ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΜΠΑΛΑΟΥΡΑΣ: Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.
Είναι πράγματι ένα ιστορικό γεγονός αυτό που συμβαίνει αυτή την ώρα για τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς την Ελλάδα, γιατί πέραν της δήωσης, πέραν των πολεμικών επιχειρήσεων και την εκδικητική πολλές φορές καταστροφή δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, υπάρχουν και οι μαζικές και εκδικητικές δολοφονίες και η αρπαγή αρχαιολογικών θησαυρών και έργων και επιπλέον, υπάρχει το κατοχικό δάνειο.
Υπάρχει ένα ερώτημα. Γιατί οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις δεν τόλμησαν να διεκδικήσουν τις γερμανικές οφειλές. Οφείλω να πω, για την ιστορία, ότι ο Γεώργιος Παπανδρέου είχε στείλει το γιο του Ανδρέα Παπανδρέου, που είχε παραιτηθεί από Αναπληρωτής Υπουργός Συντονισμού, στη Γερμανία και τότε -και αυτό είναι κάτι το οποίο θα είναι χρήσιμο στη διαπραγμάτευση της Κυβέρνησης- η γερμανική κυβέρνηση, και μάλιστα ήταν διαιρεμένη η Γερμανία, είχε αποδεχτεί την οφειλή της και είχε προτείνει στον Ανδρέα Παπανδρέου, αντί να δώσει αποζημιώσεις, να κάνει έργα στην Ελλάδα, οδοποιίας, βιομηχανίας κλπ. Είναι ένα ντοκουμέντο που έχω βρει στην Τράπεζα της Ελλάδος από αναφορά του Ανδρέα Παπανδρέου που ήταν τότε στέλεχος της Τράπεζας της Ελλάδος.
Είχα την τιμή -τη μεγάλη τιμή θα έλεγα και είναι καταγραμμένο τιμητικά στην πολιτική μου ιστορία- να είμαι ιδρυτικό μέλος του Εθνικού Συμβουλίου για τις γερμανικές οφειλές, μαζί με τον Γλέζο, τον Μπάμπη Ρούπα, με το Στέλιο Ζαμάνο, τον Ανταίου, τον Παπαγιαννάκη, την Κακολύρη, τον Κουλουφάκο, τον Μαγκάκη, το Μαχαίρα, τον Σταμούλη και πολλούς άλλους.
Θα σας πω μια ιστορία ενδεικτική και παραδειγματική. Τότε εκπροσώπησα το Εθνικό Συμβούλιο στις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη και ο κάποιες στιγμές στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη και στο Βερολίνο, όπου με είχαν καλέσει σύντροφοι -το είπε και ο Πρωθυπουργός- αντιφασίστες και αντιναζί Γερμανοί, που έκαναν μία μεγάλη διαδήλωση στο Βερολίνο στο τέλος της δεκαετίας του 1990.
Γιατί, λοιπόν, μας είχαν καλέσει στη Γενεύη; Γιατί οι Αμερικανοεβραίοι έκαναν συνεχώς προσφυγές στα αμερικάνικα δικαστήρια ζητώντας αποζημιώσεις από τις εταιρείες όπως η Krupp’s, όπως η Siemens, όπως η Volkswagen, η BMW κλπ., που χρησιμοποιούσαν δούλους εργάτες. Έκαναν, λοιπόν, προσφυγές. Κέρδισαν τις προσφυγές και ήρθε η αμερικανική κυβέρνηση και κάλεσε την γερμανική και τους είπε ότι αυτές οι εταιρείες θα έχουν πρόβλημα στα προϊόντα τους στις Ηνωμένες Πολιτείες και επομένως, κάτι πρέπει να γίνει. Τότε, λοιπόν, η γερμανική κυβέρνηση πήρε την πρωτοβουλία και έφτιαξε ένα ίδρυμα το οποίο λεγόταν «Μνήμη-Ευθύνη-Μέλλον» με 5,5 περίπου δισεκατομμύρια, εκ των οποίων τα μισά τα έβαλε το γερμανικό κράτος και τα άλλα μισά οι εταιρείες που χρησιμοποιούσαν δούλους.
