19 Νομούς της χώρας στις περιφέρειες Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας, Ιονίων νήσων, Ηπείρου, Στερεάς Ελλάδας και Θεσσαλίας, δηλαδή γεωγραφικές περιφέρειες ενός πολύ μεγάλου τμήματος της χώρας, το οποίο σε γενικές γραμμές, υστερεί οικονομικο-κοινωνικά και ενδέχεται στις περιοχές αυτές να διαμορφώνονται συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού.
Μια απερίγραπτη κατρακύλα…
Από τις περιφέρειες αυτές επιλέχτηκαν οι νομοί με τον χαμηλότερο δείκτη ΑΕΠ, ως πρώτο κριτήριο ένδειξης κοινωνικού αποκλεισμού. Σημειώνουμε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των υπό διερεύνηση Νομών ήταν αρκετά υψηλότερο στο παρελθόν, όπως της Ηλείας που ενώ το 1981 βρισκόταν στις πρώτες θέσεις με 83,4% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας, σήμερα βρίσκεται μόλις στο 54,4% του αντίστοιχου μεγέθους του συνόλου της χώρας,
Το φαινόμενο του αποκλεισμού σχετίζεται με τις εξής κύριες διαστάσεις:
α) τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας και
β) τον αποκλεισμό από την αγορά αγαθών και υπηρεσιών (κατανάλωση) και
γ) οι υποκειμενικοί δείκτες περιγράφουν τον υλικό, κοινωνικό και ψυχολογικό αποκλεισμό, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τα άτομα που τον υφίστανται.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν είναι μόνο οικονομικό φαινόμενο, αλλά και κοινωνικό. Δεν ταυτίζεται με την έννοια της φτώχειας και προσδιορίζεται ως μία διαδικασία όπου το άτομο παρεμποδίζεται (μερικώς ή ολικώς) από τη χρήση του δημόσιου και κοινωνικού κεφαλαίου, έχει μειωμένη συμμετοχή στην κοινωνία και έχει περιορισμένες δυνατότητες πρόσβασης σε αγαθά μέσω της αγοράς και γενικότερα έχει περιορισμένες δυνατότητες βελτίωσης της ποιότητας ζωής του. Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ένα δυναμικό φαινόμενο, που επηρεάζει διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης ζωής και προκαλεί ρήξεις στις σχέσεις ατόμων – κοινωνίας καθώς και ότι συνδέει τη κατάσταση του ατόμου με τη συνολικότερη κατάσταση της κοινωνίας που ζει.
Συγκλονιστικά συμπεράσματα για φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό
Σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα για την εκτίμηση της φτώχειας υπολογίζεται το διάμεσο σταθμισμένο (ανάλογα με τη σύνθεση της οικογένειας) οικογενειακό εισόδημα είναι 500 ευρώ και ως εκ τούτου η γραμμή της φτώχειας τίθεται στο 60% του διάμεσου, δηλαδή στα 300 ευρώ και η γραμμή της απόλυτης φτώχειας τίθεται στο 40% του διάμεσου εισοδήματος, δηλαδή στα 200 ευρώ.
Από τα στοιχεία της έρευνας προκύπτει ότι το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας παρουσιάζουν οι Νομοί Ζακύνθου (47,6%), Ευρυτανίας (35,8%),Λακωνίας(35,4%) και Ηλείας(28,6%).
Σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας το υψηλότερο ποσοστό απόλυτης φτώχειας ευρίσκεται στο νομό Ζακύνθου (28,6%),Ηλείας(20,0%) και στο νομό Λακωνίας (17,7%).
Στην ικανοποίηση των συνθηκών διαβίωσης παρατηρούμε ότι το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που αντιμετωπίζει προβλήματα βρίσκεται στο Νομό Ηλείας (9,3%) και στο νομό Φθιώτιδας (6,9%). Το υψηλότερο ποσοστό αδυναμίας ικανοποίησης των βασικών αναγκών βρίσκεται στο νομό Λευκάδας και στο νομό Άρτας, σε σχέση με το σύνολο των κατοίκων σε αυτούς τους νομούς.
Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε σχέση με το σύνολο των κοινωνικά αποκλεισμένων είναι στην Αιτωλοακαρνανία (9,3%), στην Αχαΐα (14,2%) και στην Ηλεία (10,4%). Το υψηλότερο ποσοστό κοινωνικού αποκλεισμού συναντάται στο νομό Άρτας (29,1%), στο νομό Ηλείας (28%), στο νομό Ευρυτανίας (26,9%) και στο νομό Τρικάλων (26,7%).
Με βάση το βαθμό δυσκολίας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του νοικοκυριού (στέγαση, διατροφή κ.α) και κατά πόσο η κατοικία που διαμένει διαθέτει στοιχειώσεις παροχές (νερό, ηλεκτρικό ρεύμα κ.α) παρατηρούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από τα άτομα αυτά κατοικούν στο νομό Ηλείας (12,8%) και στο νομό Φθιώτιδας (9,2%).
Το χειρότερο επίπεδο των συνθηκών διαβίωσής συναντάται στο νομό Αχαΐας (15%) και ακολουθεί ο νομός Ηλείας (9,5%).

Άντεξε η πρωτογενής παραγωγή
Από την ανάλυση των στοιχείων της έρευνας πως οι κλάδοι που επλήγησαν περισσότερο είναι το εμπόριο (-38,0%), οι κατασκευές (-36,6%), οι υπηρεσίες καταλύματος και εστίασης, όπου συμπεριλαμβάνεται ο τουρισμός (-34,3%), και η μεταποίηση (-29,7%). Οι χαμηλότερες απώλειες θέσεων απασχόλησης καταγράφονται στη γεωργία-δασοκομία-αλιεία (μόλις 2,4%), γεγονός που δείχνει ότι ο πρωτογενής τομέας παραμένει ένας από τους ‘πυλώνες’ των τοπικών οικονομιών, με σημαντικές αντιστάσεις στην τρέχουσα κρίση και πυλώνας εκκίνησης της ανάπτυξης.
Η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού περιλαμβάνει τα εξής στάδια:
α) την οικονομική στήριξη αυτών που έχουν ανάγκη,
β) την ένταξή τους και ενσωμάτωσή τους στην αγορά εργασίας και στην κοινωνία,
γ) εκπαίδευση και κατάρτιση των γεωργών ώστε να ειδικευτούν σε νέους καλλιέργειες, να ενισχυθούν επιχειρηματικά για να γίνει ανταγωνιστικότερη η παραγωγή τους..
δ) οι συνταξιούχοι, δεδομένου ότι είναι μία σημαντική ομάδα, η οποία πλήττεται σε μεγάλο βαθμό από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Στη περίπτωση αυτή το κράτος θα πρέπει πρωτίστως να φροντίσει για την εισοδηματική τους στήριξη και την ένταξή τους στην κοινωνία.
Οι εγκληματικές ευθύνες των τοπικών «αρχόντων»
Τα συμπεράσματα της έρευνας είναι συγκλονιστικά. Μπορεί η κρίση να αγκάλιασε όλη την Ελλάδα και το σύνολο των πιο πληβειακών στρωμάτων, αλλά σε πρώτη ματιά δε μπορεί να εξηγηθεί πως Νομοί ευλογημένοι από τη φύση, όπως η Ηλεία, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Η κατάσταση αυτή γίνεται όλο και πιο δυσχερής για την περιοχή στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης. Οι αλλαγές τα τελευταία χρόνια δεν ήταν προς την κατεύθυνση μείωσης των περιφερειακών ανισοτήτων και της φτώχειας. Πράγματι, η ανεργία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, η φορολογία εισοδήματος έγινε λιγότερο προοδευτική, η έμμεση φορολογία αυξήθηκε δραματικά (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης) αλλά και η φορολογία στα ακίνητα. Όλα αυτά είναι βέβαιο ότι οδήγησαν στο να μειωθεί δυσανάλογα η πραγματική αγοραστική δύναμη των φτωχότερων νοικοκυριών, ενώ οι μεγάλες αυξήσεις τιμών στα τρόφιμα και στα καύσιμα επηρέασαν τους φτωχούς πολύ περισσότερο από τα πιο πλούσια νοικοκυριά. Είναι προφανές ότι οι δημόσιοι εκπρόσωποι τους(βουλευτές, περιφερειάρχες, νομάρχες, δήμαρχοι και άλλα στελέχη του κρατικού μηχανισμοί) είχαν σαν μοναδική ενασχόληση τις πελατειακές εξυπηρετήσεις, που κατέρρευσαν με τις πρώτες ριπές της κρίσης, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Καμιά πρωτοβουλία και πίεση δεν άσκησαν και εξακολουθούν να μη ασκούν στους υπό κοινωνικό αποκλεισμό νομούς, για την παραγωγική ανασυγκρότηση τους και για διαφορετικά μοντέλα ανάπτυξης, για την ενθάρρυνση μορφών κοινωνικής οικονομίας, στα οποία θα επανέλθουμε αναλυτικότερα.
*από την ΕΠΟΧΗ
Σ.Σ. Οι πίνακες της έρευνας θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της «Εποχής»

Οι ιδέες και οι αγώνες για να ζήσουν χρειάζονται οργάνωση* Άνοιγμα για νέα μέλη, όχι στον πολιτικό σκαντζόχοιρο

Του Μάκη Μπαλαούρα
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει προς την κατάκτηση της κυβέρνησης και απ’ ότι φαίνεται με αυτοδυναμία, παρατηρείται μια πρωτοφανής αναντιστοιχία. Ο οργανωμένος κόσμος του κόμματος (αλλά και της νεολαίας του) είναι ελάχιστος σε σχέση με τα ήδη καταγεγραμμένα εκλογικά ποσοστά του. Ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν η ΝΔ στις καλές τους πολιτικές φάσεις δεν είχαν σημειώσει τέτοια αναντιστοιχία. Ούτε καν το ΚΚΕ Εσωτερικού, ένα κόμμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ήταν σε τέτοια κατάσταση. Αντίθετα, το έβρισκες παντού ως οργανωμένη δύναμη. Στις συνοικίες, στα χωριά, στους εργασιακούς χώρους, όπου τα μέλη του έπαιρναν πρωτοβουλίες δημιουργίας συνδικαλιστικών παρατάξεων ταξικών, αγωνιστικών και αυτόνομων. Τα μέλη, μέσω των οργανώσεών του, συντηρούσαν και εν πολλοίς διόρθωναν τη γραμμή του, τροφοδοτώντας με κοινωνικό οξυγόνο το κόμμα και την πολιτική του παρουσία.
Σήμερα, οι λίαν ισχνές σε μέλη οργανώσεις του στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιούνται ως εκλογικό εργαλείο ή για να μεταφέρουν προς την κοινωνία πολιτικές πρωτοβουλίες που εκπορεύονται κεντρικά, όπως για τον ΕΝΦΙΑ ή τις παραλίες. Ως εκ τούτου, δεν ανοίγονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως κύτταρα ενός πολιτικού οργανισμού ούτε στην εφαρμοστέα πολιτική, ούτε, ως συνέπεια του πρώτου στο άνοιγμα για τη στρατολόγηση μελών (προφανώς με προσοχή για να μη γίνουν πλυντήρια). Το φαινόμενο, δηλαδή, του πολιτικού σκαντζόχοιρου.

Κακές επιδόσεις στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Οι άμεσες πολιτικές συνέπειες ήταν το πρόσφατο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Σχεδόν παντού, η εκλογική επίδοση των σχημάτων μας, που δημιουργήθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τρεις – τέσσερις μήνες πριν το άνοιγμα της κάλπης, ήταν αποκαρδιωτική. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σε περιοχές όπου κατέγραψε στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τα υψηλότερα ποσοστά του, είχαμε τα χειρότερα αυτοδιοικητικά αποτελέσματα.
Εδώ βέβαια να τονιστεί ότι η κεντρική γραμμή του κόμματος ήταν προβληματική, όπως συνοψίστηκε από τα συνθήματα «τρεις κάλπες μια επιλογή» ή το «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Γραμμή που έπασχε πολιτικά, αλλά και δημιουργούσε ιδεολογική οπισθοδρόμηση, θεωρώντας ότι οι δημοτικές κινήσεις που στηρίζουμε δεν είναι αυτόνομες, αλλά κομματικό γρανάζι. Είναι προφανείς οι ευθύνες του κέντρου για την καταστροφική καθυστέρηση των επιλογών στους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης. Η ΚΕ πρέπει να δεσμευτεί ότι θα αποφασίζει για τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που θα στηριχθούν, τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τις εκλογές. Αλλά και μετά το αποτέλεσμα δεν συζητήθηκε κεντρικά, ούτε, ως συνέπεια, ζητήθηκε από τις οργανώσεις να εκτιμήσουν το συνολικό και τα τοπικά αποτελέσματα. Έτσι, για πολλές οργανώσεις οι εκλογές αυτές ήταν σαν να μην υπήρξαν σε συλλογικό επίπεδο.

Να κτυπηθεί ο παραγοντισμός

Συναφές θέμα είναι ο παραγοντισμός και η εξ αυτού σύγκρουση στελεχών, όπου πολλές φορές ανοίγονται πολιτικά ζητήματα, περισσότερο προσχηματικά, παρά ως σύγκρουση πολιτικού διακυβεύματος.
Αλληλοεπηρεαζόμενο ζήτημα είναι η αυτονόμηση και ο παραγοντισμός υποψηφίων βουλευτών, όπως έγινε και στις εκλογές του 2012. Επειδή το δέλεαρ είναι μεγάλο, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτα για κυβέρνηση, αν δεν ληφθούν μέτρα θα δούμε καταστάσεις που θα ομοιάζουν με αυτές που έχουμε δει στα συστημικά κόμματα. Χρειάζεται επομένως να συνταχθεί από την Κ.Ε ένας κώδικας δεοντολογίας, ένα πλαίσιο δηλαδή αρχών και δεσμεύσεων για τους υποψήφιους και τους εκλεγμένους βουλευτές, που θα αφορά την προεκλογική εμφάνιση, τις δαπάνες, αλλά και τη βουλευτική δραστηριότητα.

«Γίνε το κόμμα στο χώρο σου»

Ιδιαίτερη σημασία έχει η οικονομική συνδρομή από τα μέλη και τους φίλους. Η Κ.Ε πρέπει να αποφασίσει την έναρξη οικονομικής εξόρμησης, γεγονός που θα ανακουφίσει το κόμμα από το οικονομικό στρίμωγμα, αλλά και ως πολιτική πράξη μεγάλης σημασίας για τα μέλη και για τον κόσμο που απευθυνόμαστε. Το παραπάνω σύνθημα, ουσιαστικά συμπύκνωνε τη ρήση του Γκράμσι «να αποτελέσει(η οργάνωση) ένα θαυμαστό σχολείο πολιτικής και διοικητικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας τις μάζες..» Ο Γκράμσι δεν θεώρησε μόνο την εσωκομματική δημοκρατία ως απαραίτητη λειτουργία, αλλά και για την ενοποίηση της ηγεσίας και της βάσης του κόμματος. Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις πρέπει να γίνουν κύτταρα ενός δημοκρατικού κόμματος, που δε θα αναλύει μόνο, αλλά θα κρίνει τις αποφάσεις της ηγεσίας, θα παίρνει πρωτοβουλίες, δημιουργώντας μια αμφίδρομη, οριζόντια και κάθετη δημοκρατική και αποδοτική σχέση, πολλαπλά χρήσιμη και για τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το κίνημα που βρίσκεται, δυστυχώς σε βαθιά ύφεση μπορεί να επηρεαστεί από πρωτοβουλίες της οργάνωσης, γενόμενη ο εμβρυουλκός της αναγέννησης τους.
Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για περιφερειακές συνδιασκέψεις, σ’ όλη τη χώρα, με συμμετοχή κοινωνικών και επιστημονικών φορέων, είναι ευκαιρία να οργανωθεί σωστά, αποδοτικά, δυναμικά και αξιοποιήσιμα από τις οργανώσεις. Τέτοιες πρωτοβουλίες και άλλες που θα πάρουν οι οργανώσεις με φαντασία, ευρηματικότητα, με τις αξίες και τη στρατηγική μας θα οδηγήσουν το κόμμα μας στην κατάκτηση της ηγεμονίας ενοποιώντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Τελειώνοντας παραθέτω μια παράγραφο που έγραψε ο Άγγελος Ελεφάντης το 2008, αρκετά παλιά σε σχέση με τις καταιγιστικές εξελίξεις που μεσολάβησαν, αλλά διατηρεί πλήρως την επικαιρότητά του: «πρέπει αυτή τη λαϊκή διαθεσιμότητα που “ξεχύνεται” καταπάνω στο κόμμα να την οργανώσει, να δράσει για την πολιτικοποίησή της, να της αποδώσει προσίδιους ρόλους, να την καταστήσει ικανή να κερδίσει τη μεγάλη λαϊκή συναίνεση, να την εφοδιάσει με τις απελευθερωτικές ιδεολογίες και πρακτικές, που θα αγωνισθεί να ανασυγκροτήσει τη χειμαζόμενη πολλαπλώς χώρα μας. Kαι τη ζωή μας. Να κάνουμε όλοι “μια ευγενή χρήση της ζωής” μας».
*σύνθημα-αφίσα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος
(Εφημερίδα Εποχή 20-10-2014)

Φοβού τους Δαναούς και ψήφους φέροντας...* *

Του Μάκη Μπαλαούρα

Μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, γιατί υπάρχει και μια ακόμα που παρά το γεγονός ότι παραγγέλθηκε από μεγάλη εφημερίδα δε δημοσιεύτηκε, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγγίζει την αυτοδυναμία.
Κομβικής σημασίας ήταν η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που με μεστό, καθαρό, σαφή και ελπιδοφόρο λόγο παρουσίασε τις συλλογικές θέσεις του κόμματος για να σταματήσει η κατρακύλα της κοινωνίας στην άβυσσο της εξαχρείωσης και της ανέχειας, με άλλα λόγια να μπει τέλος στην ανθρωπιστική κρίση και θυσία δύο νέων γενιών.
Μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου διάφοροι παρατρεχάμενοι, που πολλοί απ’ αυτούς έχουν προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε προηγούμενα καθεστώτα, όπως στο Σημιτικό, είδαν φως στην Κουμουνδούρου και θέλησαν να πουλήσουν την ανεκτίμητη πραμάτεια τους στο αδιαφιλονίκητο κόμμα που θα γινόταν κυβέρνηση. Οι τύποι αυτοί, ενδεδυμένοι με δήθεν επιστημονική τήβεννο και με ανάλογο ύφος μιλούσαν για ταβάνια και οροφές. Ότι, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε ταβάνι από ψήφους που μπορούσε να διεκδικήσει από τα άλλα κόμματα και επομένως πρέπει να κάνει ανοίγματα σε πολιτικούς παράγοντες που προέρχονται, κυρίως, από το ΠΑΣΟΚ.
Θέλουν να θολώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την αριστερή-ριζοσπαστική φυσιογνωμία του
Με άλλα λόγια, επιδιώκουν μια μετατόπιση του λόγου, του προγράμματος, των προτεραιοτήτων και της φυσιογνωμίας του «από τα αριστερίστικα βαρίδια του 4%», προς αυτό που ονομάζεται κεντροαριστερά.
Τότε γράφτηκαν πολλά άρθρα (και δικό μου στην Εφημερίδα των Συντακτών: http://www.efsyn.gr/?p=208477 ) προς αντίκρουση αυτής της συστημικής και στατικής αντίληψης. Η ίδια όμως η πραγματικότητα αποστόμωσε τους συστημικούς φωστήρες και ο ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά είναι έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Πως αλλιώς να συνέβαινε άραγε, όταν οι σοβαροφανείς αυτοί τύποι, δεν έβλεπαν την πολιτική με όρους της κοινωνίας, αλλά με τακτικισμούς, μη θέλοντας να αντιληφθούν τις ιδεολογικές και πολιτικές διεργασίες που γίνονται στη κοινωνία, στις οποίες συμβάλει ένα διαφορετικό κόμμα. Απόκρυβαν ή ακόμα χειρότερα δεν αντιλαμβάνονταν ότι δε μπορεί να υπάρχει ταβάνι σε ένα κόμμα από το 4% στο 27% και που προχωρά πολύ πιο πάνω. Με μια απλή ανάγνωση των ευρημάτων όλων των εταιριών έρευνας της κοινής γνώμης, αμέσως θα εμφάνιζε τη ρηχότητα τους, γεγονός που θα οδηγούσε στην αυτοκτονία του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι το ποσοστό των ευρωεκλογών που πήρε το κόμμα στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, με τους οποίους έχουμε μια ιδιαίτερη μεροληπτική θετικά θέση, μόνο το 21% απ’ αυτούς ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι που έγιναν άνεργοι πρώτη φορά έδωσαν μόνο το 27,3%, οι συνταξιούχοι το 20,3%, ενώ πιο καλύτερα αλλά όχι ικανοποιητικά για τη καταστροφή που έχουν πάθει οι αγρότες-κτηνοτρόφοι (37,5%). Πιάσαμε το ταβάνι σ’ αυτές τις πληβειακές κατηγορίες που πρωτίστως μας ενδιαφέρουν;

