Γιατί το ΚΚΕ Εσωτερικού την υποστηρίζει την Αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος

Άρθρο του Μάκη Μπαλαούρα στην «ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ» 
για τις βουλευτικές εκλογές 2 Ιουνίου 1985

Η αυτονομία του συνδικαλιστικού κινήματος είναι ένα σύνθημα που συχνά συναντάμε στα στόματα των εργαζομένων, στις συζητήσεις και στις μύχιες σκέψεις τους, αλλά που σπάνια μέχρι τώρα έχει μετατραπεί σε αποτελεσματική δράση, σε κυρίαρχη αντίληψη για την οικοδόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σήμερα γίνεται φανερή η ολοένα εντεινόμενη κρίση του συνδικαλιστικού κινήματος (βλέπε ανικανότητα παρέμβασης των άλλοτε ισχυρών Ομοσπονδιών της Κοινής Ωφέλειας και της ΟΤΟΕ). Πέρα από τα μόνιμα ασφυκτικά πλαίσια που χαράζει η κυβέρνηση με τη βοήθεια του κυβερνητικού συνδικαλισμού (παλιού και νέου), η ανικανότητα του συνδικάτου, η διάσπαση της ενότητας και η πόλωση των εργαζομένων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη κομματικοποίηση του σ.κ. που παίρνει την πιο ακραία τού μορφή, του κυβερνητι­κού συνδικαλισμού στις καπιταλιστικές χώρες ή τη μορφή του κρατικού συνδικαλισμού στις ανατολικές.

Οι ανανεωτικές και αυτόνομες συνδικαλιστικές κινήσεις

Στους χώρους κυρίως των τραπεζικών, εκπαιδευτικών και γιατρών, δημοσίων υπαλλήλων υπάρχουν και λειτουργούν κινήσεις που χαρακτηρίζονται από τη συγκροτημένη λειτουργία τους πάνω σε αρχές και θέσεις και έχουν κατακτημένη την ταξική, αυτόνομη και πολιτικοποιημένη παρέμβαση στο σ.κ.

Η μέχρι τώρα λειτουργία τους έχει αναδείξει σαν κυρίαρχο στοιχείο το σεβασμό της αυτονομίας του χώρου· Τα κομματικά μέλη δε λειτουργούν σαν οργανωμένη φράξια μέσα στις κινήσεις, η λειτουργία των κομματικών οργανώσεων έχει Ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο και όχι διαμόρφωση συνδικαλιστικών θέσεων που πρέπει να επιβληθούν, με τον άλφα ή βήτα τρόπο στις κινήσεις.

Μια τέτοια λογική και πρακτική βοηθά το κόμμα στην επεξεργασία και διαμόρφωση καλύτερων θέσεων, βοηθά την ενότητα των ίδιων των εργαζομένων, όπου οι μη ενταγμένοι δεν θα καπελώνονται, βοηθά στο ανέβασμα του συνδικαλιστικού και πολίτικου επιπέδου των μελών του συνδικάτου, γιατί μια τέτοια λειτουργία καταργεί την αδράνεια και τον παραγοντισμό, βοηθά ακόμα γιατί ελέγχει τις θέσεις των κομμάτων.

Πώς βλέπουν τα άλλα κόμματα την αυτονομία

Η ΔΕΞΙΑ, παραδοσιακός εχθρός της ίδιας της έννοιας του συνδικαλιστικού κινήμα­τος, έχει ωστόσο κατά κόρο χρησιμοποιήσει τον όρο του αδέσμευτου συνδικαλισμού.

Κύρια αφετηρία αυτής της συνθηματολογίας δεν είναι βέβαια το χτύπημα της κομματι­κοποίησης του συνδικαλισμού ούτε η έγνοια για ενεργοποίηση των εργαζομένων με τις δικές τους δυνάμεις.

Πάγιος στόχος της Δεξιάς ήταν να χτυπήσει την πολιτικοποίηση του συνδικαλιστικού κινήματος που θα έβαζε σε κίνδυνο όχι μόνο τις εκάστοτε επιλογές της (π.χ. μονόπλευρη λιτότητα, παρέμβαση του κράτους για λογαριασμό του κεφαλαίου κ.λπ.) αλλά τις ίδιες τις δομές της καπιταλιστικής κοινωνίας και τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα των κυρίαρχων τάξεων.