Εκεί, λοιπόν, που συμμετείχα στην Γενεύη ήταν εκπρόσωποι και κρατών, αλλά και φορέων, όπως το Εθνικό Συμβούλιο, όπου εγώ ήμουνα σαν αποσυνάγωγος. Για ποιο λόγο; Διότι εμείς δεν είχαμε στείλει, με την κλασική έννοια, ομήρους, εργάτες-δούλους στη Γερμανία. Γιατί, όπως ξέρετε, το 1943, όταν ο Χίτλερ αποφάσισε να στρατεύσει εργατικό προσωπικό από την κατεχόμενη Ευρώπη, το ΕΑΜ είχε κάνει μία μεγάλη διαδήλωση, κατέλαβε το Δημαρχείο και το Υπουργείο Εργασίας και έκαψε τις καταστάσεις. Ο Χίτλερ, λοιπόν, θορυβήθηκε να μην επεκταθεί και σε άλλα κράτη της κατεχόμενης Ευρώπης και πάγωσε για την Ελλάδα την επιστράτευση των ομήρων.
Εκεί, λοιπόν, συνέβη το εξής. Εμείς δεν είχαμε αρκετό κόσμο για να πάρουν αποζημιώσεις. Ήταν μετρημένοι στα δέκα δάχτυλα περίπου. Ήταν ελάχιστοι οι όμηροι, εργάτες-δούλους. Είχαμε, όμως, ομήρους που πηγαίναν στα στρατόπεδα που ήταν στην Ελλάδα, τους συλλαμβάναν για να κάνουν οχυρωματικά έργα, να κάνουν οδοποιία, να στήνουν γέφυρες από τον γερμανικό στρατό. Και αυτοί ήταν όμηροι. Το Εθνικό Συμβούλιο σε ένα περίφημο βιβλίο -πιστεύω οι σύντροφοι να το έχουν ακόμα ή να το επανατυπώσουν, είναι πάρα πολύ διδακτικό και σημαντικό- τη «Μαύρη Βίβλο της Κατοχής» που είναι ένα ντοκουμέντο, κατέγραφαν περίπου εκατόν επτά στρατόπεδα όπου είχαν χρησιμοποιήσει αυτούς τους δούλους που σας λέω.
Πάμε, λοιπόν, και η Ελλάδα δεν είχε λόγο να πει κάτι. Τι γινόταν; Έρχεται κάποια στιγμή ένας από την Διεθνή Οργάνωση Εργασίας, όπου ήταν ο μεσολαβητής γι’ αυτές τις περιπτώσεις για όλη την Ευρώπη, και λέει: «Κύριε Μπαλαούρα, σας θέλει εκπρόσωπος του Υπουργείου Εξωτερικών της Γερμανίας και εκπρόσωπος του Ιδρύματος αυτού που έφτιαξε η γερμανική κυβέρνηση». Πάω εκεί και μου λένε ότι πρέπει να βρούμε λύση. Είχαν ανάγκη εκείνοι να βρούνε λύση και μου δείξανε –πρόσεξε, τα λέω τρέχοντας- χαρτιά της γερμανικής κυβέρνησης απευθυνόμενης προς τις ελληνικές κυβερνήσεις και στη Βουλή των Ελλήνων, ζητώντας πιστοποίηση των στρατοπέδων, προκειμένου να αποζημιώσουν ανθρώπους. Γιατί είχαν πρόβλημα οι Γερμανοί να μην αποζημιωθεί η κατεχόμενη Ελλάδα, η οποία πλήρωσε τόσο μεγάλο φόρο αίματος και δηώσεις και καταστροφές. Θα είχαν επομένως πολιτικό πρόβλημα. Έτσι, σε συμφωνία με το Γλέζο, αντέδρασα να μας δώσουν υποτροφίες και τελικά πέντε χιλιάδες άνθρωποι -καλός ο αριθμός, αλλά όχι πλήρως ικανοποιητικός- πήραν αποζημιώσεις.
Αυτό, λοιπόν, τι μας διδάσκει; Δεν θέλω να χρεώσω καμιά κυβέρνηση προηγούμενη. Είπα προηγουμένως και για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Θέλω να πω, όμως, ότι τις προηγούμενες κυβερνήσεις τις διακατείχε το σύνδρομο του ραγιά, -και θα πρέπει να αποβάλλουμε το σύνδρομο της υποταγής-, γιατί φοβόντουσαν να στείλουν απαντήσεις στη γερμανική κυβέρνηση για το ποια στρατόπεδα είχαμε στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου