Η Ευρώπη βουλιάζει, σαλεύει το πλήθος

Του Μάκη Μπαλαούρα*
Καταργούν δικαιώματα, συμπιέζουν ασφυκτικά την αμοιβή της εργασίας, υπονομεύουν τις εργασιακές σχέσεις, γκρεμίζουν κοινωνικές κατακτήσεις, διαλύουν το δημόσιο τομέα, υποβαθμίζουν δημόσια υγεία και εκπαίδευση με την υπόσχεση ότι μόνο έτσι θα βγούμε από την κρίση.
Ο «μονόδρομός» τους, όμως, βυθίζει ήδη την Ευρώπη στην πιο βαθιά ύφεση, ανεργία, ανέχεια. Η μια μετά την άλλη οι χώρες της Ευρώπης υποχρεώνονται να καταφύγουν στο μηχανισμό στήριξης, που επιβάλλει τη σκληρότερη συνέχιση της ίδιας περιοριστικής οικονομικής πολιτικής και, έτσι, εντείνει το πρόβλημα που υποτίθεται ότι πάει να λύσει: Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία… Το κακό αγγίζει ακόμη και χώρες του πυρήνα: πολλοί προβλέπουν ότι τα αμέσως επόμενα θύματα θα είναι η Ιταλία, πιθανότατα και η Γαλλία…Τα PIGS και όχι μόνο!

Για να λυθεί το μόνιμο αδιέξοδο, όπως προτείνουν οικονομολόγοι, ακόμα και από την ίδια όχθη, των κυβερνώντων (Πωλ Κρούγκμαν, Κένεθ Ρογκόφ – πρώην επικεφαλής των οικονομολόγων του ΔΝΤ) πρέπει:
Πρώτον: να γίνει αναδιάρθρωσή του χρέους, ή αναδιαπραγμάτευση των όρων αποπληρωμής, ακόμα και η διαγραφή σημαντικού μέρους ή και του συνόλου των χρεών, σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Δεύτερον: να δανείζει απευθείας η ΕΚΤ τα κράτη, όπως γίνεται στις ΗΠΑ, Αγγλία, Ιαπωνία με χαμηλό επιτόκιο. Αντίθετα σήμερα η ΕΚΤ δανείζει εμπορικές τράπεζες με επιτόκιο 1% και αυτές με τη σειρά τους δανείζουν τα κράτη με επιτόκια απ’ο 5%-έως 10%. Ληστεία, χωρίς προσχήματα, σε βάρος των ευρωπαϊκών λαών.
Η Ευρώπη χρειάζεται να κάνει στροφή 180 μοιρών, προκειμένου να μη βυθιστεί χωρίς επιστροφή στα αδιέξοδα του μονεταρισμού και του νεοφιλελευθερισμού, που ανοίγουν το δρόμο στην ολοκληρωτική επικράτηση των νόμων της οικονομικής –και όχι μόνο– ζούγκλας. Μόνη ελπίδα της είναι να αφυπνιστούν τα θύματα αυτής της καταστροφικής πολιτικής.
*Από την ΕΠΟΧΗ

Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ

Του Κ. ΤΣΟΥΠΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ποιος είπε ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν ελέγχεται δημοκρατικά;

Εξερράγη ο συνήθως ψύχραιμος Ζαν – Κλοντ Τρισέ και αργότερα έλυσε τη συνεδρίαση για ένα καφεδάκιΔύο φορές το χρόνο καλεί στη Φρανκφούρτη τα συνδικάτα όλων των Κεντρικών Τραπεζών της Ε.Ε., υπό την προεδρία του κ. Τρισέ, κι εκεί ο ίδιος και τα κεντρικά στελέχη της ΕΚΤ συζητούν με τους συνδικαλιστές. Στις συνόδους του «κοινωνικού διαλόγου», όπως τις έχουν ονομάσει, η συζήτηση περιστρέφεται σε τεχνικές λεπτομέρειες, όπως οι γενικές προδιαγραφές ασφαλείας των χαρτονομισμάτων ή η πλατφόρμα ενδοευρωπαϊκών συναλλαγών, αποφεύγοντας ωστόσο να δώσουν το οποιοδήποτε χαρτί, μόνο διαφάνειες στατιστικών στοιχείων.

Τα πολιτικά ζητήματα και την οικονομική στρατηγική τα αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι.

Ομως η οικονομική κρίση ανέτρεψε και τον δημοκρατικό διάλογο που υποτίθεται ότι υπηρετούσε η ΕΚΤ.

Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδος, Μάκης Μπαλαούρας, πήρε το λόγο και έθεσε πολιτικά ζητήματα με επιχειρήματα, ταράζοντας, όπως μας διαβεβαίωσαν, τα νερά. Οτι για την κρίση στην Ελλάδα δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι, ότι η Κομισιόν και η ΕΚΤ όχι μόνο γνώριζαν αλλά συγκάλυπταν τα παραποιημένα οικονομικά στοιχεία. Κατηγόρησε την Κομισιόν και την ΕΚΤ ότι έχουν τους Ελληνες σαν πειραματόζωα. Αν περάσουν τα μέτρα στην Ελλάδα, που πέρασε ένα γνωστό Δεκέμβρη, η νεοφιλελεύθερη ελίτ θεωρεί ότι θα περάσουν με άνεση σε όλη την Ευρώπη. Θέσεις που οδηγούν σε βαθιά ύφεση και σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας και των μεταπολεμικών κατακτήσεών τους. Και ως εκ τούτου, έφεραν προς ενίσχυση το ΔΝΤ, ενώ παράλληλα συρρικνώνουν τη δημοκρατία, ευτελίζοντάς τησε δημοκρατία μπούφα. Θέλουν να επιστρέψουν την Ευρώπη και τα δικαιώματα των εργαζομένων στην περίοδο του Μεσοπολέμου.

Ο κ. Τρισέ τα έχασε. Για πρώτη φορά σε κοινωνικό διάλογο διέκοψε τον ομιλητή 4 φορές, φωνάζοντας ότι ήταν εκτός θέματος και ότι τα στοιχεία που παραθέτει είναι λαθεμένα. Τότε εξερράγη Γάλλος συνδικαλιστής που τον ήξερε πάρα πολύ καλά, αφότου ήταν διοικητής της Τράπεζας της Γαλλίας. «Αφήστε τον να μιλήσει. Θέλετε ή δεν θέλετε διάλογο;» του φώναξε, βρίσκοντας συμπαράσταση από άλλους συνδικαλιστές. Τότε ο κ. Τρισέ προσπάθησε να δημιουργήσει ρήγματα, φωνάζοντας ότι «οι Ελληνες έπαιρναν για 10 χρόνια μεγάλες αυξήσεις, ενώ για τους Γάλλους και τους Γερμανούς είχαν παγώσει»!

Ο κ. Μπαλαούρας, με τη συμπαράσταση των άλλων συνδικαλιστών, κατάφερε να συνεχίσει κατηγορώντας την Κομισιόν και την ΕΚΤ ότι δεν χρηματοδοτούν τα κράτη-μέλη, οδηγώντας τα στη λεηλασία των αγορών, γιατί το απαγορεύουν οι Συνθήκες, ταυτόχρονα όμως έχουν παραβιάσει δεκάδες άρθρα των Συνθηκών για τις τράπεζες και γενικότερα για τις ανάγκες του κεφαλαίου.

Ο ομιλητής προειδοποίησε τον πρόεδρο της ΕΚΤ ότι το πειραματόζωο Ελλάς μπορεί να γίνει εμβρυουλκός ενός εργατικού και κοινωνικού ντόμινο εξέγερσης. Τα τελευταία λόγια του ομιλητή συνάντησαν την εμφανέστατη συναίνεση των υπόλοιπων συνδικαλιστών.