Οι τακτικισμοί δε μας ταιριάζουν

Σήμερα βέβαια βρισκόμαστε αλλού. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται η ηγεμονική δύναμη και η ελπιδοφόρα κυβέρνηση για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Σε καμία περίπτωση όμως ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το θηρίο όταν ψυχορραγεί γίνεται πιο επικίνδυνο. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο προς αντίκρουση της μεγάλης επίθεσης που εξελίσσεται από μέσα και έξω, αλλά και για λόγους, κυρίως, γείωσης με την κοινωνία, τις ανάγκες και τις ελπίδες της, χρειάζεται τη συνέχεια του ριζοσπαστικού λόγου, αποφυγή και καυτηρίαση της πολυγλωσσίας και συνεργασίες με φερέγγυα πρόσωπα.
Ο απλός κόσμος, που προέρχεται, κυρίως, από το ΠΑΣΟΚ και προσβλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο σαφής και πιο αποφασιστικός. Όποιοι συναντούν αυτό τον κόσμο θα το διαπιστώνουν αμέσως. «Μη ξεπλύνετε αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι, που μας ξεγέλασαν, σκόρπισαν τις ελπίδες μας, που βολεύτηκαν με λαμογιές και λοβιτούρες». Παρά ταύτα, όπως εντοπίζει και η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Ηλείας, στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και στα «καφενεία» αναφέρονται διάφορα πρόσωπα που υπήρξαν μέχρι πρόσφατα παράγοντες των μηχανισμών, που στήριξαν όλες τις αντικοινωνικές πολιτικές, με άλλα λόγια το μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ από θέσεις εξουσίας. Και αυτό συμβαίνει χωρίς ίχνος έμπρακτου αναστοχασμού, απλώς είδαν φως μιας νέας κατάστασης και σκέφτηκαν να ανέβουν στην υπερταχεία…
Από το χώρο της ΔΗΜΑΡ επίσης ακούγονται χτυπήματα στην πόρτα της Κουμουνδούρου. Δεν είναι μια απλή περίπτωση. Στο κόμμα αυτό έχουν απομείνει 10 βουλευτές, εξαιρετικά χρήσιμοι για να μη συγκεντρώσει η κυβέρνηση τους 180 βουλευτές για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όμως η ΔΗΜΑΡ δεν είναι μια απλή περίπτωση. Στην πλέον κρίσιμη ιστορικά πολιτική περίοδο στήριξε και συμμετείχε στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή και ακροδεξιά κυβέρνηση. Ο ελληνικός λαός την τιμώρησε καίρια εξαφανίζοντας την, όπως και το ΛΑΟΣ (χωρίς κανένα άλλο συνειρμό με τη ΔΗΜΑΡ). Βεβαίως, μακριά από απολυτότητες, υπάρχουν στελέχη του κόμματος αυτού, που μπορεί να αξιοποιηθούν και στο κρατικό μηχανισμό, κυρίως από τη βάση, που δεν υπήρξαν προκλητικά στην υπόλοιπη Αριστερά και δεν ταυτίστηκαν –όπως άλλοι τζιχαντιστές– με την πολιτική της συγκυβέρνησης, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα τα ηθικά στοιχεία της κοινής μας συμπόρευσης. Καμιά κοινωνική ανάγκη δεν επιβάλλει μια κεντρική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ. Αντίθετα μια τέτοια συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ, όχι μόνο δε θα μας πρόσφερε δυνατότητες αλλά θα αφαιρούσε το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, με συνέπεια την ακύρωση της ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας και του οράματος, άρα απώλεια ψήφων.
Η ιστορία έχει δείξει (και διεθνώς) ότι συνεργασίες όταν δε συμβάδιζαν με τις αρχές και τη φυσιογνωμία είχαν δεκαδικό πολλαπλασιαστή…
*(από τη στήλη «Εποχικά» της ΕΠΟΧΗΣ)

«Προσοχή! Στα επόμενα 136+97 χιλιόμετρα συμβαίνουν θανατηφόρα ατυχήματα»

Του Μάκη Μπαλαούρα

Όσοι/όσες έχουν ταξιδεύσει οδικώς στον άξονα Κορίνθου-Πύργου θα έχουν δει τρομοκρατούμενοι, τις προειδοποιητικές πινακίδες, μεταξύ Κορίνθου-Πάτρας, σαν αυτή του τίτλου ή παρόμοιες όπως «Προσοχή! Στα επόμενα χιλιόμετρα συμβαίνουν πολλά ατυχήματα»!
Αν συζητήσεις με οδηγούς από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα διαπιστώσεις με έκπληξη, ότι πουθενά αλλού στην ήπειρο αυτή δεν συναντάει κανείς τέτοιες τρομοκρατικές προειδοποιήσεις. Ζήτημα είναι αν υπάρχει έστω σε άλλο κράτος, από τα λεγόμενα τριτοκοσμικά, τέτοια πινακίδα. Γεγονός τόσο αδιανόητο, που όταν πρωτομπήκαν λεγόταν, ότι δεν τα έβαλε το κράτος, αλλά ιδιώτες, συγγενείς θυμάτων…
• Η «Εθνική Οδός» Κορίνθου-Πάτρας ήταν από τους πρώτους αυτοκινητόδρομους, άρχισε να κατασκευάζεται το 1960 και εγκαινιάστηκε το 1969. Θυμάμαι ότι μικρός ταξίδεψα λίγες μέρες πριν δοθεί στην κυκλοφορία και μου αποτυπώθηκε στη μνήμη ως ένας σύγχρονος, άνετος και ασφαλής δρόμος. Έκτοτε, ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Η κυκλοφορία των οχημάτων πολλαπλασιάστηκε, ιδίως με την ανάπτυξη της θαλάσσιας μετακίνησης προς Ιταλία και τα αυτοκίνητα είναι πια τούρμπο. Έγινε κατολίσθηση, έπεσε κι ένας βράχος και η εθνικό οδός κατάντησε λαιμητόμος.
• Από την άλλη, καταργήθηκε η σιδηροδρομική γραμμή Κορίνθου-Καλαμάτας Είναι γνωστό ότι η γραμμή Πύργου–Κατακόλου εγκαινιάστηκε πολύ πιο νωρίς, από το 1892, η πρώτη -εκτός Αττικής- γραμμή (λόγω μεταφοράς της σταφίδας) και λίγες μέρες αργότερα οι γραμμές που συνέδεαν τον Πειραιά με την Καλαμάτα, το Ναύπλιο και την Τρίπολη (ΣΠΑΠ). Μέχρι την κατάργηση της Κορίνθου-Καλαμάτας, το σιδηροδρομικό δίκτυο παρέμεινε, με κάποια ψιλομερεμέτια, όπως όταν παραδόθηκε στην κυκλοφορία.
Το 2011 επί μνημονιακών κυβερνήσεων το δίκτυο καταργήθηκε ως ασύμφορο. Ίσως πια η πορεία, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, είναι μη αναστρέψιμη, καθότι πέραν των άλλων έχουν ξηλωθεί τεράστια κομμάτια από κυνηγούς μετάλλων, ενώ οι υπέροχοι σταθμοί είτε ρημάζουν, είτε στην καλύτερη περίπτωση γίνονται σουβλατζίδικα ή μπαρ.
Πληρώνουμε τις εμμονές των τροϊκανών
Δεν είναι ανεξήγητη η δογματική επιμονή της ευρωαμερικάνικης τρόικας στην κατάργηση του σιδηροδρομικού δικτύου και η εγκατάλειψη του οδικού. Πολύ περισσότερο που διεθνώς το τρένο έχει αλματώδη εξέλιξη, είναι ασφαλές, φθηνό, γρήγορο και φιλικό στο περιβάλλον. Αλλά και εδώ ο προαστιακός Αθήνα-Κιάτο, από όλες τις απόψεις είναι επιτυχημένο μέσο. Απόσταση 90 χιλιομέτρων τη καλύπτει σε 1 ώρα και 10 λεπτά. Από άλλη άποψη και η εκδρομική γραμμή Κατακόλου- Αρχαίας Ολυμπίας είναι πετυχημένη.
Προφανώς οι τροϊκανοί (και οι εγχώριοι συνοδοιπόροι τους) έδρασαν είτε ως ταλιμπάν της δημοσιονομικής πειθαρχίας είτε για να εξυπηρετήσουν άλλα σχέδια, υπονομεύοντας και τις μεταφορές προς την Ευρώπη. Τα ερωτήματα αυτά κάποτε βέβαια θα απαντηθούν.
Γιατί δεν αντιδρούν οι αιρετοί;

Οι ευθύνες όμως των δημοτικών-περιφερειακών εκπροσώπων μας δεν μπορούν να παραπεμφθούν στην ιστορία. Πώς αντέδρασαν στον ξεπεσμό αυτό, πώς αντιπάλεψαν την επικινδυνότητα της μετακίνησης των εκπροσωπούμενων τους, πώς φθήνυναν πολιτισμικά με τις τρομολαγνικές πινακίδες στις περιοχές τους; Πώς συνέβαλαν στο βιασμό του περιβάλλοντός μας; Ξεσήκωσαν τους πολίτες, βγήκαν στους δρόμους, έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες ή βολεύτηκαν με χλιαρά δελτία τύπου στα μίντια;
Ακόμα και πριν την κρίση, όταν το 1998 ο Κ. Σημίτης θεμελίωνε το έργο που οραματίστηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης, τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, κανένας από τους εκπροσώπους Δημάρχους-Νομάρχες της Δυτικής Ελλάδας-Ηπείρου δεν πρόβαλε δημοσίως και σθεναρά την ανάγκη της ύπαρξης σιδηροδρομικής γραμμής στη γέφυρα, όπως γίνεται παντού στον κόσμο, από την Ινδία έως τις ΗΠΑ, προκειμένου να συνδέονται μεταξύ τους οι περιοχές αυτές, πράγμα που είχε προτείνει ο ΟΣΕ και τα κόμματα της Αριστεράς, πολύ περισσότερο που το λιμάνι της Ηγουμενίτσας εξελισσόταν ως πρώτο λιμάνι της χώρας στη σύνδεση μας με την Ιταλία.
Τελικά, το μόνο άξιο γι’ αυτούς είναι ο μισθός τους. Ας χαίρονται τις οικονομίες που έκαναν με «τον ιδρώτα» του προσώπου τους…
(από τις εφημερίδες ΕΠΟΧΗ και Πατρίς)

Και η γελοιότητα στην τρομοκράτηση σκοπεύει*

Του Μάκη Μπαλαούρα

Ο τελευταίος ανασχηματισμός της κυβέρνησης άφησε απ’ έξω τον Άδωνι Γεωργιάδη γιατί διέλυσε τελείως την Υγεία, κάνοντάς τον όμως κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο για να συνεχίσει να έχει βαρύνοντα θεσμικό ρόλο για να περνάνε τα τσιρίγματά του στα «απαιτητικά» κανάλια. Ταυτόχρονα, όμως έκανε υπουργούς της λαϊκής (τρομάρα μας) δεξιάς.
Μια εξ αυτών είναι η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη, η οποία μπορεί να λοιδορείται από εφημερίδες και τα social media, αλλά τη δουλειά της, μάλλον, την κάνει επιτυχημένα. Απευθύνεται, μέσω, κυρίως, πρωινάδικων όχι στον Γεωργούλα, αλλά στον απλό άνθρωπο, τον συνταξιούχο, τον νοικοκύρη, τη νοικοκυρά που διαπλάστηκαν με τα ιδεολογικά στερεότυπα, πατρίς, θρησκεία, οικογένεια, νόμος και τάξη. Για παράδειγμα, η Σ. Βούλτεψη ζήτησε εισαγγελική έρευνα για τη δημοσιοποίηση της Public Issue που έβγαλε τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά με 11 μονάδες και στα όρια της αυτοδυναμίας. Ουσιαστικά κατήγγειλε την εταιρία για διασπορά ψευδών ειδήσεων, εκμεταλλευόμενη την προνομιακή θέση της!
Τρομοκρατήστε-τρομοκρατήστε στο τέλος κάπου θα πιάσει
Πόσοι απλοί άνθρωποι, ιδιαίτερα οι ταλαντευόμενοι δεν θα τσιμπήσουν στο ότι η δημοσκόπηση ήταν στημένη; Άντε μετά η ίδια η εταιρία ή άλλες που τη στήριξαν να μιλούν για τήρηση κανόνων δεοντολογίας δημοσκοπήσεων όπως ενήργησε η Public Issue. Στην προσπάθειά της η κυβερνητική εκπρόσωπος, ουσιαστικά τα έβαλε με τον μετρ της προπαγάνδας Γ. Μουρούτη, που ενάμιση χρόνο πριν έλεγε, γιατί τότε αυτό εξυπηρετούσε τη ΝΔ, ότι «συνήθως όταν ένα κόμμα καταρρέει φτάνει στο σημείο να καταγγέλλει εταιρίες δημοσκοπήσεων. Ειδικά αν διαθέτει και δικά του ΜΜΕ».
Για τους υπαλλήλους της ΕΥΠ που συναντήθηκαν με τον Αλ. Τσίπρα η Σ. Βούλτεψη δήλωσε ότι «δε μπορεί οι μυστικοί μας πράκτορες να μπαίνουν στην Κατεχάκη από την πίσω πόρτα, για να μην τους δει κανείς και στην Κουμουνδούρου από την μπροστινή. Έχετε δει τον Τζέιμς Μποντ να επισκέπτεται κόμματα;» Δεν είναι για γέλια ούτε καν για ειρωνικά σχόλια στο facebook. Ο απλός άνθρωπος θα πει «αμάν, θα τους δουν οι Τούρκοι ή οι Σκοπιανοί, θα τους εξοντώσουν και θα φτάσουν στο Σύνταγμα για ούζα.».
Ο στόχος τους οι «νοικοκυραίοι»
Ακόμα και το αμίμητο ρατσιστικό σχόλιό της «δίπλα στους Ρομά ζουν άνθρωποι», στα πιο κατώτερα ένστικτα σκοπεύει. Πάρτε το παράδειγμα του Εμπορικού Συλλόγου Ανδραβίδας που απαγόρευσε στα μαγαζιά της πόλης να εξυπηρετούν τους Ρομά.
Το άλλο απαύγασμα της πολιτικής παρέμβασης, ο Άδωνις Γεωργιάδης απευθύνθηκε διαφορετικά, τρομοκρατώντας τους πολίτες. Δεν ήταν τυχαία η ρήση του ότι «μόλις βγει ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μείνει φράγκο στις τράπεζες. Θα αφήσω εγώ τα λεφτά μου να τα φάει ο Τσίπρας;»
Λίγες μέρες πριν ο ίδιος ο Αν. Σαμαράς έδωσε τη γραμμή της τρομοκρατίας. Μιλώντας στους βουλευτές της ΝΔ στο εντευκτήριο γης Βουλής είπε «αν βγει ποτέ ο Τσίπρας, τότε θα φύγουν όλα τα λεφτά από τις τράπεζες». Η διαφορά Σαμαρά-Γεωργιάδη ήταν ότι ο πρώτος επέλεξε δικό του ακροατήριο, χωρίς να κάνει δημόσια τοποθέτηση, αλλά μια συζήτηση με βουλευτές της ΝΔ. Κρυπτόμενος και χωρίς ευθύνη των λεγομένων του έδωσε γραμμή. Από τους βουλευτές του έως τους καναλάρχες του. Ήδη αμέσως μετά τις δηλώσεις τους σημειώθηκε διαρροή καταθέσεων ύψους 87 εκατ.!!
Φτιάχνουν προβοκάτσιες..
Ο άλλος αστέρας, τηλεοπτικός και αρθρογράφος στο ΔΟΛ αυτός, ο Γ. Πρετεντέρης είναι ο πλέον αποκάλυπτα υποστηριχτής των παραπάνω τρομοκρατικών και λαϊκίστικων παρεμβάσεων στελεχών της ΝΔ. Παίρνει τη γραμμή και την κάνει λαϊκή, σοβαροφανή. Προχθές, αναφερόμενος στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αφού πρώτα χλευάζει διαστρεβλώνοντας τις θέσεις του κόμματος, στο τέλος καταλήγει με το πιασιάρικο «όπως θα έλεγε ο Αλέφαντος «καλώς τα παιδιά, καλώς τα, 3-0!». Ο άνθρωπος που ομολόγησε ότι απέκρυβε την αλήθεια, έδωσε προχθές συνέντευξη στην ιστοσελίδα «iefimerida», βγάζοντας τόση χολή και κινδυνολογία για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε ο θαυμαζόμενος από αυτόν Άδωνις δε θα τα έλεγε. «Χτυπούν το Μέγκα γιατί κάποιοι το θεώρησαν εμπόδιο για την άνοδό τους στην εξουσία. Στις ορέξεις τους. Εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν ξέρω γιατί το κάνουν διότι προσωπικά πιστεύω ότι ποτέ δεν τους μεταχειριστήκαμε άδικα ή αθέμιτα ως παράταξη. Είναι τυχαίο ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν ήρθε να δώσει συνέντευξη στο Μέγκα. Υποθέτω πως δεν το κάνει επειδή φοβάται… Έτσι φαίνονται αντίθετοι με το σύστημα. Αντικειμενικά στοιχεία σύγκρουσης με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχουν. Τελικά η επίθεση που δέχτηκε το Μέγκα ήταν και από τα δύο άκρα».(ΣΣ. να μόνο το επαίσχυντο άρθρο του για «Ζωή Κασιδιάρη»)
«Άκρο ο ΣΥΡΙΖΑ;», απορεί ο δημοσιογράφος. Και ο Πρετεντέρης, προσπαθώντας να γλυκάνει την Μουρούτεια άποψη, απαντά «Ε, δεν τον λες και κέντρο. Κεντρώο κόμμα είναι;» Στο τέλος καταλήγει με την εκφοβιστική προτροπή του στους ψηφοφόρους. «Το 2015 θα είναι κρίσιμη χρονιά. Να εξαντληθεί η τετραετία. Και τότε ας βγει όποιος θέλει. Δε θα μπορέσει πάντως να ρίξει τη χώρα πίσω»!
Από τα παραπάνω βγαίνει το συμπέρασμα ότι η πορεία προς και αφού γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη, γλιστερή, με προβοκάτσιες ασύλληπτες. Το σύστημα θα κάνει τα πάντα επιστρατεύοντας τους πάντες. Θα ξεσαλώσει με λαϊκιστές, οργανικούς διανοούμενους του, ΜΜΕ, δικαστικό και τραπεζικό σύστημα.
Μια δηλητηριώδης λερναία Ύδρα που θα κάνει τα πάντα. Το «θηρίο» γίνεται ολοένα πιο επικίνδυνο όταν ξεψυχά. Από το να αδειάσει τις τράπεζες, να στήσει προβοκάτσιες στοχεύοντας στην τρομοκράτηση των πολιτών. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο η ηγεσία του, αλλά οι οργανώσεις, το κάθε μέλος και φίλος του πρέπει να γίνουν οι εργάτες και οι διανοούμενοι του, αντιστρέφοντας την ολοκληρωτική επίθεση τους με τη δύναμη του οράματος, των ιδεών, της συλλογικότητας και του προγράμματός του.
*από τη στήλη «Εποχικά» της ΕΠΟΧΗΣ

Κολύμπι στο Αιγαίο, κολύμπι και στη κοινωνία. Δράση του ΣΥΡΙΖΑ Χίου ενάντια στον ΕΝΦΙΑ

Το πρωί της Τετάρτης 13/8 έγινε μαζική διαδήλωση και συμβολική κατάληψη στην εφορία της Χίου.

 Σε αυτήν τονίσθηκε από τον Μάκη Μπαλαούρα, μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η επιδίωξη της κυβέρνησης για την  ιδιωτικοποίηση του εναπομείναντος αποδιαρθρωμένου μηχανισμού των Εφοριών. Με αφορμή τον ΕΝΦΙΑ και αιτίες όλες τις καταστροφικές πολιτικές των τελευταίων 5 ετών δόθηκε συνέντευξη τύπου στα τοπικά γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί ο Μάκης Μπαλαούρας τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι ο ΕΝΦΙΑ  δεν παίρνει επιδιόρθωση αλλά το μόνο σωστό είναι  να αποσυρθεί. Καυτηρίασε την στάση των κυβερνητικών  βουλευτών που αφού ψηφίσανε τον ΕΝΦΙΑ τώρα διαφωνούν. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ  είναι να φορολογηθεί η μεγάλη ακίνητη περιουσία και αυτό θα νομοθετήσει  κατά προτεραιότητα ως κυβέρνηση. Επεσήμανε τον τεράστιο κίνδυνο, με τις ρυθμίσεις των κόκκινων στεγαστικών δανείων που προωθεί η κυβέρνηση και σε συνδυασμό με το βάρος του ΕΝΦΙΑ, η πλειοψηφία των δανειστών να χάσει το σπίτι που πληρώνει επί πολλά χρόνια με δόσεις  και να μετατραπεί σε ενοικιαστή! Επανέλαβε την ξεκάθαρη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ, των συλλογικών συμβάσεων εργασίας και της υποχρεωτικής για τους εργοδότες αποδοχής της διαιτησίας όταν προσφεύγουν οι εργαζόμενοι, την οποία έχει καταργήσει η κυβέρνηση της περιορισμένης δημοκρατίας.Αναφέρθηκε στο γενικευόμενο πλέον  ξεπούλημα των αιγιαλών, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας και την εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών μέσω ΤΑΙΠΕΔ, στην ανεργία, στην μαύρη αγορά εργασίας που φθάνει το 33% της απασχόλησης, στην διαπλοκή με τους καναλάρχες και το χάρισμα των χρεών τους προς το δημόσιο που ίσως ξεπερνάει το 1 δις ευρώ! Για την συνακόλουθη σιωπή των μεγάλων καναλιών  και την αδιαφάνεια στις συναλλαγές επιχειρηματιών με πολιτικά κόμματα την οποία πρόσφατα θεσμοποίησε η κυβέρνηση. Με αυτήν ουσιαστικά μπορούν να συγκροτούνται επιχειρηματικά λόμπυ  που με την ισχύ του χρήματός τους θα αγοράζουν πολιτικές συνειδήσεις και συνακόλουθα νόμους  που τους εξυπηρετούν! 

Μίλησε και για το τοπικό ζήτημα της  επιδιωκόμενης από την κυβέρνηση, άρσης της αναγκαστικότητας του συνεταιρισμού των μαστιχοπαραγωγών. Με αυτήν την προσπάθεια η κυβερνητική πολιτική, που σαμποτάρει παγίως τους συνεταιρισμούς, θα δώσει την παραγωγή της μαστίχας βορά στους εμπόρους διασπώντας τους μαστιχοπαραγωγούς.

