Η κυ­βέρ­νη­ση πα­ρα­βία­σε το Σύ­νταγ­μα και ε­πί­τα­ξε τη λο­γι­κή Επι­στρά­τευ­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Με­τρό

Του Μά­κη Μπα­λα­ού­ρα

Η α­περ­γία των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο Με­τρό θα μπο­ρού­σε, θα μπο­ρέ­σει εν­δε­χο­μέ­νως, να α­πο­τε­λέ­σει τη θρυαλ­λί­δα που θα ξυ­πνή­σει το θε­ριό, το συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα.

Μπο­ρεί οι ΓΣΕΕ-Α­ΔΕ­ΔΥ να προ­κή­ρυ­ξαν 29 πα­νελ­λα­δι­κές πα­νερ­γα­τι­κές α­περ­γίες –μια ι­στο­ρι­κή και πα­νευ­ρω­παϊκή πρω­το­πο­ρία– α­πό το 2010 μέ­χρι σή­με­ρα, ό­μως σε κα­μία πε­ρί­πτω­ση δεν δη­μιούρ­γη­σαν τους ό­ρους και τις συν­θή­κες α­να­τρο­πής των πιο βάρ­βα­ρων πο­λι­τι­κών σε πα­νευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο. Ού­τε δη­μιούρ­γη­σαν μια ε­λά­χι­στη α­σπί­δα προ­στα­σίας των ερ­γα­ζο­μέ­νων, που ο­δη­γού­νται στην α­νερ­γία με γεω­με­τρι­κή πρόο­δο, που δεν κα­λύ­πτο­νται πια α­πό τις στοι­χειώ­δεις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις.

Το ε­λά­χι­στο που θα μπο­ρού­σε να γί­νει θα ή­ταν να λη­φθούν πρω­το­βου­λίες συ­ντο­νι­σμού α­γώ­νων στη βά­ση ε­νός σχε­δίου δρά­σης ε­πι­μέ­ρους σω­μα­τείων και ο­μο­σπον­διών που α­ντι­με­τω­πί­ζουν τις ί­διες μι­σθο­λο­γι­κές, α­σφα­λι­στι­κές ή ερ­γα­τι­κές ε­πι­θέ­σεις. Η α­περ­γία στο Με­τρό, στο ε­πί­πε­δο των σω­μα­τείων στην ί­δια την ε­πι­χεί­ρη­ση και πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο των σω­μα­τείων στις συ­γκοι­νω­νίες, δεν εί­χε αυ­τή την αυ­το­νό­η­τη δρά­ση. Για πα­ρά­δειγ­μα α­πό τα τρία σω­μα­τεία της Με­τρό άλ­λη α­πο­φα­σι­στι­κό­τη­τα έ­δει­χνε το έ­να και άλ­λη τα άλ­λα δύο. Το ί­διο –σε με­γέ­θυν­ση– πα­ρα­τη­ρή­θη­κε και με τα υ­πό­λοι­πα σω­μα­τεία των συ­γκοι­νω­νιών.
Με αυ­τούς τους ό­ρους, μια με­γά­λη α­περ­γία- η πρώτη απεργία εναντίον του γ΄ Μνημονίου- που στα­μά­τη­σε τη λει­τουρ­γία του Με­τρό για πά­νω α­πό μια βδο­μά­δα, έ­δει­χνε ταυ­τό­χρο­να την έλ­λει­ψη συ­ντο­νι­σμού και σα­φούς πο­λι­τι­κής στή­ρι­ξης α­πό τις υ­περ­κεί­με­νες ορ­γα­νώ­σεις, ό­πως η ΓΣΕΕ, γε­γο­νός που θα μπο­ρού­σε να πυ­ρο­δο­τή­σει ε­ξε­λί­ξεις σε ο­λό­κλη­ρο το σ.κ. Αυ­τή την α­δυ­να­μία εκ­με­ταλ­λεύ­τη­καν κυ­βέρ­νη­ση και ΜΜΕ που κα­νο­ναρ­χού­σαν τους α­περ­γούς ως συ­ντε­χνί­τες, υ­ψη­λό­μι­σθους, βο­λε­μέ­νους, α­νάλ­γη­τους προς τον α­πλό ερ­γα­ζό­με­νο που θέ­λει να πά­ει στη δου­λειά του και δυ­να­μί­τι­ζαν την κοι­νω­νι­κή συ­νο­χή και αλ­λη­λεγ­γύη. Με άλ­λα λό­για, τρο­φο­δο­τού­σαν τον λε­γό­με­νο «κοι­νω­νι­κό αυ­το­μα­τι­σμό». Έτσι κυ­βέρ­νη­ση και τα υ­πη­ρε­τού­ντα αυ­τή ΜΜΕ έ­στρω­σαν το δρό­μο για την πο­λι­τι­κή ε­πί­τα­ξη ή σω­στό­τε­ρα ε­πι­στρά­τευ­ση.