Ο κ. Τρισέ, βλέποντας την έκρυθμη κατάσταση, έλυσε, μας είπαν, αμέσως τη συνεδρίαση γιατί ήταν η ώρα του καφέ…

Την άλλη μέρα στο κλείσιμό του προσπάθησε, μας είπαν, να δημιουργήσει ενδοσυνδικαλιστική αντιπαράθεση, λέγοντας ότι «δεν πρέπει η αλληλεγγύη να εκφράζεται μ’ αυτόν τον τρόπο και τα συνδικάτα πρέπει να είναι προσεκτικά γιατί η κρίση μπορεί να μεταφερθεί και σε χώρες που δεν έχουν προβλήματα, όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία».

Στο δείπνο, στελέχη της ΕΚΤ πλησίαζαν τον κ. Μπαλαούρα μάλλον χαρούμενα για την εξέλιξη του «διαλόγου» και του έδιναν κρυφίως συγχαρητήρια γιατί, όπως έλεγαν, είναι ο πρώτος άνθρωπος που εκνεύρισε και τσάντισε τον κ. Τρισέ.

Πηγή: enet.gr

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ με τον Μουράτ Κανατλί / Murat Kanatlı Γ.Γ. ΤΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΕΑ ΚΥΠΡΟΣ / YKP

Τη συνέντευξη πήρε για την εβδομαδιαία εφημερίδα “Η ΕΠΟΧΗ” ο Μάκης Μπαλαούρας

*Ποιες είναι οι σκέψεις σας για τις συζητήσεις που γίνονται μεταξύ Χριστόφια και Έρογλου μετά τις εκλογές στο βόρειο τμήμα της Κύπρου;

-Μέχρι το 2003 η Τουρκία χρησιμοποιούσε όλα της τα χαρτιά για να σταματήσει τις διαπραγματεύσεις, αλλά μετά το 2003 και με την έναρξη των συζητήσεων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ ενεργούσε σαν να ήθελε να δώσει λύση στο πρόβλημα. Το 2005 που εκλέχθηκε ο Ταλάτ από τους Τουρκοκύπριους και για τα επόμενα 5 χρόνια διακυβέρνησης του δεν έγινε τίποτα ουσιαστικό. Ο Ταλάτ απλά καθόταν στο τραπέζι και συζητούσε χωρίς να αλλάξει κάτι δομικά.

*Ποια ήταν η στρατηγική του;

-Η στρατηγική του ακολουθούσε την στρατηγική της Τουρκίας. Ήθελε να χρησιμοποιεί το θέμα της Κύπρου ως όμηρο για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ. Γι’ αυτό και θέλει η πραγματική διαπραγμάτευση να γίνεται μεταξύ της Ευρώπης και της Τουρκίας. Η Τουρκία αν πραγματικά ήθελε- γιατί ο μισός πληθυσμός και συνάμα το μισό ποσοστό των ψηφοφόρων είναι οι έποικοι- να υποστηρίξει τον Ταλάτ στις εκλογές, ο Ταλάτ θα είχε επανεκλεγεί πολύ εύκολα. Όμως δεν το ήθελαν αυτό για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι ότι ο Έρογλου είναι προτιμότερος για εκείνους στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και ο δεύτερος λόγος είναι ότι τα τελευταία πέντε χρόνια το βαθύ κράτος της Τουρκίας συνεργαζόταν με τον Έρογλου.

*Στο θέμα της Κύπρου ισχύει αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ Ερντογάν και βαθύ κράτους;

-Υπάρχει μια διένεξη μεταξύ τους αλλά όχι στο βαθμό της ρήξης. Βέβαια ο Ερντογάν προτιμούσε τον Ταλάτ γιατί μπορούσε να τον ελέγχει καλύτερα. Η Τουρκία είχε κερδίσει από το γεγονός ότι στο δημοψήφισμα οι ελληνοκύπριοι είπαν όχι και οι Τουρκοκύπριοι είπαν ναι. Αυτό το παιχνίδι έπαιξαν το 2003 με το να προκαλέσουν τους ελληνοκύπριους να πουν όχι και τους Τουρκοκύπριους να πουν ναι. Αν στους επόμενους μήνες πάμε στο δημοψήφισμα θα είναι πάλι πολύ δύσκολο για τους ελληνοκύπριους να πούνε ναι εξαιτίας της στάσης του Έρογλου. Οπότε θα επαναληφθεί η ίδια διαδικασία και έτσι θα γίνει ακόμα πιο σαφής ο διαχωρισμός μεταξύ των δύο κοινοτήτων. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι αυτή η εξέλιξη είναι αποτέλεσμα της συνεργασίας της Τουρκίας με το βαθύ κράτος. Ο στόχος της Τουρκίας είναι η ένταξη της στην ΕΕ και χρησιμοποιούν όλα τους τα μέσα προς αυτή την κατεύθυνση.

*Πόσοι υπολογίζονται οι έποικοι της Βόρειας Κύπρου;

-Πιστεύουμε ότι ο ενεργός πληθυσμός είναι 500.000 από τους οποίους οι 100.000 είναι Τουρκοκύπριοι και οι υπόλοιποι είναι έποικοι από τους οποίους μόνο οι 100.000 έχουν πάρει την υπηκοότητα. Οι υπόλοιποι 300.000 μένουν εκεί με άδεια παραμονής λόγω εργασίας κλπ. Έτσι, λοιπόν, αν οι ελληνοκύπριοι πουν για μια ακόμη φορά όχι τους επόμενους μήνες η Τουρκία έχει το δικαίωμα να δώσει την υπηκοότητα σε περισσότερους αποίκους ώστε να ελέγχει τα πάντα και το επόμενο βήμα θα είναι οι διαπραγματεύσεις για την ύπαρξη συνομοσπονδίας, που σημαίνει για την Τουρκία τον πλήρη έλεγχο του βορείου τμήματος και σαν μέρος της κεντρικής κυβέρνησης τον έλεγχο και του νότιου τμήματος. Οπότε αυτό που θα ήθελε η Τουρκία θα ήταν να ελέγχει όλο το νησί. Για να λυθεί το πρόβλημα θα πρέπει η Τουρκία να πάρει την ένταξη της στην ΕΕ.

*Πιστεύεις ότι ο Χριστόφιας έχει μια προβληματική στάση σε όλη αυτή την κατάσταση;

-Ναι, γιατί και ο Χριστόφιας παίζει το δικό του παιχνίδι. Το 2012 θα γίνουν οι προεδρικές εκλογές στην Κύπρο και επίσης η Κύπρος θα αναλάβει την προεδρία της ΕΕ. Κατά τη γνώμη μου ο Χριστόφιας προσπαθεί να διορθώσει την άσχημη εικόνα που είχε δώσει ο Τάσσος Παπαδόπουλος στην ΕΕ και αυτή τη στιγμή παίζει το ρόλο του καλού παιδιού της ΕΕ. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι ο Χριστόφιας είναι αυτός που θα δώσει τη λύση σ’ αυτή τη χρονική στιγμή.

*Ο Χριστόφιας θα μπορούσε να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει την στάση που είχε κρατήσει η Τουρκία και ο Ταλάτ;

-Τουλάχιστον θα μπορούσε να εξομαλύνει την κατάσταση με τους Τουρκοκύπριους, όπως με το να βρεθεί μια λύση πχ. στο θέμα της εκπαίδευσης. Αν ο Χριστόφιας προσεγγίσει με ειλικρίνεια τους Τουρκοκύπριους τότε και εκείνοι θα γίνουν πιο θετικοί απέναντι στην Κυπριακή Δημοκρατία, επειδή αυτή τη στιγμή οι Τουρκοκύπριοι πιστεύουν ότι η Κυπριακή Δημοκρατία τους βλέπει σαν ανεπιθύμητους. Πιστεύουμε ότι ο Χριστόφιας έχει την ευκαιρία ώστε να προωθήσει τη διαδικασία. Από τη μία όμως λέει ότι υποστηρίζει την αποστρατικοποίηση και των δύο πλευρών αλλά από την άλλη συνεχίζει να αγοράζει πιο πολλά όπλα, ξοδεύοντας χρήματα για την άμυνα, δημιουργώντας έτσι την ίδια ανάγκη από την πλευρά των Τουρκοκυπρίων.