Η Δεξιά έχει να δείξει αλυσίδα ολόκληρη κυβερνητικών και κομματικών παρεμβάσεων, στυγνής υποδούλωσης του συνδικαλισμού και χτύπημα κάθε προσπάθειας για την αυτο­νόμηση του συνδικαλιστικού κινήματος.

Το ΚΚΕ, εφαρμόζει τη σταλινική θέση που θέλει τα συνδικάτα ιμάντες μεταβίβασής της γραμμής του κόμματος στις μάζες, και χτυπά κάθε προσπάθεια χειραφέτησης, αυτο­νόμησης και πρωτοβουλίας που θα αμφισβητούσε τη «δικαιωματική» ιδιοκτησία εκπροσώπησής των εργαζομένων.

Επίσης, το ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζει εχθρικά την έννοια της αυτονομίας και στην πράξη έ­χει δείξει ότι θεωρεί το συνδικάτο σαν απολογητή της κυβέρνησης και υιοθετεί μεθόδους ανοιχτού κυβερνητικού συνδικαλισμού: Στην πράξη το δογματικό ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ ταυτίζονται στην αντίληψη για τον ρόλο του συνδικάτου, κάτι που έχει κοινά στοιχεία με την αντίληψη του κόμματος στα ανατολικά κράτη με κορύφωση της έκρηξη των ΠΟΛΩΝΩΝ εργαζομένων.

H Αυτονομία και το ΚΚΕ Εσωτερικού

Επιφυλάξεις προερχόμενες από καλόπιστα άτομα που ενώ δεν αμφισβητούν τη σημασία που δίνει σήμερα στην αυτονομία το ΚΚΕ Εσωτερικού, αμφισβητούν τη δυνατότητα της υπεράσπισης της αυτονομίας του σ.κ. αύριο, όταν το ΚΚΕ Εσωτερικού μεγαλώσει και εξασκεί εξουσία. Στους φίλους αυτούς πρέπει να πούμε ότι η υπόθεση της αυτονομίας δεν είναι ένα ευκαιριακό σλόγκαν του ΚΚΕ Εσωτερικού το οποίο υιοθέτησε και φυσικά εμβάθυνε στο σημείο αυτό την ευρωκομμουνιστική αντίληψη.

Γιατί πέρα από τη θεωρητική ανάλυση και πρακτική εφαρμογή που έχουν σημαντικές διαπαιδαγωγητικές επιπτώσεις στα μέλη και φίλους του ΚΚΕ Εσωτερικού, που είναι δύσκολο να ξεριζωθούν, εξίσου σημαντικό είναι ότι η αυτόνομη παρέμβαση του συνδικάτου είναι ακρογωνιαίο στοιχείο του δημοκρατικού δρόμου για τον σοσιαλισμό, για την αντίληψη των ευρωκομμουνιστικών κομμάτων για σοσιαλισμό με δημοκρατία, ελευθερία, αυτοδιαχείριση.

Αυτή η αντίληψη πηγάζει από την ιδέα ότι σ' όλη την πορεία του αγώνα για την υπέρ­βαση του καπιταλισμού μέσα από βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές με προοπτική το σοσιαλισμό, στην ίδια την πορεία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού, οι μάζες και πρώτα - πρώτα οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα κινητοποιούνται μέσα από τις δικές τους οργανώσεις, σαν αυτόνομα πολιτικά υποκείμενα, παράλληλα και ανεξάρτητα από τα πολιτικά κόμματα.