Τελείωσε δε με την πάγια θέση μας ότι για να τα καταφέρουμε θέλουμε συμμέτοχο την κοινωνία των εργαζομένων. Συμμέτοχο και κριτή για να μπορέσουμε σαν κυβέρνηση να υλοποιήσουμε αποτελεσματικά  την πολιτική ρήξης με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο την οποία έχει ανάγκη η κοινωνική πλειοψηφία. Για να προχωρήσουμε σε μια κοινωνία πιο δίκαιη στην οποία οι πολίτες θα ευημερούν και οι νέοι θα έχουν ένα όμορφο παρόν και ένα ασφαλές μέλλον. 

Πηγή: https://left.gr/news/drasi-toy-syriza-hioy-enantia-ston-enfia

Οι προσλήψεις στην Εθνική θα βάλουν σε διαθεσιμότητα την ηθική μας;

Του Μάκη Μπαλαούρα
Οταν πρωτοέγραψαν οι εφημερίδες ότι η Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας προσέλαβε από το παράθυρο, ως συμβούλους (!) τρία παιδιά συνδικαλιστών δύο της ΠΑΣΚΕ και ενός της ΔΑΚΕ, του Δ.Σ. του Συλλόγου Υπαλλήλων της Εθνικής, όσοι το διάβασαν, είναι σίγουρο ότι χαμογέλασαν με πίκρα, κουνώντας το κεφάλι τους ως επιβεβαίωση της εξακολουθούμενης, παρά την προκλητικότητα της ενέργειας, λόγω της κρίσης, διαπλοκής και πελατειακής λειτουργίας συνδικαλιστών και εργοδοτών.
Όταν όμως έγινε γνωστό ότι διορίστηκε και το παιδί του Ταμία του Συλλόγου, που είναι επικεφαλής της παράταξης που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και μη μέλος του κόμματος, όλοι εμείς οργιστήκαμε. Οι αντίπαλοί μας χαμογέλασαν ειρωνικά, προβάλλοντας τη γνωστή υπονομευτική ατάκα «όλοι το ίδιο είμαστε» ή «καλωσορίσατε στο κλαμπ».
Είναι γνωστή, κυρίως στα συνδικάτα ΔΕΚΟ-Τραπεζών, η πελατειακή σχέση αλληλεξάρτησης εργοδοσίας και συνδικαλιστών των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ. Η εργοδοσία τακτοποιεί ημετέρους τους σε προαγωγές, τοποθετήσεις, δάνεια κτλ. Στη σχέση αυτή δεν διστάζουν να προχωρήσουν και σε κάλυψη καραμπινάτων ποινικών παραβάσεων… Από την άλλη οι συνδικαλιστές προσφέρουν εργασιακή ειρήνη, καλύπτοντας με πέπλο σιωπής τις κομματικές, κυβερνητικές και εν γένει ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές της εργοδοσίας. Και μετά εμείς απορούμε για τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών που δίνουν συντριπτικά ποσοστά υπέρ της ΠΑΣΚΕ, ενώ το ΠΑΣΟΚ πνέει τα λοίσθια…
Το νοσηρό αυτό συμβάν και ό,τι άλλο μπορεί να κρύβεται, μπορεί και πρέπει να δώσει αφορμή στις δικές μας πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις να καταδικάσουν άμεσα, αποφασιστικά, απόλυτα και ξεκάθαρα, με συγκεκριμένες υποδείξεις προς όλους τους εμπλεκόμενους στη επαίσχυντη συναλλαγή, δηλαδή τη Διοίκηση της Εθνικής και τους «συνδικαλιστές» αυτούς, απαιτώντας κατ’ αρχάς την παραίτηση τους από το Δ.Σ. του Συλλόγου και την ακύρωση των προσλήψεων. Στη Βουλή να κατατεθεί ερώτηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς ήξεις αφίξεις για δήθεν παραβίαση κανονισμού, αλλά καταγγέλλοντας πολιτικά και ηθικά την επαίσχυντη συναλλαγή-διαπλοκή. Σημειώνουμε ότι, ανακοίνωση-καταγγελία εξέδωσε η κεντρική παράταξη ΜΕΤΑ, η Νομαρχιακή Τραπεζών και το τμήμα Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν πληροφορηθήκαμε ακόμα το τι έπραξε η οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Εθνικής, ενώ η παράταξη που είχε επικεφαλής τον εμπλεκόμενο βρέθηκε μακριά από το μείζον πρόβλημα.
Οι καιροί ου μενετοί σύντροφοι. Δεν είμαστε όλοι το ίδιο και θα παλέψουμε από τώρα να μη γίνουμε το ίδιο μ’ αυτούς που απαξίωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα για πολιτικές και ιδιοτελείς σκοπιμότητες. Απαιτείται ένα ηχηρό και ξεκάθαρο μήνυμα…
*συνδικαλιστής Τράπεζας Ελλάδος, ΟΤΟΕ
(δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΠΟΧΗ, 27/7/2014)

Αννίτα Μιχαηλίδου*: Συνέντευξη στη Μαρία Νταλιάνη στα ΝΕΑ «Ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανθρωπιάς για τους τοξικομανείς»

Σ’ αυτόν τον ξενώνα, που επιχορηγεί ο Δήμος της Φρανκφούρτης, οι χρήστες
μπορούν να μείνουν, να κάνουν χρήση στο ειδικά διαμορφωμένο δωμάτιο με τους
καθρέφτες, και την επομένη να πάνε κανονικά στη δουλειά τους.
Σε άλλες πόλεις, η ύπαρξη κινητών μονάδων για παροχή βοηθείας σε άτομα που
κάνουν υπερβολική χρήση, αλλά και κινητής… κουζίνας στα στέκια τοξικομανών,
και η δημιουργία χώρων «υγειονομικά αποδεκτών» για ενδοφλέβια χρήση αποτελούν καθημερινότητα. Η κινητοποίηση εθελοντών κατοίκων για την εργασία σε κέντρα όπου οι χρήστες μπορούν να πλυθούν, να φάνε, να ανταλλάξουν σύριγγες, ρούχα, ακόμα και να κοιμηθούν αν δεν έχουν πού αλλού να πάνε, τείνει να γίνει συνείδηση. Και η ελεγχόμενη πώληση ηρωίνης σε μακροχρόνια εξαρτημένους χρήστες απασχολεί και άλλους ¬ πέραν των «πρωτοπόρων».
Για τις 33 ευρωπαϊκές πόλεις του Δικτύου ECDP (European Cities on Drug Policy) η ματιά πάνω στο πρόβλημα των ναρκωτικών είναι διαφορετική: λίγο πριν κλείσουν μία δεκαετία ύπαρξης (το Δίκτυο ξεκίνησε με την πρωτοβουλία τεσσάρων δήμων, το 1990, της Φρανκφούρτης, της Ζυρίχης, του Αμβούργου και του Άμστερνταμ) επενδύουν με πίστη (και αποτελέσματα) στην πολιτική τού «Harm Reduction», δηλαδή στην «ελαχιστοποίηση του κινδύνου από τη χρήση», και δεν σταματούν να υπενθυμίζουν πως «είναι λάθος να ταυτίζεται το harm reduction, ως πολιτική, με την απελευθέρωση». Παράλληλα επισημαίνουν πως «θαύματα δεν γίνονται».
Κοινά χαρακτηριστικά των πόλεων που συμμετέχουν: η αυξημένη εγκληματικότητα
που σχετίζεται με τα ναρκωτικά, η δημιουργία χώρων εμπορίας-χρήσης σε
πολυσύχναστα στέκια με αποτέλεσμα τις κακές υγειονομικές συνθήκες σε δημόσιους χώρους, η εύκολη πρόσβαση στην πόλη (λιμάνια, συγκοινωνιακοί κόμβοι), η αύξηση του αριθμού των φορέων του AIDS μεταξύ των χρηστών, η ανεργία, αλλά κυρίως η διαπίστωση πως «η πολιτική καταστολής τόσα χρόνια δεν οδήγησε ούτε στη μείωση του αριθμού των χρηστών, ούτε εμπόδισε την εμφάνιση νέων ουσιών», όπως τονίζει η Ελληνίδα αντιπρόεδρος του ECDP κ. Αννίτα Μιχαηλίδου.
Σε καθεμία από τις χώρες όπου οι δήμοι έχουν αναλάβει την πρωτοβουλία της
συμμετοχής στο Δίκτυο (το οποίο, όπως και κάποιες σουηδικές πόλεις με εντελώς αντίθετη πολιτική, υποστηρίζεται οικονομικά από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα) η «επίσημη» κρατική πολιτική είναι κατασταλτική. Οι αυξημένες αρμοδιότητες και η οικονομική αυτονομία όμως της Τοπικής Αυτοδιοίκησης επιτρέπει τη χρήση του νομικού «παράθυρου» περί «πιλοτικής λειτουργίας ιατρικών μονάδων». Έτσι σήμερα το πρόγραμμα χορήγησης ηρωίνης, που ξεκίνησε η Ζυρίχη με 300 μακροχρόνια εξαρτημένους για ένα εξάμηνο, παρατάθηκε και επανεγκρίθηκε για 1.000 άτομα.
Παρόμοιο πρόγραμμα εφαρμόζουν η Φρανκφούρτη, το Άρνεμ και το Άμστερνταμ. Η
προσπάθεια γίνεται στην κατεύθυνση της απο-περιθωριοποίησης του χρήστη και της απομάκρυνσής του από τους εμπόρους και τα κέντρα διακίνησης. «Σ’ αυτά τα κέντρα υπάρχει ιατρική παρακολούθηση, και τρόποι ελέγχου, αφού απαγορεύεται η χρήση εκτός. Έχει διαπιστωθεί όμως ότι οι ίδιοι οι χρήστες πληρώνουν για τη δόση τους, και συνεχίζουν τη ζωή τους, χωρίς να βγαίνουν ξανά στον δρόμο με τις γνωστές συνέπειες, κάποιοι μειώνουν τη δόση και ένα πολύ μικρό ποσοστό, είναι αλήθεια, διέκοψαν εντελώς. Στην Ελλάδα έχω την εντύπωση ότι ακόμη είμαστε πολύ μακριά από τέτοιου είδους πρακτικές, αφού κάθε πόλη στο Δίκτυο αναπτύσσει τα προγράμματά της με βάση τις κοινωνικοπολιτικές συνθήκες», επισημαίνει η κ. Μιχαηλίδου.
*αντιπρόεδρος του ECDP
https://www.tanea.gr/1999/11/06/greece/eyrwpaiko-programma-anthrwpias-gia-toys-toksikomaneis/ 6/11/1999

Αννίτα Μιχαηλίδου: «Να βγούμε από το ανάθεμα», με την εφαρμογή του Harm Reduction Policy* Εφημερίδα ΕΠΟΧΗ 13/4/2014
Η Αννίτα, εργαζόμενη στο Δήμο Καλλιθέας εκπροσώπησε την πόλη και το Δήμο στο Δίκτυο ECDP (European Cities on Drug Policy), του οποίου ήταν αντιπρόεδρος και όπου συμμετείχαν 33 ευρωπαϊκές πόλεις. Σε έρευνα των Νέων, το 1999, της δημοσιογράφου Μαρίας Νταλιάνη, η Αννίτα έκανε το εξής σχόλιο:
«Οι αντιλήψεις και οι πολιτικές για την αντιμετώπιση της τοξικομανίας εξακολουθούν να παραμένουν στο πλαίσιο του αναθέματος. Δεν μας αρέσουν οι άνθρωποι που επέλεξαν να κάνουν χρήση, δεν υπάρχουν, και σαν τέτοιους περίπου τους αντιμετωπίζουμε. Έχει αποδειχτεί ότι η εφαρμογή του Harm Reduction Policy σώζει ζωές, μειώνει την εγκληματικότητα και κοστίζει πολύ λιγότερο από την εφαρμογή μιας κατασταλτικής πολιτικής. Η χώρα μας αρκέστηκε απλώς να επιδείξει μια πρωτοποριακή διάθεση με τη νομοθετική ρύθμιση ενός μέρους της πολιτικής του Harm Reduction, αλλά παράλληλα την περιόρισε σε τόσο στενά πλαίσια, που η επίδρασή της επεκτείνεται στο ελάχιστο των πραγματικών αναγκών της ελληνικής κοινωνίας, αφήνοντας έτσι τον μέσο πολίτη στην άγνοιά του και στον σκοταδισμό της πολιτικής καταστολής.»
*μείωση της βλάβης από τις συνέπειες της χρήσης ναρκωτικών χωρίς να απαιτείται αποχή, αναγνωρίζοντας ότι όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να σταματήσουν μπορούν να κάνουν θετικές αλλαγές για να προστατεύσουν τον εαυτό τους και τους άλλους.

