Ο Μάκης Μπαλαούρας για τον Λεχαινίτη ζωγράφο Γιάννη Δημάκη, στην εκδήλωση που διοργάνωσε η Πολιτιστική Ομάδα Φράγμα με τη στήριξη του Δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης στο Πολιτιστικό Κέντρο Λεχαινών

Δεν είμαι εδώ σαν βουλευτής, είμαι εδώ σαν ένας φίλος του Γιάννη.

Αγαπημένος φίλος.

Πάντα τα λέγαμε…

Πολλές φορές διαφωνούσαμε κι έντονα μάλιστα αλλά είχαμε μία σχέση φιλίας και αγάπης μεταξύ μας.

Ο Γιάννης ήτανε μια προσωπικότητα όπως είναι οι προσωπικότητες εν γένει, με το δικό τους χαρακτήρα, με το δικό τους τύπο έκφρασης και ταυτόχρονα ήταν ένας καλλιτέχνης – δεν θα μιλήσω καθόλου για τα καλλιτεχνικά – ο οποίος ήταν αναγνωρισμένος όχι μόνο από την κοινωνία, που έτσι ανεχόταν και το δύσκολο μερικές φορές χαρακτήρα του, των Λεχαινών την κοινωνία εννοώ, αλλά και γενικότερα και  στην Αθήνα, είχε αναγνώριση και στην Αθήνα, όταν άρχισε τα πρώτα βήματά του και τον βλέπαμε εμείς τότε στην πρωτεύουσα. ‘Ενα στοιχείο που είναι έντονο και πρέπει να καταγράψουμε είναι ότι ο Γιάννης είχε έντονη κοινωνική παρουσία, ήταν ένας δρών πολίτης, και αυτό είναι σημαντικό – δεν ήτανε μόνο το καρναβάλι το υπέροχο που έφτιαχνε στα Λεχαινά, ήτανε σε όλα παρόν. Ο δήμαρχος είπε προηγουμένως για τη μεγάλη του αγάπη, τον Ηλειακό, πράγματι έτσι ήτανε…Περίεργο, περίεργο γιατί ο Γιάννης δεν ασχολιόταν με τα αθλητικά, με τα ποδοσφαιρικά αλλά την αγάπη του την είχε ανεξάρτητα από το βάθος της γνώσης του για τα αθλητικά.

‘Ήθελα να πω επίσης κάτι, είχα πάει παλιά, ίσως να είναι και πάνω από 25 χρόνια, στη Ρώμη.

Και γυρίζοντας εδώ με ρώτησε ο Γιάννης τι έκανα και που πήγα, με ρώταγε ουσιαστικά αν πήγα σε κάποιο μουσείο να δω κάτι και θυμάμαι που του ανέφερα τον Καραβάτσιο, δεν τον ήξερα εγώ τότε, τον έμαθα εκεί. Είναι ένας σπουδαίος Ιταλός ζωγράφος και ο Γιάννης έδειξε ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Δεν ξέρω αν, η Θεώνη περισσότερο μπορεί να μας πει τις επιδράσεις,  αν και πόσο τις παρακολουθούσε, του καλλιτεχνικού γίγνεσθαι. Αλλά ψάχνοντας μετά θυμήθηκα αυτό το περιστατικό που είχα δει τον Καραβάτσιο, ψάχνοντας μετά, πρόσφατα δηλαδή, με την εκδήλωση, έψαχνα να βρω ξανά για τον Καραβάτσιο, και τι βρήκα,  για αυτό ο Γιάννης είχε μια τέτοια εσωτερική ανησυχία για να μάθει τι είδα κλπ.

Ο Καραβάτσιο έμοιαζε λοιπόν πολύ με το Γιάννη στο χαρακτήρα. ‘Ήταν ένας άνθρωπος αυτός, ο Ιταλός ζωγράφος, ο οποίος ήταν αθυρόστομος, δεν χάριζε κάστανα, μέχρι που φτάσανε να τον αποκηρύξουνε οι παπάδες και να τον κυνηγάει τότε όλη η ιταλική αστυνομία. Ο Γιάννης, είχε ένα έντονο ερωτικό στοιχείο, δεν πρέπει να είμαστε σεμνότυφοι γιατί ούτε ο ίδιος ήταν, είχε ένα μόντο το οποίο εξέφραζε τον εαυτό του και την ανάγκη του να είναι στη ζωή που συνεχώς κινείται και αναπαράγεται, λέγοντας τη μεγάλη λέξη

ΕΡΩΤΑΑΑ…

να φωνάζει έτσι… ενοχλούσε βέβαια, ενοχλούσε κι αυτός τις αστυνομικές αρχές, ενοχλούσε τις άλλες εξουσίες αλλά αυτός ήταν ο Γιάννης. Εγώ είμαι… πως να το πω… αποφεύγω  να πω τη λέξη υπερήφανος, δεν μου αρέσουν οι ηχηρές λέξεις αλλά πραγματικά νοιώθω μια απέραντη αγάπη και γαλήνη που γίνεται αυτή η εκδήλωση για το Γιάννη.

Θέλω να προσθέσω ότι εδώ τα Λεχαινά  έχουν μια ιδιαιτερότητα, μοιάζουν λίγο με τον Πύργο, όχι με άλλα μέρη, όσον αφορά στην πνευματική έκφραση. Ο Πύργος έχει καθίσει βέβαια, και τα Λεχαινά έχουν καθίσει αλλά διατηρούν κάποια πράγματα από το παρελθόν. ‘Ήταν δύο αστικές πλευρές της ανάπτυξης της Ηλείας λόγω της σταφίδας κι έτσι μπήκανε αυτά τα δύο μέρη μπήκανε σε μια άλλη πορεία σε σχέση με την υπόλοιπη Ηλεία.

Νομίζω ότι κι οι νέοι άνθρωποι πρέπει να βοηθήσουνε, όπως γινότανε παλιά με τον Σύλλογο «Αντρέα Καρκαβίτσα», και στην πορεία με τις άλλες εκφάνσεις πολιτισμού, να βοηθήσουν για να ζωντανέψει πολύ περισσότερο η πολιτιστική παρουσία ξανά στην περιοχή μας και όχι μόνο με επετειακές εκδηλώσεις. Δεν υπονοώ ότι κάνουμε μόνο επετειακές εκδηλώσεις αλλά περισσότερα πράγματα μας χρειάζονται για την κοινωνία η οποία έχει υποφέρει και έχει περάσει πολύ δύσκολα.

Χρειάζεται, λοιπόν, ο πολιτισμός για να συγκροτήσει τον άνθρωπο με πνεύμα και με αντοχές. Ευχαριστώ πολύ…Στη Θεώνη, την αγαπημένη μου φίλη, της εύχομαι να τον θυμάται. 

Θέλω να πω, Θεώνη, βλέποντάς σε εσένα τώρα, ότι μοιάζει λίγο η υπόθεση με της Φρίντα Κάλο, μιας Μεξικάνας σημαντικής ζωγράφου που ήτανε και πολύ φίλη του Τρότσκυ…Λοιπόν, ήτανε κι αυτή αυτού του χαρακτήρα που είπα προηγουμένως για το Γιάννη και για τον Καραβάτσιο, έντονο κι αυτή χαρακτήρα και η οποία είχε όμως μια ατυχή σύμπτωση όπως και ο Γιάννης, το κακό άρχισε και για τη Φρίντα και για το Γιάννη, από το πόδι…Ευχαριστώ πολύ.