Η αντίληψη αυτή απαιτεί τη μεταμόρφωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων αλλά και των αγροτικών συνεταιρισμών και συλλόγων, των Οργανισμών Τοπικής Αυτοδιοίκησης, των μαζικών επιστημονικών φορέων και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής σε κύτταρα άμεσης δημοκρατίας. Σε ζωντανούς πυρήνες συλλογικής επεξεργασίας και δράσης, βαθιά πολιτικοποιημένους αλλά και ενωτικούς. Σε σχολεία μαζικής διαπαιδαγώγησης αλλά και σε εστίες διαμόρφωσης πολιτικών επεξεργασιών, με δύο λόγια, σε μελλοντικά κέντρα λαϊκής εξουσίας.

Το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ δεν αρνείται τη δυνατότητα σύγκρουσης εργατικού - κομμουνιστικού κόμματος και συνδικάτου. Το κόμμα και το συνδικάτο εκφράζουν τη διαλεκτική σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο κοινωνικό και στο πολιτικό, ανάμεσα στις άμεσες, διεκδικήσεις και στους ιστορικούς στόχους της εργατικής τάξης.

*Άρθρο στην «ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ» όπου εκφράζονται οι βασικές αρχές της «ΑΥΝΟΜΙΑΣ του σ. κ.», Μάης 1985 εν όψη των Βουλευτικών εκλογών στις 2 Ιουνίου του ίδιου έτους"

Εκλογές 1985

Σε πείσμα της νοημοσύνης μας, των οραμάτων μας αλλά και των υπο­σχέσεων που άλλοι μας έδω­σαν, οδηγούμαστε και πάλι στις εκλογές με βάση το σκη­νικό του 1981, του ’82, του ’83 και του ’84.

Θά ’λεγε κανείς ότι τριάμιση χρόνια «σοσιαλιστικής» ^ διακυβέρνησης θα είχαν δη­μιουργήσει μιάν άλλη ατμόσφαιρα. Πως η Δεξιέ στερημένη από τις προσβάσεις της... στον κρατικό μηχανισμό και στα άλλα κέντρα λήψης αποφάσεων θα είχε ήδη ύπερκερασθεί μέσα από ένα νέο πλαίσιο δημοκρατικών κατακτήσεων και θα είχε χάσει κάθε δυνατότητα να απευθύνεται στα λαϊκά στρώματα. Πως ένα νέος άνεμος δημιουργίας και πρωτο­βουλίας θα συνέπαιρνε τους θεσμούς λαϊκής συμμετοχής. Πως τα συνδικάτα και οι δήμοι, μαζί με τα διάφορα κινήμα­τα προστασίας του περιβάλλοντος, απελευθέρωσης των γυναικών και αναπτυξιακού πολιτιστικού κινήματος θα έ­χτιζαν σιγά - σιγά αλλά σταθερά νέες πραγματικότητες ανοίγοντας πλατιούς ορίζοντες στο μέλλον. Πως η τηλεόρα­ση θα γινόταν πομπός δημοκρατικού διαλόγου, πηγή έγκυ­ρης και ζωντανής ενημέρωσης, ψυχαγωγικής και πνευματι­κής παραγωγής, δέκτης και ανιχνευτής της λαϊκής ευαι­σθησίας. Πως οι εκλογές του 1985 θα γίνονταν μέσα σε μιάν άλλη ατμόσφαιρα ελευθερίας, ισοτιμίας και αισιοδο­ξίας για ένα πολιτικό σύστημα πιο πολυφωνικό, ανοιχτό στο μέλλον και τις ανάγκες του. Αυτά θα ’λεγε ο κάθε αφελής τραπεζοϋπάλληλος, ο κάθε αφελής ή «απαιτητικός» δημο­κρατικός Έλληνας πολίτης.

Όταν λοιπόν το κυβερνητικό κόμμα, μας λέει πως πρέπει να το ψηφίσουμε για νάρθουν ακόμα καλύτερες μέρες προ­φανώς υπονοεί πως αυτά τα ελάχιστα — ναι, ελάχιστα για­τί δεν μιλήσαμε ακόμα ούτε για τη βελτίωση της οικονο­μίας, της εκπαίδευσης, της υγείας ούτε και για τα τόσα άλ­λα απολύτως αναγκαία — έχουν ήδη πραγματοποιηθεί και δικαίως ζητά καί πάλι την ψήφο μας για να συνεχίσει το θε­άρεστο έργο του.