«Ήγγικεν, τελικά, η ώρα» Για την Αννίτα μας*

Ντάλα μεσημέρι λόγω του ωραρίου των εργαζομένων στο Κοιμητήριο, δεν απέτρεψε την πολυπληθή παρουσία φίλων και συντρόφων.
Πολλά ερωτήματα ταλανίζουν το νου. Τι θα έλεγες άραγε αν άκουγες τους επικήδειους, που όλους εμάς μας συγκίνησαν.
Πάλι θα έκανες τη γνωστή σου χειρονομία, που σήμαινε άσε μας τώρα, πάμε στο παρακάτω. Πολλοί/ες με έπιασαν για να μου πουν δακρυσμένοι ότι δεν ήξεραν τις πτυχές της έντονης πολιτικής και κυρίως της κοινωνικής παρουσίας σου, για τα ναρκωτικά, για τους μετανάστες, για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για τα παιδιά της Γάζας, που τα επισκέφτηκες για να τους δώσεις κουράγιο όταν έπεφταν οι βόμβες σαν το χαλάζι. Χαμηλών τόνων στο προφίλ σου σε αντίθεση με τον τσαμπουκά χαρακτήρα σου, στη δουλειά, στην οργάνωση, στις συζητήσεις, στο σπίτι. Κάποια μου είπε ότι όταν ήσουν στην πρώτη κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ Εσωτερικού, σε έβλεπε σαν αγοροκόριτσο.
Πάλευες να νικήσεις, να τα καταφέρεις
Ο τσαμπουκάς σου εκδηλώθηκε και στην αρρώστια σου. Ξεπέρασες τις τραγικές χρονικές προδιαγραφές, όπως πιστοποιούσαν και οι γιατροί. Στα μέσα Μαρτίου μεταφέρθηκες επειγόντως στο νοσοκομείο με προχωρημένη σηψαιμία. Γλίτωσες για δύο ώρες, είπαν οι εξαίρετοι γιατροί, ο καθηγητής Γεωργούλιας και ο ογκολόγος Κατσαούνης. Και σε αυτή τη μάχη νίκησες, μαζί με τους γιατρούς, τόσο που η Άση, τις τελευταίες ώρες, που ζήτησες ροδάκινο και παγωτό είπε «δεν είμαι σίγουρη, η Αννίτα μας συνέχεια μας εκπλήσσει».
Βγαίνοντας από πολύωρο, που ερχόταν πια συχνά, λήθαργο και σωματική καταστολή, παραμονή του φευγιού σου, ρώτησες «παίξαμε με την Κόστα Ρίκα; Τι έγινε;» Τον γιατρό που σε εξέτασε, είπες με ικανοποίηση, αλλά περισσότερο για αυτοντοπάρισμα «γιατρέ, πήρα 3 κιλά». Πράγματι, πήρες κάποια λίγα κιλά προσθέτοντας στα 37 που είχες φτάσει με παραεντερική διατροφή, μέσω φλέβας, φαγητό που παρασκευάζαμε με σύριγγες και όχι με κατσαρόλες και κουτάλες, μετά από εκπαίδευση, στο σπίτι. Κρυφίως ο γιατρός μας είπε ότι είναι θέμα ωρών. Και σ’ αυτό τον διέψευσες, κρατώντας 5 ολόκληρες μέρες.
Σ’ όλη τη μακρά μαχητική πορεία της στην αρρώστια της μόνο 2 φορές λύγισε, και αυτές προσωρινά. Και τις δύο με ερωτηματικό. «Θα τα βγάλω πέρα;» Και σε μια από τις τελευταίες μέρες, κρατώντας μου το χέρι, ψιθύρισες «ήγγικεν η ώρα» με σβησμένο, πια το ερωτηματικό.
Παρ’ όλες τις μαύρες εικόνες, ρωτούσες τι έγινε στην Κεντρική Επιτροπή, ποιοι ψήφισαν έτσι ή αλλιώς. Πως πήγατε στην ΑΝΑΣΑ, θα προχωρήσουν οι «53»;. Έπαιρνες δύναμη και ρωτούσες συντρόφους της οργάνωσης της Καλλιθέας, που τη θεωρούσε το δεύτερο σπίτι της. Μαχόταν, ωσάν να συμμετέχει, στις αντιπαραθέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δε χάριζε κάστανα για την όποια ανεπάρκεια ή προσωπικές απόψεις δικών μας στα κανάλια. Χαιρόσουν ιδιαίτερα όταν σου λέγαμε ότι ρώτησε και στέλνει χαιρετίσματα ο τάδε ή ο δείνα.
«Άντε να συγκρουστούμε ξανά στις διαδηλώσεις»
Η απώλεια των μαλλιών προηγήθηκε, της αποσκελέτωσης σου, ωσάν τα παιδιά της Μπιάφρας. Δεν ήθελες όμως να το δείχνεις, ακόμα και στον ανσατζεριτζή. Περιμέναμε να φορέσεις το μαντήλι και να σκεπάσεις τα κοκαλιάρικα μπράτσα σου. Ήθελες να νικήσεις και το έδειχνες αρπάζοντας κομμάτια ζωής, σχεδιάζοντας ταξίδια, διακοπές, εξόδους σε θερινούς κινηματογράφους, εντολές για, κυρίως, κυπριακά φαγητά, που τα υλικά παραμένουν ακόμα στα ράφια.
Την καλύτερη ευχή, όπως είπες, στην έδωσε ο αστυνομικός του α΄ ορόφου, που ζήτησε να σε δει ενθυμούμενος τους έντονους καυγάδες σας. «Άντε να συγκρουστούμε ξανά στις διαδηλώσεις», είπε και γέλασες πρόσχαρα.
Μόνο την τελευταία «Εποχή» δε διάβασες, άστο αργότερα, είπες. Ούτε καν τον «Αλιέα», για να ακούσω την κριτική και τις παρατηρήσεις σου, «μέτριος, καλός, σεξιστικός, αδιάφορος, το παρατράβηξες», έλεγες, αν και συνέβαλες βρίσκοντάς μου τις καταλληλότερες λέξεις ή εντοπίζοντας μου γεγονότα σημαντικά. Τώρα, αν συνεχιστεί, όπως και για άλλα άρθρα μου, θα είναι φτωχός.
Τι να σκεφτόσουν άραγε, ιδίως τις τελευταίες βδομάδες. Ποιες εικόνες, φοβίες, ανασφάλειες για σένα και τους δικούς σου, ιδίως για την Όλγα. Πόσο μέτραγες τις πίκρες, τις προδοσίες, τις ασάφειες, τις υπεκφυγές; Μπα, μάλλον έβλεπες, μέχρι που έφυγες ήρεμα, χωρίς πόνο, γέρνοντας το κεφάλι, την ελπίδα για το αύριο, που πάλευες ότι θα νικήσεις και θα καταφέρεις, να το κάνεις πιο έγχρωμο, πιο έντονο, πιο όμορφο. Τα κατάφερες όμως. Δεν πέρασες απαρατήρητη, δεν έφυγες χωρίς βαθιά σημάδια στο είναι μας.
*από την εφ. «Η ΕΠΟΧΗ» 13 Ιουλίου 2014

Αννίτα Μιχαηλίδου: Το τελευταίο δρομολόγιο... Διηγηθήκαμε και ακούσαμε ιστορίες για την Αννίτα...