Τα αι­τή­μα­τα των α­περ­γών

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στις συ­γκοι­νω­νίες, τον πε­ρα­σμέ­νο Απρί­λιο, υ­πέ­γρα­ψαν ΣΣΕ με μη­δε­νι­κές αυ­ξή­σεις για έ­να χρό­νο με τον τό­τε υ­πουρ­γό της κυ­βέρ­νη­σης Λ. Πα­πα­δή­μου, Μ. Βο­ρί­δη. Η ΣΣΕ θα πα­ρέ­μει­νε σε ι­σχύ μέ­χρι και τον Ιού­νιο λό­γω της με­τε­νέρ­γειας. Όμως, πα­ρά τη ΣΣΕ, η κυ­βέρ­νη­ση, με την ψή­φι­ση του τρί­του μνη­μο­νίου, α­πο­φά­σι­σε να ε­ντά­ξει α­πό 1.1.2013 τους ερ­γα­ζό­με­νους στις συ­γκοι­νω­νίες στο ε­νιαίο μι­σθο­λό­γιο του δη­μο­σίου. Με πρω­το­βου­λία των συν­δι­κά­των, υ­πήρ­ξαν νέες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την κυ­βέρ­νη­ση ό­που συμ­φω­νή­θη­κε η πα­ρά­τα­ση της ι­σχύος της ΣΣΕ για τρεις μή­νες και στο διά­στη­μα αυ­τό να υ­πάρ­ξουν δια­πραγ­μα­τεύ­σεις για νέα ΣΣΕ. Ξαφ­νι­κά, ό­μως, η κυ­βέρ­νη­ση α­να­κοί­νω­σε την έ­ντα­ξη των ερ­γα­ζο­μέ­νων στο ε­νιαίο μι­σθο­λό­γιο. Συ­νέ­πεια αυ­τού εί­ναι η α­πο­δέ­σμευ­ση του μι­σθού τους α­πό την ει­δι­κό­τη­τα και την ευ­θύ­νη και η συ­νάρ­τη­σή του με το εκ­παι­δευ­τι­κό τους ε­πί­πε­δο. Το α­πο­τέ­λε­σμα εί­ναι νέα μείω­ση 10-30% των α­πο­δο­χών τους, που θα α­θροι­στεί στις μέ­χρι τώ­ρα μειώ­σεις που έ­χουν φτά­σει το 35%. Δη­λα­δή, συ­νο­λι­κά θα χά­σουν μέ­χρι και 60% του μι­σθού τους. Πα­ρεν­θε­τι­κά να ση­μειώ­σου­με ό­τι τα μι­σθο­λο­γι­κά στοι­χεία που διο­χέ­τευ­σε η κυ­βέρ­νη­ση στα ΜΜΕ α­φο­ρούν το κό­στος ερ­γα­σίας α­νά ερ­γα­ζό­με­νο, ό­που ε­κεί συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται ερ­γο­δο­τι­κές ει­σφο­ρές, υ­πο­χρεω­τι­κές υ­πε­ρω­ρίες λό­γω της μείω­σης του προ­σω­πι­κού και α­πο­ζη­μιώ­σεις για τη συ­ντα­ξιο­δό­τη­σή τους.