Κι όμως το ίδιο το πλαίσιο των φετινών εκλογών διαψεύδει αυτούς τους ισχυρισμούς. Κι ας μην ψάξουμε πολύ, ας σταθούμε στο «πελώριο» δίλημμα ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά;

Ή όπως θα λέγαμε πιο παραστατικά ίσως, Χάμιλτον ή Σώγερ; Δεν μιλάμε ασφαλώς για κάποιες οδοντόπαστες ού­τε για τους δύο πρωτοπυνμάχους που διεκδικούν το στέμ­μα του παγκόσμιου πρωταθλήματος. Μιλάμε για τις δύο με­γάλες αμερικάνικες εταιρείες παροχής διαφημιστικών υπη­ρεσιών που χρησιμοποιώντας τα πιο σύγχρονα μέσα της τε­χνολογίας ανέλαβαν να ανιχνεύσουν τι πιάνει σήμερα στην ελληνική πιάτσα και με ποιές εικόνες ή ποιά συνθήματα — που έτσι κι αλλοιώς δεν πρόκειται ούτε στη μία ούτε στην άλλη περίπτωση να υλοποιηθούν — θα προσεγγίσουν κα­λύτερα τον Έλληνα «αγοραστή» και θα τον «βοηθήσουν» να διαλέξει.

Η σοσιαλιστική λοιπόν Χάμιλτον εναντίον της καπιταλι­στικής Σώγερ επιχειρούν να αναμετρηθούν χρησιμοποιών­τας βέβαια τα ιδιωτικά τους τηλεοπτικά κανάλια — που συμπτωματικά έχουν το ίδιο όνομα με αυτά που εμείς ακρι­βοπληρώνουμε καθημερινά — τους τοίχους των δικών τους σπιτιών — που παραδόξως μοιάζουν πολύ με τα δικά μας — αλλά κυρίως τις δικές μας αγωνίες και τα βάσανα, τα δικά μας καθημερινά προβλήματα που αρχίζουν από τη λιτότητα και τον αυταρχισμό, περνάνε από την υποβάθμιση της ποιότητας της ζωής, της εκπαίδευσης, της υγείας και φτάνουν μέχρι τις άδηλες προοπτικές του εθνικού και ατο­μικού μας μέλλοντος, του μέλλοντος των παιδιών μας.

Προσέξτε! Είπαμε τα χρησιμοποιούν, όχι πως επιχειρούν να τα λύσουν. Στο κάτω - κάτω αν τα λύσουν τι μπαμπούλες και επιχειρήματα θα χρησιμοποιήσουν την άλλη φορά; Και πώς θα μπορέσουν να μας υποσχεθούν μια ακόμα καλύτε­ρη ζωή;

Η ΑΥΓΗ

ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ 
ΤΟΥ Κ.Κ.Ε. ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ · ΑΡ. ΦΥΛΛΟΥ 1 · ΜΑΗΣ 1985

Μάκης Μπαλαούρας: ΛΙΤΟΤΗΤΑ και αυταρχισμός σημείο συνάντησης ΠΑΣΟΚ και ΝΔ

Μια συζήτηση του περιοδικού μας με τον υποψήφιο του ΚΚΕ Εσωτερικού 
στη Β' Αθήνας Μάκη Μπαλαούρα για τις εκλογές.

Ερώτηση: Στην ένταση του προεκλογικού αγώνα, οι αντιπαραθέσεις των δύο μονομάχων από τα μπαλκόνια δεν γίνονται για τα άμεσα και καυτά προβλήματα των εργαζομένων, δε μας λένε συγκεκριμένα τι προτείνουν για την έξοδο από την οικονομική κρίση και ποιο μοντέλο οικονομικής πολιτικής θα εφαρμόσουν. Τι έχεις να πεις γι’ αυτό το επίπεδο και ποιες είναι οι διαφορές της οικονομικής τους πολιτικής;