Το τελευταίο “αντίο” στην Αννίτα
Έφυγε στα 62 της χρόνια, χθες Πέμπτη, η σ. Αννίτα Μιχαηλίδου. νικημένη, μετά από πολύμηνη δυνατή μάχη με τον καρκίνο, σαν αυτές που έδινε επί δεκαετίες στην πολύπλευρη ζωή της. Η πολιτική κηδεία της θα γίνει σήμερα Παρασκευή στις 4.30 το μεσημέρι, στον περίβολο του Νεκροταφείου Νέας Σμύρνης…
Αντί στεφάνων η οικογένεια της Αννίτας επιθυμεί οι εισφορές να δίνονται στην εφημερίδα “Εποχή” και την Ιντιφάντα. Η Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ στο συλλυπητήριο μήνυμά της, αποχαιρετά μια άξια συντρόφισσα, που με την πολύπλευρη δράση της διεύρυνε τον ορίζοντα ενδιαφερόντων της συλλογικότητάς μας”, και εκφράζει τα θερμά της συλλυπητήρια στον σύζυγο και στην κόρη της, τους συντρόφους Μάκη και Όλγα Μπαλαούρα.
Η ζωή της όλη:
• Η Αν. Μιχαηλίδου γεννήθηκε στην Κύπρο, τέλειωσε τη Νομική Σχολή Αθήνας και πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Kings College Λονδίνου, σε θέματα Ευρωπαϊκού Δικαίου και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.
• Στη διάρκεια της δικτατορίας συμμετείχε στο αντιστασιακό κίνημα των φοιτητών. Μετά την πτώση της δικτατορίας, μαζί με άλλους αντιχουντικούς αγωνιστές, από τη θέση της προέδρου στην Ένωση Δημοκρατών Κυπρίων φοιτητών, δραστηριοποιήθηκε για την αποχουντοποίηση στα πανεπιστήμια.
Εντάχθηκε από την αρχή στο ΚΚΕ Εσωτερικού, κρατώντας όμως πάντα σχέσεις με το ΑΚΕΛ. Εργάστηκε στην κοινοβουλευτική Ομάδα της Ενωμένης Αριστεράς με τους Ηλία Ηλιού και Μπάμπη Δρακόπουλο. Συμμετείχε στην οργάνωση της Νέας Σμύρνης της οποίας για αρκετό διάστημα υπήρξε γραμματέας. Με τη διάσπαση του ΚΚΕ Εσωτερικού, εντάχθηκε στο ΚΚΕ Εσωτερικού – Ανανεωτική Αριστερά, του οποίου υπήρξε και μέλος της Κ.Ε. Παρακολουθώντας από κοντά τις εξελίξεις στην Αριστερά, εργάστηκε δραστήρια για τη σταθεροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, με μεγάλη συμβολή στην οργάνωση της Καλλιθέας, στο πλαίσιο και των προσπαθειών της ΑΚΟΑ εκείνης της περιόδου.
• Εργάστηκε στον Δήμο Καλλιθέας ως ειδική σύμβουλος για θέματα κοινωνικής πολιτικής και την εφαρμογή προγραμμάτων αστέγων, τοξικοεξαρτημένων και μειονεκτούντων ατόμων καθώς και για τη νομιμοποίηση και ένταξη των μεταναστών. Συμμετείχε στην επεξεργασία και εφαρμογή του ευρωπαϊκού προγράμματος “Φτώχεια 3” στην Ελλάδα με ιδιαίτερη αναφορά στα θέματα της τοξικοεξάρτησης, καθώς και στην έρευνα του Ευρωπαϊκού Προγράμματος “Mental Help Europe” που αφορά τη στέγαση κοινωνικά αποκλεισμένων ομάδων.
• Εκλέχτηκε αντιπρόεδρος του Δ.Σ. της Ένωσης Ευρωπαϊκών Πόλεων (ECDP), με έδρα τη Φραγκφούρτη, με στόχο την αλλαγή της πολιτικής αντιμετώπισης των ναρκωτικών. Συμμετείχε ως εισηγήτρια σε θέματα κοινωνικού αποκλεισμού σε διεθνή συνέδρια, Βαλτιμόρη και Ουάσινγκτον, Αμβούργο, Μπολόνια, Βενετία, Γενεύη, Παρίσι και Halle. Συμμετείχε επίσης στην ερευνητική ομάδα των Ευρωπαϊκών Πόλεων που εισηγήθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τις μεταρρυθμίσεις για εφαρμογή του Harm Reduction Policy στην Ε.Ε. Άρθρα και συνεντεύξεις της για τα παραπάνω έχουν δημοσιευθεί στην “Εποχή”, την “Αυγή” και “Τα Νέα”.
• Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Κίνησης Δημοκρατικών Γυναικών, μέλος στο Ίδρυμα Μαραγκοπούλου για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και μέλος της “Πρωτοβουλίας για τα Δικαιώματα των Κρατουμένων”.
• Ως ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ, συμμετείχε στις κινητοποιήσεις Γένοβας, Φλωρεντίας, Αθήνας, Πόρτο Αλέγκρε. Δραστηριοποιήθηκε επίσης στον Σύλλογο για την υποστήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων (Intifada) και είχε συμμετοχή στις ομάδες μαχητικής στήριξης του αγώνα τους στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, την οποία επισκέφθηκε και τον Ιανουάριο του 2008 κατά τη διάρκεια της μεγάλης ισραηλινής επίθεσης.
• Συμμετείχε στο συνδικαλιστικό κίνημα των δημοτικών υπαλλήλων, όπου και εκλέχθηκε στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο των ΟΤΑ.
• Για την πολύπλευρη προσωπικότητα της Αννίτας μίλησαν στην κηδεία της ο γραμματέας της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Βούτσης, ο Πάνος Λάμπρου, μέλος της Π.Γ. του κόμματος, και η Μάνια Επιθυμιάδου, με την οποία συμπορεύτηκε στην κομμουνιστική ανανέωση και τον αριστερό φεμινισμό. Την αποχαιρέτησαν επίσης συναδέλφισσά της από τον Δήμο Καλλιθέας και η Αναστασία Κότσαλη, μια μικρότερη φίλη της και φίλη της Όλγας.
(Πηγή-Εφημερίδα ΑΥΓΗ)
Σε ένα κλίμα μεταξύ -σκληρής- πραγματικότητας και μιας ακαθόριστα εξωπραγματικής αίσθησης για το τι είχε συμβεί, βρεθήκαμε την Παρασκευή, 3 Ιουλίου, το μεσημέρι στον περίβολο του νεκροταφείου της Νέας Σμύρνης για να αποχαιρετήσουμε την Αννίτα…
Παρευρέθηκαν: Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, σύσσωμη η Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ και πλήθος βουλευτών του(Θ. Δρίτσας, Π. Λαφαζάνης, Δ. Στρατούλης, Αλ. Μητρόπουλος, Π. Κουρουπλής κ.α) και πάρα πολλά μέλη της Κ. Ε. του ΣΥΡΙΖΑ.
• Δίπλα της, στο ανοιχτό φέρετρο κάτω από το δέντρο, ο σύντροφός της, Μάκης Μπαλαούρας με την κόρη τους Όλγα, οι άλλοι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνάδελφοι, οι σύντροφοι και συντρόφισσες. Αντάλλασσαν νέα, ρωτούσαν, θυμούνταν, προσέγγιζαν την αλήθεια και πάλι της ξέφευγαν. Ούτε η χαρακτηριστική μουσική κατάφερνε να μας προσγειώσει πλήρως.

Από την «Εποχή» σε αποχαιρετούμε: Αννίτα, το γνωρίζουμε ότι ξεγελάγαμε τον εαυτό μας, ότι έφυγες πια από την ενεργό δράση για πάντα, δυστυχώς. Όμως, θα μείνεις στην ενεργό μνήμη μας..

Αποχαιρετισμός της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ αποχαιρετά μια άξια συντρόφισσα, την Αννίτα Μιχαηλίδου, που με την πολύπλευρη δράση της διεύρυνε τον ορίζοντα ενδιαφερόντων της συλλογικότητάς μας. Στον αντιχουντικό αγώνα, στον πολιτικό αγώνα της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς, στο Φεμινιστικό Κίνημα, στο Κοινωνικό Φόρουμ, στη Διεθνή Αλληλεγγύη, στον αγώνα κατά των ναρκωτικών, στην προσπάθεια για την ένταξη και νομιμοποίηση των μεταναστών, της φροντίδας των αποκλεισμένων.

* Ανακοινώσεις για την έκφραση συλλυπητηρίων στους οικείους της εξέδωσαν η ΚΕΔΑ και το ΔΗΚΚΙ.
Ομιλίες:
• Περιμέναμε τους ομιλητές και ομιλήτριες να τα αποσαφηνίσουν όλα. Να τα κάνουν καθαρά, προπαντός απτά. Αυτό συμβαίνει πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις, αλλά και εκείνοι δεν τα κατάφεραν εντελώς, διότι αν εξαιρέσεις τις ομιλίες του Νίκου Βούτση, που εκπροσώπησε το κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Πάνο Λάμπρου από τους συνοδοιπόρους της πολιτικής και κινηματικής διαδρομής, η Ρένα Δούρου, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, οι υπόλοιποι πήραν το λόγο και διηγούνταν περιστατικά από τη ζωή της ή σωστότερα από την κοινή ζωή τους. Ο Χρήστος Ιωαννίδης, από τον ΣΥΡΙΖΑ Καλλιθέας, ο Τάκης Γαλανόπουλος, φίλος και στενός συνεργάτης στο δήμο Καλλιθέας, ο Κώστας Αργαλιώτης, σύντροφος στα επικίνδυνα ταξίδια στη Ραμάλα, η Μάνια Επιθυμιάδου, των φεμινιστικών ενδιαφερόντων, η Αναστασία Κότσαλη, από τις φίλες της Όλγας.

Νίκος Βούτσης: Καταθέτουμε την πίστη μας
Αγαπημένη μας Αννίτα, χθες μόλις, μέρα που μας άφησες λιγότερους και πιο αδύναμους, στην μάχη που δόθηκε μέσα στη Βουλή για να αποτραπεί η δημιουργία φυλακών – λευκών κελιών τύπου Γκουαντάναμο στη χώρα μας, ήταν όλα παρόντα ως στοιχεία.
Πριν να αισθανθούμε το βάρος της απουσίας σου από αυτόν τον σκληρό αγώνα, που θα γίνεται κάθε μέρα και πιο σκληρός, καθώς η ριζοσπαστική Αριστερά πλησιάζει το ιστορικό ορόσημο της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας, θέλουμε να σου καταθέσουμε την πίστη μας ότι θα νικήσουμε.
Γιατί, Αννίτα, με τη δικιά σου διαχρονική συμβολή, με το έμπρακτο παράδειγμά σου σε δύσκολες εποχές και σε οριακά μειοψηφικές, πρωτοπόρες όμως δυνάμεις της Αριστεράς, σήμερα έχουμε ένα απίστευτο απόθεμα και ένα τεράστιο φυτώριο αγωνιστών νέων και παλιότερων.
Όχι μόνο για να αντισταθούμε και να αποτρέψουμε τα άθλια, απάνθρωπα σχέδιά τους, πρώτα απ’ όλα πάνω στους αδύναμους που πληθαίνουν δραματικά μέσα στην τετράχρονη κρίση και τον αμείλικτο ταξικό – κοινωνικό πόλεμο που εξελίσσεται.
Αλλά για να εμπνεύσουμε τη συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων στο κίνημα και το μέτωπο πολιτικής ανατροπής. Να ρίξουμε φως εκεί που επιβάλλουν το νέο Μεσαίωνα. Ν’ απαγορεύσουμε την αφήγηση που μηδενίζει τη διαχρονική πάλη του λαού, που απαξιώνει τον αντιδικτατορικό αγώνα, το ριζοσπαστισμό της πρώτης μεταπολίτευσης και που ενοχοποιεί την Αριστερά, την αντίσταση, την απείθεια, τους κοινωνικούς αγώνες.

Μάνια Επιθυμιάδου: Δεν ξεχνώ
Πολλά τα χρόνια που είμαστε μαζί Αννίτα. Μαζί στον πολιτικό αγώνα της Ανανεωτικής Κομμουνιστικής Αριστεράς, αλλά και στο Φεμινιστικό Κίνημα.
Δεν ξεχνώ ποτέ τον αγώνα που δώσαμε μαζί το 2004 στις ευρωεκλογές με τις «Γυναίκες για μια Άλλη Ευρώπη» για μια Ευρώπη κόκκινη, πράσινη, μωβ.
Είχαμε κάνει στρατηγείο μας τα γραφεία της «Εποχής» και πέρα απ’ την κούραση, τι γέλια κι αγκαλιές είχαμε ρίξει! Την εμπειρία αυτή την χρωστάω σ’ εσένα που επέμενες πολύ, στη Τζέλλα και στην Άννυ, γιατί να πω την αλήθεια εγώ είχα τους φόβους μου. Αυτή η φάση ήταν και η αφορμή για να γνωριστούμε καλύτερα και σ’ ευχαριστώ.
Με το ίδιο πάθος και την αφοσίωση δόθηκες αργότερα και στην υπόθεση των φυλακισμένων.
Δεν ξεχνώ ποτέ, στη δοκιμασία των συντρόφων μας, τα πρωινά στα δικαστήρια –ξέρεις εσύ για ποιο πράγμα σου μιλάω– που παραφυλάγαμε το βλέμμα της, μήπως κάτι χρειαστεί και δεν προλάβουμε. Εκεί από νωρίς. Σφίγγοντας η μία τα χέρια της άλλης. Χωρίς εσένα η αναμονή θα ’ταν ασήκωτη.
Δεν ξεχνώ τα κυριακάτικα μεσημέρια (που τράβαγαν μέχρι το βράδυ) γύρω απ’ το τραπέζι με τ’ απομεινάρια της εξαίρετης μαγειρικής σου.
Δεν ξεχνώ ποτέ τις δικές μας –τις γυναικείες– κουβέντες που κάναμε με τη Σοφία.
Δεν ξεχνώ ότι τα καλύτερα τα λέγαμε στο σπίτι σου όταν ο Μάκης πήγαινε για ύπνο.
Δεν ξεχνώ ότι στο ταβερνάκι πίσω από το γήπεδο στην Καισαριανή, για πρώτη φορά πίστεψα ότι πήρες το δρόμο τον μοναχικό.
Θα μπορούσα να σου λέω με τις ώρες γι’ αυτά που δεν ξεχνώ.
Δεν έχει νόημα…
Χαιρετίσματα στα συντρόφια μας.