Επι­στρά­τευ­ση, μείζον βή­μα αυ­ταρ­χι­σμού

Η α­πό­φα­ση της κυ­βέρ­νη­σης έρ­χε­ται ως συ­νέ­χεια άλ­λων 10 ε­πι­στρα­τεύ­σεων που έ­χουν κά­νει ό­λες οι μέ­χρι τώ­ρα κυ­βερ­νή­σεις α­πό τον Κ. Κα­ρα­μαν­λή, Α. Πα­παν­δρέ­ου έως τον Κ. Ση­μί­τη, Γ. Πα­παν­δρέ­ου, Κώ­στα Κα­ρα­μαν­λή, και Αντ. Σα­μα­ρά.
Η ε­πι­στρά­τευ­ση, ό­πως συμ­φω­νούν ό­λοι οι συ­νταγ­μα­το­λό­γοι, εί­ναι α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή. Το άρ­θρο 2 του Συ­ντάγ­μα­τος ο­ρί­ζει ό­τι ε­πι­στρά­τευ­ση ε­πι­βάλ­λε­ται μό­νο για να α­ντι­με­τω­πι­στεί θε­ο­μη­νία, για λό­γους δη­μό­σιας υ­γείας και σε κα­τά­στα­ση πο­λέ­μου. Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση τί­πο­τα α­π’ αυ­τά δεν ι­σχύει. Εκτός αν πό­λε­μο εν­νοούν τον τα­ξι­κό πό­λε­μο.

Ενδια­φέ­ρον έ­χει να θυ­μη­θού­με έ­να άρ­θρο του ση­με­ρι­νού υ­πουρ­γού Δι­καιο­σύ­νης Αντ. Ρου­πα­κιώ­τη στην «Αυ­γή» (24.2.2006), με το ο­ποίο έ­κρι­νε α­ντι­συ­νταγ­μα­τι­κή την ε­πι­στρά­τευ­ση των ναυ­τερ­γα­τών α­πό την κυ­βέρ­νη­ση Κα­ρα­μαν­λή. Ο νυν υ­πουρ­γός έ­γρα­φε τό­τε ό­τι «δεν συ­ντρέ­χουν οι προϋπο­θέ­σεις ε­πι­βο­λής α­να­γκα­στι­κής ερ­γα­σίας, πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν εί­ναι ε­πι­τρε­πτή ως μέ­τρο διευ­θέ­τη­σης κοι­νω­νι­κών α­ντα­γω­νι­σμών». Ο Αντ. Ρου­πα­κιώ­της κα­τέ­λη­γε ό­τι «υ­πάρ­χουν θε­σμοί και κα­νό­νες για να γί­νο­νται σε­βα­στοί και να τη­ρού­νται ή να ευ­τε­λί­ζο­νται και να πα­ρα­βιά­ζο­νται»!

Τι να προ­σθέ­σου­με ε­μείς; Ότι η τω­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση εί­ναι ε­κτά­κτου α­νά­γκης και ε­πο­μέ­νως α­πο­φα­σί­ζει πα­ρα­βιά­ζο­ντας άρ­θρα του Συ­ντάγ­μα­τος; Θα μπο­ρού­σα­με να ε­πι­κα­λε­στού­με και τον συ­νταγ­μα­το­λό­γο Ευ. Βε­νι­ζέ­λο, που το 2006 κα­τά­θε­σε πρό­τα­ση νό­μου για κα­τάρ­γη­ση της ε­πι­στρά­τευ­σης… Σή­με­ρα δη­λώ­νει ό­τι «η ε­πι­στρά­τευ­ση εί­ναι η πιο ή­πια α­πό­φα­ση που θα μπο­ρού­σε να λη­φθεί»! Δη­λα­δή τι θα μπο­ρού­σε χει­ρό­τε­ρο να συμ­βεί, α­πο­λύ­σεις, συλ­λή­ψεις ή ε­πι­στρά­τευ­ση -ό­πως λέ­γε­ται ό­τι έ­θε­σε διλημ­μα­τι­κά ο Σα­μα­ράς προς Βε­νι­ζέ­λο – Κου­βέ­λη- ή κά­τι άλ­λο, ό­πως για πα­ρά­δειγ­μα να σκά­βουν σή­ραγ­γες για τις ε­θνι­κές ο­δούς α­πλή­ρω­τοι, ό­πως έ­χει προ­τεί­νει ο πρώην υ­πουρ­γός Π. Δού­κας;