Απάντηση: Το ΠΑΣΟΚ στο όνομα του σοσιαλισμού κακομεταχειρίστηκε τους δημοκρατικούς θεσμούς και διέψευσε τις ελπίδες ότι θα εφάρμοζε μια πολιτική δομικών αλλαγών στην κατεύθυνση της εξόδου από την οικονομική κρίση. Ακόμα για τον εκσυγχρονισμό τουλάχιστον του δημόσιου τομέα δεν έγιναν σπουδαία βήματα. Με λίγα λόγια προσπάθησε να καλύψει το κενό της έλλειψης στρατηγικής του με το «βλέποντας και κάνοντας» γαρνιρισμένο με συνταγές κεϋνσιανής και μονεταριστικής πολιτικής. Ταυτόχρονα επειδή η ασαφής ιδεολογία του επιτρέπει τα πάντα (αυτό το «μη προνομιούχοι» απευθύνεται σ’ όλους, μισθωτούς, αγρότες, επαγγελματίες, βιοτέχνες, βιομήχανους) ξεπρόβαλαν οι άνθρωποί του με την ασυνάρτητη διαχείριση και έγινε η πιο άγρια κακοποίηση εννοιών όπως «κοινωνικοποίηση», «λαϊκή συμμετοχή», «λαϊκή κυριαρχία». Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο η εισοδηματική πολιτική του ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε παρά να ήταν πολιτική λιτότητας. Μετά τις εκλογές γίνεται σαφές — όπως άφησε να εννοηθεί καθαρά η έκθεση Χαλικιά — ότι θα δοκιμάσουμε μια σκληρότερη λιτότητα για τους μισθωτούς, περισσότερα προνόμια για το μεγάλο κεφάλαιο.

Από την άλλη, η Ν.Δ. γίνεται πιο «φιλελεύθερη». Υιοθέτησε πια τις πιο ακραίες μορφές της φιλελευθεροποίησης, που σημαίνει πλήρης ελευθερία της ατομικής πρωτοβουλίας και ιδιοκτησίας. Υπόσχεται μεταφορά των λειτουργιών του δημοσίου τομέα (που θα λειτουργεί πια με κριτήρια του ιδιωτικού κέρδους) στην ιδιωτική οικονομία. Αποκρύβει όμως επιμελώς ότι αυτή η πολιτική σημαίνει ταυτόχρονα μείωση των κοινωνικών παροχών (υγεία, παιδεία, επιδότηση ανέργων) και αύξηση της ανεργίας αφού θα καταργηθεί η προστασία της εργασίας (έστω και αυτή η λειψή που υπάρχει) και τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και θα κλείσουν οι μη αποδοτικές επιχειρήσεις.

Για τον προοδευτικό εργαζόμενο δεν υπάρχει δίλλημα ΠΑΣΟΚ ή Δεξιά.. Τι να διαλέξουμε ανάμεσα σε «σοσιαλιστικό» ή φιλελεύθερο μονεταρισμό, ανάμεσα σε «αριστερή» ή δεξιά ανεργία, ανάμεσα σε παπανδρεϊκό ή μητσοτακικό αυταρχισμό και δημαγωγία.

Το άλλο ΚΚΕ δεν έχει να προτείνει λύσεις στα σύγχρονα προβλήματα της κοινωνίας μας, μένει προσκολλημένο σέ παρωχημένα συνθήματα και η στρατηγική του παραμένει ακόμα στο σοβιετικό μοντέλο.

Το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ αποδεικνύοντας ότι ο ελληνικός καπιταλισμός δεν μπορεί να αναπτύξει άλλο την κοινωνία, προτείνει πρόγραμμα άμεσης ανόρθωσης της οικονομίας με δύο όρους: α) Συναίνεση των εργαζομένων και β) έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων. Ο μοχλός αυτής της οικονομικής ανόρθωσης θα είναι ο δημόσιος τομέας, ο οποίος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να αναλάβει μείζονες επενδυτικές πρωτοβουλίες. Ταυτόχρονα θα πρέπει να παρθούν γενναία μέτρα για τη μείωση της ανεργίας με τη μείωση των ωρών εργασίας, να κατανοηθεί ότι η άνοδος της παραγωγικότητας θα πρέπει να πραγματοποιηθεί εφ’ όσον εξυπηρετεί ανάγκες των ανθρώπων.