Αναστασία Κότσαλη: Εμείς οι φίλες και αδελφές

Οι φίλες της κόρης της ήμαστε στα μάτια της αδερφές, παιδιά της. Πάντα τόσο φιλόξενη, μια αγκαλιά, η καλύτερη μαγείρισσα του κόσμου, μας ήξερε τόσο καλά μία, μία, τους χαρακτήρες, τα καλά μας, τα κακά μας, τις ιδιοτροπίες μας, ρωτούσε με αγωνία αν είμαστε καλά, αν περνάμε όμορφα, για τη δουλειά μας, για τη ζωή μας, έπαιρνε το πρόβλημά μας μέσα της, έψαχνε να βρει λύσεις. Η Αννίτα δεν μπορούσε να είναι τίποτα λιγότερο από το απόλυτο νοιάξιμο, απόλυτη αγάπη, απόλυτη φροντίδα: Μια Μάνα, που πάντα υπερασπιζόταν με αφοσίωση τα απανταχού «παραστρατημένα» παιδιά που «προφανώς δεν έλαβαν αγάπη» –που δεν μας ύψωνε το δάχτυλο αλλά ήταν εκεί για να συζητήσει και να αναλύσει ώρες ολόκληρες «τα πάθη και τα λάθη μας»… Εμπλουτίζοντας τη συζήτηση με τον κατάλληλο μεζέ, «να πάνε τα φαρμάκια κάτω», ο νοστιμότερος που είχαμε φάει. Για να κάνω μια ελάχιστη αναφορά στην προσωπική μου εμπειρία με την Αννίτα, θα πω πόσο με συγκινούσε η αγάπη της στη μουσική, κάποιες φορές που τύχαινε να μελετήσω σπίτι τους την άκουγα να σιγοτραγουδάει μαζί μου στο βάθος, να μου λέει «μη σταματάς, να τραγουδήσουμε παρέα», η χαρά τη ζωής, η ομορφιά, η αγάπη, πώς να μην επανέρχεται κανείς συνέχεια σε αυτή τη λέξη όταν μιλάει για την Αννίτα; Θα ζει για πάντα, μέσα από τον υπέροχο, συγκλονιστικό δεσμό που είχε με την κόρη της, την Όλγα μας, από την αγάπη που της έχουμε κι εμείς, διαρκώς κι αυτή τροφοδοτούμενη. Κλείνω παραφράζοντας τους στίχους του Σαββόπουλου.
«Η κυρά μας είναι μόνη με ένα πέπλο αχνό,
μα η ανάσα της μας ζώνει,
κι ας κοιμάται αλλού».

Ρένα Δούρου: Εκείνα τα υπέροχα μαλλιά…

Την Αννίτα τη θυμάμαι υπέροχα ντυμένη και με το τσιγάρο στο χέρι να συγκρούεται με καραμπινιέρους και ιταλούς αξιωματούχους στις σκληρές διαπραγματεύσεις στο λιμάνι της Αγκόνα, το καλοκαίρι του 2001, στο δρόμο για τη Γένοβα.
Τη θυμάμαι να θρυμματίζει τον αφελή και ψευδεπίγραφο διεθνισμό, να τσακίζει την πατριδοκαπηλία-μάθημα για τη ριζοσπαστική αριστερά μα και για τη χάραξη σοβαρής πολιτικής, χωρίς να θυσιάζει την κυπριακότητα της.
Τη θυμάμαι καβγατζού, όχι από εμπάθεια ή εμμονή στην αντιπαλότητα, αλλά από πάθος. Και μου άρεσε. Μου άρεσε πολύ, γιατί ποτέ δεν μπέρδευε την πολιτική διαφωνία με την έννοια και την φροντίδα για το διπλανό.
Διηγηθήκαμε και ακούσαμε ιστορίες για την Αννίτα

Στις πορείες, στις συνεδριάσεις, στα συνέδρια πρώτα ρωτούσε εάν είσαι καλά.
Τη θυμάμαι ένα καλοκαίρι στους Παξούς να αγωνιά για την «Αραβική Άνοιξη» και να έχει το νου της να τρώω, όσο μου μιλά.
Δεν έχω το κουράγιο να βρω φωτογραφία της. Μήπως θα αποτυπώνει άλλωστε τα μεγάλα μαύρα της μάτια κι εκείνα τα υπέροχα μαλλιά;

Πάνος Λάμπρου: Πολλά τα χρώματα..

Τελικά έφυγες, αλλά έφυγες νικήτρια. Νίκησες τον προβλεπόμενο από την επιστήμη χρόνο.
Κυρίως –και πίστεψέ μας– όσοι σε ξέραμε το περιμέναμε, έδωσες τη μάχη, με σθένος.
Ήξερες ότι η μάχη είναι άνιση. Αλλά, ως φαίνεται, ούτε μια στιγμή δεν λύγισες. Ακόμα και χθες, την ύστατη ώρα εσύ αποφάσισες με ποιον τρόπο θα φύγεις. Και είπες όχι στο κρεβάτι, όρθια… Αυτό έκανες όλη σου τη ζωή.
Χθες που ήμασταν μαζεμένοι στο σπίτι σου στην Καισαριανή, φίλοι, σύντροφοι από τα παλιά από τους νέους αγώνες, φτιάξαμε ένα παζλ, ένα μωσαϊκό χρωμάτων, θυμόμασταν και βάζαμε πινελιές γελώντας, κλαίγοντας, τις δικές πινελιές στη ζωή. Και ήταν όλες σημαντικές, ακόμα και αυτές που δεν είχαν σχέση με την πολιτική, τα κινήματα, τους αγώνες.
Συζητούσαμε ποιοι, ποιες θα μιλήσουν, τι θα πουν, αυτή την ώρα του αποχαιρετισμού.
Κάποιος από τον κεντρικό ΣΥΡΙΖΑ. Να είναι ο Νίκος, ο Πάνος; Κάποιος της συνολικής σου διαδρομής. Για να μιλήσει για την Αννίτα της Αριστεράς, της Κομμουνιστικής Ανανεωτικής Αριστεράς, της ριζοσπαστικής, της σύγχρονης, της Αριστεράς του 21ου αιώνα.
Γι’ αυτό και οι σημαίες μας είναι πολλές και όχι μία.
Είναι η σημαία του ΚΚΕ Εσωτερικού και του ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά, του Φόρουμ, της Ιντιφάντα και φυσικά του ΣΥΡΙΖΑ, του κοινού μας σπιτιού.
Θα μπορούσαμε να φέρουμε και άλλες από αυτό το ταξίδι των τόσων χρόνων, τα χρώματα που φώτισαν τη ζωή σου.
Το κόκκινο του ανανεωτικού κομμουνισμού
Το μωβ του Φεμινισμού
Το πράσινο της ριζοσπαστικής οικολογίας
Αυτή ήσουν, Μιχαηλίδου, που ξεσήκωνες τον κόσμο αν κάποιος σε αποκαλούσε με το επίθετο του αγαπημένου σου Μάκη και σε έλεγε Μπαλαούρα. Μιχαηλίδου, έλεγες, με τη γνωστή στεντόρια, βραχνή φωνή σου
Αυτή ήσουν, από τότε που σε γνώρισα.

Αννίτα, Στη γειτονιά της Αριστεράς, παρά δήμον ονείρων…
του Στρατή Μπουρνάζου
Δε θέλω να γράψω, σήμερα, για τα χαρίσματα της Αννίτας που τόσο νωρίς και τόσο άδικα χάσαμε (αν μπορεί, βέβαια, να υπάρχει δίκιο κι άδικο στο θάνατο). Της Αννίτας Μιχαηλίδου, της δικιάς μας Αννίτας. Τα έγραψαν και τα είπαν άλλοι, και το έκαναν όπως πρέπει. Ούτε για τον πόνο, τον πόνο του Μάκη και της Όλγας, καθώς και τον πόνο των δικών της θα γράψω — δεν αποτυπώνονται στο χαρτί τούτα τα πράγματα. Γι’ αυτούς τους «δικούς» όμως θέλω να μιλήσω, όπως μας είδα όλους και όλες, στην κηδεία.
To μεσημέρι της Παρασκευής, στις 3 του Ιούλη, εκεί, στον περίβολο του νεκροταφείου της Νέας Σμύρνης , ένιωθες τον πόνο, βαρύ, αλλά και την αγάπη· πολλή αγάπη. Στρέφοντας το βλέμμα, έβλεπες ότι όλοι οι δικοί σου ήταν εκεί, κι έλεγες — εγώ τουλάχιστον έτσι έλεγα: Να, αυτός είναι ο κόσμος μου, οι άνθρωποί μας, εδώ, εδώ είναι η οικογένειά μου, ο τόπος μου. Ο τόπος μας, η γειτονιά της Αριστεράς, όπου, μικροί και μεγάλοι, από κοντά κι από μακριά, μεγαλόσχημοι και «άσημοι», ήρθαμε να κλάψουμε την Αννίτα, και συνάμα όλα τα ακριβά και τα ωραία που κάναμε μαζί της, αυτά που χάνονται με τον χαμό της, αλλά και συνεχίζονται.
Και τούτη η αίσθηση τύλιγε το απόγευμα και το γαλήνευε. Αυτό που τόσο συχνά, κάθε μέρα, δεν το καταφέρνουμε στην πολιτική πράξη, όπου μας κατατρώνε άλλα και τρωγόμαστε κι εμείς μαζί τους. Κι έτσι, χωμένοι ανάμεσα στους δικούς, πιάνοντας ο είς το χέρι του άλλου, αλαφρώναμε λιγάκι τον πόνο μας: μέσα στη βαριά σκιά του χαμού, μια στάλα φως, παρηγοριά και δύναμη. Και αγάπη, όχι μια στάλα, αλλά πολλή: για την Αννίτα, και ας μην μπορούμε πια να της το πούμε, για τον Μάκη, την Όλγα, μα και για μας, όλους και όλες μας.
(Ενθέματα Αυγής 13.07.2014)