Η κυ­βέρ­νη­ση προκειμένου να μη δημιουργηθεί εστία κοινωνικής ανάφλεξης δύο δρό­μους έ­χει: Του κοι­νω­νι­κού αυ­το­μα­τι­σμού και του συ­νο­λι­κού αυ­ταρ­χι­σμού. Στην κα­τεύ­θυν­ση αυ­τή η κυ­βέρ­νη­ση σκέ­πτε­ται να α­πα­γο­ρεύ­σει τις α­περ­γίες που προ­κη­ρύσ­σο­νται α­πό υ­περ­κεί­με­νες ορ­γα­νώ­σεις, ό­πως των Εργα­τι­κών Κέ­ντρων, Ομο­σπον­διών ή α­κό­μα και της ΓΣΕΕ για να κα­λύ­ψουν κι­νη­το­ποιή­σεις σω­μα­τείων που έ­χουν θεω­ρη­θεί «πα­ρά­νο­μες και κα­τα­χρη­στι­κές» δι­κα­στι­κά. Ταυ­τό­χρο­να, θα α­πα­γο­ρεύε­ται σε ερ­γα­ζό­με­νους να χρη­σι­μο­ποιούν τα ρε­πό ή την ά­δειά τους στις η­μέ­ρες α­περ­γιών, προ­κει­μέ­νου να α­να­γκά­σει αυ­τούς που, δυ­στυ­χώς, δη­λώ­νουν α­δειού­χοι ή και α­σθε­νείς για να μην τους α­φαι­ρε­θούν τα με­ρο­κά­μα­τα της α­περ­γίας. Με­τα­τρέ­πει έ­να ε­σω­τε­ρι­κό ζή­τη­μα των συν­δι­κά­των σε τα­κτι­κή χτυ­πή­μα­τος των α­περ­γιών.
Φο­βό­μα­στε, ό­μως, ό­τι, επίσης, στό­χος της κυ­βέρ­νη­σης εί­ναι η ι­διω­τι­κο­ποίη­ση των συ­γκοι­νω­νιών. Πα­λιός πό­θος της Δε­ξιάς, α­πό την ε­πο­χή Μη­τσο­τά­κη, που τώ­ρα δια­τυ­μπα­νί­ζε­ται α­πό στε­λέ­χη της ΝΔ, ό­πως ο Α. Γεωρ­γιά­δης. Από την άλ­λη με­ριά, οι ερ­γα­ζό­με­νοι προ­σέ­φυ­γαν στο Συμ­βού­λιο της Επι­κρα­τείας προ­κει­μέ­νου να πα­γώ­σουν την ε­πί­τα­ξή τους, θεω­ρώ­ντας ό­τι εί­ναι α­ντί­θε­τη με το Σύ­νταγ­μα και τις διε­θνείς συν­θή­κες –σε κα­μία ευ­ρω­παϊκή χώ­ρα δεν ι­σχύει η ε­πι­στρά­τευ­ση– κα­θώς και ό­τι πλήτ­τε­ται καί­ρια το δι­καίω­μα της α­περ­γίας και οι ΣΣΕ.

Μα­θή­μα­τα του Γε­νά­ρη

Σε πο­λι­τι­κό ε­πί­πε­δο, πέ­ραν της α­κραιφ­νούς στή­ρι­ξης του ΠΑ­ΣΟ­Κ, η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, για μια α­κό­μα φο­ρά συ­νε­πής στη λο­γι­κή του ή­ξεις α­φή­ξεις, χα­ρα­κτή­ρι­σε το μέ­τρο «α­κραία ε­πι­λο­γή», αλ­λά, ό­πως ξε­κα­θά­ρι­σε ο πα­λιός συν­δι­κα­λι­στής της ΓΣΕΕ και σή­με­ρα υ­πεύ­θυ­νος του κόμ­μα­τος Δημ. Χατ­ζη­σω­κρά­της, «δεν προ­κύ­πτει πρό­βλη­μα για τη συμ­με­το­χή μας στο κυ­βερ­νη­τι­κό σχή­μα». Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με δη­λώ­σεις του Αλ. Τσί­πρα α­πό τις Η­ΠΑ, αλ­λά και με ε­ρώ­τη­ση προς την κυ­βέρ­νη­ση ό­λης της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ο­μά­δας του, χτυ­πά τον αυ­ταρ­χι­σμό της συ­γκυ­βέρ­νη­σης στη­ρί­ζο­ντας ταυ­τό­χρο­να τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Το ΚΚΕ ε­πί­σης στη­ρί­ζει τον α­γώ­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων, κα­λώ­ντας τους ερ­γα­ζό­με­νους σε α­γώ­νες με σχέ­διο και προ­ε­τοι­μα­σία. Όμως α­κό­μα και μπρο­στά σε κομ­βι­κούς σταθ­μούς του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, το ΚΚΕ και το ΠΑ­ΜΕ συ­νε­χί­ζουν τον ξε­χω­ρι­στό τους δρό­μο, ό­πως η μη συμ­με­το­χή στο συλ­λα­λη­τή­ριο της Πα­ρα­σκευής, που α­πο­φά­σι­σαν τα σω­μα­τεία στις συ­γκοι­νω­νίες και η διορ­γά­νω­ση ξε­χω­ρι­στού το Σάβ­βα­το το πρωί!

Τα μα­θή­μα­τα α­πό τη με­γά­λη κι­νη­το­ποίη­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων στις συ­γκοι­νω­νίες ο­φεί­λου­με να τα α­ξιο­ποιή­σου­με ό­λοι, ερ­γα­ζό­με­νοι, συν­δι­κά­τα, κόμ­μα­τα της
Αρι­στε­ράς. Να συ­ντεί­νουν ό­λες οι πρω­το­βου­λίες στη δη­μιουρ­γία ε­νός ευ­ρέ­ος κοι­νω­νι­κού με­τώ­που με σα­φές σχέ­διο, προϊόν συλ­λο­γι­κών δια­δι­κα­σιών, με συ­ντο­νι­σμό σω­μα­τείων και ο­μο­σπον­διών με αιχ­μές τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, ό­πως υ­πε­ρά­σπι­ση και διεκ­δί­κη­ση ε­νο­ποιη­μέ­νων ΣΣΕ, α­ντί­στα­ση στις α­πο­λύ­σεις, την α­νερ­γία, τις ι­διω­τι­κο­ποιή­σεις.
Οι πρό­σφα­τες κι­νη­το­ποιή­σεις μπο­ρούν να α­ξιο­ποιη­θούν και για την προ­ε­τοι­μα­σία στους χώ­ρους δου­λειάς και στην κοι­νω­νία, της πα­νελ­λα­δι­κής πα­νερ­γα­τι­κής α­περ­γίας που έ­χουν α­πο­φα­σί­σει ΓΣΕΕ-Α­ΔΕ­ΔΥ μέ­χρι τα μέ­σα του Φε­βρουα­ρίου. Για να στεί­λει έ­να ζω­ντα­νό ερ­γα­τι­κό και πο­λι­τι­κό μή­νυ­μα α­να­τρο­πής των δε­ξιών και μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών.
Από την ΕΠΟΧΗ