Ερώτηση: Ποιοι είναι οι μηχανισμοί όμως που περνούν στο κόμμα την πολιτική τους; Δεν υπάρχουν διαφορές μεταξύ της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ;

Απάντηση: Βέβαια και υπάρχουν, αλλά θεωρώ ότι συγκλίνουν συνεχώς. Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί κύρια τις μάζες που ελέγχει και αφού τις οργανώσει -στα σχήματα του κυβερνητικού συνδικαλισμού- τους περνά μια ιδεολογικοπολιτική αντίληψη δήθεν σοσιαλιστική που αποσκοπεί στο να περάσει την οικονομική πολιτική του χωρίς κοινωνικές συγκρούσεις και που σε τελευταία ανάλυση θεωρεί τους εργαζόμενους ανίκανους να πορευτούν σε σοσιαλιστική κατεύθυνση. Απλά είναι αντικείμενα που χρειάζονται τη «φωτισμένη καθοδήγηση». Εδώ μπορείς να δεις ομοιότητες με το μοντέλο των χωρών σοβιετικού τύπου.

Ταυτόχρονα όμως ο βασικός αυτός μοχλός ενισχύεται με άλλα μέσα που όταν χρειαστεί επιστρατεύονται:

• Το προϋπάρχον και το νεοδημιουργηθέν νομικό αντεργατικό πλαίσιο (υποχρεωτική διαιτησία -λοκ άουτ - άρθρο 4- δικαστικές αποφάσεις για παράνομες απεργίες κ.τ.λ.).

• Την επίδειξη και δράση αστυνομικών δυνάμεων με στόχο την τρομοκράτηση των απεργών.

• Τη μονόπλευρη χρήση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης.

• Τη χρησιμοποίηση κάθε μέσου ακόμα και θεσμών (όπως τη ΓΣΕΕ) στην υπηρεσία του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η Ν.Δ. από την άλλη έχει σαν ιδεολογικοπολιτική αντίληψη το στήριγμα της κύρια στους κατασταλτικούς και προπαγανδιστικούς μηχανισμούς. Τελευταία άρχισε και αυτή να αναζητά μαζικά ερείσματα που μάλλον θα τα χρησιμοποιήσει συμπληρωματικά.

Ερώτηση: Γιατί όμως μιλάς για σύγκλιση των μηχανισμών αυτών;

Απάντηση: Κοίταξε, όσο οξύνεται η οικονομική κρίση από την ανικανότητα των κυβερνήσεων αυτών, όσο η ανυποληψία της ηγεσίας των κυβερνητικών συνδικαλιστών εντείνεται, τόσο σε άμεση ζήτηση μπαίνουν οι κατασταλτικοί μηχανισμοί. Τα παραδείγματα της πολίτικης επιστράτευσης της ΕΑΒ, των επιθέσεων της αστυνομίας και των ΜΕΑ στους απεργούς των Δήμων, της Continental, της Softex, της Coca - Cola μας δείχνουν αυτή τη σύγκλιση. Ο αυταρχισμός στη μια ή στην άλλη περίπτωση δεν παύει να είναι αυταρχισμός - πράσινος ή μπλε για τους εργαζόμενους είναι το ίδιο.

Ερώτηση: Ας δούμε την πολιτική της κυβέρνησης και της Ν.Δ. για το Πιστωτικό Σύστημα και το ρόλο των εργαζομένων σ' αυτό.

Απάντηση: Στο οικονομικό μανιφέστο της Ν.Δ. γίνεται καθαρή η πολιτική της Ν.Δ. για το χρηματοπιστωτικό σύστημα. Κυριαρχεί και εδώ ο φιλελευθερισμός και ο μονεταρισμός. Μιλά για «απελευθέρωσή» του, αποκατάσταση των μηχανισμών της αγοράς, πλήρη απελευθέρωση των επιτοκίων καταθέσεων - χορηγήσεων, απλούστευση της διαδικασίας ιδρύσεως ελληνικών ή ξένων τραπεζών κ.τ.λ.».