Το λαϊκό μέτωπο μπορεί να ανασυγκροτηθεί

*Στην αρχή της δεκαετίας, στη Βόρεια Κύπρο, αλλά και στον Νότο, είχε δημιουργηθεί ένα ισχυρό λαϊκό μέτωπο από συνδικάτα, διανοούμενους και κόμματα για την ενοποίηση της Κύπρου. Αυτό το μέτωπο δυστυχώς δεν υπάρχει πια.

-Οι λόγοι ύπαρξης ενός λαϊκού κινήματος στη βόρεια Κύπρο δεν είναι μόνο η επίλυση αλλά είναι και οι οικονομικοί λόγοι. Με τη είσοδο όλο και περισσοτέρων εποίκων, η Τουρκία ελέγχει όλους τους τομείς. Μετά το 2003 άρχισε να ελέγχει και τον οικονομικό τομέα. Τα πολυτελή ξενοδοχεία ανήκουν σε ανθρώπους τούρκικης καταγωγής και ήδη έχουν αρχίσει τις διαδικασίες για την οικοδόμηση τούρκικου πανεπιστημίου στα βόρεια. Ένας άλλος λόγος είναι ότι οι Τουρκοκύπριοι είναι απογοητευμένοι γιατί δεν βλέπουν κάποια θετική κίνηση από τα νότια. Από την άλλη πλευρά οι ελληνοκύπριοι πιστεύουν ότι οι Τουρκοκύπριοι πουλάνε τις περιουσίες τους και έτσι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη ανάμεσα στις δύο κοινότητες. Σίγουρα το σύστημα έχει αρκετές «μαύρες τρύπες» όμως υπάρχει ακόμα ελπίδα αν αγωνιστούμε ενωμένοι.

*Είναι λίγες οι ελπίδες που υπάρχουν;

-Λίγες, όμως υπάρχει το πλεονέκτημα του ότι έχουν όλοι συνειδητοποιήσει ότι δεν έχουμε άλλα χρονικά περιθώρια. Οι περισσότεροι Τουρκοκύπριοι έχουν καταλάβει ότι είναι κάτι που πρέπει να γίνει ή τώρα ή ποτέ. Όμως ακόμα δεν είναι έτοιμοι να πούνε το τώρα. Σύντομα όμως, όταν τα πράγματα επιδεινωθούν με την κυβέρνηση του Έρογλου και αν η Τουρκία δεν βρει εναλλακτική διέξοδο από αυτή την κρίση και κυρίως λόγω των οικονομικών συνθηκών, των μισθών κλπ., οι Τουρκοκύπριοι θα υψώσουν τη φωνή τους ενάντια στην κυβέρνηση.

*Οι λαός νιώθει ότι υπάρχει δημοκρατία στο βόρειο τμήμα της Κύπρου;

-Κατά την περίοδο της διακυβέρνησης του Ταλάτ, όπου δεν έγινε καμία ουσιαστική θεσμική αλλαγή στο υπάρχον σύστημα, η κατάσταση ήταν μη δημοκρατική. Η αστυνομία και η υπηρεσία πληροφοριών ήταν πάντα εκεί. Μπορεί να υπήρχε ελευθερία λόγου, όμως οι νόμοι έμεναν οι ίδιοι. Η τωρινή κυβέρνηση με τον ίδιο τρόπο χρησιμοποιεί την αστυνομία, την υπηρεσία πληροφοριών και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ώστε να ασκεί πίεση στο λαό. Είναι σαν να άλλαξε το περιτύλιγμα όμως το εσωτερικό να έμεινε το ίδιο.

*Ποιος είναι ο ρόλος του τούρκικου στρατού; Επεμβαίνει με φανερό τρόπο;

-Δεν επεμβαίνει τόσο φανερά, όμως ο στρατός στο βόρειο τμήμα είναι παντού. Κάθε χωριό και πόλη έχει μονάδες στρατού που κυκλοφορούν παντού. Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι δεν μπορούμε να αγωνιστούμε ενάντια στον στρατό γιατί είναι παντού. Γι αυτό και η αποστρατικοποίηση ή έστω η απόσυρση ενός αριθμού δυνάμεων του στρατού είναι ένα πολύ σημαντικό ζήτημα όχι μόνο για την επίλυση του κυπριακού προβλήματος αλλά και για την ομαλοποίηση της ζωής και την αποκατάσταση της δημοκρατίας.

*Είστε αισιόδοξος;

-Είμαι αισιόδοξος επειδή σήμερα έχουμε περισσότερα μέσα απ’ ότι στο παρελθόν. Υπάρχει συνεχής επικοινωνία μεταξύ Τούρκων και Ελλήνων συντρόφων, όπως με το Συνασπισμό, την ΑΚΟΑ, το κόμμα Ελευθερίας και Αλληλεγγύης της Τουρκίας (ODP), και άλλες σοσιαλιστικές δυνάμεις, και ήδη έχει αρχίσει μια πολύ καλή συνεργασία με το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Πιστεύουμε ότι τώρα έχουμε περισσότερες ευκαιρίες έτσι ώστε αν κινητοποιηθούμε δυναμικά με όλες αυτές τις δυνάμεις να καταφέρουμε κάτι. Ο στόχος μας είναι να χρησιμοποιήσουμε όλα τα μέσα για έναν αποτελεσματικό αγώνα απέναντι στην κυβέρνηση του βορρά.

Διαφθορά και Αριστερά

Του Μάκη Μπαλαούρα

Είναι μερικές έννοιες που είναι ταμπού για την Αριστερά. Της φέρνουν αμηχανία, βγάζοντας από το θηκάρι της γενικολογίες ή τσιτάτα, πετώντας τη μπάλα στις κερκίδες. “Η διαφθορά είναι σύμφυτη του καπιταλισμού”, φωνάζει ή ψελλίζει ανάλογα με τη συγκυρία, ιδίως το ΚΚΕ.

Βέβαια, η διαφθορά δεν είναι μόνο ίδιον του καπιταλισμού. Και στον υπαρκτό “σοσιαλισμό” – το μόνον που γνωρίσαμε – η διαφθορά αγκάλιαζε όλους τους αρμούς των κοινωνιών αυτών. Ας είναι. Στον καπιταλισμό βρισκόμαστε και μάλιστα σε δομική παγκόσμια κρίση.

Το ΠΑΣΟΚ, υιοθετώντας και εδώ την προβληματική του συστήματος, υποβαθμίζει τη διαφθορά σε ζήτημα μόνο σκανδάλων πολιτικών και οικονομικών παραγόντων και ως εκ τούτου, το σύστημα έχει τη δυνατότητα να αυτοκαθάρεται. Έτσι δείχνει να συμβαδίζει και με το θυμωμένο λαϊκό αίσθημα “βάλτε τους κλέφτες φυλακή”, πετάγοντας την αχρείαστη, πια, σαβούρα. Ε, ας θυσιάσουμε κάποιες μαραγκιασμένες Ιφιγένειες, βάζοντας – αν μπορέσουν τελικά – και κανένα Μαντέλη ή Άκη φυλακή, για να εκτονώσουμε τους θυμωμένους.

 

Η διαφθορά ταξικό ζήτημα 

Όμως η διαφθορά είναι και αυτή ταξικό ζήτημα. Η φορολογία, το σύστημα υγείας, η λιτότητα, οι εργασιακές σχέσεις, το κοινωνικό κράτος, η εξυπηρέτηση του απλού πολίτη, η ποσότητα και η ποιότητα των υπηρεσιών που τον αφορούν εξαρτώνται σε σημαντικό βαθμό από την εμπλοκή της διαφθοράς.