Εντύπωση όμως προκαλεί η απάντηση του κ. Παπανδρέου στην οικονομική πολιτική της Ν.Δ. Με μια χλιαρή και απολογητική απάντηση ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ κατηγόρησε τη Ν.Δ. για «ασάφεια», για «αντιφάσεις», για «έλλειψη συγκεκριμένου προγράμματος», για παραβίαση των κανόνων του παιχνιδιού, φαίνεται ότι η αποτυχία της αντιμετώπισης της κρίσης με το μείγμα κεϋνσιανής και μονεταριστικής πολιτικής οδηγεί το ΠΑΣΟΚ σε υιοθέτηση μιας πιο περιοριστικής πολιτικής, μιας πολιτικής μεγαλύτερης λιτότητας.

<p>Στο πιστωτικό σύστημα το ΠΑΣΟΚ δεν άλλαξε ούτε κατά μια κεραία τις δομές του τραπεζικού συστήματος, απλώς εξογκώνει σαν άλλοθι της αναποτελεσματικότητάς του το «τραπεζικό κατεστημένο». Το πιο εμφανές παράδειγμα είναι η ασυδοσία των ξένων τραπεζών που συνεχίζουν να λειτουργούν με ευνοϊκότερο νομοθετικό πλαίσιο από τις ελληνικές και ταυτόχρονα παραβιάζουν νόμους με την κάλυψη της κυβέρνησης (όπως συνέβη με τις απολύσεις της Continental) ξεχνώντας την «υπερήφανη» πολιτική της η οποία προβάλλει σαν άλλοθι την ανάγκη της χώρας για εξωτερικό δανεισμό.

<p>Το ΚΚΕ από την άλλη ισχυρίζεται ότι για όλα αυτά κύρια φταίει η ΕΟΚ. Λέει: και όταν είμαστε έξω από την ΕΟΚ δεν είχαμε π.χ. την ασυδοσία των ξένων τραπεζών; Ακόμα φαίνεται ότι δε θέλουν να μας πουν- γιατί δε συμφέρει τον λαό- ότι η ΕΟΚ απαιτεί κοινό και ενιαίο πλαίσιο δράσης όλων των τραπεζών ελληνικών και ευρωπαϊκών, ενώ αντίθετα μπορούν να πορθούν μέτρα σε βάρος των άλλων τραπεζών όπως των αμερικάνικων. Το παράδειγμα της Γαλλίας όπου το 85% του τραπεζικού συστήματος είναι κρατικό, έχουν παρθεί μέτρα σε βάρος των αμερικάνικων τραπεζών. Το θέμα λοιπόν είναι αν έχεις πολιτική και την εξασκείς. Το ΠΑΣΟΚ αν ήθελε μπορούσε να κάνει τις ξένες τράπεζες Α.Ε. όπως είναι οι ελληνικές, αν ήθελε μπορούσε να τους επιβάλει τον σεβασμό των ελληνικών νόμων π.χ. για τις απολύσεις στην Continental όπου παραβιάστηκαν βάναυσα με την … υποστήριξη του υπουργού Εργασίας.

Το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και σ’ αυτό τον κρίσιμο τομέα της οικονομικής πολιτικής προτείνει αλλαγή του θεσμικού πλαισίου για τις δανειοδοτήσεις χωρίς εμπράγματες εγγυήσεις και ταυτόχρονα την ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων. Αυτά τα δύο για μας είναι αλληλένδετα ακόμα μιλάμε για ένα σύνολο μέτρων που θα στοχεύουν στην επενδυτική ανάκαμψη με την ευνοϊκή μεταχείριση συγκεκριμένων οικονομικοκοινωνικών δραστηριοτήτων π.χ. για τους συνεταιρισμούς αγροτών και επαγγελματιών.

Ερώτηση: Και το ΠΑΣΟΚ μιλά όμως για τη συμμετοχή των εργαζομένων, για «κοινωνικοποίηση», ενώ η Ν.Δ. δεν κάνει κουβέντα.

Απάντηση: Έχεις δίκιο σ’ αυτό. Όμως το ΠΑΣΟΚ απλώς δανείστηκε θέσεις και αρχές του ευρωκομουνισμού για να τις σερβίρει χωρίς να τις πιστεύει. Ακόμα και μέλη του ΠΑΣΟΚ ξέρουν πια τι σημαίνει η «κοινωνικοποίηση» του κυβερνώντας κόμματος. Η Ν.Δ. βέβαια δεν μπορεί να μιλά για συμμετοχή των εργαζομένων, την πιάνει κρύος ιδρώτας, το ΠΑΣΟΚ αυτές τις έννοιες τις διαστρεβλώνει.

Για το ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ η αυτόνομη συμμετοχή των εργαζομένων, των κοινωνικών οργανώσεων και των συνδικάτων Είναι «εκ των ων ουκ άνευ» της στρατηγικής μετάβασης στο σοσιαλισμό. Το κόμμα μας δεν πιστεύει σε κάποιο πραξικόπημα που θα το εγκαταστήσει στην εξουσία. Πέρασε η εποχή του 1 917, και η Ελλάδα δεν είναι χώρα του τρίτου κόσμου. Η μετάβαση στο σοσιαλισμό ή θα γίνει από τους ίδιους τους εργαζόμενους με τις οργανώσεις τους και σε συμπόρευση της Ευρώπης των εργαζομένων (όπως αγωνιζόμαστε να γίνει) ή δεν θα υπάρξει.

Ερώτηση: Μια και ανάφερες την Αυτονομία, δεν δημιουργεί πρόβλημα το ότι είσαι μέλος του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ και υποψήφιος βουλευτής σε μια αυτόνομη συνδικαλιστική κίνηση;

Απάντηση: Όπως μου είπες πλήρης ανάλυση της αυτονομίας στη θεωρία και στην πράξη παρουσιάζεται σ’ άλλες στήλες της εφημερίδας.

Τα μέλη του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ δεν κρύβουν την κομματική τους ένταξη, όπως δε την κρύβουν οι οπαδοί ή οι ψηφοφόροι άλλων κομμάτων που δουλεύουμε μαζί στην ίδια συνδικαλιστική κίνηση. Εγώ προσωπικά έχω δηλώσει επανειλημμένα ότι είναι τιμή μου που είμαι μέλος του ΚΚΕ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ όπως άλλο τόσο είναι τιμή μου που δουλεύω σε μια ΑΥΤΟΝΟΜΗ Σ.Κ. Στο κόμμα μας τα μέλη διαμορφώνουν την ιδεολογία και την πολιτική και διαμορφώνονται απ’ αυτή. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δουλεύουμε σαν φράξια μέσα στο συνδικάτο, αποφάσεις στην κομματική οργάνωση για θέματα συνδικαλιστικά και για τα πιο κρίσιμα π.χ. απεργίες ποτέ δεν παίρνουμε.

Είμαστε ελεύθεροι σύμφωνα με την αντίληψη του καθενός μας να τοποθετηθούμε. Αυτό το ξέρουν πολύ καλά οι φίλοι και συνεργάτες μας στις κινήσεις, που όπως είπα είναι διαφορετικών κομματικών αντιλήψεων.

Αυτό είναι υγιές φαινόμενο γιατί το κόμμα δεν είναι το ταλμούδ για όλα τα πράγματα. Το κόμμα όπως είπε ο Ινγκράο κοιτάει το αύριο, το συνδικάτο το σήμερα και μπορεί να υπάρξουν συγκρούσεις μεταξύ τους.

Ερώτηση: Τι θα έλεγες με λίγα λόγια για τις επικείμενες εκλογές;

Απάντηση: Λιγότερα μπαλκόνια και συνθήματα, περισσότερη ενασχόληση με τα καυτά προβλήματα και συγκεκριμένες αριστερές προτάσεις για την ανεργία, τον πληθωρισμό, το περιβάλλον, τα δημοκρατικά δικαιώματα και τοποθέτηση του ψηφοφόρου στη θέση του πολίτη.

«ΑΥΓΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΟΫΠΑΛΛΗΛΩΝ»