Η Ελλάδα βρίσκεται στην πρώτη θέση στην ΕΕ (μαζί με Βουλγαρία- Ρουμανία)και σε μεγάλη απόσταση από τις άλλες στην κατάταξη της διαφθοράς (μελέτη της Παγκόσμιας Τράπεζας).Η τελευταία Έκθεση της Τράπεζας αναφέρει μελέτη που ανεβάζει την ελληνική διαφθορά στο 8% του ΑΕΠ, δηλαδή, πάνω από τα 20 δισ. ευρώ ετησίως. Για να έχουμε ένα στοιχείο κατανόησης του ποσού, πρέπει ναπούμε ότι το ποσό αυτό ξεπερνά το σύνολο των περικοπών των δημοσίων υπαλλήλων, πολύ κοντά στις δαπάνες για το κοινωνικό κράτος…Η ίδια μελέτη λέει ότι αν η Ελλάδα μείωνε τη διαφθορά, τουλάχιστον, στα επίπεδα της Ισπανίας(που βρίσκεται στο μέσο της κατάταξης), τότε το δημόσιο έλλειμμα θα ήταν κατά 4% του ΑΕΠ μικρότερο τα τελευταία χρόνια.  

Δρόμοι – που πιθανόν να μη χρειάζονταν καν – φτιάχνονται με πενταπλάσιο κόστος. Ακριβότερες και χειρότερες κοινωνικές υπηρεσίες, ακριβό και άθλιο σύστημα υγείας, συστήματα “ασφαλείας”, όπως το C4I, που είναι άχρηστο ακόμα και για τις ανάγκες του αυταρχισμού τους. Στρατιωτικές δαπάνες, με τα αχρείαστα ή άχρηστα υλικά, με ποινικές ρήτρες που ποτέ δεν ενεργοποιούνται. Δεν είναι μόνο ότι μειώνουν τα διαθέσιμα για την ικανοποίηση βασικών αναγκών των λαϊκών τάξεων, αλλά και ευτελίζουν την ιδέα του δημόσιου χώρου. 

Οι ιδιωτικοποιήσεις – που γίνονται στην υπηρέτηση των νεοφιλελεύθερων δογμάτων – παίρνουν χαρακτήρα κρεσέντου λόγω της διαφθοράς. Πρώτα όμως προετοιμάζουν το έδαφος προκειμένου να παραδώσουν τις δημόσιες υπηρεσίες στους ιδιώτες επικαλούμενοι το ανίκανο και διεφθαρμένο κράτος(βλέπε δημόσιο σύστημα υγείας).  

Και όχι μόνο. Οι πελατειακές σχέσεις κόμματος- πολίτη δεστηρίζονται πια μόνο σε ένα πλέγμα πολιτικής, αλλά και οικονομικής διαφθοράς. 

Η “ελεύθερη” τηλεόραση και ραδιοφωνία, βέβαια θα ερχόταν, όπως έγινε και στα άλλα κράτη. Εδώ όμως ούτε τα προσχήματα του “ελεύθερου” ανταγωνισμού τους δεν κράτησαν. Εκχωρήθηκαν, δυστυχώς επί συγκυβέρνησης,σε φίλους και χρηματοδότες του συστήματος με το αζημίωτο, αλλά με συνεχή ζημιά του δημόσιου χώρου.

Το μαύρο χρήμα ασύδοτο κυκλοφορεί μεταξύ εμπόρων όπλων, εργολάβων, καναλαρχών, μεγαλοδημοσιογράφων και πολιτικών των κομμάτων εξουσίας, βάζοντας τη σφραγίδα του σε επιλογές οικονομικού και άλλου ενδιαφέροντοςκαι προσανατολίζοντας στρεβλά ακόμη και το παραγωγικό μοντέλο της οικονομίας.

Δεν είναι τυχαίο που η Ελλάδα, είναι από τα ελάχιστα κράτη που δεν έχει συμμορφωθεί ούτε καν στις μίνιμουμ κατευθύνσεις της Επιτροπής κατά της Διαφθοράς του Συμβουλίου της Ευρώπης.   

Η διαφθορά είναι πρόβλημα με ταξικού χαρακτήρα προεκτάσεις. Δε μπορεί να απαγγέλει αδιάφορα τα τσιτάτα της, προσβλέποντας στο …ευτυχισμένο μέλλον…Χαρακτηριστικό είναι αυτό που έγραψε πρόσφατα ο Ριζοσπάστης με αφορμή τη διαφθορά στα νοσοκομεία «για να υλοποιηθεί ένα δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας χρειάζεται να ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων και να έλθει η εξουσία του λαού»… 

Η Αριστερά για όλους τους παραπάνω λόγους πρέπει να βάλει τη καταπολέμηση της διαφθοράς στις προτεραιότητες της. Όμως αυτή είναι η μισή απάντηση. Η άλλη μισή είναι το ηθικό ζήτημα. Η ηθική, που χλευάστηκε στην περίοδο του σταλινισμού ως μη πολιτικό ζήτημα, είναι η ψυχή της Αριστεράς.

Είναι προνομιακό έδαφος στην πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού που θέλουμε.

Ο Γκράμσι έβαζε πρωταρχικό ζήτημα «την επανένωση της πολιτικής και ηθικής πράξης, με το συλλογικό διανοούμενο-το ( κομμουνιστικό) κόμμα- που θα πρωταγωνιστήσει για μια πολιτική προώθηση και ηθική μεταρρύθμιση».
*Από την ΕΠΟΧΗ

Η νύχτα πέφτει, το Δ.Ν.Τ. ήλθε. Θα ξημερώσει;

Του Μάκη Μπαλαούρα*

Το Διεθνές Ταμείο έχει ήδη μπει στη χώρα, όχι απλά για να την επιτηρεί, αλλά για να επιβάλει τις εντολές του, δημιουργώντας σχέση προτεκτοράτου, όχι μόνο οικονομικής αλλά και κοινωνικοπολιτικής.
Συνοπτικά – όχι μόνο από την μέχρι τώρα ιστορία των παρεμβάσεών του που έφεραν οδύνη, εξανδραποδισμό και καταστροφή στους λαούς των κρατών όπου ενεπλάκη – από τις κυβερνητικές διαρροές που γράφονται και λέγονται στα περισσότερα ΜΜΕ, προκειμένου να φτιάξουν κλίμα τρομοκράτησης και ως εκ τούτου ελαχιστοποίησης των αντιδράσεων, μιλούν για :
• Απολύσεις 200.000 δημόσιων υπαλλήλων (υπήρξαν και στις συστάσεις του ECOFIN)
• Επέκταση λιτότητας και στον ιδιωτικό τομέα με την κατάργηση δώρων (που έχουν θεσπιστεί με νόμους)
• Ισοπέδωση Ασφαλιστικού με μείωση συντάξεων τουλάχιστον κατά 30% και ανατροπής του ανταποδοτικού συστήματος με την καθιέρωση κεφαλαιοποιητικού
• Παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
• Κατάργηση των ΣΣΕ, αρχίζοντας με την Εθνική Γενική ΣΣΕ, για περάσουν στις ατομικές
• Διάλυση – του ισχνού άλλωστε – κοινωνικού κράτους αρχίζοντας με την κατάργηση νοσοκομείων, όπως έγινε στη Λετονία που έκλεισαν τα μισά νοσοκομεία.
• Ιδιωτικοποιήσεις με την τελειωτική ληστεία της δημόσιας περιουσίας.

Ποιο είναι το πρόβλημα της οικονομίας

• Δημόσιο έλλειμμα τουλάχιστον στο 13,6% του ΑΕΠ.
• Δημόσιο χρέος μεταξύ 115% του ΑΕΠ
• Ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών – 8,8%, με κύριο πρόβλημα το εμπορικό ισοζύγιο.

Ο συνδυασμός του δημόσιου ελλείμματος και του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, ονομάζεται δίδυμο έλλειμμα, που θεωρείται από τους οικονομολόγους ως σοβαρό πρόβλημα μιας οικονομίας.
Σημείωση: Στη δεκαετία του ’90 υπήρχαν παρόμοιοι δυσμενείς οικονομικοί δείκτες. Η μόνη διαφορά – που είναι σημαντική – ήταν ο ρυθμός ανάπτυξης. Τότε ήταν περίπου το 2,5%, σήμερα είναι με το ίδιο ποσοστό αρνητικός. Διαφορά σημαντική για πολιτικά συμπεράσματα.

Αίτια του προβλήματος

Τι φταίει για τα προβλήματα του ελλείμματος και του ισοζυγίου (της υπερκατανάλωσης, δηλαδή, εισαγόμενων προϊόντων);

1. Φταίνε οι υπέρμετρες δαπάνες του Δημοσίου; Αυτές, όμως, ανέρχονται στο 46% του ΑΕΠ, δηλαδή βρίσκονται στο μέσο όρο της ΕΕ.
2. Φταίνε τα έσοδα του Δημοσίου; Τα έσοδα υπολείπονται του μέσου όρου της ΕΕ κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες. βρίσκονται στο 34% του ΑΕΠ, από το 41% παλαιότερα, δηλαδή -16 δις.
3. Το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου με τα πολυτελή εισαγόμενα

Που οφείλονται τα αίτια;

Στην ταξική φορολογική πολιτική, στις επιδοτήσεις επιχειρήσεων, στις χαριστικές συμβάσεις, στα επιχειρηματικά κίνητρα και στη διαφθορά.

• Φορολογία: Τα 2/3 προέρχονται από την έμμεση φορολογία, την πιο αντιδημοκρατική – ταξική είσπραξη φόρων που πλήττει εξίσου πλούσιους και φτωχούς.
Έτσι η άμεση φορολογία ανέρχεται στο 6% του ΑΕΠ, ενώ στην ΕΕ κυμαίνεται μεταξύ 12% – 18%. Όμως κι εδώ κυριαρχεί η ταξική εφαρμογή της. Η φορολογική επιβάρυνση από το 44% το 2004, εκτινάσσεται στο 50% το 2006. Αντίθετα, το ίδιο διάστημα, στις επιχειρήσεις από το 43% μειώνεται στο 36,3%.
Ειδικότερα, η άμεση φορολογία κατανέμεται: Μισθωτοί: 12%, Επιχειρήσεις: 10%, Έμποροι – Βιοτέχνες (800.000 πρόσωπα): 4%, Ελεύθεροι επαγγελματίες (500.000 πρόσωπα) : 3%. Σημειώνεται ότι οι τράπεζες, με τα πρωτοφανή παγκοσμίως κέρδη, καταβάλλουν φόρο, λόγω των χαριστικών ρυθμίσεων που ξεκίνησαν επί Σημίτη και επεκτάθηκαν επί ΝΔ, μόνο 14% – 17% !

Το ελληνικό κράτος, όπως διαμορφώθηκε έχει τα εξής ακραία ταξικά χαρακτηριστικά:
• Παραοικονομία που κυμαίνεται μεταξύ 35% – 40% του ΑΕΠ
• Φοροδιαφυγή: 12 δισ.
• Φοροκλοπή (από τη μη απόδοση του εισπραχθέντος ΦΠΑ): 8 δισ.
Σ’ αυτά τα πνιγηρά στοιχεία πρέπει να προστεθούν και στοιχεία που αφορούν το Ασφαλιστικό σύστημα, που ετοιμάζονται να το “μεταρρυθμίσουν”, αφού πρώτα το βούλιαξαν:
• Εισφοροδιαφυγή: 5,5 δις από ιδιώτες και 12,5 δις από το κράτος.
• Εισφοροκλοπή (δηλαδή παρακράτηση των εισφορών που καταβάλλουν οι μισθωτοί και δεν αποδίδουν οι εργοδότες): 8,5 δις.

Για σύγκριση να σημειώσουμε ότι ενώ οι δαπάνες μισθοδοσίας των Δημοσίων Υπαλλήλων ανέρχονται σε 20 δισ., οι απώλειες από τις εισφορές τις ξεπερνούν.
Με το νέο φορολογικό νόμο που πρόσφατα ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, οι μισθωτοί πλήττονται ακόμα περισσότερο, ενώ η παραοικονομία, οι επιχειρήσεις και οι ραντιέρηδες επιβραβεύονται καταβάλλοντας μικρότερο φόρο. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα περίφημα τεκμήρια του ΠΑΣΟΚ είναι αρκετά πιο ελαφριά απ’ αυτά που ίσχυαν επί ΝΔ, ενώ αντίθετα επιβαρύνουν μισθωτούς και ιδίως συνταξιούχους.

Εισοδήματα

Ενώ το ΑΕΠ αυξανόταν τα τελευταία 10 χρόνια με ρυθμούς πρωτοφανείς σε ευρωπαϊκά επίπεδα, γύρω στο 4% ετησίως, φέρνοντας την Ελλάδα μέσα στις 30 πιο πλούσιες χώρες του κόσμου, παρατηρούμε:
Το μερίδιο της εργασίας στον επιχειρηματικό τομέα την τελευταία 20ετία από 58% κατακρημνίστηκε στο 44%. Αντίθετα, το ίδιο διάστημα η κερδοφορία του κεφαλαίου διπλασιάστηκε φτάνοντας στο 56%, ενώ στην ΕΕ είναι 36,3%.

Έτσι δεν δημιουργεί ερωτηματικά, ότι ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας έφτασε το 92% του μ.ο της ΕΕ, η αγοραστική δύναμη (πλούσιων και φτωχών) είναι στο 83%. Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κατώτατος μισθός βρίσκεται μόνο στο 60% του μ.ο. της ΕΕ. Πως αλλιώς άλλωστε όταν αυτά τα χρόνια το κόστος εργασίας μειώθηκε κατά 1,2%. Για ποια χαμηλή ανταγωνιστικότητα, λόγω του μισθολογικού κόστους, μιλούν ο Όλι Ρεν και ο Στρος Καν, απαιτώντας περαιτέρω συρρίκνωση των μισθών;

Ούτε βέβαια αντέχει σε κριτική το επιχείρημα ότι το πρόβλημα του εμπορικού ισοζυγίου οφείλεται στους μισθωτούς που διάγουν πολυτελή ζωή με μέσο μισθό 1.100 ευρώ!

Δεν χρειάζονται περισσότερα επιχειρήματα για να παρουσιαστεί η εντονότατη ταξική συγκρότηση του ελληνικού κράτους. Άλλωστε, αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι ενώ δουλεύουμε περισσότερο, έχουμε την 4η χειρότερη φτώχεια στην ΕΕ, ενώ η ανισοκατανομή του πλούτου είναι η χειρότερη της Ευρωζώνης φτάνοντας στη σχέση 1 προς 7 μεταξύ φτωχών και πλούσιων.

ΕΕ και ΔΝΤ οξύνουν την κρίση

Αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι το ECOFIN με τις “συστάσεις” του και το ΔΝΤ με τις εντολές του δεν κάνουν την παραμικρή αναφορά στα προβλήματα των εσόδων και των πηγών τους (φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή), αλλά μόνο στις δαπάνες. Δηλαδή, χωρίς να παραγνωρίζουμε το πρόβλημα της σπατάλης, της ανοργανωσιάς και της διαφθοράς, αυτοί απαιτούν μείωση δαπανών που αφορούν μισθούς, συντάξεις, υγεία, παιδεία, επιδόματα ανεργίας…

Είναι προφανές ότι όλοι οι διεθνείς οργανισμοί, παρά τη διεθνή κρίση, εξακολουθούν να κινούνται στα νεοφιλελεύθερα δόγματα. Δόγματα που έφεραν σε διαρκή καταστροφή και οδύνη τους λαούς, όπου επιβλήθηκαν. Ακόμη, όμως και με την οικονομική θεωρία, όχι αριστερών οικονομολόγων, οι δοξασίες τους οδηγούν σε μακροχρόνια κατάρρευση.

Τα κυβερνητικά μέτρα για τη μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο. Η πρωτοφανής μείωση του ελλείμματος κατά 10 εκατοστιαίες μονάδες μέσα σε 3 χρόνια θα οδηγήσει σε ασύλληπτη ύφεση περίπου 10 μονάδων του ΑΕΠ. Και αυτή θα διαρκέσει 10 – 15 χρόνια, με τεράστια ανεργία, ολοσχερή διάλυση του κοινωνικού κράτους και κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου.
Ο Κέυνς ονόμασε τη σχέση ελλειμμάτων – ύφεσης – ανεργίας – νέων ελλειμμάτων – μεγαλύτερης ύφεσης “διαβολική σχέση”, δηλαδή μπαίνουμε στη λεγόμενη “παγίδα του χρέους”.

Θεραπεία ηλεκτροσόκ

Κυβέρνηση, ΕΕ, ΔΝΤ, αγορές επιμένουν. Η Ελλάδα χρειάζεται θεραπεία ηλεκτροσόκ. Παράδειγμα υποταγής για μίμηση για τους ενδεχόμενους απείθαρχους.
Με την εσωτερική υποτίμηση θα γίνει η “καπιταλιστική κάθαρση”, δηλαδή η συντριβή των εργατικών κατακτήσεων με τον εφεδρικό στρατό ανέργων, με την κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, με την κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου των απείθαρχων Ελλήνων που ονειρεύονται “εργατικό Δεκέμβρη”.
Τα όπλα τους είναι η περικοπή των δανείων και τα υψηλά επιτόκια. Το μέλημα τους βέβαια είναι η μη κατάρρευση της οικονομίας και των τραπεζών που χρωστούν πάνω από το 75% των δανείων σε ευρωπαϊκές τράπεζες, μερικές εκ των οποίων όπως η Hypo και η Deutsche Bank διασώθηκαν με τα λεφτά των ευρωπαίων (Γερμανών στην προκειμένη περίπτωση) εργαζομένων. Οι τράπεζες uber alles, γι’ αυτό η ΕΚΤ τις δανείζει 1% και αυτές δανείζουν το κράτος με 6% – 7%.

Λένε ότι το θεσμικό πλαίσιο που σχεδίασε η ΕΕ και η ΟΝΕ δεν επιτρέπουν μηχανισμούς στήριξης. Ούτε όμως στις τράπεζες επιτρέπονταν. Παρ’ όλα αυτά έδωσαν με τα πακέτα στήριξης το 13% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, ενώ το σύνολο των ελλειμμάτων των κρατών της ΕΕ μόλις φτάνουν το 8% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ.

Είναι μόνο ελληνικό πρόβλημα;

Είναι γνωστό ότι το ελληνικό πρόβλημα έχει αποκτήσει την οξύτητα που εμφανίζει εξαιτίας των μεγάλων spread δανεισμού, επιτόκια που πυροδοτήθηκαν από τους κυβερνητικούς χειρισμούς αλλά και τη νεοφιλελεύθερη αντιμετώπιση των ηγετικών κύκλων της ΕΕ. Όμως, αρκετά κράτη, αρχίζοντας απ’ αυτές του Νότου, αντιμετωπίζουν και κυρίως θα αντιμετωπίσουν σε όξυνση παρόμοιες δημοσιονομικές κρίσεις. Αντίθετα, ο σχεδιασμός του ευρώ, επιτρέπει στη Γερμανία να έχει μεγάλα πλεονάσματα, που σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στην καθυπόταξη της γερμανικής εργατικής τάξης με την καθήλωση των αμοιβών, την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και το ψαλίδισμα του κοινωνικού κράτους. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι εξ αιτίας της μείωσης της εσωτερικής ζήτησης χάθηκαν στη Γερμανία 1 εκ. θέσεις εργασίας, ενώ αυξήθηκαν κατά 300 χιλιάδες οι θέσεις που σχετίζονται με εξαγωγικούς θεσμούς.
Το ζήτημα της συνύπαρξης του πλεονάσματος σε ένα κράτος και των ελλειμμάτων σε άλλα, έχει αντιμετωπιστεί ιστορικά. Με το σχέδιο Μάρσαλ οι ΗΠΑ, υπήρχε φυσικά τότε και ο φόβος του κομμουνισμού, μεταβίβασαν πλεονάσματα στην Ευρώπη με συνέπεια στο τέλος να βγουν όλοι κερδισμένοι.
Τα βαθύτερα αίτια της κρίσης του νότου οφείλεται στην παγκόσμια κρίση και δευτερευόντως σε εσωτερικά παθογενή στοιχεία. Το πρόβλημα εξελίσσεται σε δομικό της ΕΕ και της Ευρωζώνης, που οδηγεί σε δοκιμασία την αντοχή του Ευρώ και τη συνοχή της ΕΕ.

Υπάρχει απάντηση της Αριστεράς;

Δεδομένων τούτων τι πρέπει να προτείνει η Αριστερά

1. Έξοδος από το Ευρώ;

Η επιστροφή στη δραχμή δίνει τη δυνατότητα υποτίμησής της προκειμένου να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας. Όμως με τα εσωτερικά και διεθνή προβλήματα οι υποτιμήσεις πρέπει να είναι πολύ μεγάλες, ενδεχομένως πάνω από 30%, πράγμα που θα σημάνει ισόποση αύξηση του ιδιωτικού και δημόσιου χρέους, ενώ από την άλλη οι αγορές δεν θα έχουν κανένα λόγο να αλλάξουν τη στάση τους για δανεισμό και τους όρους τους. Αντίθετα. Η έξοδος από τη ζώνη του ευρώ με τον ισχύοντα διεθνή καταμερισμό εργασίας θα προσδέσει τη χώρα σε κάποιο ισχυρό νόμισμα και στον εναγκαλισμό πάλι του ΔΝΤ, προκειμένου να αποκτήσει συναλλαγματικά διαθέσιμα.
Για τον κόσμο της εργασίας, θα σήμαινε σημαντική πτώση του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα πολίτη με μείωση του κατά κεφαλήν εισοδήματος τουλάχιστον κατά 55%- πλήττοντας περισσότερο τους οικονομικά ασθενέστερους — μέσω της σημαντικής υποτίμησης του νέου νομίσματος, της βαθύτερης ύφεσης ( -22%) και της αύξησης της ανεργίας (στο 34%),

2. Στάση πληρωμών;
Μια στάση πληρωμών όπου δεν υπάρχουν ευνοϊκοί διεθνείς συσχετισμοί θα οδηγήσουν σε ολοκληρωτική παράδοση της χώρας στις αγορές.

Λύση η ανάπτυξη κινήματος

Η Αριστερά πρέπει να προβάλει ένα πρόγραμμα δράσεων, που μπορεί να δημιουργήσει προϋποθέσεις ευνοϊκών συσχετισμών πυροδοτώντας ανάπτυξη κινήματος, τέτοιου που με τη σειρά του να πυροδοτήσει και ευρωπαϊκά κινήματα.

Στόχοι:

• Δημιουργία ισχυρού δημόσιου τραπεζικού πυλώνα που θα στοχεύει στην ανάπτυξη της οικονομίας και όχι στη μεγιστοποίηση του κέρδους των μετόχων, με βάση το σκεπτικό παλαιότερων προτάσεων του ΣΥΡΙΖΑ.
• Αναπτυξιακή πολιτική με δημόσιες επενδύσεις. Αντίθετα, στο πρόγραμμα σταθερότητας μειώνονται οι δημόσιες επενδύσεις κατά 48%. Μια αναπτυξιακή πολιτική βασισμένη σ’ ένα παραγωγικό σχέδιο και υπηρετούμενη με λαϊκούς θεσμούς συλλογικής δράσης, όπως συνεταιρισμοί, που θα διαμορφώσουν οι δυνάμεις της εργασίας, διαφορετική από την “ανάπτυξη” που γνωρίσαμε τα τελευταία χρόνια.
• Διεκδίκηση ενός άλλου φορολογικού συστήματος, που θα στηρίζεται στην άμεση και πιο δημοκρατική φορολογία.
• Φορολόγηση της Εκκλησίας και αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας με κοινωνικά κριτήρια.
• Μείωση στο μισό των εξοπλισμών (στη Ρουμανία που έχει μπει το ΔΝΤ με τεράστια ανεργία και ύφεση, το ΔΝΤ, αν δεν πριμοδότησε, τουλάχιστον ανέχτηκε την κυβερνητική απόφαση – χώρα που δεν απειλείται από πουθενά – να αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 1 δισ. !).
• Επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με επιμήκυνση χρόνου και ικανής περιόδου χάριτος. Ένα ζήτημα που πρέπει να εξεταστεί βέβαια σε βάθος.

Η ανάπτυξη ενός τέτοιου κινήματος – που θα ξεπερνάει και τις υποστηρικτικές πολιτικές προς τα κυβερνητικά μέτρα της ΓΣΕΕ – θα επαναφέρει το ελληνικό πρόβλημα εκεί που πρέπει. Να γίνει, δηλαδή, ευρωπαϊκό, δημιουργώντας ντόμινο ευρωπαϊκών αντιστάσεων.

Η ΕΚΤ τον περασμένο Ιούνιο σε ανάλυσή της φώναζε ουσιαστικά “ζήτω η κρίση”, γιατί μέσα απ’ αυτή προσδοκούσε το τελευταίο κτύπημα των εργατικών κατακτήσεων.
Για τους αντίστροφους λόγους μπορούμε κι εμείς να φωνάξουμε “ζήτω η κρίση”.

*Εφημερίδα ” Εποχή “

«il manifesto» Άρθρο Μ. Μπαλαούρα στην Ιταλική εφημερίδα της Αριστεράς "Εργατικός Δεκέμβρης την Άνοιξη"

H ελληνική κυβέρνηση σε συνεργασία με την ΕΕ και το ΔΝΤ αποφάσισαν να επιβάλουν ένα πρωτοφανές, ακόμα και για τα παγκόσμια χρονικά, πρόγραμμα 15ετούς λιτότητας, ολοσχερούς αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους και προστασίας, ενώ διαλύει τα εργατικά δικαιώματα, όπως συλλογικές συμβάσεις εργασίας και το κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, επαναφέροντας την ελληνική κοινωνία στην προπολεμική περίοδο.
Πράγματι η ελληνική οικονομία έχει σοβαρά προβλήματα που αποτυπώνονται στο μεγάλο δημοσιονομικό έλλειμμα, στο δημόσιο χρέος και στο έντονα ελλειμματικό ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών.

Τα αίτια του προβλήματος
Η ελληνική οικονομία επί μία δεκαετία είχε σημειώσει μεγάλο ρυθμό ανάπτυξης (4,04%-4,5%), ρυθμός από τους πρώτους στην ΕΕ και στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.
Παρά αυτόν τον υψηλό παραγόμενο πλούτο, οδηγήθηκε η οικονομία στα σαγώνια του ΔΝΤ. Γιατί;
• Φταίνε οι δημόσιες δαπάνες; Όμως αυτές βρίσκονται στο 46% του ΑΕΠ, δηλαδή όπως και ο μέσος όρος της ΕΕ.
• Φταίνε τα έσοδα του δημοσίου; Εδώ υπάρχει το πρόβλημα . Τα έσοδα κατρακυλούν στο 34% του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια από το 41%.Στην ΕΕ το ποσοστό βρίσκεται στο 44%.
• Το έλλειμμα του ισοζυγίου οφείλεται στην κατάρρευση της παραγωγικής βάσης, κυρίως όμως στην εισαγωγή πολυτελών αγαθών . Πέραν της λογικής και τα νούμερα μας λένε ότι η εισαγωγή πολυτελών αγαθών δεν οφείλεται στον εργαζόμενο και στον συνταξιούχο, όταν ο μέσος μισθός μόλις φθάνει το 60% του ευρωπαϊκού μέσου όρου (1.100 ευρώ) , ενώ αντίθετα η παραγωγικότητα της εργασίας είναι πολύ κοντά στη μέση παραγωγικότητα της ΕΕ ( 92%).
Ποιοι λοιπόν διάγουν πολυτελή ζωή;
Οι μισθωτοί ή αυτοί που φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν ; Στην Ελλάδα τα 2/3 των φορολογικών εσόδων προέρχονται από την έμμεση φορολογία που πλήττει αδιακρίτως πλούσιους και φτωχούς. Αλλά και στην άμεση φορολογία είναι εμφανής η ακραία ταξική της διαστρωμάτωση. Οι μισθωτοί πληρώνουν το 12%, οι επιχειρήσεις το 10%, οι εμποροβιοτέχνες το 4% και οι ελεύθεροι επαγγελματίες το 3%.
Το ελληνικό κράτος όπως διαμορφώθηκε έχει τα εξής ακραία χαρακτηριστικά που ερμηνεύουν τη σοβαρή κρίση.
-Η παραοικονομία βρίσκεται στο 25%-40% του ΑΕΠ
-Η φοροδιαφυγή 12 δις., η φοροκλοπή 8,5 δις. , ενώ η κρίση του ασφαλιστικού συστήματος οφείλεται σχεδόν απολύτως, στην τεράστια εισφοροδιαφυγή ( 18 δις.), ενώ η εισφοροκλοπή στα 8,5 δις.
Τέλος, για να δέσει το γλυκό της έντονης ταξικότητας του κράτους, σημειώνουμε ότι η διαφθορά ανέρχεται στο 8% του ΑΕΠ, κατατάσσοντας την Ελλάδα στις πρώτες θέσεις παγκοσμίως.
Παρά τη ζοφερή αυτή κατάσταση, το πρόγραμμα κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ , εστιάζεται μόνο στο σκέλος των δαπανών(μη αναφέροντας όμως λέξη για τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς που ανέρχονται στο 4,5% του ΑΕΠ, τέταρτοι σ’ όλο τον κόσμο!), οξύνοντας τις αντιθέσεις στην κοινωνία , σε μία χώρα που οι εργαζόμενοι δουλεύουν πολύ, έχουν υψηλή παραγωγικότητα, πληρώνονται πολύ λιγότερο και «απολαμβάνουν» ένα άθλιο κοινωνικό κράτος που δεν μπορεί να βοηθήσει έστω και στο ελάχιστο τους φτωχούς, που το ποσοστό τους είναι το τέταρτο χειρότερο στην ΕΕ. Έτσι δεν ξενίζει ότι η ανακατανομή του πλούτου φτάνει το προκλητικό 1 προς 7 μεταξύ φτωχών και πλούσιων.
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό. Είναι και ευρωπαϊκό και εμφανίζεται σε αυτή τη φάση σαν πρόβλημα του νότου. ‘Όμως δεν θα μείνει μόνο σε αυτά τα κράτη. Θα αγκαλιάσει είτε άμεσα, είτε έμμεσα, με κινήσεις ντόμινο όλα τα κράτη της ΕΕ και της Ευρωζώνης.
Η απάντηση των εργαζομένων
Παρά το γεγονός ότι το συνδικαλιστικό κίνημα ελέγχεται σε μεγάλο βαθμό από το ΠΑΣΟΚ , η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό. ΄Ηδη έχουν σημειωθεί 3 πανεργατικές –πανελλαδικές γενικές απεργίες, ενώ η σημερινή σημείωσε τεράστια επιτυχία. Παραγωγικές μονάδες πάγωσαν και οι υπηρεσίες των τραπεζών και του δημοσίου δεν λειτούργησαν. Οι διαδηλώσεις θύμισαν παλαιότερες εποχές, τότε που οι κυβερνήσεις έντρομες απέσυραν τα τότε αντεργατικά τους μέτρα.
Όταν οι εργαζόμενοι αρχίζουν να αισθάνονται την επίδραση από τη μεγάλη ύφεση (-7%) και την εκτίναξη της ανεργίας τότε θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ασύλληπτες καταστάσεις . Ήδη υπάρχουν κινήσεις, όπως η κατάληψη της κρατικής τηλεόρασης από απλήρωτους εκπαιδευτικούς.
Το πολιτικό σκηνικό του δικομματισμού, όπως το γνωρίσαμε μετά την πτώσης της δικτατορίας, δεν θα παραμείνει το ίδιο. Ενδεχομένως το σύστημα να αναζητήσει λύσεις τύπου Μπερλουσκόνι….
Εδώ θα φανεί αν η ελληνική αριστερά που βρίσκεται διασπασμένη, μπορεί να ηγηθεί στην ανάπτυξη ενός εργατικού και ευρύτερα κοινωνικού κινήματος που θα δράσει οργανωμένα και αναποτελεσματικά για την ανασύνταξη της κοινωνίας.
Διαφορετικά , οι αντιδράσεις της κοινωνίας θα παραμείνουν εξεργετικές χωρίς όμως στρατηγικού στόχους και κέρδη. Ένας ανοιξιάτικος Δεκέμβρης συνεχής και με προοπτική, ξεπερνώντας τη νεανική εξέγερση του προπέρσινου.
Η εξέγερση του πρεκαριάτου 12-13-2008
Τα τελευταία χρόνια ένας νέος κοινωνιολογικός και πολιτικός όρος αρχίζει να καθιερώνεται. Το «πρεκαριάτο», που το πρώτο συνθετικό προέρχεται από την αγγλική λέξη precarity, που σημαίνει κατάσταση αβέβαια, κατάσταση ανασφαλής, ενώ το δεύτερο συστατικό από το προλεταριάτο.
Στο πρεκαριάτο συμπεριλαμβάνονται οι άνεργοι, οι φτωχοί και οι απασχολήσιμοι (όρος που καθιερώθηκε από τον Σημίτη), δηλαδή οι άνθρωποι που δουλεύουν με το μπλοκάκι, με καθεστώς stage –απόκτηση εμπειρίας– του ΟΑΕΔ για λιγότερο από 1 χρόνο και χωρίς ασφάλιση, οι μερικώς απασχολούμενοι και οι ενοικιαζόμενοι, με άλλα λόγια οι εργαζόμενοι με ελαστικές σχέσεις εργασίας.
Προχθές ανακοινώθηκε από την Στατιστική Υπηρεσία η τριμηνιαία έρευνα νοικοκυριών μέχρι τον Αύγουστο. Είναι γνωστά τα μεθοδολογικά προβλήματα της έρευνας, που έχουν μεγάλη πολιτική και κοινωνική σημασία, όπως η μη εγγραφή στους άνεργους έστω και μια ώρα των απασχολουμένων με εργασία, η μη συνεχής εκδήλωση ενδιαφέροντος από τον άνεργο για να βρει δουλειά λόγω απογοήτευσής του. Παρά ταύτα, η παρουσίαση, έστω και αυτών, των στοιχείων από την ΕΣΥΕ μας δείχνει περίτρανα το τι συμβαίνει σήμερα στην ελληνική κοινωνία και κυρίως στους άνεργους νέους.
Κατ’ αρχάς οι γενικές εκτιμήσεις της ΕΣΥΕ, αφορούν την περίοδο πριν ξεσπάσει η κρίση. Έτσι προβλέπει ότι το ποσοστό ανεργίας για το 2008 θα ανέλθει στο 7,6%, όμως εκτιμήσεις της Κομισιόν ανεβάζουν το ποσοστό αυτό στο 9%.
Άνεργοι νέοι – νέες
Αν και οι προβλέψεις της Κομισιόν φαίνεται ότι θα είναι πολύ πίσω από την τελική καταγραφή έχει ενδιαφέρον να δούμε τι κρύβονται πίσω από τα (συντηρητικά) στοιχεία της ΕΣΥΕ. Σύμφωνα με αναλυτικά στοιχεία για το 2006, τα οποία είναι επίσης συντηρητικά, στην ηλικία των νέων μεταξύ 15-24 ετών η ανεργία συνολικά ανέρχεται στο 27,6%, ενώ για τις γυναίκες εκτινάσσεται στο 35%.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η ανάλυση του παραπάνω ποσοστού κατά εκπαιδευτική βαθμίδα. Έτσι στους απόφοιτους της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης το συνολικό ποσοστό ανεργίας ανέρχεται στο 29%, ενώ για τις γυναίκες στο 31%. Για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση τα ποσοστά ανέρχονται στο σύνολο στο 26,6% και για τις γυναίκες στο 37%. Εκεί όμως που τα (συντηρητικά) νούμερα χτυπούν κόκκινο είναι για τους απόφοιτους της πρωτοβάθμιας, όπου το συνολικό ποσοστό ανεργίας βρίσκεται στο 30,54%, αλλά οι μισές γυναίκες (46,1%) βρίσκονται σε καθεστώς – μάλλον μακράς– ανεργίας.
Ποσοστά ανεργίας ατόμων ηλικίας 15-24 ετών
Άντρες Γυναίκες Όλοι
Α’ βάθμια 25,9 46,1 30,5
Β΄ βάθμια 20,3 27,0 26,6
Γ΄βάθμια 24,6 31,0 28,9
Όλοι 21,7 35,0 27,6
Η αποτίμηση των παραπάνω τρομακτικών στοιχείων, που αφορούν μόνο τους άνεργους νέους, όχι τους εργαζόμενους με επισφαλείς συνθήκες εργασίας, εξηγεί από μόνη της την εξέγερση του πρεκαριάτου. Είναι διαταξική, πλην όμως για πρώτη φορά σημειώθηκε η έντονη παρουσία μαθητών από υποβαθμισμένες περιοχές του Πειραιά και των Δήμων γύρω απ’ αυτόν, καθώς και από τη Δυτική Αττική.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι, επειδή τα προβλήματα της ανασφάλειας απαντώνται σ’ όλη την Ευρώπη, έχουν δίκιο οι ευρωπαίοι ηγέτες, όπως εκδηλώθηκε με ένταση στην προχθεσινή σύνοδο κορυφής της ΕΕ, να φοβούνται ένα εξεγερτικό ντόμινο από τους πρεκάριους.
Το τρίτο συμπέρασμα –το οποίο θα αποτυπωθεί και στις δημοσκοπήσεις– είναι ότι η ελληνική κοινή γνώμη δεν μπορεί παρά να δείχνει συμπάθεια, προς τους εξεγερμένους νέους. Το αβέβαιο μέλλον τους, στο κάτω κάτω, αυτοί το διαμόρφωσαν. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που η γενιά που κυριαρχεί παραδίνει στην επόμενη χειρότερους όρους ζωής. Και αυτό το αντιλαμβάνεται και η παλιά γενιά και, περισσότερο, η νεότερη. Γι΄ αυτό και θέσεις σαν του ΚΚΕ βρίσκουν μικρή απήχηση, όχι μόνο στην κοινωνία αλλά και στους ψηφοφόρους του (σύμφωνα με δημοσκόπηση που δημοσιεύεται σήμερα στην «Αυγή», μόνο το 25% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ συμφωνούν με τη στάση του απέναντι στις πρόσφατες κινητοποιήσεις).
Αν στα κοινωνιολογικά στοιχεία προστεθούν και πολιτικά, όπως η κρατική καταστολή και ο αυταρχισμός, η απαξίωση της πολιτικής και των συνδικάτων, οι προκλητικές ρεμούλες και τα σκάνδαλα, τότε το μείγμα για την Ελλάδα και την Ευρώπη αποκτά εξαιρετικά εύφλευκτα και μάλλον μόνιμα εκρηκτικά χαρακτηριστικά.
*Του Μάκη Μπαλαούρα, sto il manifesto VENERDÌ 7 MAGGIO 2010, μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας Τραπεζοϋπαλληλικών Οργανώσεων και του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